[Fic Reborn Yaoi]You are mind (XS)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคนี้เป็นฟิค Yaoi หากท่านใดรับไม่ได้กรุณากด[X]

สวัสดีนักอ่านทุกท่าน

นานมากแล้วที่ไม่ได้แต่งฟิค 555+

กลับมาแต่งอีกทีจะฝืดมั้ยเนี่ย = =;;;

เอาเถอะๆ หากมีคำผิดตรงไหน

หรอมีคำวิจารณ์อะไรก็เชิญได้เลยเน้อ

ไม่ขอพูดอะไรมากล่ะ
 

เนื้อเรื่อง

You are mind

......หากต้องการ แม้มือต้องเปื้อนด้วยเลือดอีกกี่คน....

แม้ร่างกายต้องแตกสลายกลายเป็นธุลี......แค่เพียงคิดต้องการ....

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใด.......หากนภาปรารถนาเขาจะเป็นคนไปไขว่ขว้ามา

.....แม้ใครจะหันหลังไป  เขาจะเป็นคนสุดท้ายที่จะยอมรับฟังคำสั่ง.....

พิรุณผู้ต่ำต้อย จะขอติดตามนภาผู้แข็งแกร่ง.....

....เพราะนภาคือเจ้าของเพียงหนึ่งเดียว....และตลอดไป......

.

.

.

.

“.....”

   ร่างบางผมสีเงินในเครื่องแบบวาเรียซึ่งเปรอะไปด้วยของเหลวสีแดงเหนียวเหนอะยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของตัวเองที่ เบื้องหน้าตนเป็นห้องของตนเองซึ่ง ณ บัดนี้ ตำแหน่งของประตูห้องนั้น แทนที่จะอยู่กับบานพับประตูดีๆ กลับกลายเป็นซากไม้ที่กองอยู่กับพื้นแทน บางส่วนกลายเป็นเถาถ่านสีดำมีไอกรุ่น ดูก็รู้ว่าคนจุดไฟเพิ่งจะเผามันได้ไม่นาน

 “เฮ้ยยยยยยยยยยยยย!!!! ไอ้คุณบอส นี่มันหมายความว่าไงฟ่ะ!!!!” เสียงตะโกนลั่นปราสาทอันเป็นที่คุ้นหู ซึ่งมักตามมาด้วยเสียงโครมครามและการอาละวาดของรองหัวหน้าแห่งหน่วยวาเรีย

“ต๊ายยยย! เสียงแบบนี้แปลว่าสควอโล่ทำงานกลับมาแล้วแน่นอน! รีบไปหาเร็วๆเข้าเดี๋ยวบอสจะโกรธอีกนะฮ้า!”ลุซซูเรียที่ทำงานอยู่เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคยก็รีบพูดพลางดีดดิ้นจนน่าหมั่นไส้พร้อมดึงเสื้อของเจ้าชายจอมเชือดที่นอนอยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้น

“ชิชิชิชิชิ ทำไมเจ้าชายต้องเป็นคนไปตามด้วยล่ะ”เจ้าชายหัวทองพูดก่อนทำหน้าไม่พอใจและนอนเหยียดบนโซฟาสวยหรูอย่างไม่สนใจชายใจหญิง ที่กำลังลากตนอยู่

“ก็ฉันยังมีงานต้องทำอยู่อีกนะสิยะ! หล่อนว่างก็ไปสิ! เร็วๆเดี๋ยวบอสก็พิโรธอีกหรอก”

“เฮ้อ! ใช้งานเจ้าชายหนักขนาดนี้ต้องขึ้นเงินให้สมการใช้ด้วยนะชิชิชิชิ”

“เรื่องสิยะ!! เจ๊ยังไม่ได้ขึ้นเลยนะฮ้า รู้มั้ยว่าคนอย่างเจ๊เนี่ยต้องเอาเงินไปทั้ง ทำผม แต่งหน้า และยังต้อง....$@%&^*$(%@#^%#”

     เบลเฟกอลมองลุซซูเรียที่เริ่มพล่ามอะไรก็ไม่รู้สักพัก ก่อนลุกขึ้นตัดสินใจออกจากห้องไปให้พ้นเสียงอันน่ารำคาญ

.

.

.

โครม!!

“โว้ยยยยยยยยยย!!!!!”

