เนี่ยนะคุณหนู

ลำดับตอนที่ #1 : //เพื่อนใหม่//

คุณหนูค่ะ ตื่นได้แล้วนะค่ะ”

เสียงพี่ส้มเช้งเรียกอยู่หน้าห้อง

พี่ส้มเช้งเป็นคนรับใช้ของบ้านศวรรยา แต่ฉันเรียกพี่ส้มเช้งว่าพี่เปรี้ยวมากกว่าก็ส้มเช้งมันก็เปรี้ยวอยู่แล้วเรียกเปรี้ยวมันก็คล้ายๆกันแหละเนอะ(ที่จริงคุณหนูพิงค์ขี้เกียจเรียกชื่อยาวล่ะไม่ว่า)
“ตื่นนานแล้วเจ้าคะ”

“เอ้อ คุณหนูเช้านี่จะทานอะไรดีคะ”

“อะไรก็ได้ที่ อย่อยอ่ะ ^o^”

“กวนแต่เช้าเลยนะคุณหนู=_="

“นี่พี่เปรี้ยว พิงค์ยังไม่ได้ไปกวนอะไรซะหน่อยเลยนะ ว่ะฮ่าๆ ^O^"
(หัวเราะได้น่าเกียจมากเลยนะหนูพิงค์ : ยามเหงา)

  ไม่เข้าใจเลยว่าสวรรค์ส่งคนอย่างฉานลงมาเกิดผิดที่หรือเปล่าเนี่ย  =_= ก็ฉานนะเกิดมาในวงศ์ผู้ดีมีตระกูล แต่ว่านิสัยของฉานสิมันไม่เป็นคุณหนูอย่างที่พี่เปรี้ยวเรียกเลยอ่ะ นิสัยยังไงเดี๋ยวอ่านไปเรื่อยๆก็รู้เองแหละ ^o^  แล้วจะรู้สึกว่าเนี่ยนะคุณหนู ต้องบอกไว้ก่อนว่าเราเป็นคุณหนูจำไว้ จำไว้ดีๆล่ะ >_<

   ปาป๊ากะมาม๊ามีบริษัทหลายแห่งในประเทศอิอิไม่อยากจะคุยแต่ก็คุยไปแล้ว ฉันมีพี่ชาย 1 คนพี่คนเนี่ยหล่อมาก ^O^ ม๊ากชื่อพี่บูล เจ้าชู้คบไม่เลือกหน้าไม่ใช่ซิเลือกซิอย่างพี่บลูเนี่ยต้องขาว อวบ อึ้ม O_O แต่รักน้องคนสาวคนนี้มากๆ แล้วเราก็ยังมีพี่สาวสุดสวยอีก 1 คนชื่อว่าพี่ เกรท  พี่สาวเราเนี่ยเสน่ห์แรงไม่แพ้พี่ชายเลยอ่ะ =_= ผู้ชายตามจีบเพียบแค่ก็ไม่เห็นว่าพี่เกรทจะตกลงคบใครสักคน เลือกมากระวังจะได้ไปอยู่คานทองนิเวศนะพี่เกรท อิอิ ^_^

  นี่ฉันชอบผมสีชมพูแดงของฉันมากม๊ากเลย >_< อิอิ พึ่งไปย้อมมานะ เปิดเทอมวันแรกต้องไม่ธรรมดาเข้าไว้ นี่คือคติ ทำอะไรที่ธรรมดาอย่างคนอื่นเขาทำกันไม่ได้เดี๋ยวไม่สบาย อิอิ ^_^ (เกี่ยวกันไหมเนี่ยยายพิงค์)

