คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : G A Z E ,, Chapter I
GAZE ,, Chapter I
‘ฉันรอนายอยู่ รู้บ้างมั้ย... รอมานานมากแล้ว เมื่อไหร่นายจะเห็นฉันซักที ต้องรออีกตั้ง 1 ปีเชียวหรอ กว่าที่เราจะได้พบกัน’ เสียงบางอย่าง... ดังขึ้น ในความฝัน... ใช่ เพียงแค่ความฝันเท่านั้น ที่เขาจะติดต่อกับเด็กชายคนนี้ได้ การรอคอยที่ยาวนาน กี่ปีแล้วนะ... สำหรับการรอ ยาวนานเหลือเกิน
หนุ่มน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นจากการนอนหลับที่แสนจะมีปริศนา? อะไรกันนะ... เราไม่เคยฝันอย่างนี้มาก่อนนี่นา หนุ่มน้อยสะบัดหัวเพื่อให้หายงัวเงีย ‘แค่ฝันล่ะน่า ครั้งเดียวด้วย ไม่มีอะไรหรอก... มั้ง’
“เป็นไงครับป๊า? ม๊าให้ไปมั้ย??”
“…” ส่ายหน้า... ผู้เป็นพ่อไม่ตอบอะไรได้แต่ส่ายหน้า ‘ไม่ให้ไปสินะ’
“ป๊า...” หนุ่มน้อยเกาะแขนผู้เป็นพ่อ
“…” ผู้เป็นพ่อคลี่ยิ้มบางๆ “แม่เราน่ะ... ให้ไปแล้วนะ”
“…” หนุ่มน้อยเกือบจะเดินขึ้นห้องไป หันกลับมาทำตาโตอีกครั้ง “ไปได้หรอครับ!”
“ใช่!!” ผู้เป็นพ่อยิ้มกว้าง
“ไชโย!! ไปเที่ยวแล้ว ได้ไปเที่ยวแล้ว” หนุ่มน้อยกระโดดดีใจอย่างกับเด็กได้ของเล่น
“เที่ยวให้สนุกนะลูก” ผู้เป็นพ่อเอื้อมมือมาตบไหล่ จนเกือบต้องยืด ‘เด็กสมัยนี้ สูงจริงๆ’
“ฮะ”
“แล้วไปกี่วันล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันฮะ เห็นเพื่อนบอก น่าจะ 3 – 4 วัน”
“ค้างคืนสินะ ระวังตัวด้วยล่ะ ไปกันกี่คน”
“อืม... น่าจะประมาณ 8 คนรวมผมฮะ”
“มีผู้หญิงมั้ย?” อยู่ดีๆ ผู้เป็นแม่ก็โผล่มา
“เอ่อ... ไม่มีครับ”
“แล้วจะไปทำอะไรกัน ไม่ได้ไปมั่วหรอกใช่มั้ย”
“คุณ!/แม่ฮะ!” ชายทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน
“ไมใช่ฮะ เป็นเพื่อนๆ พี่ๆ ที่รู้จักกันทั้งนั้น พวกเขาเป็นคนดีนะฮะ”
“มีใครบ้าง?”
“ก็มีจงอินกับเซฮุนเพื่อนผม ชานยอลฮยองกับคยองซูฮยองที่อยู่ปีสุดท้าย แล้วก็แบคฮยอนฮยอง จุนมยอนฮยอง ลู่หานฮยองที่จบไปแล้วน่ะครับ ไปกัน 8 คน”
“แล้วไปจ่ะ อ้อ... จะไปวันไหนล่ะ”
“ศุกร์นี้ฮะ”
“ศุกร์นี้...” ผู้เป็นแม่นับนิ้ว “ไป 3 – 4 วัน กว่าจะกลับมา คงอังคารใช่มั้ย”
“ประมาณนั้นฮะ เดินทางศุกร์ตอนบ่ายๆ”
“รถหรอ? ส่วนตัวหรือประจำทาง?”