    เสียงอาละวาดของสควอโล่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ร่างเพรียวบางดูปราดเปรียวในชุดของวาเรียเลอะเลือด ทั้งหงุดหงิดทั้งเซ็งกับการรอลูกน้องของตนเองนำประตูบานใหม่มาเปลี่ยน

“สควอโล่! ชิชิชิชิ กลับมาแล้วสินะ ชิชิชิ”เบลเฟกอลที่เดินโผล่จากประตูทางห้องนั่งเล่นวิ่งมากระโดดกอดคอสควอโล่อย่างรวดเร็ว

“โอ้ย! อะไรของแกเนี่ย เจ้าบ้าฉันหนักนะ!!”เจ้าของผมสีเงินพูดอย่างไม่สบอารมณ์และพยายามสลัดตัวให้หลุด

“เจ้าชายมีเรื่องด่วนมาบอก ชิชิชิชิ”เจ้าชายจอมเชือดพูดพร้อมปล่อยตัวสควอโล่

“อะไรอีกวะ!!!~~~”สควอโล่ขมวดคิ้วอย่างอารมณ์เสีย เขาเพิ่งกลับมาจากการทำงานและตอนนี้เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

“ชิชิชิชิชิ บอสหาตัวสควอโล่อยู่น่ะชิชิชิชิ”เบลเฟกอลพูดก่อนหยิบมีดมาควงเล่นอย่างสบายๆ

“หา!!! ตอนนี้เนี่ยนะ! ฉันเพิ่งกลับมาเองนะเฟ้ย!!! เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว แถมประตูยังมาโดนไอ้บอสบ้าพังอีก แล้วตอนนี้จะมาเรียกฉันไปพบเนี่ยนะ~~~”สคอวโล่ขมวดคิ้วยิ่งหนักกว่ากลับแต่น้ำเสียงกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“แต่สุดท้ายสควอโล่ก็ไปอยู่ดีไม่ใช่รึไง ชิชิชิชิ”เบลเฟกอลเหมือนรู้ทันกับร่างบางที่ทำท่าเหมือนไม่อยากไปแต่ก็เคยปฏิเสธคำเรียกหาของบอสสักครั้ง

“คะ...คราวนี้! ไม่ไปเฟ้ย!!! ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ถ้าใครจะพบก็รอตอนเย็นเถอะ!!!”

“ชิชิชิชิ ไปช้าเดี๋ยวบอสอาละวาดนะ ชิชิชิชิ”คนผมทองพูดอย่างไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะปฏิเสธอย่างไงและหันหลังเดินกลับไปห้องนั่งเล่น เหลือเพียงสคอวโล่ที่ยังคงยื่นทำอย่างอารมณ์เสียกับท่าทางกวนประสาทของเจ้าชายโรคจิต ในหัวมีคำพูดของเจ้าหัวทองลอยเต็มไปหมด

‘แต่สุดท้ายสควอโล่ก็ไปอยู่ดีไม่ใช่รึไง ชิชิชิชิ’

‘แต่สุดท้ายสควอโล่ก็ไปอยู่ดีไม่ใช่รึไง...’

‘แต่สุดท้ายสควอโล่ก็ไปอยู่ดี.....’

‘.....สควอโล่ก็ไปอยู่ดี.....’

“ใครจะไปวะ!!!!”

.

.

.

   ร่างบางยืนถอนหายใจอยู่หน้าประตูบ้านใหญ่ ชุดเขายังคงเปื้อนเลือด และเขาก็ยังคงเหนื่อยมากด้วย

.....ชิ ฉันไม่ได้อยากมานะโว้ยยย แค่ไม่อยากให้เจ้าบอสบ้านั้นอาละวาดก็เท่านั้นเอง!...

“เฮ้ยยย บอส!! ฉันเข้าไปนะ!!!”ร่างบางยืนเคาะประตูพร้อมตะโกนเรียกหัวหน้าวาเรียอย่างเสียไม่ได้ ผลักประตูเข้าไปทันทีเพราะรู้ว่ายังไงก็คงไม่มีการตอบรับจากคนในห้อง

ตึง!!!

    ประตูห้องเปิดอ้าออกเผยให้เห็นเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีข้างในห้อง กลางห้องมีโซฟาหนานุ่มสีแดงใหญ่ตั้งตระหง่าหันหลังให้กับประตู แต่ที่น่ามองยิ่งกว่าโซฟาก็คือบุคคลซึ่งนั่งอยู่ต่างหาก

     ผมสีดำสนิทและนัยน์ตาเย็นชาสีนิลที่เมื่อสบตาใครต่างก็หวั่นเกรง ยิ่งดูน่าดิบมากขึ้นเมื่อมีรอยแผลเป็นที่หน้าข้างซ้าย มือหนึ่งถือแก้วบรั่นดีราคาแพง ที่พื้นมีเศษซากของแก้วที่แตกอยู่เกลื่อนเต็มพื้น

“เฮ้ยยยยย!!! ไอ้บอสบ้า ถ้าแกมีเวลาว่างจะมาปาแก้วเล่นก็เอาไปใช่ทำงานที่ค้างอยู่บ้างสิวะ!!!”