   เอ่อ คือว่าที่โรงเรียนเราไฮโซอ่ะนะ ทำเมื่อกับว่าเป็นโรงเรียนนานาชาติแต่มันไม่ใช่ ก็ที่โรงเรียนนักเรียนไว้ทรงผมยังไงก็ได้จะย้อยจะดัดก็ตามสบาย จะใส่เครื่องประดับเป็นร้านขายเครื่องประดับเคลื่อนที่ก็ไม่ว่า เพราะเหตุผลนี่แหละเราถึงข้าโรงเรียนนี่ไง แต่จะเข้าได้ต้องมีมัมมี่ เอ๊ย มันนี่มากหน่อยนะ เพราะค่าเทอม โค-ตะ-ระ แพงอ่ะ แต่สำหรับป๋าก่ะม๊าเราสบายมากอยู่แล้ว แค่นี่ขนหน้าแข้งของป๋าไม่ร่วงหรอก

  วันนี้ฉันปล่อยผมดีกว่าจะได้โชว์ผมสีชมพูแดงที่ฉันพึ่งไปทำมาใหม่ ว้าว ชุดนักเรียนใหม่น่ารักจัง เสื้อสีขาวแขนยาว เนคไทสีฟ้า กระโปรงลายสก๊อตสีฟ้าขาว เราใส่แล้วน่ารักไม่ใช่เล่นเลยนะ >_< อิอิ โรคหลงตัวเองกำเริบ อืมลืมบอกไปว่าตระกูลเรานะน่าตาดีกันทุก  ว้าว อยากเห็นเพื่อนใหม่แล้วซิ

โรงเรียน เนรียา

   รถซีมูลีน สีดำคันงามเลื่อนเข้ามาจอดหน้าประตูโรงเรียนเบ่งบอกให้รู้ว่าคนที่อยู่ในรถต้องเป็นผู้ดีมีระดับอย่างแน่นอน

   หญิงสาวร่างเล็ก ผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ปากเป็นกระจับรับใบหน้าที่สวยงามนั้น แก้มป่องเห็นแล้วน่าหยิก มีลักยิ้ม 2 ข้าง ค่อยๆก้าวลงมาจากรถ ผมสีชมพูแดงของเธอปลิวไปตามแรงลมเล็กน้อย

       สายตาทุกคู่ในโรงเรียนจ้องมองเธอราวกับเทพธิดา เธอช่างงดงามดั่งนาฟ้า สมแล้วที่เธอเกิดมาในวงศ์ตระกูลผู้ดีอย่างตระกูล ศวรรยา

“มองอะไรกันนักหนาไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงห่ะ =_= ”

มองกันอยู่ได้ยิ่งพวกผู้ชายมองเรายังกับว่าเราเป็นไก่ทอดงั้นล่ะ ก็ดูตามันดิมองฉานอย่างกับจะกินฉานเลยอ่ะ อุ๊บแหมไม่เคยเห็นคนสวยล่ะซิ  >_< (ลืมบอกไปว่าหนูพิงค์ของเราหลงตัวเองเป็นที่สุดแต่ she ก็สวยจิงๆอ่ะนะจะไปว่าเขาได้ไงล่ะยามเหงาก็เธอแต่งเรื่องให้หนูพิงค์เป็นอย่างนี่เองนี่หนา เอ้อ ลืมไปเนอะโทษทีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน ^_^)
“O_O”
 สายตาของทุกคนที่มองพิงค์

“อะไรกันเนี่ยนางฟ้าเมื่อกี้หายไปไหนล่ะ”

“แต่ว่าตอนโกรธก็ยังสวยว่ะ”

“ยังงี้มั่งที่เขาว่าคนสวยทำอะไรก็ดูดีว่ะ”

เสียงผู้ชายกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น

“เย็นไว้พิงค์เย็นไว้มาโรงเรียนวันแรกยังพึ่งออกลายนะย่ะอดทนไว้”

พิงค์บอกกับตัวเองแล้วเดินขึ้นตึกเรียนไป

แซ่ด  แซ่ดๆๆ..............

