คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intricate - Intro
หากความรักเป็นดั่งสายฝน ก็ขอให้เป็นสายฝนที่ชุ่มฉ่ำ
มิใช่ฝนที่เทลงมาราวกับฟ้าถล่ม
หากเธอเป็นดั่งสายลม ก็ขอให้เป็นสายลมที่แผ่วเบา
มิใช่พายุที่โหมกระหน่ำ
̶ ̶ ̶ ̶ ̶ ̶ ̶ ̶ ̶ ̶
น่าแปลกที่เธอมาพร้อมกับความรักนั้นเป็นดั่งสายฝนที่มาพร้อมสายลมที่แผ่วเบา
มือหนาทุบกระจกรถที่ถูกแรงดันน้ำดันไว้ราวกับเขาทุบแผ่นปูนหนาสิบเซ็นอยู่ เขาออกแรงทุบหลายครั้งแต่กระจกก็ไม่มีทีท่าว่าจะแตกง่ายๆ ขณะที่รถยนต์ดิ่งลงสู่กลางน้ำที่ลึกลงเรื่อยๆ ในใจภาวนาให้ตนเองรอด แต่อีกใจก็ไม่อยากจะสู้กับความหนักหน่วงในใจนี้แล้ว แต่สายตากลับหันไปเห็นพนักพิงศีรษะของรถ ไม่รอช้า เขาเอือมมือไปดึงพนักพิงศีรษะออกมาและใช้ส่วนที่เป็นแท่งเหล็กทุบเข้าไปที่กระจกข้างอย่างเต็มแรง น้ำที่พวยพุงเข้ามาด้วยความดันน้ำที่มากจนเขาต้องยกมือขึ้นบังตัวเองเพราะกลัวเศษกระจกรถที่เพิ่งทุบไปบาด แต่แรงดันน้ำที่มากมายนั้นก็ทำให้เขาเจ็บไม่น้อยเช่นกัน ร่างสูงรีบแหวกสายน้ำว่ายออกมาจากตัวรถก่อนที่จะจมดิ่งไปมากกว่านี้
ร่างกายอ่อนล้าจากการว่ายน้ำขึ้นมาจากรถที่จมหายไปในน้ำลึก เจ็บปวดร่างกายจากแรงกระแทกของรถยนต์ก่อนจะตกลงในน้ำ เขาได้แต่ขอให้มีใครสักคนเจอเขาในตอนนี้และช่วยโทรเรียกรถพยาบาลหรือช่วยทำอะไรสักอย่างก็ได้ในตอนนี้ เพราะเขาไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรแล้ว เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลที่ได้จากเศษกระจกรถไม่ต่างจากน้ำที่หยดออกมา เขาแทบจะไม่รู้สึกเจ็บปวดจากแผลเล็กๆเหล่านั้น เพราะในใจมีแต่คำถามมากมาย ที่เริ่มประโยคด้วยคำว่า...
ทำไม...
“จื่อเทา เห้ จื่อเทาๆ” น้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นดังก้องขึ้นในหูของเขา เขาที่นอนอยู่ในสภาพที่แทบดูไม่ได้ ร่างสูงค่อยๆลืมตาช้าๆแต่ก็ต้องหรี่ตาลงเพราะแสงไฟจากบนเพดาน ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นเรื่อยๆจนปรับสายตาได้
“นี่.. เป็นไงบ้าง โอเคขึ้นหรือยัง เจ็บมากไหม” ร่างเล็กที่อยู่ตรงข้างเตียงถามขึ้น เขาไม่ได้สนใจตอบคำถามนั่น เพราะมัวแต่มองไปรอบๆ สายน้ำเกลือที่ถูกต่อเข้าที่หลังมือ ห้องกว้างๆโล่งๆที่เต็มไปด้วยช่อดอกไม้และกระเช้าผลไม้ เด็กหนุ่มร่างเล็กที่เพิ่งเอ่ยปากถามเขาเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้กับเขา จื่อเทาหันมองก่อนจะพยักหน้าเป็นนัยว่าโอเคให้กับคำถามเมื่อครู่