“หุบปาก.....ไอ้สวะ....”ร่างสูงตอบมาสั้นๆเล่นเอาหางคิ้วของคู่สนทนากระตุกอย่างแรง

“แล้วมีเรื่องอะไรอีกวะบอส”สควอโล่ยับยั้งอารมณ์อย่างเต็มที่และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“มานี่...”

“หา!! อะไรของแกวะบอส!”สควอโล่ยืนทำหน้าประหลาด

...จู่ๆก็ให้ไปหาเนี่ยนะ....ไอ้คุณบอสละเมอรึไง....

เพล้ง!!!!

“ฉันบอกให้มานี่ไง ไอ้ฉลามสวะ!!”

   มือไวกว่าความคิดแก้วบรั่นดีที่เคยอยู่ในมือของซันซัสอย่างสมบูรณ์ กลับกลายเป็นเพียงเศษแห้วที่แหลกอยู่คามือ มีเลือดไหลซิบปนกับเศษแก้ว แต่เจ้าตัวยังคงทำหน้าเฉยชาอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรมีเพียงเรือนผมสีเงินที่ยืนค้างอย่างตกใจและรีบเดินไปหานภาของตน

“ทำบ้าอะไรวะบอส!!! ถ้าแกโมโหก็ปาลงพื้นหรือปาใส่หัวฉันสิ!!! จะทำให้มันเจ็บตัวเองทำไม!!”สควอโล่ไม่ลังเลแม้เสี้ยววิที่จะดึงมือข้างที่เป็นแผลขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว

“ดื่มมากจนเบลอรึไง!! หัดดื่มน้อยๆแล้วทำงานมากๆบ้างสิวะ!!”พิรุณว่าไปพลางค่อยๆเอามือเรียวหยิบเศษแก้วออกจากมือใหญ่ของบอสของตน

     ร่างสูงมองมือที่ถูกดึงขึ้นมาแต่ก็ไม่ได้ชักกลับหรือด่าอะไรแต่อย่างใด มีเพียงใช้สายตาที่เย็นชามองมาที่เจ้าของเรือนผมยาวสีเงินผู้ซึ่งทำแผลให้ตนอย่างบรรจง

“แกหายไปไหนมา....”เสียงแหบห้าวอย่างมีอำนาจถามขึ้นสั้นๆสายตายังคงจับจ้องไปยังร่างบาง

   สควอโล่ชะงักมือไปนิดในใจเผลอคิดเข้าข้างตัวเองแวบเดียว แค่เพียงแวบเดียวที่คิดว่าบอสเป็นห่วงตัวเอง แต่ก็สลัดความคิดนั้นออกโดยเร็ว

......จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ.....เขาคงไม่เคยแม้แต่จะคิดอยู่แล้ว....

“จะไปไหนละเฟ้ย! ก็ไปทำงานสิ!! งานที่เจ้าบอสบ้าบางคนโยนมาให้หนักหัวฉันทุกวัน!!”สควอโล่พูดพร้อมบ่นงุบงิบไปและเก็บความคิดทุกอย่าง

“…..”ซันซัสยังคงไม่ตอบอะไรเพียงแค่จ้องตาสีอความารีนของร่างบางเท่านั้น

“…..”ห้องตกอยู่ในความเงียบอันหน้าอึดอัด

“ฉัน....ต้องการสาเกญี่ปุ่น...”นภาพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปซักพัก เมื่อพิรุณได้ยินดังในก็ได้แต่ถอนหายใจและหัวเราะกับตัวเอง

....นั่นสินะบอสคือสิ่งที่ปราถนาจริงๆ.....นี่คือเหตุผลที่แกเรียกฉันมาสินะ....

“เออๆ!! ไว้วันหลังฉันจะไปหามาให้แล้วกัน!!!~~”ร่างบางข่มความรู้สึกน้อยใจไว้และตอบรับเหมือนอย่างเคย

“ไม่....ฉันต้องการเดียวนี้”เสียงแหบห้าวสั่งอย่างเอาแต่ใจเหมือนเช่นทุกครั้งก่อนที่สควอโล่จะขมวดคิ้วอย่างอารมณ์บูด

“โว้ยยยย!! แกจะบ้ารึไงฟ่ะ!!! วันนี้ฉันจะไปหาจากไหน!!! นี่มันอิตาลี่นะเฟ้ย!!! ไม่ใช่ญี่ปุ่น จะได้เดินไปร้านซื้อได้ง่ายๆ!!!!!”