“ไม่แน่ใจฮะ เห็นพูดกันว่าจะไปเครื่องบิน”
“หืม? ไปเครื่องบินจะสนุกอะไร มันเฮฮากันได้หรอ?”
“เพื่อนบอกว่า จะเหมาเครื่องส่วนตัวน่ะฮะ”
“รวยขนาดนั้นเชียว?”
“อืม.. ก็ประมาณนั้นครับ ชานยอลฮยองกับเซฮุนเขาออกช่วยกันน่ะครับ”
“แล้วลูกต้องใช้เงินประมาณ...?”
“แล้วแต่ม๊าจะให้ฮะ” หนุ่มน้อยยิ้มบาง “ค่าเดินทาง ฮยองคนนั้นเขาเลี้ยง เขาเป็นคนชวนน่ะ”
“งั้น.. ห้าพันพอมั้ย”
“คุณ... ให้ลูกซักหมื่นสิ”
“ไม่เป็นไรครับป๊า เท่าไหร่ก็ได้ เพราะเขาจัดงานฟรี ที่ไปนี่ก็เอาเงินไปเผื่อเฉยๆ น่ะฮะ ซื้อของฝากอะไรพวกนี้”
“งั้นเจ็ดพันแล้วกัน” ผู้เป็นแม่ยิ้มให้ “เที่ยวให้สนุกนะ”
“ฮะ”
“เที่ยวเผื่อพ่อด้วยนะ”
“ฮะป๊า”
- Departure Date -
“พ่อกับแม่ไม่ไปส่งนะ”
“ไม่เป็นไรฮะป๊า”
“เดินทางดีๆ ล่ะ”
“ฮะม๊า”
หนุ่มน้อยโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อและผู้เป็นแม่พร้อมกัน.. ไม่ได้เจอกัน สี่วัน คงคิดถึงแย่
“ผมไปแล้วนะฮะ”
“โชคดีจ่ะลูก”
‘แปร๊น แปร๊น’ เสียงแตรรถดังมาจากหน้าบ้าน เพื่อนมารับแล้วสินะ หนุ่มน้อยวิ่งออกไปขึ้นรถ
กระจกรถถูกลดต่ำลง เผยให้เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหนุ่มน้อย โบกมือ... โบกมือลา
-R’ Airport-
“มาแล้ว” ทุกคนยืนจับกลุ่มคุยกันอยู่นานจนจู่ก็ได้ยินเสียงของมนุษย์ผู้นำเที่ยวดังขึ้น...คิมจุนมยอนพี่ชายคนโตของพวกเขาทุกคนแทรกขึ้นมา เขาคือแกนนำการนำเที่ยวครั้งนี้แต่กลับมาช้าที่สุด
“กว่าจะมาได้นะลุง” จงอินชายหนุ่มผู้เข้มขรึม... เอ่อ สีผิวน่ะ เอ่ยขึ้นจิกกัดจุนมยอนอย่างรวดเร็ว
“โทษฉันไม่ได้นะจงอิน ต้องโทษอาเทาสิ กว่าจะล่ำลาพ่อแม่เสร็จ”
“ก็ผมไม่เคยไปเที่ยวไกลๆ โดยไม่มีป๊ากับม๊านี่ครับ”
“โอ๋ๆๆ เด็กติดพ่อแม่ ฮ่าๆๆๆ” ชานยอล นักเรียนปีสุดท้ายของโรงเรียนทำท่าล้อเลียนโดยการเอื้อมไปกอดแบคฮยอนที่อยู่ข้างๆ แล้วทำท่าทางลูบหัว
“ลามปามๆ อาเทาติดพ่อแม่แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันห๊ะ?” แบคฮยอนที่จบจากโรงเรียนไปแล้วตีอกชานยอล
“ไม่เกี่ยว แต่ผมอยากกอด” คำตอบกวนๆ หลุดออกมาจากปากของชานยอล พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นของหลายๆ คน
“ปาร์คชานยอล!”
