คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Intricate - 03
Chapter 3
Eye contact is way more intimate than words will ever be
“ทำไมอ่ะ”
“นายต้องรับปากฉันก่อน ฉันถึงจะบอก”
“มีเหตุผลที่ดีแน่นะ?”
“ฉันทำอะไรต้องมีเหตุผลเสมอแหล่ะ ทำอย่างกับนายไม่รู้จักฉัน”
“...” คยองซูคิดทบทวนตามสิ่งที่เซฮุนพูด ก็จริงของเซฮุน เขาเป็นคนที่มีเหตุผล ทำอะไรมักจะคิดรอบคอบอยู่เสมอ จนได้มาเป็นคนข้างกายของจื่อเทา อีตานั่นเลินเล่อจะตายไป ถ้าไม่ได้เซฮุนคงจะแย่อยู่เหมือนกัน
“ว่าไง นายโอเคไหม?”
“อืม ฉันสัญญา”
“นี่จงอิน หันมานี่หน่อยสิ” จื่อเทาเรียกคนรักที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาทำอาหารอยู่
“อื้อ แป็บนึงนะพี่เทา ผมทำข้าวผัดอยู่”
“ไม่เอา หันมานี่ก่อนน่า”
“แป็บนึงสิ”
“ไม่งั้นพี่จะงอนแล้วนะ” จื่อเทากอดอกทำหน้ามุ่ย ทั้งๆที่ไม่มีใครมอง
“อ่ะๆมองแล้วๆ” จงอินตอบส่งๆ แต่ก็ยังก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อไป
“เงยหน้าขึ้นมาสิ!”
“รู้แล้วน่า...” จงอินเงยหน้าขึ้นมา สบตากับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าห่างออกไปไม่ไกลนัก จื่อเทาที่ยืนยิ้มอยู่ก็ค่อยๆยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้
“สุขสันต์วันเกิดครับคนเก่ง”
“คนบ้า” จงอินก้มหน้ำอาหารต่อ แต่ในหัวไม่มีได้เรื่องนั้นแม้แต่น้อย แอบอมยิ้มเล็กๆ ก่อนที่คนตรงหน้าจะก้มหน้าแล้วมองคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่
“เขินหรอครับ หื้ม”
“ไม่ จะทำอาหารแล้ว”
“หื้มๆๆ”
“พี่เทาอย่ากวน ค่ำแล้ว เดี๋ยวไม่มีอาหารกินหรอก”
“ไม่มีก็กินเราแทน เนอะ”
“ยังจะมาเล่นอีก ไปๆ เดี๋ยวตีเลย”
“เฮ้อ ไปก็ได้ รีบมาให้กินเร็วๆน๊า”
“เอ้ะ!!”
“หมายถึงรีบทำแล้วเอาข้าวมาให้กินเร็วๆนะครับคนเก่ง” จื่อเทาหันไปมองปฏิทิน วันนี้เป็นวันที่เขามีความสุขมาตลอด 3 ปี ... วันที่ 12 เมษายน
“...” จื่อเทาลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าสิ่งที่ได้เห็นและได้รู้สึกเมื่อกี้เป็นความฝัน เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ให้ตายเถอะ” จื่อเทาพึมพำกับตัวเอง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? คิมจงอิน นายเป็นใคร?
“คยองซู” จื่อเทาเอ่ยปากเรียกเพื่อน เวลานี้ก็เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว เขาเห็นคยองซูล่าสุดก็ตอนเดินออกไปส่งคุณตำรวจ นอนรอตั้งนานก็ไม่กลับเข้ามาสักที จนเผลอหลับไปล่ะมั้ง
“...”
