คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Let U Go CHAPTER1:: Intro
“ลีทงเฮ!!!”เสียงของชายหนุ่มรีบวิ่งไปหาคนรักที่กำลังยืนกอดกับชายแปลกหน้า
“อ้าว...คิบอม”ร่างบางค่อยๆเคลื่อนกายออกมายืนอยู่ข้างๆชายคนนั้นพลางยิ้มนิดๆเป็นเชิงท้าทาย
“นั่นนายกำลังทำอะไร??”จากที่ตกใจอยู่แล้วกลับยิ่งตกใจขึ้นไปอีกเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้าไปกอดแขนคนข้างๆแล้วหันมาตอบว่า...
“ก็กอดกับแฟนใหม่ของฉันน่ะสิ”
“นะ...นายจะบ้าไปแล้วเหรอ!!! ฉันเป็นแฟนของนายนะ!!!”คำพูดของร่างสูงทำเอาทงเฮยิ้มเยาะ
“แฟนหรอ?? ฮึ!”เบ้ปากก่อนจะเอ่ยต่อ“ก็ฉันเบื่อนายแล้ว นายไม่เคยทำตัวเป็นแฟนที่ดีพอเลยแหละคิบอม เข้าใจมั้ย?? ฉันเบื่อนายแล้ว”เน้นย้ำประโยคสุดท้าย ทำเอาหัวใจของร่างสูงปวดร้าว
“แล้วนายจะทำยังไง??”ใบหน้าของร่างสูงเริ่มเปรอะไปด้วยน้ำตาทำเอาหัวใจของร่างบางกระตุกแต่ก็ยังแสร้งทำยิ้มต่อไป
“ถามได้...”ร่างบางทำลากเสียง“ก็เลิกกันไง ง่ายจะตาย”พูดออกมาโดยไม่ยี่หระอะไรอีก
“ในเมื่อนายต้องการแบบนั้น เลิกกันก็ได้”หัวใจของร่างสูงไม่สามารถทนรับรู้ความเจ็บปวดใดๆอีกแล้ว จึงปล่อยร่างบางไป
“ก็ดี ไปกันดีกว่า เทมป์”หันไปพูดกับคนข้างๆก่อนเดินจาก แต่เมื่อหันหลังกลับ ร่างสูงก็ได้ตะโกนคำๆนึงออกมา ทำให้หัวใจของทงเฮรวดร้าวไปเช่นกัน
“ฉันเกลียดนายแล้ว! ลีทงเฮ! ฉันจะไม่สนใจนายอีก! นับแต่นี้...ฉันจะไม่เคยรักคนที่ชื่อลีทงเฮอีกต่อไป!”ทงเฮชะงัก ขาที่จะย่างก้าวออกไปเหมือนโดนไฟช็อต ราวกับขยับไม่ได้ด้วยคำพูดนั้น
“ก็เชิญนายทำไปเถอะ”ร่างบางพูด คุมน้ำเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
ทันทีที่ร่างสูงวิ่งออกไป ทงเฮก็ทรุดลงตรงนั้น ทำเอาเทมโปต้องพยุงขึ้นมา ทงเฮเอาแต่ร้องไห้ๆๆอย่างไม่หยุด
“นายทำดีแล้ว ทงเฮ นายทำดีแล้วนะ”เทมโปปลอบ
“ฉันรักเขา เทมป์...ฮึก...ฉันรักเขา แต่เพื่อเขาแล้ว...ฮึก...ฉันก็ต้องปล่อยเขาไป”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะพานายไปที่จุดนัดพบของนาย”เทมโปพยุงทงเฮออกไปยังจุดนัดพบของทงเฮกับเพื่อนอีกสองคน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ เก้าอี้ตรงสวนในโรงเรียน
ร่างสูงโปร่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ ที่ตักของเขามีคนตัวเล็กหนุนตักอยู่ ทั้งคู่ดูมีความสุขมาก แต่อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็เอ่ยขัดจังหวะขึ้นมา
“คยู...”ซองมินทำเสียงหวานหยด แต่นัยน์ตากลับฉายแววเศร้าหมอง โดยที่คยูฮยอนไม่ทันได้สังเกตมัน
“เดี๋ยววันมะรืนไปเที่ยวทะเลกันนะมินนี่ เพราะเป็นวันครบรอบ2ปีที่เราคบกันนี่...หืม??”คยูฮยอนก้มหน้าลงมาหาซองมิน
“มินนี่มีเรื่องอยากจะบอก...”
“อะไรหรอ?? หรือว่ามินนี่ไม่ชอบทะเล คราวนี้ไปสวนสาธารณะก็ได้นะถ้ามินนี่ไม่ชอ...”
