คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intricate - 01
Chapter 1
Our love is like the wind I can’t see it but I can feel it
“นายหมายความว่ายังไงนะ? ใครคือเซฮุน?” ท่าทางคนที่ได้ยินประโยคนั้นตกใจมาก แสดงออกอย่างชัดเจนผ่านทางสีหน้า ดวงตาเบิกโพลงอย่างกับว่าจะหลุดออกมา
“ก็เซฮุนนี่คือใครล่ะ”
“จื่อเทา..”
“ฉันทำไม? แล้วตกลงว่าเซฮุนคือใครกัน”
“นายจำไม่ได้หรอ”
“จำไม่ได้??”
“แต่หมอไม่ได้บอกนี่นาว่าสมองกระทบกระเทือน ความทรงจำจะหายไปได้ยังไง”
“นายช่วยอธิบายให้ฉันเข้าใจด้วยได้ไหมห้ะ”
“ตกลงนายจำเซฮุนไม่ได้จริงๆหรอ?”
“ฉันจะโกหกทำไมล่ะ”
“นายจำได้ว่าไงบ้าง วันเกิดเหตุน่ะ” คยองซูเริ่มถามถึงเรื่องอุบัติเหตุ
“ฉันอยู่บนรถ..” จื่อเทาเริ่มเอ่ยปากเล่าเรื่องราว..
“...”
“รถ... พุ่งลงแม่น้ำฮัน” แต่ไม่ทั้งหมด..
“...”
“ส่วนก่อนหน้านั้นฉันจำอะไรไม่ได้”
“ก่อนที่รถจะพุ่งลงแม่น้ำฮันน่ะนะ?”
“อือ...ก่อนหน้านั้น..” ก่อนหน้าที่เขาจะขับรถพุ่งลงแม่น้ำฮัน.. สาเหตุที่ขับรถพุ่งลงไป “ฉันจำไม่ได้”
“...” คยองซูไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนเงียบมองเพื่อนตนเองเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“จากนั้นฉันก็ถอดเอาพนักพิง แล้วเอาด้านที่เป็นแท่งเหล็กทุบกระจกรถ”
“...”
“แล้วก็ว่ายออกมา”
“ว่ายออกมา? คนเดียว?”
“ใช่ บนรถมีฉันคนเดียวนี่”
“ไม่”
“ไม่?” จื่อเทาเลิกคิ้วมองอีกคน
“เซฮุน..”
“...”
“เซฮุนอยู่บนรถคันนั้นด้วย”
“... ว่าไงนะ?”
“นายช่วยเซฮุนออกมาด้วย”
“...” จื่อเทาสับสน.. ใจหัวเขามีแต่คำว่าทำไมไม่หยุดหย่อน มีแต่คำว่าทำไมตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา
“นายเป็นคนพาเซฮุนออกมาจากรถ”
“ไม่จริง..” เซฮุนคือใคร? ทำไมอยู่ในรถกับเขา? ทำไมเขาจำอะไรไม่ได้?
“งั้นฉันจะพาไปหา”
“บ้าหรือไง! ลุกขึ้นนั่งยังทำไม่ได้เลย จะให้ไปหาได้ไง” จื่อเทาโวยวายหลังจากที่นอนพิงหมอนคุยนิ่งๆมานาน
“งั้นนายดีขึ้นก่อนแล้วค่อยไปก็ได้”
“นายก็บอกมาสิว่าเซฮุนเป็นใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“นายจำไม่ได้นี่นา บอกไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก” คยองซูก้มหน้าพูด
“ก็บอกมาก่อนสิโว้ย”
“อย่าโวยวายสิ! บอกก็ได้ๆ”
“...?” จื่อเทาระงับอารมณ์หงุดหงิดที่มี รอให้อีกฝ่ายเอ่ยปากพูด
.
.
.
.
“แฟนนาย”
นานไม่ใช่เล่นกว่าคยองซูจะพูดออกมา ถอนหายใจไปหลายหน แต่สุดท้ายก็พูดออกมา คำแค่สองพยางค์ทำให้โลกหยุดนิ่ง เขาสับสน มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นคนที่ชื่อเซฮุน? ทำไมถึงเป็นแฟนเขา? ทำไมถึงไปอยู่กับเขาตอนนั้น?