  เสียงภายในห้องเงียบลงหันทีเมื่อเห็นว่ามีหญิงงามราวกับนางฟ้าก็มิปานเดินเข้ามาให้ห้อง

“สวยจังเนอะ”

“น่ารักดีอ่ะ”

“ต้องเป็นลุกหนูแน่ๆเลยอ่ะ”

     แต่พิงค์กลับไม่สนใจกับคำที่เพื่อนๆในห้องพูดกันแม้แต่น้อย เธอค่อยๆเดินไปยังต็มที่อยู่ติดริมหน้าต่างหลังห้องแล้วนั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้พูดกับใครแม้แต่น้อย

      ใช่ว่าฉันหยิ่งเหรอกนะย่ะที่ฉันไม่พูดกับพวกเธอนะเพราะว่าตอนนี้ฉันยังหาพรรคพวกไม่ได้ยังไม่มีใครที่หน้าจะเอามาเป็นเพื่อนเลยสักคนมีแต่พวกธรรมดาๆทั้งนั้นเลยอ่ะ

    อยู่ทุกคนในห้องก็เงียบกันหมดมันเกิดอะไรขึ้น ฉันละสายตาจากหนังสือแฟชั่นแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองที่ประตูห้องก็เห็นว่ามีผู้หญิง สามคน เดินเข้าในห้อง

   คนแรก น่าตาน่ารักแบบใสๆ ผมยาวประบ่าที่สำคัญเธอย้อมผมสีน้ำตาล นัยตาสีน้ำตาล ผิวขาว เหมือนเด็กญี่ป่นเลยอ่ะ >_<

   คนที่ สอง สวยแบบมีเสน่า ตาเล็ก จมูกโด่ง ผมยาวประมาณกลางหลังสีม่วงเข้มแน่นอนว่าต้องไปย้อมมาคงจะไม่มีใครเกิดมาแล้วมีผมสีม่วงตั้งแต่เกิดเหรอ 555+

   คนที่ สาม หน้าตาเหมือนกับเป็นทอม ไว้ผมสั้นย้อมผมเขียวไม่ใช่เขียวสะท้อนแสงน่ะสีเขียวที่มันสวยๆอ่ะ ติดกิ๊บสีเขียวรูปหมี ถ้าเธอไม่ติดกิ๊บฉันต้องนึกว่าเธอเป็นทอมไปแล้วย่ะ

  แต่จะว่าไปก็น่ารักทั้งสามคนเลย เราคงจะได้เพื่อนใหม่คราวนี่แหละ คนน่าตาดีอย่างเราก็ต้องคบคนหน้าตาดีเหมือนกันดีที่สุด อิอิ ^o^ (หนูพิงค์ของเราบ้าไปแล้วเจ้าค่ะท่านผู้อ่าน)

    เพื่อนในห้องเริ่มซุบซิบกันอีกแล้วฉันว่านะพวกเธอจบไปเป็นปาปารัชซี่ถ้าจะรุ่งนะรู้สึกว่าจะฉายแววเจิดจรัสเลยเกินนะย่ะ =_=

  คนผมสีม่วงและก็คนผมสีขียวเดินมานั่งโต๊ะหน้าฉัน และคนผมสีน้ำตาลล่ะจะนั้งที่ไหน

“นั้งด้วยได้ไหมค่ะ”

ยายผมสีน้ำตาลพูดขึ้น

“ได้ดิ ^_^ "

แต่จะว่าไปแล้วที่ๆเหลือให้นั้งก็มีที่ข้างเราเท่านั้นแหละ

“เธอชื่อไรอ่ะ”

ยายผมสีน้ำตาลถามฉัน

“ชื่อพิงค์แล้วพวกเธอล่ะชื่อไรมั่งอ่ะ”

“เราชื่อ บิว”

คนผมสีน้ำตาล

“เราชื่อ ริน”

คนผมสีม่วง

“เราชื่อ มิ้น”

คนผมสีเขียว

“พวกเราเป็นเพื่อนกับเธอได้ไหม”

มิ้นพูด

“ได้สิเรากำลังอยากมีเพื่อนอยู่ด้วยสิ ไม่คัดค้านอยู่แล้วจ้า”

