จุดพบกันของหัวใจ...

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3

3

                  คิมเบอร์ลี่นั่งอยู่ที่รับรองหน้าเคาเตอร์มาได้สักพัก  มองผู้คนผ่านเข้าออกโรงแรมเป็นว่าเล่นสมกับชื่อเสียงเรียงนามของโรงแรมที่โด่งดังตามที่เคยได้ยินมา  ในขณะที่กำลังมองเพลินไปเรื่อย  ก็มีเสียงหวานใสเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างตัวเสียก่อน

                “ คุณคิมเบอร์ลี่คะ  คุณธีรนนท์เชิญที่ห้องทำงานด้านบนค่ะ ”

                หญิงสาวพยักหน้าเบาๆอย่างเข้าใจก่อนจะเดินตามพนักงานคนเดิมไป  ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากลิฟต์ชั้นบนสุดของตัวโรงแรม  สายตาก็กวาดมองไปทั่วบริเวณ  ในใจนึกแต่ตะลึงไม่น้อยที่บนชั้นผู้บริหารจะกว้างและตกแต่งได้สวยงามขนาดนี้  ห้องถูกแบ่งออกเป็นสัดส่วน บวกกับการตกแต่งด้วยต้นไม้ดอกไม้เช่นบริเวณรอบๆของโรงแรมยิ่งทำให้ดูสวยงามและลงตัวมากขึ้น

                “ อ้าว คิมมาพอดีเลย  ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ต้องรอนาน ”

                เสียงของธีรนนท์ทักขึ้นเมื่อหญิงสาวก้าวเข้าไปในห้อง

                “ ไม่เป็นไรค่ะพี่บีม ”  คิมเบอร์ลี่บอกพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่มทันทีที่ธีรนนท์ผายมือเป็นเชิงบอก 

                “ พี่มีข่าวดีมาบอก ”  ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มนิดๆที่มุมปาก คิมเบอร์ลี่เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะต้องร้องอ๋อเมื่อชายหนุ่มพูดประโยคถัดมา
 

               “ ยินดีด้วยกับตำแหน่งช่างภาพในงานต้อนรับคณะจากเชียงใหม่วันเสาร์นี้ ”

                คิมเบอร์ลี่ยิ้มออกทันที  พลางยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณชายหนุ่มด้วยความซาบซึ้งใจ

                “ ไอหมากมันทำเป็นฟอร์มให้พี่มาบอกคิมเอง บอกไม่อยากเจอหน้าเรา  แต่จริงๆพี่ว่ามันกลัวเสียหน้ามากกว่า  เล่นดูถูกคิมเอาไว้เยอะไง ”

                ธีรนนท์บอกพร้อมกับหัวเราะชอบใจในความคิดของตนเอง

                “ คิมนึกว่าเค้าจะไม่ยอมให้คิมทำงานนี้เสียอีก ”               

                “ ไม่ยอมได้ไง  ภาพที่คิมถ่ายออกมาดูดีจะตาย  ไอหมากมันดูรูปที่ล้างมาก็ยังทำเฉยๆ  พี่เลยเอาไปให้ท่านประธานช่วยดูด้วย  ทางนั้นเค้าการันตีมาว่าดี  ไอหมากมันก็เลยต้องยอม ”

                คิมเบอร์ลี่พยักหน้าเข้าใจในส่วนที่ชายหนุ่มอธิบายมาแค่นั้น  นึกในใจว่าถ้าหากท่านประธานที่ธีรนนท์ว่าไม่ช่วยยืนยันเธอคงต้องอดงานนี้เพราะความอคติจากปริญเป็นแน่

                “ ยังไงคิมขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่บีมที่ช่วยหางานให้แล้วก็ยังเป็นธุระจะจัดการให้อีก  ถ้ามีอะไรให้คิมช่วย...บอกได้นะคะ ”

                “ งั้นช่วยยั่วโมโหไอหมากมันต่อไปที  นานๆพี่จะเห็นมันหัวเสียอย่างนี้  เห็นแล้วขำ ”

                ชายหนุ่มบอกพร้อมกับหัวเราะยืนยัน  คิมเบอร์ลี่ยิ้มตามก่อนเอ่ยปากบอก
 

                 “ ป่านนี้เค้าคงบ่นแล้วก็ไม่ชอบหน้าคิมไปแล้วล่ะค่ะ ”

                หญิงสาวบอกแค่นั้น  ซึ่งชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามก็ได้แต่พยักหน้าแล้วอมยิ้มอย่างเห็นด้วย  หญิงสาวนั่งคุยเรื่องจิปะถะกับชายหนุ่มพักใหญ่ก่อนจะขอตัวออกมาเพื่อตรงกลับบ้านหลังจากที่มาทำงานที่โรงแรมตั้งแต่เช้า

                คิมเบอร์ลี่เดินออกมาจากตัวโรงแรมและตรงไปยังทางเดินที่ทอดยาวไปยังทางเข้าซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก และใกล้ๆมีป้ายรถเมล์สาธารณะซึ่งเป็นจุดให้รอรถที่หญิงสาวเล็งไว้ว่าจะให้พากลับไปยังบ้าน  แต่อยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายก็ดังขึ้นเสียก่อน  หญิงสาวชะงักก่อนจะก้มลงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าจนไม่ทันได้มองว่าตนเองยืนอยู่ใกล้บริเวณที่พื้นถนนมีน้ำขังเนื่องจากฝนที่ตกเพิ่งหยุดไปได้ไม่นาน 

                ซ่า !