“หุบปากแล้วไปหามาซะ!!! ไอ้สวะ!!”นภาพูดก่อนสะบัดมือออกจากการทำแผลของพิรุณ

“เฮ้ย!!!! แผลนั้นเลือกแกยังไหลอยู่เลยนะ!!!”ร่างบางโวยวายแต่ก็เจอกับนัยน์ตาสีนิลจ้องกลับอย่างเย็นชาเท่านั้น

“หุบปากซะ ไอ้สวะ….รีบๆไปหามาได้แล้ว….”ร่างสูงพูดก่อนก้มมองเลือดสีแดงสดของตัวเองโดยไม่สนใจสายตาของเรือนผมสีเงิน

“เออๆ!!! ไม่สนแกแล้ว!!! จะหาให้เดี๋ยวนี้แหละโว้ยย!!!”สควอโล่โวยวาย ก่อนคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงกับสิ่งที่บอสของตนต้องการดี......

.....ลองโทรหาเจ้าหนูดาบญี่ปุ่นนั่นดูจะรู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องหาบ้างมั้ยเนี่ย....

…..อย่างน้อยก็ลองดูวะ!!.....เจ้าบอสบ้านี้จะได้เลิกพิโรธสักที.....

  ร่างบางหยิบโทรศัพท์มือถือของตนมาต่อสายถึงใครบางคนอย่างรวดเร็ว โดยพฤติกรรมทุกสิ่งอยู่ในสายตาของร่างสูงที่จับจ้องมองอยู่

[ตืด....ตืด.....ฮัลโหล ยามาโมโตะ ทาเคชิครับ]

“ไงเจ้าหนูดาบญี่ปุ่น!!”

[การพูดแบบนี้มัน.....สควอโล่หรอ!]

“เออ! มีคนเดียวนี้ล่ะ ตอนนี้แกว่างมั้ย”

[อืม....จริงๆก็ไม่ว่างเท่าไหร่หรอก แต่ถ้านายโทรมาล่ะก็ว่างล่ะ มีอะไรหรอ]

“โชคดีไปเฟ้ย!! ฉันต้องการสาเกยี่ห้อที่ดีๆจะต้องไปหาจากไหน”

[เอ๋....สาเกดีๆหรอ....ไม่รู้สิแฮะถ้าในญี่ปุ่นก็คงตามร้านอาหารล่ะมั้ง แต่ในอิตาลีนี้ฉันก็ไม่รู้แฮะลองหาตามร้านอาหารญี่ปุ่นที่นั่นดูสิ]

“อ๋อ!! ตามร้านอาหารสินะ โอเค ขอบใจแกมากเจ้าหนูดาบญี่ปุ่น”สควอโล่เริ่มยิ้มออกเมื่อคิดทางหาสาเกได้

[ไม่เป็นไรหรอก ฮ่าๆๆๆ ถ้าเพื่อนายก็ก็โอเคทุกอย่างล่ะ]

“เออ! ขอบใจมากจริงๆคราวหน้าว่างๆแกก็มาเที่ยวที่อิตาลีบ้างสิ เดี๋ยวฉันนะ.....เฮ้ย!!”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบก็มีมือหนาซึ่งไม่รู้ว่าลุกจากโซฟามาตั้งแต่เมื่อไหร่เอือมมาดึงโทรศัพท์มือถือออกไป

แกร็ก! ตึง!!!

   เสียงของโทรศัพท์มือถือซึ่งตกลงพื้นและตามมาด้วยการใช้รองเท้าบูทสีดำเหยียบจนพังอย่างไม่มีชิ้นดี สควอโล่ได้แต่ยืนอึ้งก่อนจะตะโกนโวยวาย

“เป็นบ้าอะไรของแกอีกวะไอ้คุณบอส!!!”

พลั่ก!!

“โอ๊ย!!”