“นี่พิงค์ผมเธอสวยจังเลยนะยาวมากๆด้วย”

บิวพูด

“แหมผมพวกเธอก็สวยเหมือนกันนั้นแหละแต่สั้นกว่าผมของฉันเท่านั้นเอง ^_^ แต่ว่าพวกเธอคิดยังไงถึงได้ทำผมสีนี่ล่ะ”

“ก็ไม่รู้เหมือนกันซิ”

บิว

“เราไม่อยากเหมือนใครอ่ะ”

มิ้น

“ยังเด่นอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”

ริน

“แล้วเธอล่ะพิงค์”

บิวถาม

“อ่ะนะก็แค่อยากให้ทุกคนในโรงเรียนจำเราได้อ่ะนะ”

    พวกเราสี่คนเข้ากันได้เร็วมากวันนี้ทั้งวันไม่ได้ร่ำได้เรียนเลยเราได้แต่นั้งเม้ากันจนคอแหบคอแห้งไปตามๆกัน

อ๊อดๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ไปกินข้าวกันเถอะเราหิวแล้วอ่ะ”

บิวพูด

“อืมดีเหมือนกัน”

   จ๊อกๆๆ เสียงไฟฟ้าสถิตในท้องพวกเราสี่คนดังขึ้นพร้อมกัน แล้วก็ตามมากับเสียง อิอิๆๆ ฮ่าๆๆๆ ว่ะฮ่าๆๆ อะฮิๆๆๆ (มิ้น ริน พิงค์ บิว)เสียงหัวเราะของพวกเราทั้งสี่แหมช่างมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองจังเลยนะพวกหลอนเนี่ย ว่าแล้วพวกเราสี่คนก็เสด็จออกจากห้องเรียนมุ่งหน้าไปยังโรงอาหาร พูดเหมือนจะไปถล่มโรงอาหารยังไงยังงั้นล่ะ +_+

ที่โรงอาหาร

“โหดูซิสวยทุกคนเลยอ่ะ”

“แต่เราว่าคนผมสีชมพูแดงสวยสุดเลยนะ”

“อืมใช่ๆ”

   ทันทีที่พวกเรา 4 คนก้าวเข้าไปในโรงอาหารก็มีเสียงซุบซิบเรื่องของพวกเราชมบางนินทาบาง แหมไอ้พวกที่นินทาเนี่ยอิฉจาใช่ไหมล่ะ ช่วยไม่ได้คนมันเกิดมาสวยอ่ะทำไงล่ะ ว่ะฮ่าๆๆ >_<

  ขณะที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวกันยังอร่อย

โครม !!!!

“เอ๋ใครทิ้งแก้วน้ำเรี่ยราดเนี่ย พวกฉันนั่งกินอยู่ไม่เห็นหรือไง”

มิ้นเปิดฉาก

    พวกเรา 4 คน เงยหนาขึ้นไปมองเจ้าของแก้วนะ รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่อ่ะ ไม่รู้ปีอะไร ไม่สนใจแล้วทำอย่างนี้มันหาเรื่องกันนี่วะ เดี๋ยวสวย เอ๋แต่ว่ายังไงก็คงไม่สวยอ่ะนะ  ถ้าอยากสวยไปตายแล้วเกิดใหม่ซะ  เห็นว่าพวกเราหน้างิมๆติ้มๆล่ะซิเดี๋ยวก็รู้ว่าอสรพิษในคราบคุณหนูมีจริง

“โต๊ะไม่ใช่ถังขยะนะคะพี่”

ยายบิวเสริม

“รู้สึกว่าสีผมพวกเธอจะเกินน่าเกินตาไปหน่อยนะย่ะ”

ยายชะนีหน้าขาวพูด แล้วยังมียายแรดอีก 3 ตัวยืนอยู่ข้างๆ ครบจำนวนพอดีเลย สนุกแน่ๆ ^o^

“แล้วไงค่ะมันก็หัวพวกเราไม่ใช่หัวพี่ซะหน่อย ^O^”