“เราเลิกกันเถอะ”ซองมินเอ่ยขัดขึ้นทำเอาร่างสูงโปร่งชะงัก เมื่อคิดว่าตนหูฝาดไปจึงหันไปถามคนตัวเล็กอีกรอบ
“มะ...มินนี่ว่าอะไรนะ??”คนตัวเล็กหลบสายตาก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“มินนี่บอกว่าเราเลิกกันเถอะ”คยูฮยอนดึงซองมินขึ้นมาจากตักพลางจ้องหน้าให้เต็มตา
“ทำไมล่ะมินนี่!? มินนี่พูดเล่นใช่มั้ย?? เราสองคนระ...”
“มินนี่เคยบอกรักคยูหรอ??”ซองมินทำหน้าใสซื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดที่ก่อตัวขึ้นมา แต่คำพูดของซองมินทำให้คยูฮยอนนึกขึ้นมาได้...
ซองมินไม่เคยบอกรักเขา มีแต่เขาที่ตามตื้อจนซองมินใจอ่อนยอมเป็นแฟนกับเขา พอแกล้งถามซองมินว่ารักเขารึเปล่า ซองมินก็จะชอบเบี่ยงแล้วก็ชวนคุยเรื่องอื่นแทน เรื่องแค่นี้ทำไมเขาถึงไม่รู้นะ??
ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืน ขยับออกไปได้สองก้าวก็หันกลับมา
“ที่ผ่านมา ไม่เคยมีซักนิด...ที่นาย...จะรักฉันเลยหรอ??”เสียงสั่นๆของคยูฮยอนทำให้ซองมินที่นั่งก้มหน้าอยู่ เหลือบสายตาขึ้นมามองก็ต้องใจหายวาบ...
คยูฮยอนกำลังร้องไห้...
...และสาเหตุก็คือตัวเขา
นายต้องใจแข็งสิซองมิน!
ห้ามอ่อนแอเด็ดขาด!!!
“ใช่^^ ฉันไม่เคยรักนายเลย ซักวินาทีเดียว...ก็ไม่เคย”ซองมินยิ้มกลบเกลื่อนแววตาเศร้าหมองของตน
“งั้นหรอ...”คยูฮยอนนิ่งกับคำตอบที่ได้รับ น้ำตาไหลเพิ่มลงมาเรื่อยๆ“ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ...ก็ต้องขอโทษนะ...ที่ฉันทำให้นายลำบากใจมาตลอด...ขอโทษจริงๆนะ ซองมิน”ร่างสูงโปร่งหันหลังกลับแล้วเดินจากไปโดยไม่ได้หันมามองคนรักของตนอีก ไม่แม้แต่จะได้ยินเสียงสุดท้ายของคนตัวเล็กที่เอ่ยว่า...
“ฮึก...คนที่ต้องขอโทษ...ฮึก...มันคือฉันต่างหากล่ะคยู”ซองมินสะอื้นเบาๆก่อนจะเดินจากไปอีกทางหนึ่ง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฮยอก!!!”ฮันคยองเรียกร่างเพรียวลมที่กำลังจะวิ่งหนีออกไปก่อนที่จะไปดักหน้าเอาไว้
“อ้ะ...อ้าว! ฮะ...ฮัน มีอะไรหรอ^^”ฮยอกแจเอ่ย พยายามคุมน้ำเสียง
“ทำไมช่วงนี้ฮยอกถึงหลบหน้าฮันตลอดเลย เป็นอะไรรึเปล่า?”เอ่ยพลางเอามือจะไปจับหน้าบางแต่ก็โดนปัดออก
เพี๊ยะ!
“ฮันอย่ามาแตะตัวฮยอกนะ!!!”ฮยอกแจตวาดลั่น นัยน์ตากลมโตมีน้ำตาคลออยู่เต็มหน่วย
“ฮะ...ฮยอก ฮยอกเป็นอะไร ทำไมฮยอกถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ??”ฮันคยองซึ่งยังคงช็อคกับการที่ฮยอกแจปัดมือของตนออกนั้นกล่าวออกมา
“เป็นอะไรหรอ?? หึ!”ฮยอกแจแสยะยิ้ม“ก่อนที่จะมาถามคนอื่นน่ะ! ดูการกระทำของตัวเองซะก่อนสิ!”
ฟึ่บ!
รูปภาพกองหนึ่งถูกโยนใส่หน้าของฮันคยอง ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดูด้วยความไม่เข้าใจ แต่แล้วตาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นภาพในนั้น
“นะ...นี่มัน...”ยังไม่ทันที่จะพูดจบฮยอกแจก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
“นี่น่ะหรอ?? สิ่งโสมมที่นายทำไงฮัน มีความสุขกับยัยนั่นมากใช่มั้ย!? ห๊ะ! มีความสุขมากใช่มั้ย!!” ฮยอกแจระเบิดอารมณ์ออกมา เพราะรูปที่อยู่ในมือของฮันคยองนั้น
ภาพของฮันคยองเดินเข้าคอนโดของเขา...ไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าหากมันไม่มี...
