คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Intricate - 04 : 50%
Chapter 4
You mean something to me, more than words could ever explain
โอเซฮุนหลบตาของคนตรงหน้า
ไม่รู้ทำไมทำให้จื่อเทามีความรู้สึกสงสัยขึ้นมา เซฮุนปิดบังอะไรอยู่แน่ๆ
ท่าทีแบบนั้นมันคืออะไรกันแน่นะ เขามีความลับอะไรซ่อนอยู่งั้นหรอ?
“ไม่รู้จักนี่ครับ”
เซฮุนพูดขึ้น ทั้งๆที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองจื่อเทาที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“...”
“พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไรหรอก
พอดีฉันแค่รู้สึกว่าชื่อนี้มันคุ้นๆ”
“อ่า
พี่ไม่เคยรู้จักคนชื่อนี้นะ เท่าที่ผมจำได้...” เซฮุนเว้นวรรคประโยคก่อนจะพูดต่อ “หรือพี่อาจจะรู้จักแต่ผมไม่รู้จักก็ได้”
เขาหัวเราะเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองที่จื่อเทา
“นั่นสินะ”
จื่อเทาพึมพำเบาๆ
“ลองถามคยองซูดูสิครับ”
“อืม
ไว้จะถามนะ”
“ครับ”
เซฮุนยิ้มให้จื่อเทา
“งั้นฉันไม่รบกวน...”
“ไปพักผ่อนเถอะครับ”
คนที่อยู่บนเตียงพูดขึ้นก่อนจื่อเทาจะพูดจบด้วยซ้ำ
“อืม”
“ดูแลตัวเองนะครับ”
เซฮุนพูดขึ้นขณะที่จื่อเทากำลังหันหลังกลับไป
“นายด้วยนะ..”
จื่อเทาพูดเบาๆแต่ก็พอที่คนที่อยู่ห่างไปไม่มากจะได้ยิน
“...”
“อาหารที่คยองซูซื้อมาให้น่ะ
อย่าลืมกินล่ะเดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อน” เขาพูด ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป
“เฮ้ออ”
คนที่นอนอยู่บนเตียงถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ประตูได้ปิดลง
“คุยอะไรกันมาล่ะ?”
คยองซูเอ่ยถามหลังจากที่เห็นเพื่อนเดินออกมาจากห้องช้าๆ
“ก็มีเรื่องอยากถามนิดหน่อย”
“ไม่ใช่อะไรที่ไม่ดีหรอกใช่ไหม?”
“บ้าน่า ถึงฉันจะจำเขาไม่ได้ ก็ไม่ทำตัวแย่ๆใส่หรอกนะ”
“รู้แล้วๆ ก็แค่ถามเฉยๆ” คยองซูพูดกพลางเดินมาจับที่แขนจื่อเทาเพื่อพยุงให้เดิน
“งั้นกลับไปพักผ่อนกันเถอะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันเดินเองได้” จื่อเทามองเพื่อนตนอย่างขำๆ
“ถ้าเกิดล้มมาฉันจะโดนโรงพยาบาลห้ามมาหานายอีกเลยแน่ๆ”
“ก็เว่อร์ไป ฮ่าๆๆ”
จื่อเทาหัวเราะกับประโยคที่คยองซูเพิ่งพูดออกมา
“อะไรอ่ะ ฉันก็กลัวนะ”
“ไม่ล้มหรอก ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ”
“งั้นก็ได้ กลับห้องกัน” คยองซูปล่อยมือจากแขนจื่อเทา
แต่ก็ยังทำท่าเหมือนจะประคองไว้อยู่
“ไปนั่งเล่นกันก่อนได้มะ”
“ที่ไหนอ่ะ?”
“ว้าว!” คยองซูเบิกตาโพลงเมื่อเห็นสวนย่อมขนาดใหญ่อยู่บนดาดฟ้าโรงพยาบาลแบบนี้
ดอกไม้บานสะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ เหมือนได้อยู่บนสวรรค์จริงๆ เลยนะเนี่ย
“สงบใช่ไหมล่ะ” จื่อเทาพูดกับเพื่อนก่อนจะหันไปมองคนรอบๆ
ที่มีเพียงไม่กี่คนในพื้นที่ที่กว้างขนาดนี้
“นายรู้ได้ไงว่ามีดาดฟ้าบนนี้”
“...”