ฉานพูด

 “หรือว่า พี่อยากได้สีผมแบบเราบางล่ะคะ”

ฉานพูดแล้วก็ยกถ้วยเย็นตาโฟราดหัวยายชะนี

“^O^”

“กรี๊ด”

สภาพของยายชะนีตอนนี้นะเหรอ มีเส้นเย็นตาโฟ ผักบุ้ง ปลาหมึกอยู่บนหัว สภาพดูเหมือนชะนีตกถ้วยเย็นตาโฟเลย ว่ะฮ่าๆๆ

“ว้าว สีผมสวยจังเลยนะค่ะพี่”

รินพูดขึ้น

“นี่แก”

ยายชะนีพูดแล้วพุ่งเข้ามาตบหน้าฉานฝันไปเถอะย่ะ ฉานจับมือยายชะนีนั้นไว้ได้แล้ว....

เพี้ยะ ตบเข้าที่หน้ายังแรง ว้ายตายแต่แล้วมือฉานเปื้อนหมดแล้ว

   ส่วนยายแรดอีก3 คนก็ตรงเข้าไปหายายมิ้น ยายบิว แล้วก็ยายริน แต่ก็โดนสวนกลับทุกราย ทุกคนในโรงอาหารหยุดกินแล้วหันมาดูคนสวยตบกับชะนีเป็นสายตาเดียวกัน

   โอ้โหคราวนี่กระโดดถีบเลยเหรอไม่เป็นไรฉานหลบได้ส่วนยายชะนีนู่นก้นกระแทกพื้นอยู่ตรงนู่นแน่ ว่ะฮ่าๆๆ=_= ยายชะนีลุกขึ้นมาวิ่งเข้ามาตบฉานอีก น่าเบื่อจังต้องเอาจริงแล้วซินะ ฉานผลักยายชะนีลงไปนอนกับพื้นแล้วฉานก็ขึ้นคร่อมชะนีแล้ว แล้วไงอ่ะจิกหัวตบเลยอ่ะดิตบๆๆๆๆๆ ว้ายกลายแบบชะนีแก้มแดง ไปแล้วอ่ะ ว่ะฮ่าๆ ๆที่มุมปากมีเลือดซึมอกมาด้วย หัวฟูอย่างกับรังนกแน่ ยายชะนี ผลักฉานแล้วก็วิ่งหนีไปพร้อมกับพวกแรดอีก 3 ตัวที่มีสภาพไม่ต่างจากยายชะนีแม้แต่น้อย ก่อนจะไปยังมีหน้าหันมาบอกอีกนะว่า....=_=?

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

“แล้วรีบมาเอาคืนนะจ๊ะ ^o^ "

จากนั้นพวกเรา 4 คนก็เดินกลับห้องเหมือนกลับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยที่แต่ละคนยังสวยสดงดงามอยู่เหมือนเดิม

ที่ห้อง 407

“สนุกเป็นบ้าเลยอ่ะ”

ยายบิว

“เธอนี่ร้ายไม่เบาเลยนะ”

“ฉานร้ายยู่แล้วละย่ะแต่คนอื่นชอบดูว่าฉานเป็นลูกคุณหนูที่อ่อนแอนะ”

“เหมือนกันเลย”

ยายมิ้น

“ทำไมคนชอบมองเราที่หน้าตานะว่าไหม”

ยายริน

“อืม นั้นแหละ”

“นี่พิงค์เธอเรียนการต่อสู้ไหมอ่ะ”

“ฉันเรียนมาตั้งแต่ ป. 1 แล้วอ่ะก็ป๋านะซิกลัวว่าจะมีคนมาทำร้ายฉานอ่ะ แต่มันก็ดีเหมือนกันนะ เวลาสู้กับพวกชะนีทั้งหลายได้เปรียบเยอะเลยอ่ะ”

“แล้วเธอเรียนอะไรมาบางอะ”