“พอๆๆ เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกันพอดี” ลู่หานหนุ่มหน้าหวานที่หน้าไม่สมกับอายุห้ามไว้
“ใช่ เดี๋ยวก็ไม่ได้ไปกันพอดี ใช่มั้ยเซฮุน” จงอินที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น
“…” ไม่เสียงตอบรับของคำถามนี้ เซฮุนเดินหายไปในฝูงชนเรียบร้อยแล้ว
“ไอ้บ้าเอ้ย จะอินดี้ไปไหน”
“ช่างเขาเหอะน่า เราก็รีบตามไปเถอะ” คยองซูตัวเล็ก ที่นึกว่าไม่ได้เอาปากมาพูดขึ้น พร้อมกับลากจงอินให้เดินตามไป
“พวกเราก็ไปกันเถอะ” ชานยอลกอดคอแบคฮยอนแล้วก็เดินตามไป
“ปล่อยฉันนะ เดินเองได้น่า” เสียงโวยวายดังขึ้น พร้อมกับแรงดิ้น แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุดจากแขนหนาๆ ของชานยอลแต่อย่างใด
“ฮ่าๆๆๆ ไปกับเถอะอาเทา ลู่หานป่ะ” จุนมยอนเดินนำ ก่อนที่ลู่หานจะเดินตาม ต่อด้วยเด็กหนุ่มตัวโตเป็นคนสุดท้าย
‘พลั่ก!’ เดินไปได้ไม่ทันไร หนุ่มน้อยร่างสูงบางถูกชนเข้าที่ไหล่ข้างซ้าย แรงกระแทกจากอีกฝั่งทำให้ร่างสูงหันไปตามแรงนั้น แต่ก็ไม่แรงจนทำให้ล้มได้
“ขอโทษครับ” ชายหนุ่มร่างสูงกว่า อยู่ในแว่นกันแดดสีดำเอ่ยขึ้นด้วยเสียงนุ่มทุ้ม
“ไม่เป็นไรครับ” หนุ่มน้อยตอบด้วยเสียงร่าเริง พร้อมกับส่งยิ้มให้ ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรนี่...
“…” ไม่มีเสียงตอบจากชายอีกคน มีแต่รอยยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้อีกคน
“...” สิ่งที่อยู่ภายในของร่างกายเริ่มเปลี่ยนไปจนเจ้าตัวเริ่มรู้สึกถึงมัน แต่ร่างเล็กไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกไป ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ คืนให้กับร่างสูงตรงหน้า
“รีบรึเปล่าครับ เห็นเดินมากับเพื่อนนี่?” ชายร่างสูงเอ่ยขึ้น
“จริงด้วย!” หนุ่มน้อยอุทาน ก่อนจะหันซ้ายหันขวา “หายไปไหนแล้วนะ!”
“รีบตามไปสิครับ เดี๋ยวไม่ทันนะ”
“เอ่อ... ครับ ขอบคุณครับ”
หนุ่มน้อยร่างบางรีบวิ่งไปตามที่ชายหนุ่มบอก พร้อมกับทาบฝ่ามือไปตรงที่อกข้างซ้าย... เกิดอะไรขึ้นกันนะ
รอยยิ้มผุดขึ้นที่ปากของชายคนนั้น ก่อนที่ร่างของชายคนนั้นจะค่อยๆ เลือนราง และหายไปจากบริเวณนั้นในที่สุด...
