รักวุ่นๆของหนุ่มข้างบ้าน ตอน1 #ใครอ่ะ??

#1 ใครอ่ะ??........

กาโว กาโว กาโวววว...... “ใครโทรมาว่ะ อ้าวไอ้เชี่ยเกมส์ ” พอผมกดรับได้ก็ได้พรเลยครับ

 “เชี่ยโด่ง มึงขโมยแผ่นเกมส์กุไปหราว่ะ สัดให้เล่นแล้วจิกกลับมึงอ่ะ เอามาคืนกุเล้ยยย”

“กุไม่ได้ขโมยก็กุบอกมึงตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวันนี้จะไปเคลียร์เกมส์บ้านมึง แล้วจะเอาแผ่น 3 มาเล่นต่อที่บ้าน สัสส จำไม่ได้ไงว๊ะ”

“อ้าวว หราว่ะ คิดแปป .... เออว่ะ”

“สัส!! ทำเป็นหวงนะเมิงทีมึงเอาของกุไปกั๊กไว้บ้านตัวเองตั้งหลายแผ่นกุไม่เห็นโวยวายปากหมาเหมือนมึงเลย”

“โทดคร้าบบ พี่ ให้อภัยกระผมเถอะนะครับท่าน ผมผิดเป็นไปแล้ว”

“แมร่งขี้ลืมงี้แระ ถึงโง่ มึงอ่ะ แค่นี้แระ” ไอ้เชี่ยเกมส์ครับ ไอ้เด็กติดเกมส์สมชื่อมันอ่ะครับ เพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดครับ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ป.6 ครับ

พอผมกดวางสายผมก็เดินเลี่ยไอติมต่อ รสสตอเบอรี่อย่างอร่อยครับ

ถึงหน้าบ้านแล้วครับ ผมกำลังจะเปิดประตูบ้านแต่จู่ๆก็นึกถึงเพื่อนสมัยเด็กข้างบ้านแล้วผมก็ยืนจ้องบ้านหลังข้างๆสักพักจนกระทั่งได้กลิ่นบุหรี่

“เชี่ย ใครแมร่งมาสูบบุหรี่แถวนี้ว่ะ สัสเหม็น”

ผมเอามือปิดจมูกเพราะกลิ่นเหมือนอยู่ใกล้ๆผมเหม็นมากเลยครับถึงผมจะเป็นเด็กออกแนวเกรียนๆกวนทีนนแต่เรื่องแบบนี้โด่งจะไม่ยุ่งครับ

จู่ๆก็ได้ยินเสียง

ตุ๊บบ ดังมากเลยครับเหมือนมีของหนักที่มีมวลแน่นตกลงสู่พื้น

ผมเห็นหัวคนเหมือนกำลังเดินเทียบกำแพงรั้วบ้านมาที่ประตูรั้ว เขากำลังเดินมาที่ประตูรั้วบ้าน

ตอนนี้อยู่ดีๆหัวใจผมก็เต้นเร็วขึ้นเหมือนตื่นเต้นที่จะได้รู้ว่าเขาเป็นใคร

ตุ๊บ ต๊บ ตุ๊บ ๆๆๆๆๆ (หัวใจเต้นเร็วมากกก)

แต่จู่ๆเขาก็หยุดเดิน ยืนนิ่งสักพัก แล้วก็เดินหันหลังเข้าบ้านหลังนั้นไปเฉย

ผมว่าครั้งนี้ไม่ใช่ผีล้านเปอร์เซ็นต์ครับเพราะผมเห็นหลังเป็นคนโต้งๆ เดินเข้าบ้านกับตาเลย

เออ ว่าแต่ใครอ่ะ ถ้าเป็นไอ้ไวท์ที่เคยเป็นเพื่อนผมจริงๆมันก็น่าจะเดินมาทักทายผมสิ

หรือจะเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ หรือพ่อไอ้ไวท์จะขายบ้านนี้ว่ะ

แต่แมร่งเป็นเด็กติดยาอันตรายว่ะ (เออ กัปตัน เขาไม่ได้เสพยา ฆ่าคนแต่เขาดูดบุหรี่)

“โธ่ แมร่งเอ้ยใครว่ะ เพื่อนบ้านใหม่ก็น่าจะมาทักทายกันหน่อยดิว่ะ อยากรู้ตายแระ เข้าบ้านดีกว่า” ผมเปิดประตูเข้าบ้าน แบบอารมณ์เสียนิสสหน่อย

อ้าวบ้านผมไม่มีใครอยู่เลย หิวจัง ไปเล่นเกมส์รอแม่บนห้องนอนดีกว่า

ผมขึ้นห้องเปิดไฟ เปิดแอร์ เปิดทีวี พร้อมเล่นเกมส์เก็บแต้มแผ่น 3 ต่อครับ

ผมเดินไปที่หน้าต่างเพื่อเอาผ้าม่านขึ้น ทันสังเกตเห็นอีกห้องของบ้านหลังข้างๆซึ่งตรงกับห้องนอนของผมพอดีเป๊ะ เปิดไฟอยู่ ก็คิดในใจว่ามีคนมาอยู่ใหม่จริงๆด้วย

ผมสงสัยจังว่าเขาเป็นใคร เลยเดินไปเปิดประตูระเบียงเดินออกไปยืนที่หน้าระเบียง ยืนชะเงอส่องๆเหมือนพวกถ้ำมองอ่ะครับ ผมเป็นอย่างนั้นสักพัก

ก็เหมือนมีคนเปิดประตูระเบียง ผมรีบหันหลังยืนนิ่งเป็นท่อนไม้เลยครับ ตอนนั้นรู้อย่างเดียวอย่างมีพิรุธให้เขารู้ว่าเราเผือก ผมไม่กล้าหันหน้าไปก็เลยตัดสินใจเดินเข้าห้องก้มหน้าก้มตาเปิดประตูระเบียงเอาผ้าม่านปิดอย่างรวดเร็วครับ

“แอบดูสักหน่อยดีไหมว่ะ มันคงไม่เอาระเบิดปาดบ้านเราหรอกมั้ง น่าเอาสักหน่อย”

ผมกำลังจะแงมผ้าม่านเพื่อดูหน้าไอ้นั้น

ผมจับผ้าม่านแงมแล้วแต่ไม่ทันได้มองเห็นอะไรเลยครับ และแล้ว.....

“พี่กัปตัน พ่อบอกให้มาเตรียมโต๊ะข้าวเย็นช่วยแม่ เดี๋ยวนี้” สั่งกุจังน้องหรือแม่ว่ะ

“คร้าบบ ได้ยินแล้วจะลงไปเดี๋ยวนี้แระ”

ผมหิวมากกว่าการเผือกเลยไม่สนใจแล้วครับ ผมรีบวิ่งลงไปช่วยแม่

(เสียดายจังจะได้เจอกันอยู่แล้วเชียว เฮ้ออ เลยไม่รู้ว่าใคร แต่ก็น่าจะเดากันได้ใช่ม่ายค่ะ ว่าเป็นใคร จะเป็นเพื่อนสมัยเด็ก หรือเด็กผู้ชายเพื่อนบ้านใหม่กันน้า^_^ )