คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รำพันรัก - บทนำ รีไรต์
ภายในห้ออันสลัวรา แสาโมไฟ้าเียส่อระทบเาร่าสอร่าริมหน้า่า
ผ้าม่านสีาวพลิ้วไหวามารยับัว ราหนึ่แผ่วเบาเนิบ้า
หาอีราลับเร่าร้อนรุนแร เรือนายำยำโอบอุ้มเรือนร่าบอบบา
มือทั้สออบุมบั้นท้ายลมลึ หยัสะโพถาโถม แทรวามแร่ร้อนสู่วามอ่อนนุ่มและ่ำื้นรั้แล้วรั้เล่า
ร่าอันบอบบาสั่นลอน
สอแนที่โอบรอบลำออเาอรัแนบแน่น เสียราระเส่าัเล็ลอออมาาริมฝีปาอิ่มเ็ม
ยาะบอว่าเ็บปวทรมานหรือ่านเสียว เสียนั้นแผ่วหวานเือวามเ็ี่
เป็นแรระุ้นั้นีที่ทำให้นัวโยับสะโพระแทระทั้นหนัหน่ว
เสียราแหบพร่าาริมฝีปาหยัลึั้ำแล้ว้ำเล่า น้ำเสียล้ายพึพอใ
ประหลาใ และสุสม
เาถอนริมฝีปา
หายใหอบเหนื่อย ลมหายใร้อนๆ รินรบนลีบปาบวม้ำ
ร่านุ่มนิ่มในอ้อมอวาหรี่ปรือ
แ้มทั้สอแ่ำ เธอพึมพำบาอย่า เบานแทบไม่ไ้ยิน บารา็สั่นศีรษะเร็วแร
่อนะทอถอนใเอนศีรษะพิบบ่าว้า ายหนุ่มอุ้มเธอไปที่เีย วาลอย่าเบามือ
่อนามลมาทาบทับ ใ้ายเปลือยเปล่าโอบลุมเรือนร่าเล็บอบบา
แสาโมไฟระทบผิวพรรอันนวลเนียน เา่อยๆ สัมผัส ไล้นิ้วมือไปามแนวแ้ม
ลมาที่ลำอระห เนินอามสล้า แล้ว่อยอบุมทรวามไว้เ็มอุ้มือ
มือให่หยาบร้านยามแะ้อ ทั้อ่อนโยนและทะนุถนอม
เาใ้ปลายนิ้วี้ไล้ไปามยอทรว มันูันอบรับสัมผัสอย่ารวเร็ว
เาไล้มือไปมาอย่าเพลิเพลิน่อนะ้มหน้าลไป ลืนินเม็บัวสีหวานไว้ในอุ้ปา
ูึ บเม้ม ใ้ลิ้นปาเลียราวับสิ่นั้นือนมหวานที่โปรปราน
เธอแอ่นอเหยียาย
ใบหน้าสะบัไปมา เสียราทรมานผะแผ่ว มือทั้สอยุ้มผ้าปูเียนยับย่น
“อื้อ”
เธอส่เสียห้าม
แ่เายัรุรานไม่ลละ
“พะ...พอ...” เสียนั้นล้ายเป็นสายลมพัผ่านมา แผ่วเบาแทบไม่รู้สึ
เายัปาเลีย
วัลิ้นรัวเร็วนเธอแทบรีร้อ
ายส่วนร่าบิเร่า
ทรมานนปรารถนาารปลปล่อย เธอหายใหอบแร แทบะสูสิ้นารวบุม
ระทั่เาเยหน้า ปล่อยยอทรวอันหอมหวานเป็นอิสระ อที่แอ่นหยัึ่อยวาราบล
หิสาวหายใแผ่ว ไล้ปลายลิ้นเลียริมฝีปาอันแห้ผาอย่าเหนื่อยอ่อน
แ่เพียรู่เียว
ายร่าำยำ็ทำให้เธอหวีร้อ้วยารแทรายแร่ร้อนเ้ามาในวามุ่ม่ำ
เสียหวีหลุออมาเพียำเียว็ถูปิั้น้วยริมฝีปาอเา
เรียวลิ้นร้อนื้นแทรลึเ้ามาวานหาวามหวานในโพรปาอเธอ
ปลายลิ้นวัไล้ไปมาสร้าวาม่านเสียวน้อสะอื้นไห้
สะโพอเายัทำหน้าที่ไ้เป็นอย่าี
ทั้หนัหน่ว รุนแรนทำให้เธอแทบาใาย
หิสาวเาะอบ่าอเา
ิเล็บลบนเนื้อนเลือิบ หาเาไม่รู้สึเ็บ ลับรู้สึถึแ่วามนุ่มหยุ่นหารัรึับแน่น
เาถาโถมและถ่ายถอนรั้แล้วรั้เล่า ใบหน้าเรียเร่ รามบนเป็นสันนูน
วาภายใ้วามสลัวราเป็นประายวาววับ ับ้อเพียใบหน้าที่แสนทรมานอเธอ
ยิ่เธอทรมาน
เา็ยิ่โวน้ว ัวาเธอให้ลึล้ำที่สุ ให้สุสมที่สุราวับรั้นี้เป็นรั้สุท้าย
เาเท้าแน้าหนึ่ับเีย
และใ้มือ้าหนึ่ับาอเธอยึ้น
เปิเปลือยลีบุหลาบให้ยายว้าอบรับายแร่ร้อนอเาไ้มายิ่ึ้น
เรือนร่าบอบบาสั่นลอน
เสียราสั่นระริ ระทั่เธอหวีร้อ ร่าายเร็ระุ เา็ยิ่ยับสะโพรัวเร็ว
เพียไม่ี่รั้
ใบหน้าอันหล่อเหลา็ุบลลบนอเธอ แผ่นหลัสะท้อนึ้นลามัหวะารหายใ
เหื่อไหลึม หยาหยลมาามแนวราม ้อผิวนวลที่บันี้มีรอยแ้ำเป็น้ำๆ
นานเท่านานว่าเาะหยัายลุึ้น
สอแนร่อมัวเธอไว้
วาสีนิลาฬวาว้าในวามมื
เาเพียับ้อมอเธออยู่เ่นนั้น
สัพัหนึ่ึระิบเสียแหบพร่า
“เือนาเรศน์...”
หิสาวยับัว ปรือามอ
่อนะปิลามเิม
ไม่นานหลัานั้นเธอ็ผล็อยหลับไป
...หลับใหลอยู่ในวามลุ่มหลที่เืออยู่ในหยาเหื่อและลมหายใอนเอ
ความคิดเห็น