จื่อเทาไล่คยองซูออกไปข้างนอก เขาอยากอยู่คนเดียว บอกให้คยองซูไปเฝ้าเซฮุนก็ได้ หรือกลับบ้านไปพักผ่อน ไล่นานเหมือนกันกว่าจะยอมไป เขาจำคยองซูได้ เพื่อนตัวเล็กที่สนิทที่สุดของเขา จำพ่อได้ จำแม่ได้ จำทุกๆอย่างได้ จำเรื่องราวเมื่อ 10 ปีที่แล้วได้ และจำเรื่องของเมื่อวานได้ทั้งหมด แต่เขาจำเซฮุนไม่ได้ เขาจำแฟนตัวเองไม่ได้? มันหมายความว่ายังไงกัน มันไม่แปลกไปหน่อยหรอ ที่จำทุกๆอย่างได้ทั้งหมด
แต่จำไม่ได้แค่...
เรื่องราวของคนๆเดียว
?
“มันไม่แปลกหรอครับหมอ?”
“ถ้าถามความเห็นผมแล้วก็แปลกนะครับ สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรกลับจำเรื่องบางเรื่องไม่ได้เลย แต่ในหลักการแพทย์จริงๆก็ไม่แปลกที่ความทรงจำบางส่วนจะหายไป หากได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจ หรืออยากที่จะลืมมากจนเป็นเหตุให้เกิดการจัดเก็บข้อมูลในสมองบางส่วนไปอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของสมองครับ” ชายวัยกลางคนพยายามอธิบายเกี่ยวกับอาการให้คนตัวเล็กตรงหน้าเข้าใจ ใบหน้าที่ไม่ดูไม่มีความเหน็ดเหนื่อยกำลังขมวดคิ้วมองภาพ X-ray สมองของคนไข้ของตน
“มีทางกลับมาจำได้ไหมครับ?”
“เราไม่สามารถยืนยันได้ครับว่าจะกลับมาจำได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ไหม เพราะเราไม่ค่อยเจอเคสแบบนี้เท่าไหร่”
“หมอต้องช่วยเพื่อนผมนะ”
“แต่ก็ไม่แน่ครับ ที่จะกลับมาจำได้ทั้งหมด เพราะความทรงจำทั้งหมดถูกจัดเก็บอยู่ในสมอง แค่ต้องมีวิธีนำความทรงจำนั้นกลับออกมาอีกครั้งก็เท่านั้นเอง”
“ขอบคุณนะครับคุณหมอ หมอต้องช่วยเพื่อนผมให้ได้นะ”
“หมอทำสุดความสามารถแน่นอนครับ แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนรอบข้างแล้วก็ตัวเขาเองด้วยนะ” เขาว่าพลางยิ้มบางส่งให้เป็นกำลังใจ
ก๊อก ก๊อก
“เชิญครับ”
คยองซูที่กำลังจะลุกจากเก้าอี้เพื่อไปดูเซฮุนที่ยังไม่ได้สติ หันมองประตูที่ถูกเคาะเบาๆ ก่อนประตูจะเปิดออกช้าๆ
“ขออนุญาตนะครับคุณหมอ” ใบหน้ายิ้มแย้มหันไปยิ้มให้ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ ก่อนจะหันมายิ้มให้อีกคนที่นั่งตรงข้ามกัน
“...” คยองซูยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันไปยิ้มให้แพทย์เจ้าของไข้เพื่อนตนเพื่อบอกเป็นนัยว่าเขาออกไปน่าจะดีกว่า แล้วก็ลุกออกไปประตูที่ชายผู้มาใหม่ยืนอยู่
“อ่า คุณโดคยองซูใช่ไหมครับ” ผิดคาด ชายหนุ่มไม่ได้มาหานายแพทย์ แต่มาหาเขาแทน?
“ครับ?”