“เฮ้อ ยังไม่กลับมาอีกหรอเนี่ย”
จื่อเทาคิดทบทวนความฝันตัวเอง เขาฝันถึงคนที่ชื่อจงอินสองหนแล้ว หรือว่า.. เขาจะนอกใจเซฮุน? จื่อเทาสบัดหัว เขาแน่ใจว่าถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะทำตัวเสเพล แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะนอกใจใครได้ ใช่เซฮุนแน่หรอ คนที่เป็นแฟนของเขา ใช่เซฮุน.. จริงๆหรอ
จื่อเทามองปฎิทิน วันที่เกิดขึ้นในความฝัน เพิ่งจะผ่านมาได้แค่ 10 วัน วันนั้นเป็นวันที่ใครคนใดคนหนึ่งจะแวะมาทำอาหารให้เขากิน และเราก็ฉลองด้วยกันเงียบๆสองคนในห้อง ซุปสาหร่าย ข้าวผัดกิมจิ ไก่ทอดแล้วก็เบียร์คนละกระป๋องแค่นั้น เขาไม่อยากให้ผมดื่ม เขาเคยขอผมในวันเกิดปีแรก แต่เขาจะไปรู้อะไร ผมแทบจะไม่ไปดื่มกับเพื่อนเลย ตั้งแต่เจอเขาในร้านกาแฟวันนั้น ผมก็พยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อที่จะไปเจอกับเขาที่ร้านกาแฟทุกเช้า จื่อเทาไม่อยากจะบอกใครเลยนะ ว่าวันนั้นที่เขาได้ไปร้านกาแฟก็เพราะเมามาก เขาอยู่เที่ยวกับเพื่อนจนถึงเช้า แต่ต้องไปทำงานตอน 10 โมง จนต้องพึ่งกาแฟเพื่อที่จะให้สร่างเมาและตื่นไปจนถึงเวลางาน ฮ่าๆ ผมชักจะคิดเรื่อยเปื่อยเกินไปแล้ว จื่อเทามองแล้วยิ้มให้กับตัวเอง ดวงตายังคงจ้องมองไปที่ปฏิทิน ผมจำได้หมดทุกอย่าง ในความฝันนั้น มันเกิดขึ้นจริงๆ แต่.. ผมจำไม่ได้ จำไม่ได้ว่าทำไมในฝันถึงกลายเป็นคนละคนกันกับคนที่อยู่กับเขาในตอนนี้ ทำไมกันนะ
“จื่อเทา.. ”
“...” จื่อเทาหันไปหาต้นตอเสียงแต่ก็ไม่พบใคร
“จื่อเทา.. ช่วยฉันด้วย...”
“...”
“ช่วยฉันด้วย...”
“นั่นใครน่ะ!” จื่อเทาหันซ้ายทีขวาที แต่ก้ไม่พบใคร จนต้องเอ่ยปากถาม
“นายต้องช่วยฉันนะ.. จื่อเทา”
“ผมจะช่วยคุณได้ยังไง??”
“คนหลอกลวง...”
“...” จื่อเทาเงียบฟัง
“อย่าไปเชื่อ...”
“ห้ะ?”
“นายต้องห้ามเชื่อ...”
“...” จื่อเทายังคงสงสัยเสียงปริศนาที่ไร้ซึ่งต้นตอเสียง
“มันหลอกลวง!!!”
“โอ้ย อะไรวะเนี่ย” จื่อเทาสะดุ้ง ก่อนที่เสียงจะหายไป เขาได้แต่สบถออกมาด้วยความตกใจ “บ้าเอ้ย จะมาให้ช่วยแต่กลับมาทำให้ตกใจเนี่ยนะ คงจะอยากช่วยแหล่ะ”
“หืม มีอะไรไหมจื่อเทา เสียงดังไปถึงข้างนอกเลย” คยองซูเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเต็มไม้เต็มมือ
“เปล่าๆ นายหายไปไหนมาเนี่ย”
“...” คยองซูไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นเล็กน้อยให้จื่อเทาดู
“ดีจริง ฉันล่ะเบื่ออาหารที่นี่เต็มทน”
“เดี๋ยวเอามาให้กินน๊า” คยองซูดึงโต๊ะอาหารที่พยาบาลเอามาให้ก่อนหน้านี้ไปที่เค้าน์เตอร์ เอาถ้วยชามอาหารโรงพยาบาลออกไปวางไว้ ก่อนจะเอาอาหารที่ตนซื้อมาวางบนโต๊ะอาหารแล้วเลื่อนไปที่เตียงจื่อเทา
“เร็วเลยๆ” จื่อเทาตื่นเต้นกับอาหารที่คยองซูเอามา ฮ่าๆ ในที่สุด
“นี่จ้า นี่จ้า มากินเลย ฉันซื้อเผื่อเซฮุนด้วยนะ นายจะไปหาเขาไหม?”