ยายมิ้น

“ยูโด เทคอนโด กังฟู ฟันดาบ ยิงปืน แล้วก็ธนูอ่ะ”

“โห”

มิ้น ริน บิวประสาทเสียงพร้อมกัน

“แล้วพวกเธอล่ะเรียนการต่อสู้อะไรมาบางอ่ะ”

“เราเรียน ยูโด”

บิว

“เราเทคอนโดอ่ะ”

มิ้น

“ส่วนเราเรียนกังฟู”

ริน

“เธอเป็นลูกตระกูลไหนเหรอ”

มิ้นถาม

“ศวรรยา”

แล้วพวกเธอล่ะ

“เราตระกูล โยธราทิต”

มิ้น

“บงกชบดินทร์”

ริน

“บัณรสี”

บิว

ตระกูลใหญ่โตทั้งนั้นเลยรู้สึกว่าตระกูลพวกนี้จะเป็นทุนส่วนของบริษัทป๋าก่ะม๊านี่หนา

“นี่พิงค์คืนนี้เราไปดิงส์ฉลองที่เราเป็นเพื่อนกันหน่อยไหม”

ยายริน

“ได้ซิที่ไหนล่ะ”

“คลับไนซ์ไวซ 2 ทุ่มนะ”

 “ได้เลยแล้วเจอกัน”

คลับไนซ์ไวซ

“มาแล้วย่ะ”

ฉานเดินเข้าไปหายายมิ้น ยายบิว ยายริน ที่นั่งอยู่ที่โซฟาสีชมพูตรงมุมคลับ ที่นี่สวยมากเลยทุกอย่างถูกแต่งแต้มด้วยสีชมพูทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ โซฟา แล้วยังมีหลายๆอย่างที่ในคลับอื่นๆเขามีกันล้วนแต่เป็นสีชมพูทั้งนั้น

“มาช้าจังเลยนะยายพิงค์”^_^

 บิว

“แหมก็ป๋ากะม๊านะซิสั่งซะยาวกว่าจะได้ออกบ้านมานะ ช่วยไม่ได้นะก็ลูกสาวสวยนี่ ใช่ม๊า ว่ะฮ่าๆๆๆ”

“แหมคุณหนูพิงค์”

“นี่เรามาดื่มกันเลยดีกว่า”

“ฉลองที่พวกเราได้เป็นเพื่อนกัน”

“โอเค”

    ดื่มได้ซักพักประมาณว่าไม่ค่อยได้สติได้ที่พวกเรา 4 คนก็ลุกไปเต้นบนฟล๊อซ์พวกเราต้นอย่างมันส์มากแต่ก็ยังไม่ทิ้งชาติตระกูลของพวกเรา ก็ประมาณว่าเต้นแบบผู้ดีเขาเต้นกันอ่ะนะ ซักพักก็รู้สึกว่าจะมีสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรมองมาทางพวกเรา

ปึ้ก

“ว้าย”

นางชะนีหนึ่งในนั้นเดินมาชนยายริน

“ขอโทษนะตั้งใจแรงไปหน่อย”

นางชะนีคนนั้นพูดขึ้น

“ไม่ต้องหรอก”

เพี้ยะ

“ฉันขอเอาคืน”

ยายพวกนี้มันยังไงกันนะอยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว

“ว้าย นี่แก”

ยายชะนีกรี้ดซะดังลั่น

“ขอโทษโกรธแรงไปหน่อย”

ยายรินเริ่มเดือดแล้ว

   ตอนนี้เพลงหยุดแล้ว แต่ยังไม่เปิดไฟ ทุกคนหยุดเต้นแล้วหันมามองทางพวกเรา พวกนางชะนีมี 5 คน แต่พวกเรามี 4 ไม่เป็นไรสบายมาก วันนี้สนุกอะไรอย่างนี้เนี่ย