“คิดว่าคุณจะอยู่นี่เลยมาหาน่ะ”
“คุณคือ...?”
“เราไปคุยกันข้างนอกดีกว่าไหมครับ?” เขายิ้มบาง พลางมองนายแพทย์ที่นั่งอยู่แล้วหันมามองคนตรงหน้าก่อนยักไหล่
“...” คยองซูไม่พูดอะไรแต่พยักหน้าแล้วเดินนำออกมา
“สวัสดีครับ” เดินมาได้สักพักคยองซูก็หยุดเดินเพราะเสียงทักของคนที่เดินตามมา
“ครับ?”
“ผมเจ้าหน้าที่พยอนแบคฮยอนครับ” มือเรียวหยิบซองใส่บัตรตำรวจยื่นให้คนตรงหน้าดูโดยเปิดขึ้นให้เห็นชื่อและภาพใบหน้านิ่งๆในบัตรตำรวจของเขา
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”
“ผมมาเรื่องอุบัติเหตุของคุณหวงจื่อเทากับคุณโอเซฮุนนะครับ” ใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่หายไป เหลือแต่ใบหน้าจริงจังอย่างกับก็อปปี้ภาพในบัตรตำรวจของเขาออกมาวางตรงหน้าคยองซูแทน
“...”
“ทางหน่วยพิสูจน์หลักฐานของทางเราพบว่า...”
?
บรรยากาศเงียบในห้องผู้ป่วย มีเพียงเสียงหยดน้ำเกลือและเสียงเครื่องวัดชีพจรกับอัตราเต้นของหัวใจที่ดังแข่งกับเสียงลมหายใจที่แผ่วเบา ทั่วบริเวณห้องไม่มีช่อดอกไม้ หรือกระเช้าผลไม้ มีเพียงร่างไร้สติที่นอนอยู่บนเตียง
ครืดดด..
เสียงประตูเลื่อนเปิดออก ก่อนที่ชายวัยกลางคนและหญิงสาวอีกคนถือถาดเข็มฉีดยาเดินตามเข้ามา หญิงสาวอีกคนก็เดินไปฉีดยาเข้าสายน้ำเกลือ ส่วนเขาเดินมาหยิบแฟ้มประวัติคนไข้แล้วเขียนอะไรสักอย่างลงไป เขายืนมองคนไข้ของตนอยู่นาน
ก่อนที่..
ร่างไร้สติจะ... นิ้วมือขยับ
“คนไข้ได้สติแล้วค่ะ!” พยาบาลสาวพูดก่อนที่จะเดินไปเช็คเครื่องวัดชีพจรกับอัตราเต้นของหัวใจว่าระดับคงที่หรือไม่ เป็นไปตามคาด
ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง คาดว่าคนไข้รายนี้ คงจะฟื้นได้ในวันนี้แน่นอน
“ไปตามญาติคนไข้เร็ว” นายแพทย์บอกพยาบาล ก่อนที่จะเขียนอะไรลงไปในแฟ้มนั้นอีกครั้ง
?
“นายอยากไปเยี่ยมเซฮุนไหม”
“ฉันยังลุกไม่ได้เลยนะ”
“อ๋อ นั่นสิ...ลืมไป” ปากเล็กคลี่ยิ้มบางออกมา..
“นายนี่นะ” จื่อเทาบ่นคนตัวเล็กตรงหน้า ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้อีกคน
“...” ก่อนจะกัดริมฝีปากทันทีที่คู่สนทนาหันไป
“ทำยังไงฉันก็จำโอเซฮุนไม่ได้”
“...”