“อือๆ ฉันอยากไปพอดี เผื่ออะไรมันจะชัดเจนขึ้น”
“ชัดเจน?”
“หมายถึงความทรงจำฉันไง”
“อ่า นั่นสินะ”
“นายหายไปทั้งวันเลยหรือไง?” จื่อเทาเปลี่ยนเรื่องคุย
“อืม ฉันพาคุณตำรวจไปหาเซฮุน แต่เขาหลับ..” คยองซูหยุดพักประโยคครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ “แกล้งหลับน่ะ เด็กคนนี้ใช้ได้แฮะ ฮ่าๆ”
“แกล้งหลับ?”
“อืม เขาไม่อยากคุยกับตำรวจน่ะ” คยองซูพูดพลางแกะห่อข้าวปั้นให้จื่อเทา “อ่ะนี่ กินๆซะ”
“ขอบใจ” จื่อเทารับห่อข้าวปั้นที่คยองซูยื่นให้มาถือไว้ “แล้วทำไมเขาไม่อยากคุยอ่ะ?”
“สงสัยอยากคุยกับนายก่อนมั้ง”
“คุยกับฉัน?”
“อือ คราวก่อนฉันไปหาเขา ฉันบอกว่านายจำเขาไม่ได้”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันเล่า”
“เอ้า ก็นายไม่ได้ถาม”
“เดี๋ยวเถอะ” จื่อเทาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนตรงหน้า
“กินๆเข้าไปน่ะข้าว เดี๋ยวก็เย็นหมดหรอก”
“รู้แล้วน่า” ว่าแล้วจื่อเทาก็กัดข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวดุ่ยๆ
“...” คยองซูมองยิ้มๆก่อนจะกินเหมือนกัน
“กินเสร็จแล้วไปหาเซฮุนนะ”
“อือๆ”
“...”
“... นี่จื่อเทา” คยองซูเงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น
“ว่าไง” จื่อเทาตอบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากอาหารตรงหน้า
“อ่า เปล่าๆ” คยองซูคิดในใจ... เอาวะ จะเชื่อเซฮุนอีกสักครั้ง จะไม่บอกจื่อเทา ต้องไว้ใจเขาสิ ต้องไว้ใจเซฮุน
“อ่าว อือๆ” จื่อเทาไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ อาจเพราะกำลังตั้งใจจดจ่อในการกินอยู่ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าไม่ได้เห็นสีหน้าของคยองซูตอนนี้ก็เป็นได้
“...”
“เออ กินข้าวเสร็จฉันออกไปหาเซฮุนได้ไหมอ่ะ”
“หือ ได้ดิ ลุกไหวแล้ว?”
“ตอนกลางวันลุกไปเข้าห้องน้ำมาละ”
“ดีแล้ว งั้นรีบกิน ฉันจะได้พาไปคุยกัน”
“อือ”
ตอนนี้จื่อเทายืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องผู้ป่วยของเซฮุน เขารู้สึกลังเลใจว่าจะเปิดประตูบานนี้เข้าไปดีไหม ถ้าเปิดประตูเข้าไปแล้วจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม ถ้าเซฮุนคนนี้หน้าเหมือนคิมจงอินในความฝัน หรือถ้าความทรงจำเขาไม่ฟื้นกลับมาแล้วจะปล่อยเซฮุนไว้อย่างนี้หรือเปล่า เขาจะยอมรับไหมว่าเซฮุนคือคนรัก จะต้องเริ่มเปิดใจกันอีกครั้ง หรือว่าเขาอาจจะไม่สามารถเปิดใจรับใครเข้ามาได้อีกครั้ง แม้จะเป็นคนเดิม.. ที่ลืมไปแล้ว และในหัวของเขากลับมีแต่ใครอีกคน
“จะเข้าไปเลยไหม?”