จื่อเทาไม่ตอบได้แต่มองเพื่อนตนเงียบๆ
“... อะไรอ่ะ นี่ถามนะ”
“นายไม่สังเกตบ้างหรอ.. ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นอ่ะ”
“ฉันไม่รู้นี่ ไม่เคยมาอ่ะ”
“จริงๆแค่ขับรถผ่านก็เห็นแล้ว มีต้นไม้เยอะเป็นสวนบนดาดฟ้าแบบนี้ไม่กี่ที่หรอก”
“เออ รู้แล้วว”
“นายนี่มันจริงๆเลย” จื่อเทาขำเบาๆก่อนจะนิ่งไป
“...”
“นี่คยองซู..”
“หืม?”
“นายบอกว่าเซฮุนเกิดวันที่สิบสองเมษาใช่ไหม”
“อ่า ใช่” คยองซูมองหน้าจื่อเทาเงียบๆ
“แล้ววันนั้นฉันอยู่ไหน”
“ถามแปลกๆ ก็อยู่ที่ห้องนายน่ะสิ”
“แล้ว..”
“ก็วันนั้นเซฮุนมาทำกับข้าวให้นายกินอ่ะ” คยองซูขำ “วันเกิดเขาแท้ๆยังต้องมาทำกินเองอีก”
“...” จื่อเทานั่งนิ่งจนเหมือนว่าแทบจะไม่ได้หายใจ เกิดอะไรขึ้น
ทั้งๆที่ภาพที่เขาเห็นในฝันมันเหมือนเป็นความทรงจำจริงๆ
แต่ทำไมกลับบิดเบือนไปจากความจริง ทั้งๆที่คนๆนั้นคือโอเซฮุน แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกว่าใช่จริงๆ
นี่โลกใบนี้กำลังหลอกผมหรือผมกำลังหลอกตัวเองกันแน่ เขาฝันถึงคิมจงอินสองหนแล้ว..
และหนึ่งในนั้นเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเซฮุน ทำไมกันนะ
“เป็นอะไรไป?”
“หืม?”
จื่อเทาหลุดจากภวังค์ความคิดของเขาเมื่อคยองซูเขย่าไหล่เขาเบาๆ
“นายนิ่งไปเลยน่ะ”
“อ๋อ” คนตัวสูงถอนหายใจ “แค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“มีอะไรบอกฉันได้นะ เราเป็นเพื่อนกันนี่”
“อืม”
“...” ทั้งคู่นั่งเงียบๆ มองไปรอบๆ
ก่อนจื่อเทาจะพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“นายจำได้ไหมที่ฉันเคยบอกว่าฉันฝัน”
“ฝันร้ายน่ะนะ?”
“ทำนองนั้นมั้ง แต่..”
“...”
“มันดีเกินกว่าที่จะเรียกว่าฝันร้ายน่ะสิ”
“หื้ม??” คยองซูหันหน้ามามองเพื่อนของตน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
“ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไงดี”
“...”
“แต่ฉันฝันถึงฉันกับใครอีกคน”
“...”
“เรารักกัน...”
“เซฮุน?”
“ไม่.. ไม่ใช่เขา”
“...”
“แต่เป็นคนอื่น”
“นาย...”
“นายคิดว่าฉันนอกใจเซฮุนหรือเปล่า”
“ฉันไม่รู้”
“ฉันเคยคิดแบบนั้น จนกระทั่งเมื่อกี้นี้”
“ยังไง?”
“ในห้องผู้พักฟื้นเซฮุน ในแฟ้มประวัติคนไข้..”
“...”
“ฉันถามนายว่าเซฮุนเกิดวันที่สิบสองเมษาใช่ไหม”
“...”
“ฉันถามว่าวันนั้นฉันอยู่ไหนใช่ไหม”
“อ่า..”
“ฉันฝันถึงเหตุการณ์ในวันนั้น คยองซู ฉันฝันถึงมัน
เหมือนกันกับที่นายบอก ในฝันฉัน.. มีคนมาทำอาหารให้ฉันกิน เราอยู่ด้วยกัน
เรามีความสุข เราทั้งคู่เหมือนกับคนรักกัน แต่...”
“...”
“คนๆ นั้นไม่ใช่เซฮุน”
“...”
“นายคิดว่าไง”
“ฉันไม่รู้”
“...”
“นายอาจจะต้องใช้เวลา”
“ฉันไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่เป็นความจริง”
“เทา”
“...”
“ที่นี่คือความจริง” คยองซูเอื้อมมากุมมือของจื่อเทาเอาไว้
“...” จื่อเทาก้มมองมือตัวเอง
ก่อนจะเงยหน้ามองคยองซูที่อยู่ตรงหน้าเขา
“มีนาย มีเซฮุน แล้วก็มีฉัน” คยองซูยิ้ม “ฉันดีใจที่นายจำฉันได้
เพราะงั้นนายต้องจำเซฮุนได้แน่ๆ นายต้องจำได้ว่าตลอดสามปีที่ผ่านมาเราทำอะไรกันบ้าง
เราไปเที่ยวไหนบ้าง เรามีความสุขกันแค่ไหน”
“...”