“แฮ่กๆๆ” หนุ่มน้อยร่างบางวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านกาแฟ เสียงหอบเป็นระยะๆ ทำให้จุนมยอนหันมามอง
“อ้าว อาเทา หายไปไหนมาครับเนี่ย”
“ผม... ผม โดนชนนิดหน่อยครับ”
“แล้วเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย” จงอินถามขึ้น
“ไม่ ไม่เป็นไร แค่ชนนิดหน่อย แล้วก็คุยกันนิดหน่อย พอหันไปหา พวกฮยองดันหายไปซะก่อน”
“ฮ่าๆๆๆ ฮยองขอโทษๆ ไม่รู้นี่นา คนมันเยอะ” จุนมยอนพูดยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับ มีที่นัดกันแน่นอนอยู่แล้ว ผมเลยมาถูก แล้วจะขึ้นเครื่องกันตอนไหนหรอครับ” หนุ่มน้อยถามขึ้นด้วยความเป็นกังวล
“แล้วแต่พวกเราเลย ยังไงก็เครื่องส่วนตัว เช่าแล้วนี่” จุนมยอนว่า
“ฮ่าๆ จริงสินะ เรามีเจ้าของสายการบินอยู่นี่” ลู่หานพูด ก่อนหันไปตบไหล่ของจุนมยอน
“ไม่ใช่เจ้าของซักหน่อย มันเป็นของพ่อ ไม่ใช่ของฉัน” ยิ้มแห้งๆ จากจุนมยอนส่งให้ลู่หาน “แล้วอีกอย่างเซฮุนกับชานยอลก็ช่วยหารด้วย”
“งั้นก็ไปกันเถอะ” ชานยอลลุกขึ้นกลางโต๊ะ ก่อนจะพูดเหมือนเพิ่งนึกได้ “เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ใครจ่ายเงินค่ากาแฟแล้วบ้าง?"
“จ่ายแล้ว” หลายคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน ชานยอลยกมือขึ้นมาเสยผมที่ปรกหน้าอยู่ออก ทำหน้าเซ็ง
“ทำไมไม่มีใครถามผมเลยครับ?”
“ทำไมอ่ะ?” ลู่หานถามงงๆ คนอื่นก็ทำหน้าสงสัยตาม ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“ร้านนี้ของนูน่าผม เดี๋ยวเอาเงินคืนให้บนเครื่องแล้วกันครับ... โอ้ะ! ขอบคุณสำหรับกาแฟครับ” ชานยอลหันไปรับแก้วกาแฟของตัวเองจากพนักงานสาวก่อนจะยิ้มให้บางๆ แล้วหันกลับมา
“เฮ้ย! ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง นายอุตส่าห์ช่วยหารค่าเครื่อง” ลู่หานตบไหล่ชานยอลเบาๆ
“นี่ฮยอง...ไปกันได้ยัง?” จงอินท้วงจุนมยอนขึ้นมา
“ฮ่าๆ อืม! ไปกันเถอะ!” จุนมยอนลุกตามแล้วเดินนำออกไปยังส่วนที่เครื่องบินส่วนตัวจอดอยู่ จากนั้นทุกคนก็เดินขึ้นเครื่องไปอย่างเรียบร้อย แน่นอน...ความคุ้นเคยมันก็ต้องทำให้เป็นระเบียบอยู่แล้ว พวกเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยขึ้นเครื่องกันซักหน่อยนี่
- Aboard -
“ว้าว!! ฉันไม่เคยขึ้นเครื่องบินเลย ยิ่งแบบเครื่องส่วนตัวยิ่งไม่เคย ทำไมมันดีกว่าที่คิดแฮะ” ชานยอลพูดขึ้น
“นายพูดเล่นใช่มั้ย... ไม่เคยขึ้นเครื่องบิน? บ้านก็ออกจะรวย” คยองซูหันมาถาม
“จริงสิ บ้านรวยก็ส่วนบ้านรวย เกี่ยวอะไรกับขึ้นเครื่องบิน ผมก็มีเหตุผลของผม”
“…” คยองซูอ้าปากค้างไร้ซึ่งคำพูดใดๆก่อนจะถูกชานยอลท้วงขึ้นมา
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะดีโด้” ชานยอลพูดชื่อที่เรียกกันของคยองซู
“ทำไมนายต้องเรียกฉันดีโด้อ่ะ มันน่ารักเกินไปป่ะ?”