“เจ็บมากหรือเปล่า” สายตาเป็นห่วงส่งมาพร้อมกับมือที่เอือมมาจับแขนของจื่อเทาไว้เบาๆ
“...” จื่อเทาส่ายหน้าเพื่อตอบคำถามผ่านทางสีหน้าว่าไม่เป็นไร พร้อมกับส่งยิ้มบางๆเพื่อยืนยันอีกทีว่าตนไม่เป็นไรจริงๆ
“นายอยากได้อะไรหรือเปล่า อยากกินน้ำไหม เดี๋ยวเอามาให้นะ” คนตัวเล็กท่าทางลุกลี้ลุกลนวิ่งไปหยิบน้ำที่เคาน์เตอร์โดยที่อีกฝ่ายยังไม่ตอบอะไร แต่ก็ดีแล้วล่ะนะ เขาอยากได้น้ำพอดี รู้สึกคอแห้งเหมือนไม่ได้กินน้ำมาเป็นปี ทั้งๆที่กินซะอิ่มจากแม่น้ำฮันมาแล้ว
“วันนี้วันที่เท่าไหร่” เสียงแหบพร่าเปล่งออกมาเบาจนแทบไม่น่าจะมีใครได้ยินด้วยซ้ำ
“21 น่ะ ถามทำไม นายหลับไปแค่วันเดียวน่า ไม่ต้องคิดว่ามีปาฏิหาริย์เด็กหนุ่มฟื้นขึ้นมาอย่างประหลาดหลังจากหลับไปนาน 9 ปีหรอกน่า” ว่าพลางยื่นน้ำที่เดินไปเอาเมื่อกี้มาให้คนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย โดยที่ไม่ได้มาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นนั่งซักนิด
“จะไม่ช่วยเอาฉันลุกขึ้นนั่งหน่อยหรอ” ว่าแล้วก็ขมวดคิ้วมองหน้าคนที่ยื่นแก้วน้ำมาให้
“อ้าว ลืมน่ะ โทษที” คนตัวเล็กรีบเอาแก้วน้ำวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะก้มลงไปปรับเตียงให้ขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วยื่นมือมาจับที่แขนของอีกคน
“...”
“มองอะไร? ลุกสิลุก นี่จับไว้อยู่ จะช่วยพยุง ลุกช้าๆนะ”
“อือ” ร่างสูงตอบเสียงต่ำ ก่อนจะพยายามดันตัวขึ้นนั่งแต่ความเจ็บวิ่งแปร๊บไปทั่วตัวจนร้องโอยครวญขึ้นมา
“เป็นอะไรไหม ลุกเบาๆสิ”
“เจ็บ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“งั้นนอนลงเถอะ เดี๋ยวฉันไปเอาหลอดมาให้” คนตัวเล็กทำท่าทางจะเดินไปหาหลอดมาให้ แต่ก็โดนจับแขนไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไร ฉันลุกได้ ลองอีกทีนะ”
“ไม่ นายนอนเอนไว้เท่านี้ก็ได้ เดี๋ยวเอาหลอดมาให้น่า”
“ฉันบอกว่าลุกได้ก็ได้สิ”
“อย่าดื้อได้มะ” คนตัวเล็กมองเขม่น ก่อนที่คนที่นอนอยู่จะปล่อยแขนให้เป็นอิสระ
“อื้อ...”