ผู้หญิงคนหนึ่งเดินควงแขนเขาเข้าไปด้วย!
“ฮะ...ฮันอธิบายได้นะฮยอก ฮันกำลังเดินเข้าคอนโดอยู่ดีๆ ผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งเข้ามาเกาะแขนฮัน เขาบอกว่าไมเกรนขึ้นไม่สบาย สักพักเขาก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้ว แล้วเขาก็เดินออกไป มันไม่มีอะไรเลยจริงๆนะ!” ฮันคยองเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาเดินอยู่ดีๆ ผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งเข้ามาบอกว่า ปวดหัว ไมเกรนขึ้น ขอเกาะสักครู้ พอผ่านไปไม่ถึงนาทีเขาก็บอกว่าไม่เป็นไรแล้วก็เดินออกไป ซึ่งฮันคยองก็ยังคงงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นกัน
“หยุด! ฮันคิดว่าฮยอกจะโง่ขนาดนั้นเลยหรอไง!? คนรักกันเขาไม่โกหกกันแบบนี้หรอกนะฮัน! ถ้าฮันคิดว่าฮันกุเรื่องแบบนี้แล้วฮยอกจะเชื่อล่ะก็...ฮันคิดผิดแล้วล่ะ”ฮยอกแจเอ่ยด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว
“ฮันไม่รู้ว่าจะทำให้ฮยอกเชื่อยังไง ฮยอกบอกฮันมาสิว่าทำยังไงฮยอกถึงจะเชื่อฮัน ฮันยอมทุกอย่างเลยนะเพื่อฮยอกคนเดียว”ฮันคยองพูดด้วยความเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงคนรักเขาถึงจะเชื่อ
“ฮันทำได้ทุกอย่างจริงๆหรอ??”เหยียดยิ้มเพื่อเห็นชายหนุ่มพยักหน้า“งั้น...เลิกกันเถอะนะ”ทันทีที่พูดจบ ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบงัน
“ฮะ...ฮยอกล้อฮันเล่นใช่มั้ย??”ถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ“บางทีฮยอกอาจจะต้องการเว...”
“ฮยอกไม่ต้องการเวลาทบทวนอะไรอีกแล้วล่ะฮัน เลิกก็คือเลิก ชัดนะ ลาก่อน...”ฮยอกแจเดินจากมา มือบางปาดหยาดน้ำตาตรงหางตาออกไป ภายในใจได้แต่คิด...
‘ทำไมฮยอกจะไม่เชื่อฮัน ฮยอกเชื่อฮันตลอด ฮยอกไม่ได้ตั้งใจที่จะวางแผนเรื่องทั้งหมดเลย ฮยอกขอโทษนะฮัน เพื่อฮันแล้ว ฮยอกทำได้เพื่อไม่ให้ฮันต้องเจ็บอีก’
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลานน้ำพุหน้าโรงเรียน
ทงเฮ ซองมิน ฮยอกแจเดินมาถึงแล้ว เมื่อเผชิญหน้ากัน ทั้งสามกอดคอกันพร้อมกับหลั่งน้ำตาเงียบๆ
“ด๊อง...ฮึก...ทำถูกแล้ว...ฮึก...ใช่มั้ย มิน ฮยอก”ทงเฮร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ในสามคนนี้ ทงเฮเป็นคนที่อ่อนไหวที่สุด การบอกเลิกคนที่ตนรักทั้งๆที่ยังรักอยู่นั้น มันไม่ง่ายเลยซักนิด
“ด๊องทำถูกแล้วแหละ...อึก...เพื่อคนที่เรารักดังนั้นพวกเรา...อึก....ก็ต้องทำ”ซองมินกล่าวก่อนสะอื้นในลำคอเบาๆ
“จะให้พวกเขารู้ไม่ได้เด็ดขาด...ว่าพวกเรา...ฮึก”ฮยอกแจเงียบเสียงไปก่อนที่ทั้งสามคนจะพูดออกมาพร้อมกันเบาๆ
“ว่าพวกเรา...เป็นนักฆ่า...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะ
น้ำแข็งเปิดเรื่องใหม่^^
ตอนนี้ปิดเทอม
ก็ปล่อยสมองปลอดโปร่งแล้ว
ฟิคเข้าหัวกระจายยยยยยยยยยยย
อิอิ
แล้วจะมาอัพต่อนะคะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น