“แป็บนึงนะคยองซู”
“...” คยองซูตบไหล่เพื่อนเบาๆเป็นการให้กำลังใจ “ถ้ายังจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ไปเจอก่อนไหม?”
“โอเค” จื่อเทาเอื้อมมือไปเลื่อนประตูออกอย่างช้าๆ ค่อยๆเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับเสาแขวนน้ำเกลือที่ลากมาด้วย ทันทีที่เริ่มก้าวเข้ามาในห้อง กลิ่นดอกไม้หอมคละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ น่าแปลกใจที่มันเป็นกลิ่นหอมที่ไม่เคยได้กลิ่นแบบนี้ที่ไหนมาก่อน เขาเดินไปตรงปลายเตียงของเซฮุน ค่อยๆมองใบหน้าฝั่งเดียวเพราคนบนเตียงนอนตะแคงอยู่ จื่อเทาสังเกตเห็นช่อดอกไม้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ช่อดอกไม้ช่อนี้มัน... คุ้นๆ
“เซฮุน” คยองซูเรียกก่อนจะเดินมาถึงเตียง แต่จื่อเทาปรามไว้เสียก่อน
“เขาหลับอยู่น่ะ”
“อ่า จะให้ปลุกเลยไหม”
“เดี๋ยวก่อนก็ได้” จื่อเทาหยิบข้อมูลผู้ป่วยของแพทย์ที่อยู่ตรงปลายเตียงขึ้นมาเปิดอ่านเล่นๆ
“นั่นของหมอนะเทา” คยองซูเห็นจึงปรามเพื่อนไว้
“ไม่เป็นไรน่า ไม่มีข้อมูลอะไรสำคัญหรอก” จื่อเทาเงยหน้ามาส่งยิ้มบางๆให้กับเพื่อนของตนที่ดูกังวลเกินไป “ถ้าสำคัญเขาคงเก็บใส่ตู้เซฟแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ” เขาหัวเราะเบาๆ
“นายนี่มัน”
“... เอ้ะ” จื่อเทาสะดุดตากับบางอย่างในข้อมูลผู้ป่วยของเซฮุน เขาค่อยๆอ่านออกเสียงเบาๆ “สิบสอง..เมษายน...”
“..?”
“ได้ไง..” เขาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตนเองที่ยังยืนงงอยู่กับอาการของเขา “คยองซู นายต้องบอกฉัน”
“ว่า..?”
“เซฮุนเกิดวันที่เท่าไหร่?”
“สิบสองเมษาไง”
“ว่าไงนะ”
“ห่ะ?”
“นายแน่ใจนะว่าวันนี้จริงๆ”
“นายนะที่ความจำเสื่อม ไม่ใช่ฉัน”
“เอ้ะ ทำไมต้องยอกย้อน”
“ชู่!!” คยองซูเอานิ้วชี้ไว้ที่ปากพร้อมกับหันหน้าไปมองเซฮุนที่กำลังพลิกตัว “เดี๋ยวเซฮุนก็ตื่นหรอก นายเสียงดัง”
“ฉันเปล่าเสียงดังซักหน่อย”
“นายแหล่ะเสียงดัง”
“เอ้อ ดังก็ดัง ช่างเถอะน่า จะกลับกันยัง” จื่อเทาตัดบทสนทนา เพราะรู้นิสัยเพื่อนของตนว่าเป็นยังไง ถ้าไม่ยอมก็ไม่จบ
“นายอยากอยู่ต่อไหมล่ะ?”