   ยายชะนีไม่พูดพร่ำทำเพลงพุ่งข้ามาตบยายรินแต่  โครม ยายรินใช้เท้าถีบนางชะนีลงไปนอนอยู่กับพื้น และนางชะนีอีก 4 คนก็เข้ามาสู้กับพวกเรา แต่ฉันโชคดี หน่อยฉันได้สู้กับชะนี 2 ตัว สนุกสุดๆไปเลย มันคงคิดว่าเราคงสู้มันไม่ได้ล่ะซิเดี๋ยวจะรู้ว่านรกมีจริง ชะนีตัวแรกวิ่งเข้ามาตบฉันแต่ฉันหลบได้จับข้อมือไว้แล้วก็โครมทุ่มมันลงไปเลย 00.09 วินาที ชะนีตัวแรกนอนจุกอยู่กับพื้น ส่วนชะนีตัวที่ 2 หน้าซีดเล็กน้อยที่เห็นเพื่อนตัวของมันลงไปนอนกองกับพื้นด้วยเวลาไม่ถึง นาทีด้วยซ้ำ ยายชะนีตัวที่เหลืออยู่พุ่งเข้ามาตบหน้าฉาน โอ๊ย เจ็บอ่ะทำไมหลบไม่ทันนะ หนอยแน่นางชะนีตัวนี่รนหาที่ตายจริงๆ ฉานชกตายายชะนีอย่างเต็มแรง ว่ะฮ่าๆๆ นางชะนีตาเขียวปี๋เลย 00.15 วินาที >-< อ้าวไงหมัดเดียวจอดอ่ะอ่อนอย่างนี้ยังจะมาหาเรื่องคนอื่นอีกไม่เจียมซะเลย 

     ฉานหันไปดูยายริน ตอนนี้ยายรินกำลังมันเลยก็ยายนี่เล่นตบไม่หยุดเลย ตอนนี่หน้านางชะนีตัวนั้นบวมปูดหมดสภาพไปเลย ฉานไม่ห้ามยายรินหรอกเพราะชะนีฝูงนี่วิ่งเข้ามาหา อสรพิษอย่างพวกเราเอง

   คนที่เข้ามาหาเรื่องพวกเราส่วนมากจะมองว่าพวกเราทำอะไรเกินหน้าเกินตาที่จริงแล้วเราไหม่ได้ทำอะไรซักหน่อยก็พ่อแม่ให้มาดีเลยเกิดมาหน้าตาดีแบบนี้เลยมักจะมี พวกชะนีและแรดที่อิจฉาในความงามของพวกเราเข้ามาหาเรื่องและที่พวกมันคิดผิดคือพวกเราเป็นลูกคุณหนูคงไม่มีพิษภัยอะไรแต่ตอนนี้พวกมันกำลังคิดผิด

   ตอนนี้ยายบิวกำลัง....เหิบชะนีอย่างเมามัน(เหิบ หมายถึง การเตะ ถีบ กระทืบ ปนๆๆกันไป) ส่วนยายมิ้น ขึ้นไปคร่อมยายชะนีอีกตัวและตบไม่ยั้ง คิดว่าตอนนี้นางชะนีคงจะสลบไปแล้วล่ะ แต่ยายมิ้นก็ยังไม่หยุดตบ โหดดีเหมือนกันนะยายมิ้น

   ซักพักพอเหนื่อยแล้วยายริน ยายมิ้น ยายบิว ก็เดินกลับมาที่โต๊ะแล้วนั้งดื่มกันต่อโดยไม่สนใจนางชะนีฝูงนั้นเลย

  เราสี่คนกลับมานั้งที่โต๊ะแล้ดื่มกันต่อแล้วก็ลุกไปเต้นอีกคราวนี่พวกที่เต้นกันอยู่แหวกทางให้พวกเราเต้นกันอย่างสบายเลยอ่ะอิอิๆสบายเลยซิพวกเรา ประมาณเที่ยงคืนกว่าพวกเราก็แยะย้ายกับพระราชวังของพวกเราวันนนี้นุกมากๆเจ้าค่ะ