     ร่างสูงไม่ตอบแต่เอือมมือมากระชากและผลักคนตัวเล็กให้มาอยู่ตรงขอบโซฟากว่าอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย บอส!!....อึก!!...”ยังไม่ทันที่ได้ตั้งตัวอะไร นภาก็ก้มหน้าลงมาและจัดการปิดปากของพิรุณอย่างรวดเร็ว

“อือ!!!”ร่างบางดิ้นแต่ก็ไม่อาจสู้แรงของเจ้านายตนได้ จึงได้แต่พยายามเม้มริมฝีปากไว้อย่างแน่นสนิท

“อะ....อือ....โอ๊ย!!!”ร่างสูงฉวยโอกาสที่เผลอกัดริมฝีปากของร่างบางอย่างแรงจนต้องร่างบางต้องร้องออกมา

“อึก...!!!”ลิ้นร้อนของคนตัวใหญ่ฉวยเข้ามาในทันทีที่เปิดโอกาส และเริ่มเกี่ยวพันกับลิ้นของฝ้ายตรงข้ามอย่างมีชั้นเชิง

“อะ....อือ....”พิรุณไม่อาจต่อต้านกับนภาได้ทำได้เพียงพยายามดันบ่าของอีกฝ่ายออกแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสำเร็จ

   เนิ่นนานหลายนาทีที่ริมฝีปากของทั่งคู่ประกบกัน คนตัวเล็กรู้สึกถึงคาวเลือดจากแผลที่โดนคนตัวใหญ่กัด จนกระทั่งเหมือนจะขาดอากาศหายใจ ร่างสูงจึงยอมที่จะหยุด แต่ก็หันไปจูบที่ลำคอขาวแทน

“บะ....บอส...ยะ...อย่า....อึก!!”ร่างบางพยายามดันอีกฝ่ายแต่ก็เหมือนไร้เรี่ยวแรง ร่างกายอ่อนยวบไปตามรสสัมผัส

“เรียกชื่อฉัน......”ร่างสูงพูดก่อนลากลิ้นไปตามลำคอของอีกฝ่ายพลางขบเม้มด้วยฟันอันแหลมคม

“อะ....โอ๊ย มันเจ็บนะ....ยะ....หยุดสิ...อะ....อา...”ตอนนี้สควอโล่ไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะหันมาตะโกนใส่หรือต่อว่าได้อย่างเคย มีเพียงเสียงครางเบาๆและมือเรียวที่พยายามปัดป่ายเท่านั้น

“เรียกสิ....”บอสยังคงไม่หยุดแถมมือเริ่มที่จะสาละวนไปส่วนอื่นของร่างกายจนร่างบางแทบทนไม่ไหว

“ซะ.....ซันซัส....ยะ....หยุดเถอะ...อึก!”

“.....”มือหนากระชากเครื่องแบบสีดำของร่างบางออกเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตบางสีขาว และเริ่มใช้มือชอนไชเข้าไปในเสื้อ พลางสร้างรอยไว้ที่ลำคอขาวไปด้วย

“ขะ.....ขอร้องล่ะ.....ซะ....ซันซัส....”ร่างบางอ้อนวอน ก่อนที่มือของร่างสูงจะชะงักลงและตวัดนัยน์ตาสีนิลมาที่เขา ทันทีที่สควอโล่สบตากับสายตานั้น หัวใจเหมือนจะหลุดออกมา

“ฉันไม่ต้องการสาเกแล้ว....ต่อจากนี้แกต้องเลิกยุ่งกับไอ้สวะนั่น”เสียงแหบห้าวพูดเรียบๆ

 “หะ...หา”สควอโล่ตอบรับอย่างงงๆกับการกระทำของบอสตัวเอง

“มะ....หมายความว่าไงของแกวะไอ้คุณบอส? สวะ?”สควอโล่ที่นั่งอยู่บนโซฟาถามอย่างงๆ ก่อนมองหน้าซันซัส ที่ยื่นหน้ามาใกล้ๆอีกรอบ

“ฮะ....เฮ้ย!”ร่างบางร้องเสียงหลงพร้อมหลับตาปี๋อย่างหวาดกลัวกับการกระทำที่อาจจะเกิดของร่างสูง

“แกเป็นของฉันเท่านั้น.....รู้ไว้ซะ.....”แต่นภาก็พูดเพียงแค่นั้นก่อนหันหลังและเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงพิรุณซึ่งเหมือนเป็นโรคหัวใจอยู่บนโซฟา ในหัวมีคำพูดของบอสตัวเองดังก้องอยู่ในหู

‘แกเป็นของฉันเท่านั้น.....รู้ไว้ซะ.....’

‘แกเป็นของฉันเท่านั้น.....’

‘....ของฉันเท่านั้น....’

“ระ.....รู้แล้วโว้ยยยยยยย!!!!~~~~~~”ร่างบางโวยวายก่อนเอามือเรียวปิดใบหน้าที่แดงแปร๋ดของตัวเอง

..............the end…………….