“...” จื่อเทาก้มมองหน้าเซฮุนที่กำลังหลับอยู่ เขารู้สึกราวกับว่าเซฮุนเป็นคนแปลกหน้า ไม่เคยเจอ ไม่เคยจำได้เลยว่าเคยแม้กระทั่งรู้จักกัน ตอนนี้เขากำลังยืนมองใครที่ไหนก็ไม่รู้นอนหลับอยู่ จื่อเทาเริ่มรู้สึกแปลกๆเมื่อมีหยดน้ำหยดเล็กๆหยดลงตรงมือเขาที่จับราวข้างเตียงอยู่
“จื่อเทา.. นาย..” คยองซูทักเพื่อนของตนขึ้นมา ทำให้จื่อเทารู้สึกตัวและเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม
“ให้ตายเถอะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย” เขาไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้เลย ความรู้สึกมากมายเหลือเกิน ไม่อาจละสายตาออกจากคนที่กำลังหลับอยู่ได้เลย เหมือนมีอะไรปิดกั้นเขาไว้ แต่ก็ดึงดูดเขาไปในเวลาเดียวกัน
“จะกลับก่อนไหม.. นายเป็นอะไรไปน่ะ”
“อือ กลับกัน”
“...” คยองซูเห็นท่าไม่ดีเลยรีบเดินไปประคอเพื่อนไว้ “มา ฉันจับเสาน้ำเกลือให้”
“โอเค” จื่อเทายิ้มบางๆให้เพื่อนที่กำลังเดินมาช่วย
“ไปกัน ค่อยกลับมาใหม่ก็ได้”
“...” จื่อเทาไม่พูดอะไร เขาเดินข้างๆคยองซูไปอย่างช้าๆ ในใจยังคงมีความคิดมากมายที่สับสนกับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น
“เทาหรอ” เสียงที่ดังมาจากข้างหลังทำให้คยองซูหันควับ ผิดกับคนข้างๆที่ยืนนิ่งเป็นหิน
“อ้าวเซฮุน ตื่นแล้วหรอ” คยองซูหันไปสะกิดไหล่เพื่อนก่อนจะหันกลับมาคุยกับเซฮุน “จื่อเทามาหาน่ะ”
“อ่า.. ” จื่อเทาพูดขึ้นทั้งๆที่ยังไม่หันหน้ากลับมา “เซฮุน”
“นายจำฉันได้หรอเทา?”
“...”
“หันหน้ามาสิ” คยองซูบอกเพื่อนก่อนจะเดินไปปรับเตียงเซฮุนให้เอนขึ้น
“อือ” จื่อเทาค่อยๆหันมาอย่างช้าๆ ไม่รู้เพราะว่าอะไร เขายังไม่กล้าเจอหน้าเซฮุน..
“หน้าซูบไปเยอะเลยแฮะ” เซฮุนพึมพำ
“สบายดีไหม...”
“สบายดีครับ พี่ล่ะ กินข้าวบ้างป่ะเนี่ย”
“อ่า เพิ่งกินมาเมื่อกี้เลย..ครับ” จื่อเทาอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะคุยอะไรต่อ
“ครับ?” เซฮุนเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆๆๆ พี่พูดครับกับผมเนี่ยนะ”
“เอ่อ..”
“น่ารักชะมัด เมื่อก่อนไม่เคยพูดเลย” เซฮุนยิ้มตาหยี
“คืองี้นะเซฮุน” คยองซูที่ยืนเงียบมานานพูดขึ้น “จื่อเทาน่ะ..”
“คยองซู” จื่อเทาพูดขัดคนข้างๆไม่ให้พูดต่อ คยองซูหันไปมองก่อนที่จะเงียบ
“ว่าไงคยองซู” เซฮุนถามซ้ำ โดยไม่สนใจจื่อเทา
“เอ่อคือ..”
“บอกมาเถอะน่า” เซฮุนบอกคยองซูก่อนหันไปแยกเขี้ยวใส่จื่อเทา “พี่ก็อย่าขัดเพื่อนสิ”
“บอกเขาไปเถอะน่าเทา”
“...” จื่อเทาไม่พูดอะไร นอกจากมองไปที่คยองซูก่อนหันไปมองเซฮุน แล้วก็พยักหน้าเบาๆ
“อืม คือว่าเทาน่ะ.. เขาจำนายไม่ได้”
“อ่า..” ทันทีที่คยองซูพูดจบ เซฮุนก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มจนตาหยีแบบที่เคยทำไปเมื่อกี้ “ไม่เห็นเป็นไรนี่นา เดี๋ยวพี่ก็จำได้ใช่ไหม เนอะ”
“เซฮุน” จื่อเทาพูดขึ้นเบาๆ..