“ฉันควรทำยังไงดี”
“นายควรนอนพักก่อนนะ”
“ฉันนอนไม่หลับเลย”
“ให้ฉันเรียกพยาบาลให้ไหม หมอบอกฉันอยู่นะว่าคนที่ผ่านอุบัติเหตุมาใหม่ๆจะนอนไม่หลับ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ทำไมนายชอบดื้อจัง ทำอะไรตามใจตัวเองตลอดเลยงั้นสิ”
“...” ไหล่กว้างห่อลง.. เพราะไม่มีอะไรจะเถียง
“แล้วทำไมต้องชอบทำตัวให้ฉันบ่นอยู่เรื่อยเลยห้ะ”
“...” โต้ตอบอะไรไม่ได้จริงๆ ได้แต่น้อมรับ.. ทุกสิ่งที่คยองซูบ่น เขาก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
“อีกเรื่องนึง ทำไมนายไม่บอกฉัน”
“คือ..” จื่อเทาพลิกตัวกลับมาเหมือนรู้ว่าคยองซูกำลังจะพูดถึงเรื่องอะไร
“เทา..”
“ฉันไม่รู้”
“นายต้องบอกฉันนะ” คยองซูใช้ขาเกี่ยวเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง
“ฉันจำไม่ได้จริงๆ”
“นายแค่บอกเท่าที่นายจำได้ ทำไมนายทำแบบนั้น”
“คยองซู นายเชื่อฉันไหมว่าฉันจำไม่ได้จริงๆ”
“...” มือเล็กเอื้อมมาจับมือข้างที่ไม่ได้เจาะสายน้ำเกลือ
“นายจะเชื่อใช่ไหมว่าฉันไม่ได้แกล้งจำไม่ได้เพื่อหนีความผิด”
“อือ ฉันเชื่อ” คยองซูพยักหน้าส่งยิ้มบางให้อีกคน
“ความทรงจำฉันมันน่าสงสัย ฉันจำได้แค่ฉันเป็นคนขับรถลงไปจริงๆ แต่ก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น ฉันจำไม่ได้เลย”
“...”
“...” ทั้งสองคนไม่พูดอะไร ความเงียบเข้าสู่บรรยากาศก่อนที่จะหายไปเมื่อคยองซูเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“เมื่อกี้ตำรวจมาหาฉัน”
“...”
“เขาจะมาหานายด้วย แต่ฉันบอกว่าอยากให้นายพักผ่อนก่อน”
“ขอบใจนะ”
“พรุ่งนี้เขาจะมาใหม่”
“อือ”
“วันนี้นายพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันกลับบ้านไปเอาชุดมาเปลี่ยนแล้วจะมานอนเป็นเพื่อน”
“นายไปเยี่ยมเซฮุนบ้างหรือยัง”
“ไปดูมาแล้วตอนยังไม่ฟื้น”
“ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“หมอบอกว่าตอนนี้ได้สติแล้ว เดี๋ยวก็คงตื่นมั้ง”
“ก่อนกลับบ้านนายก็ไปเยี่ยมเขาหน่อยนะ”
“อืม”
?