“เดี๋ยวมา แป็บนึง! อย่าดื้อ” หันกลับมาดุอีกครั้งก่อนเปิดประตูห้องออกไป
...ในห้องเหลือเพียงความเงียบงัน มีเขาแค่คนเดียว นอนอยู่แค่คนเดียว ไม่สามารถลุกไปไหนได้ ในใจนึกทบทวนว่าทำไมตนเองถึงไปอยู่ในรถที่กำลังจะจมคันนั้นได้ แล้วก็ได้คำตอบว่า.. อ๋อ ฉันขับพุ่งลงไปเองนี่นา
แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมถึงขับพุ่งลงไปแบบนั้น ทำไมถึงไปอยู่ที่แม่น้ำฮันตอนดึกๆแบบนั้น ทำไม ทำไม ทำไมเต็มไปหมด ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่คำว่าทำไม
“มาแล้วววว” คนตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาพร้อมน้ำเสียงที่สดใส ในมือถือหลอดประมาณ4-5อัน ก่อนจะกระโดดโลดเต้นไปมาทันทีที่ประตูห้องปิดลง
“เอามาทำไมตั้งหลายอันน่ะ” จื่อเทาถามด้วยความสงสัย
“ก็เอามาเผื่อ นายต้องใช้หลายรอบน่า ใครจะกินน้ำวันละครั้งล่ะ”
“ไม่ได้กินวันละครั้ง แต่กินครั้งต่อไปก็ใช้หลอดเดิมก็ได้นี่นา”
“เอาน่ะๆ ฉันไปขอมาแล้ว นายจะอะไรมากมาย จะเดินเอาไปคืนเองไหม”
“...” จื่อเทาเบะปากใส่คนที่พูดประชดคำโตออกมาตรงหน้า
“แหน่ะ มากินน้ำได้แล้วมา เสียงแหบจนจะเป็นร็อคสตาร์ได้แล้วมั้งเนี่ย” คนตัวเล็กรีบเอาหลอดใส่แก้วที่วางอยู่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะยื่นให้อีกคน
“ขอบใจ” คนบนเตียงพูด แต่ไม่ได้ยื่นมือออกมารับแก้วน้ำไว้
“รับไปสิ” คนตัวเล็กยื่นแก้วให้พร้อมกับทำหน้างง
“อาาา” จื่อเทาอ้าปากเป็นเชิงบอกว่าให้ถือแก้วน้ำไว้แล้วป้อนเขา
“วุ่นวายจริงๆคนเรา” บ่นแต่ก็ใช้ขาเกี่ยวเก้าอี้ที่อยู่ห่างจากตัวไม่มากนักมานั่งแล้วใช้อีกมือจับหลอดจ่อเข้าตรงกับปากของคนที่นอนอยู่
“...” คนบนเตียงดูดน้ำช้าพร้อมรอยยิ้มแล้วก็มองหน้าอีกคน
“ยิ้มอะไร กินไป กินเข้าไปเยอะๆเลยนะ”
“พอแล้ว”
“ไม่เอาอีกหน่อยหรอ?” มองแก้วที่น้ำยังเหลืออยู่เกินครึ่งแก้วเป็นนัยๆบอกว่าเพิ่งกินไปนิดเดียว
“หายคอแห้งแล้ว ไม่ต้องกินเยอะหรอกน่า”
“ไม่รู้ด้วยนะ” คนตัวเล็กวางแก้วที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะหันมาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา
“มีอะไร”
“....” เหมือนจะโดนสังเกตได้ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเอ่ยปากออกมาสักที
“คยองซู”
“เมื่อกี้ออกไปข้างนอก พยาบาลบอกว่าเซฮุนพ้นขีดอันตรายแล้วนะ” คนตัวเล็กนั่งเงียบอยู่นานสองนาน แล้วถอนหายใจก่อนจะเอ่ยปากขึ้น
“อะไรนะ” จื่อเทาทำหน้าสงสัย มองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างงงๆ
“เซฮุนไง เขาไม่เป็นอะไรแล้วนะ”
“หมายความว่ายังไง”
“นายหมายถึงอะไรเนี่ยจื่อเทา”
.
.
.
.
.
“ใครคือเซฮุน?”
Talk
เขินอ่ะะะ เพิ่งกลับมาแต่งฟิคอย่างจริงจังเมื่อวันก่อนนี้
เราคิดเรื่องนี้ออกตอนกลางคืนก่อนก่อน แล้วตื่นเช้ามาก็มานั่งพิมพ์แบบรัวๆจนได้อินโทรมา 1 ตอนเต็มๆ
พอพิมพ์ Intro เสร็จมานั่งอ่าน เอ้อ.. มันคุ้นๆกับฟิคที่เคยอ่านเลยแฮะ
ชี้แจงไว้ตรงนี้ว่า ไม่ได้ก็อปปี้แน่นอนค่ะ กราบบบ อย่าเพิ่งตัดสินฟิคเราแค่อินโทรนะ แง
เพราะเรื่องที่คิดไว้มันไม่เหมือนกับเรื่องนั้นเลยแต่ถ้าไม่โอเคมาบอกให้เราลบได้นะเรายินดี .-.
แต่ถ้าใจดีก็ลองรออ่าน รอติดตามนะะ
ตอนนี้ตัวละครออกแค่ 2 คน กับอีก 1 ชื่อ..
ตอนที่ 1 ออกครบแน่ค่ะ จะได้แนะนำไปในตัวเลย
ความคิดเห็น