                เสียงน้ำจากการเบียดของล้อรถที่วิ่งด้วยความเร็วสูงกับพื้นถนนที่มีน้ำขังสาดเข้าที่ตัวของคิมเบอร์ลี่ที่กำลังหาโทรศัพท์ในกระเป๋าอยู่  หญิงสาวร้องตกใจเสียงดัง  หน้าเสียเมื่อเห็นน้ำที่บริเวณขากางเกงยีนส์ข้างหนึ่งที่เปียกไปทั่วบริเวณ  ไหนจะเสื้อที่มีน้ำกระเด็นอยู่เช่นกัน 

                “ เปียกหมดเลย ”

                    หญิงสาวบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนเงยหน้ามองรถที่เคลื่อนจากไปด้วยความเร็ว  แต่ก็ยังไม่เร็วเกินสายตาของหญิงสาวที่ทันเห็นหน้าคนขับในขณะที่รถคันที่ว่ากำลังเลี้ยวที่จะเตรียมออกจากโรงแรม

                

                ปริญ !

                ไม่ผิดแน่ๆ  หญิงสาวคิดในใจพลางหันหน้ามองไปทางตัวตึกอย่างกลัดกลุ้ม  นี่เค้าแค้นอะไรเธอนักหนาถึงได้หาเรื่องแกล้งกันนัก  ลมหายใจผ่อนออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่  แต่แล้วก็ต้องรีบเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงดังราวกับเกิดอุบัติเหตุบางอย่างเกิดขึ้นที่ทางเข้าของโรงแรม

                คิมเบอร์ลี่จึงเดินตามถนนที่ทอดยาวไปเรื่อยจนไปหยุดอยู่ที่หน้าโรงแรมพอดี  เมื่อเห็นถึงที่มาของเสียงก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ  เมื่อเห็นว่ารถที่เกิดอุบัติเหตุคันหนึ่งที่จอดนิ่งอยู่ด้านหน้าคือรถของคนที่เพิ่งแกล้งขับรถเร็วๆพาน้ำขึ้นมาสาดใส่ตัวเธอเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้เอง

                หญิงสาวแอบกังวลเล็กน้อยว่าปริญจะได้รับบาดเจ็บรึเปล่า  แต่พอเมื่อสายตาเลื่อนไปเห็นชายหนุ่มยืนบ่นกับตนเองพลางก่นด่าคู่กรณีที่คาดว่าน่าจะขับหนีไปแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆพลางเดินไปทางจุดรอรถเมล์ที่อยู่ข้างๆ  หญิงสาวเห็นว่าคงจะไม่ดีนักที่จะพาตัวเองที่เพิ่งโดนน้ำมาไปนั่งเบียดกับผู้อื่นที่ม้านั่งจึงออกมายืนรอด้านนอก พลันสายตาหันไปสบกับปริญที่หันมาพอดีก็ต้องหน้าตึงไปเมื่อชายหนุ่มมองมาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความโมโหและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด  แต่พอปรายสายตาไปมองสภาพรถตัวเองที่ข้างหน้าบุบและมีรอยขีดเป็นทางยาวก็ต้องรีบหลบสายตาของหญิงสาวหันไปสบถกับตนเอง  คิมเบอร์ลี่เผลอก้มหน้าอมยิ้มกับตนเองเมื่อเห็นท่าทางของปริญที่คาดว่าคงจะเสียหน้าที่ตัวเองเสียฟอร์มก่อนจะต้องรีบทำเป็นเฉยเสียเมื่อชายหนุ่มหันมามองอีกครั้งด้วยแววตาไม่พอใจหนักกว่าเดิม 

                  “ ยิ้มบ้าอะไร ”

                ปริญบ่นกับตัวเองเมื่อมองตรงไปยังหญิงสาว  พลางคิดว่าก่อนจะเสียหน้าไปมากกว่านี้เค้าก็ควรไปจากที่นี่โดยเร็ว ที่สุด จึงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ามากดเบอร์ไปยังปลายสาย

                “ ไอบีม  แกบอกให้คนรับของพ่อฉันมาพารถของฉันไปเข้าอู่ที  แล้วให้มันขับรถบริษัทออกมาด้วยฉันจะไปก่อน...เออ  โดนไอรถบ้าที่ไหนไม่รู้ชน...ประกัน  ไม่เอาฉันขี้เกียจรอ  บอกมันด้วยว่าเดี๋ยวนี้ ”

                ปริญบอกปลายสายก่อนจะกดปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด  พลางหันหน้าไปมองยังป้ายรถเมล์ที่ตอนนี้มีรถเมล์คันหนึ่งมาจอดเทียบพอดี  หญิงสาวเดินไปยังที่ประตูรถที่คนกำลังกรู่กันขึ้น  แต่ก็ยังไม่วายหันมามองหน้าชายหนุ่มที่ยืนหัวเสียอยู่ด้านหน้าของรถ  แล้วก็อดยกยิ้มมุมปากขึ้นเสียไม่ได้  คนมองเผินๆอ่านจะดูเหมือนว่าเป็นมิตร  แต่สำหรับชายหนุ่มที่เห็นและเข้าใจความหมายแล้วได้แต่หน้าบึ้งตึงเพิ่มขึ้นไปอีก  พลางคิดประโยคหนึ่งกับตนเองในใจ

                ฝากไว้ก่อนเถอะ...!

 ..........................................................................

นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการเท่านั้น

ไม่ได้มีเจตนาทำให้ศิลปินหรือนักแสดงเสียหาย

หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ ^^