คยองซูมาเยี่ยมเซฮุนตามที่เพื่อนตนขอ จริงๆเขารู้สึกไม่ค่อยสนิทกับแฟนของเพื่อนคนนี้สักเท่าไหร่ เพราะค่อนข้างเป็นคนเก็บตัวและแทบไม่ค่อยได้เจอกันเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยเซฮุนเป็นแฟนของเพื่อนสนิทที่สุดของเขา เลยได้เจอกันบ่อยหน่อย ส่วนตัวแล้วเขาชอบเซฮุนนะ เพราะนิสัยค่อนข้างคล้ายกัน เจอกันแต่ละทีก็คุยกันสนุกเลยแหล่ะ แต่เพื่อนคนอื่นๆของจื่อเทานี่สิ ไม่ชอบเซฮุนซะส่วนใหญ่ คงเป็นเพราะจื่อเทาเป็นคนดัง ทุกคนที่ตีสนิทคงไม่โอเคที่ช่วงหลังพอมาเป็นแฟนกับเซฮุนคนนี้แล้วเขาค่อนข้างเปลี่ยนไป ในทางที่ดีขึ้นอ่ะนะ
เมื่อก่อนจื่อเทาเที่ยวเล่นทุกคืน แทบจะไม่ได้นอนบ้านเลย เขามีเพื่อนเป็นร้อยๆคน พูดเก่ง อารมณ์ดี อัธยาศัยดี ค่อยไปทางเจ้าชู้ด้วยซ้ำ แต่พอได้เจอเซฮุนที่ร้านกาแฟวันนั้นจื่อเทาก็เปลี่ยนไป.. เขาไม่เที่ยวกลางคืน แต่กลับรีบนอนแล้วตื่นเช้าไปนั่งกินกาแฟทุกเช้าจนเที่ยงเพื่อรอเจอเซฮุน แต่ก็ไม่เคยเจอหรอก เขาก็ไม่ลดละความพยายาม จนวันนึงก็ได้เจอในที่สุด แต่ไม่ใช่ร้านกาแฟนะ เป็นห้องข้างๆเขานั่นแหล่ะ ใช่ ไม่ผิดหรอก เซฮุนพักอยู่คอนโดห้องข้างๆกับจื่อเทา เขาก็จีบเซฮุน ไม่รู้จีบยังไงจนได้มาเป็นแฟนจนถึงทุกวันนี้นี่แหล่ะ ก็ประมาณ 3 ปีแล้วมั้งที่คบกัน ทั้งๆที่นิสัยคนละขั้วสุดๆ ตลอดเวลาที่คบกันจื่อเทาเลิกเที่ยวกลางคืนไปเลย แต่เพื่อนพวกนั้นก็ยังมาชวนอยู่เรื่อยๆ เขาก็ได้แต่ปฏิเสธไปทุกครั้ง
คยองซูยืนมองคนที่นอนหลับไร้สติอยู่นาน ก่อนจะพูดขึ้น
“ฟื้นไวๆนะเซฮุน”
“...”
“มาช่วยให้เขาจำนายได้ทีเถอะ”
คยองซูหันหลัง จะกลับไปเตรียมเสื้อผ้าเพื่อมานอนเฝ้าเพื่อนที่อยู่ห้องข้างๆกัน แต่ได้ยินเสียงจากคนที่นอนอยู่ข้างหลังพูดขึ้นซะก่อน
“ค..คยองซู”
“เซฮุน!” คยองซูรีบหันกลับไปจับแขนคนที่นอนอยู่ไว้ ใบหน้ายิ้มแย้มส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“เกิดอะไรขึ้น”
“นายเกิดอุบัติเหตุไง จำได้ไหม”
“ไม่ๆ ฉันจำได้”
“...”
“แต่เกิดอะไรขึ้น ใครจำไม่ได้?”
“จื่อเทา..”
“เขาความจำเสื่อมหรอ”
“ก็.. ก็ไม่เชิง”
“...?”
“เขาจำไม่ได้... แค่นาย”
?
คุณคือใคร?
ทำไมถึงเป็นคุณ?
ทำไม..
คุณคือใคร?
ทำไมถึงเป็นคุณ...
คุณ..
คือใคร?
“ย่าห์! เอาคืนมานะ”
“แน่จริงก็มาแย่งไปสิ~”
“เอามาหน่า!”