“ก็นายน่ารักไง…” ชานยอลยืดแก้มของคยองซูเล่น จนจงอินที่นั่งอยู่ข้างแบคฮยอนเดินมาลากตัวของคยองซูไป แล้วบอกให้แบคฮยอนย้ายมานั่งข้างๆ ชานยอล
“ทำไม ฮยองไม่อยากไปนั่งใกล้หมอนั่น” แบคฮยอนถามด้วยความไม่พอใจ ร่างเล็กหรี่ตาลงราวกับจะประเมินความคิดรุ่นน้องตรงหน้า
“ฮยองสนิทกับชานยอลฮยองอ่ะ”
“ใครสนิทวะ...” พูดยังไม่ทันขาดคำ แบคฮยอนก็โดนจงอินไล่ที่ให้มานั่งข้างๆ ชานยอลแล้ว
“...”ร่างสูงหันไปจ้องหน้าร่างบางนิ่งๆไม่พูดอะไร จนกระทั่งแบคฮยอนทนไม่ได้แล้วพูดออกมา
“มองอะไร”
“อยากนั่งข้างผมก็ไม่บอก”
“ใครอยากนั่งข้างนายกัน”
“ฮยองไง อยากนั่งข้างผม เลยให้จงอินมาพาตัวดีโด้ของผมไปใช่มั้ย”
“…” ไม่รู้จะรับมือยังไง แบคฮยอนเลยแกล้งหลับซะเลย
“อ่าว! ฮยองตื่นมาคุยกับผมก่อนสิ” ชานยอลเขย่าตัวแบคฮยอน
“ให้เขานอนไปเถอะน่าชานยอล” จุนมยอนที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดขึ้น
“ฮยองอ่ะ.. ก็ได้” ชานยอลทำเสียงเหมือนเด็ก ก่อนที่จะหันออกไปนอกนหน้าต่างและนั่งเงียบ
“ก่อกวนคนอื่นไม่ดีนะน้องชาย” จุนมยอนพูดลอยๆ พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ฮยองครับ” หนุ่มน้อยจื่อเทา ที่นั่งอยู่เบาะตรงข้าม ข้างๆ กับลู่หานเอ่ยเรียกจุนมยอน
“ว่า?”
“ผมอยากนั่งกับฮยองอ่ะ” จื่อเทาพูดขึ้น พร้อมกับมองที่ติดข้างๆ จุนมยอนที่ยังว่าง
“มาสิ” จุนมยอนตบเบาะ อาเทายิ้มกว้างพร้อมกับลุกจากที่นั่งแล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ
ตอนนี้... บนเครื่องบินส่วนตัวที่มีสามแถว แถวละสี่ที่นั่ง ฝั่งละสี่ที่นั่ง
แถวหน้าฝั่งซ้ายจงอินนอนซบไหล่บางของคยองซู ส่วนฝั่งขวาแบคฮยอนเผลอหลับไปแล้วจริงๆ ชานยอลที่นั่งอยู่ข้างกันก็เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้านอกตัวเครื่อง
แถวที่สองฝั่งซ้ายลู่หานนั่งคนเดียวติดกระจกเครื่องบิน ที่นั่งข้างๆ ซึ่งเคยเป็นของจื่อเทาก็ว่างเหมือนกับไม่เคยมีใครนั่งอยู่ ส่วนฝั่งขวาจื่อเทานั่งหลังตรงราวกับว่าไม่ได้หลับ จุนมยอนที่นั่งติดกับกระจก นอนหลับสนิทจนหัวกระแทกกับกระจกแรงๆ อยู่หลายที ถ้าเขาจะหัวแตกขึ้นมาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลย
จนมาถึงแถวสุดท้าย ทั้งแถวมีเพียงโอเซฮุนที่นั่งเอาฮู้ดคลุมหัวพร้อมกับใส่หูฟังปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกอยู่คนเดียวด้านฝั่งซ้ายมือ ฝั่งขวาแถวของเขานั้นก็ว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้ร่วมทางใดๆ ทุกคนพร้อมใจกันปล่อยให้เด็กสี่มิติคนนี้นั่งเพียงคนเดียวราวกับรู้ว่าเซฮุนต้องการอะไร
ความคิดเห็น