“ฉันมีความสุขมากๆ เลยรู้ไหม” คยองซูสูดหายใจลึกก่อนพูดต่อ “ตอนนั้น
วันที่นายบอกว่าเป็นแฟนกับเซฮุนน่ะ ฉันกลัวว่านายจะทิ้งฉันไป
ฉันกลัวว่าฉันจะไม่เหลือใครในชีวิตแล้วเพราะเราโตมาด้วยกัน เรามีกันและกันมาตลอด
ฉันแค่กลัวว่านายมีแฟนแล้วจะลืมเพื่อนอย่างฉัน”
“คยองซู...”
“แต่ไม่เลย นายน่าจะจำมันได้นะ ตอนที่นายชวนฉันไปด้วยทั้งๆ
ที่มันควรจะเป็นเดทของนาย ฉันไม่กล้าไปด้วย จนกระทั่งเซฮุนยิ้มแล้วบอกว่า
ไปด้วยกันเถอะ เราไปเที่ยวกัน ไม่ได้คิดว่าไปเดทซักหน่อย ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี
แต่พอเซฮุนเข้ามาในชีวิตพวกเรา จากที่ฉันคิดว่าจะโดนทิ้งไป
กลับกลายเป็นว่าฉันได้ความรักจากคนถึงสองคน”
“...”
“ฉันอยากให้นายจำได้นะ ถึงฉันจะคิดว่าฉันไม่สนิทกับเซฮุนมากเท่าไหร่
แต่เราก็เป็นเพื่อนกันไปแล้วล่ะ ถ้านายจำไม่ได้มันคงจะลำบากถ้าเราจะอยู่ด้วยกันสามคนอีก”
“ฉันจะพยา....”
“อากาศดีจังเลยเนอะ” คยองซูสูดหายใจลึก ตบเบาๆที่มือของจื่อเทาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยง
“อ่า.. อืมๆ”
“...”
“ฉันชอบที่นี่จังเลย ไว้มาอีกนะ” จื่อเทาพูด
“นั่นสิ แต่.. ลงไปกันเถอะ” คยองซูยิ้มบางๆ “เดี๋ยวพยาบาลตามหาแย่เลย”
“ลืมไปเลย ฉันต้องกินยาด้วย” จื่อเทายิ้มตอบ บางทีก็อยากมีช่วงเวลาแบบนี้กับเพื่อนของเขาบ่อยๆ
มันเหมือนเป็นเวลาพักผ่อนจริงๆ
เพราะเขาจำได้ว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมานานแค่ไหน
เขาจำได้ทั้งหมดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันในตอนเด็ก ดังนั้นทุกคำพูดที่ออกมาจากปากเพื่อนของเขาคนนี้ถึงทำให้ใจของจื่อเทาสั่นไหวได้ขนาดนี้
เป็นเซฮุนจริงๆ ใช่ไหม เขาต้องจำเซฮุนให้ได้ใช่ไหม ไม่ใช่คนๆนั้น คนที่เขาไม่เคยรู้จักคนนั้น
ฉันอยากให้นายรีบจำได้จริงๆ นะจื่อเทา ฉันชอบเวลาที่เราอยู่ด้วยกันสามคน เพราะมันมีความสุขมากๆ นายเป็นคนดีกว่าที่เคยเป็นหลังจากได้เจอกับเซฮุน ถ้าเกิดว่านายจำเขาไม่ได้จริงๆ จะเป็นยังไงนะ เซฮุนจะหายไปจากชีวิตพวกเราไหม ฉันไม่กล้าคิดว่าถ้ามันกลับไปเป็นเหมือนเดิมจะเป็นยังไง เพราะฉันชินกับชีวิตที่มีนายและเซฮุนไปแล้วล่ะ
To be continued...
- สวัสดีค่ะ หายไปนานตอนนี้จะมีคนอ่านอยู่ไหมนะ
- สงสัยว่าถ้าอ่านก็คงต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่หมดแน่เลย T_T
- ฝากด้วยนะคะ จะกลับมาแต่งต่อจริงๆจังๆแล้วนะ!
- ตอนนี้เหมือนมาระบายความรู้สึกคยองซูค่ะ555 แอบมาสร้างปมเพิ่มอีกนิดๆ ทำให้จื่อเทาสับสนหน่อยๆ
- ใครมีอะไรจะเสนอแนะสามารถคอมเม้นต์ติชมได้เลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
สามารถพูดคุยกันได้ที่แท็ก #FicIntricate ในทวิตเตอร์นะคะ
ความคิดเห็น