“ม่ายยยย” เด็กหนุ่มยิ้มตาหยี ก่อนจะวิ่งมานั่งที่โซฟาพร้อมกับแลบลิ้นให้คนที่นั่งทำงานอยู่
“เอาคืนมาได้แล้ว ไม่มีเวลาเล่นนะ พี่ต้องทำงาน”
“ไม่ได้เล่นสักหน่อย ก็แค่เดินมาเอาตรงนี้เอง”
“ห้ามลุกไปไหนนะ” คนที่นั่งทำงานละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะลุกเดินไปหาเด็กที่อายุห่างจากเขาแค่ปีเดียวที่นั่งอยู่โซฟาไม่ไกลจากโต๊ะทำงานในห้องนอนของเขา
“อื้อออ ไม่ไปไหนหรอก”
“เอามือถือมา” คนตัวสูงกว่ายืนแบมืออยู่ตรงหน้าคนที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่โซฟา
“อ่ะ” คนที่นั่งอยู่เอามือถือวางแปะที่มือแล้วกำมืออีกคนไว้ก่อนที่จะออกแรงดึงทำให้คนที่ยืนอยู่เสียหลักล้มลงมาทับตนเอง
“โอ้ย” คนที่ล้มทับส่งเสียงร้องออกมา แต่คนโดนทับกลับหัวเราะ
“ฮ่าๆๆๆฮ่าๆๆๆ”
“ไม่เล่นแบบนี้สิ” คนตัวสูงกว่าโยนมือถือไว้บนโซฟาห่างจากตัวเล็กน้อยก่อนจะใช้มือจิ้มเข้าที่เอวของคนที่อยู่ใต้ร่างตน
“โอ้ย ฮ่าๆๆๆ ไม่เล่นแบบนี้สิพี่ ฮ่าๆๆๆ มันจั๊กจี้นะฮ่าๆๆๆๆ” คนตัวเล็กกว่าไม่มีทางสู้ ทั้งขนาดตัว ทั้งพละกำลัง ทั้งท่าที่อยู่ตอนนี้ไม่สามารถขัดขืนได้เลย
“นายอยากเล่นไม่ใช่หรอ หื้ม หื้ม หื้มม” มือหนาไม่เลิกจิ้มเอวของคนตัวเล็กกว่า
“ฮ่าๆๆๆ พอแล้วๆ พอแล้วหน่า” ดิ้นไปมาก่อนใช้มือสองข้างจับมือที่จิ้มเอวของตนไว้
“นายทำให้พี่เสียงาน ต้องเอาคืนให้คุ้มหน่อยแล้ว”
“ไม่เอาแล้ว ไม่เล่นแล้ว กลับไปทำงานเลยนะ!”
“ยังเล่นไม่สนุกเลยอ่ะ ได้ไง” คนตัวสูงทำหน้ามุ่ย
“ฮือ เอวเค้าระบมหมดแล้วนะ”
“งั้น..”
“....”
“อย่างอื่นระบมแทนละกันเนอะ”
“อื้ออ ไม่เอาสิพี่เทา ไปทำงานได้แล้วนะ”
“พี่ไม่มีอารมณ์ทำงานแล้ว”
“...”
“มีอารมณ์ทำเราแทน”
“บ้า!” มือฟาดเข้าที่ไหล่ของอีกคนอย่างจังจนคนที่โดนฟาดร้องโอดครวญออกมา
“พี่เจ็บนะ..”
“สมน้ำหน้า แบร่!”
“ดูสิ ไหล่แดงหมดแน่ๆเลย”
“เว่อร์หน่า”
“เจ็บมากอ่ะ เจ็บมากจริงๆเลยนะ” คนตัวสูงขยับตัวออกมานั่งข้างๆอีกคน แล้วลูบที่ไหล่ตัวเอง
“เว่อร์จริงคนเรา” ปากก็บ่นไปอย่างนั้น แต่ก็หันมาดู พร้อมกับเป่าเข้าที่ไหล่ของคนข้างๆ
“...”
“เพี๊ยง! เดี๋ยวก็หายเจ็บน๊า”
“...” คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น ก่อนที่จะหันไปประกบปากคนตรงหน้าเบาๆโดยที่ไม่ได้ล่วงล้ำอะไรและถอนจูบออกมา
“อือ” คนที่โดนจูบแบบไม่ทันตั้งตัวไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างเขินอาย
“พี่รักเรานะ..”
“...”
.
.
.
.
.
.
.
“คิมจงอิน”
Talk
ตัวละครครบทุกตัวแล้วนะคะ ที่เด่นๆมีแค่นี้แหล่ะอิอิ คนอื่นๆอาจมาแจมบ้างอะไรบ้าง?
แงๆๆๆ เราไม่ได้ให้ใครพรู๊ฟให้เลยนะ แต่งเสร็จก็เอามาลงเลย คำในขัดๆหรือผิดก็ช่วยแก้ให้ด้วยน๊า
เนื้อเรื่องเป็นยังไงบ้าง? บรรยายโอเคไหม? คอมเม้นต์ติดชมได้น๊า แท็กฟิค #FicIntricate นะคะ เลิ้ป♥
ความคิดเห็น