“ไม่ต้องรู้สึกแย่หรอกนะครับ เข้าใจไหม” เซฮุนหันไปพูดกับจื่อเทาที่ยืนนิ่งจนเหมือนกับแทบจะไม่หายใจ
“...”
“พี่ก็ทำหน้าที่ของพี่ไป ใช้ชีวิตประจำวันในโรงบาล พอออกไปก็ไปทำงาน ไปเที่ยว ไปเล่น ไปกับผมไง” เซฮุนเริ่มพูดยาวเหยียดจนแทบไม่หยุดพักหายใจ “ถ้าพี่ไปกับผมบ่อยๆ พี่ก็ต้องจำได้บ้างแหล่ะ พี่ต้องไปที่ๆผมชอบไปนะ แล้วผมก็จะพาพี่ไปที่ๆพี่ชอบไปด้วยไง จากนั้นพอเราไปที่ๆเราต่างคนต่างชอบแล้ว สุดท้ายเราก็จะไปที่ๆเราสองคนชอบ ที่ๆมีความทรงจำของเราไง”
“ขอโทษนะ..เซฮุน”
“พี่จะขอโทษทำไมล่ะ มันไม่ใช่ความผิดพี่สักหน่อย” เซฮุนยังคงยิ้ม แต่เป็นยิ้มเจื่อนๆส่งไปให้กับคนตรงหน้า
“...”
“เอาน่า ผมไม่คิดมากหรอก” เซฮุนหยุดเว้นวรรคประโยคเพื่อสูดหายใจ “จะรอจนกว่าพี่จะจำได้ละกัน”
“อืม ขอบคุณนะ”
“อื้ม” เซฮุนยิ้มให้จื่อเทาก่อนจะหันหน้าไปมองคยองซูที่อยู่ข้างๆ “นายพาเขาไปพักเถอะ คงจะเหนื่อยแล้ว ยืนตั้งนานแหน่ะ”
“อ่า โอเคได้” คยองซูหันมองเพื่อนก่อนจะจับแขนแล้วบีบเบาๆ “ไปกัน”
“...” จื่อเทาเดินหันหลังออกไปเงียบๆ ทิ้งให้คนป่วยที่อยู่บนเตียงนั่งมองตามนิ่งๆ
“นายโอเคไหม?” คยองซูกระซิบถามเพื่อน
“นี่คยองซู..”
“ว่าไง”
“นายออกไปก่อนได้ไหม ฉันขอคุยกับเซฮุนสักพักเดี๋ยวจะตามออกไป”
“อ่า.. ได้” คยองซูมองหน้าเพื่อนตนอย่างงงๆ จะคุยเรื่องอะไรกัน ในเมื่อจำไม่ได้?
“ขอบใจมากนะ” จื่อเทายิ้มให้เพื่อน ก่อนที่คยองซูจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป
“มีอะไรเรียกฉันได้นะ” คยองซูหันมาบอก จื่อเทาพยักหน้าก่อนประตูจะปิดลง
“นี่เซฮุน” จื่อเทาพูดโดยยังไม่เดินเข้าไปหาคนที่อยู่บนเตียง
“หื้ม คยองซูล่ะ?”
“มีเรื่องอยากคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ”
“อ่า.. มีอะไรหรอครับ”
“ไม่รู้ว่าคนๆนี้เป็นใคร แต่..” จื่อเทาเว้นวรรคประโยคก่อนพูดต่อ “น่าแปลกจริงๆ”
“หืม...” เซฮุนเงียบรอให้คนที่อยู่ตรงหน้าประตูค่อยๆเดินกลับมา
“นายรู้จัก..”
“...”
“นายรู้จักคนที่ชื่อ...” จื่อเทาพูดซ้ำพร้อมกับจ้องมองไปในดวงตาของคนตรงหน้า
“...”
“...คิมจงอินไหม?”
ติชมได้ในคอมเม้นและในทวิตเตอร์
ฝากแท็กฟิค #FicIntricate ด้วยนะคะ เลิ้ป♥
ความคิดเห็น