จุดพบกันของหัวใจ...

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

1

               “ สวัสดีค่ะ ”

                เสียงดังขึ้นจากทางหน้าเคาเตอร์  ทำให้พนักงานที่ประจำตำแหน่งต้อนรับอยู่ทางด้านล่างของโรงแรมเงยหน้าขึ้น  พนักงานคนเดิมคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนเอ่ยปากถามหญิงสาวแปลกหน้า

                “ สวัสดีค่ะ  เอเอ็นโฮเทลยินดีต้อนรับค่ะ  มีอะไรให้ช่วยไหมคะ ”  หญิงสาวพยักหน้าเบาๆยืนยันก่อนรีบบอก

                “ คือ...ฉันชื่อคิมเบอร์ลี่ค่ะ  เป็นช่างภาพที่คุณธีรนนท์จ้างให้มาถ่ายสถานที่  รบกวนคุณช่วยติดต่อเขาให้หน่อยได้ไหมคะ ”

                “ ได้ค่ะ  สักครู่นะคะ ”

                คิมเบอร์ลี่ยิ้มให้แทนคำตอบ  พนักงานรีบยกหูโทรศัพท์ต่อสายหาผู้ที่หญิงสาวต้องการพบทันที  คิมเบอร์ลี่ที่ยืนรอจึงได้แต่กวาดสายตาไปทั่วบริเวณโรงแรมอย่างสนใจ

                ด้านล่างของโรงแรมดูกว้างขวาง  สมกับที่เธอได้ยินชื่อเสียงของโรงแรมนี้มาไม่น้อย  พื้นที่ส่วนมากถูกแต่งด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธ์พามองดูสวยงามและเย็นตา  แถมยังมีม้านั่งสีขาวหรือสีฟ้าอ่อนๆตัดกับสีดอกไม้บริเวณจุดต่างๆด้วย  ใกล้ๆมีทางเดิมเชื่อมออกไปอีกบริเวณหนึ่ง  ซึ่งหญิงสาวคาดว่าน่าจะเป็นห้องอาหารและคาเฟ่ขายของต่างๆที่โรงแรมส่วนมากมักมีกัน  หญิงสาวได้แต่พึมพำกับตนเองในใจว่าให้ตายยังไงคงไม่มีวาสนาได้พักที่นี่  เพราะจากที่เคยได้ยินเรื่องราคาห้องพักที่สูงลิ่วพอๆกับความหรูของห้องพักเธอก็ได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเองเบาๆ

                “ คุณคิมเบอร์ลี่คะ  ติดต่อคุณธีรนนท์ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ  คุณธีรนนท์บอกว่าขอให้คุณไปรอที่ห้องที่จะจัดงาน  คุณบีมขอเก็บเอกสารที่ยังเคลียอยู่แป๊ปเดียวแล้วจะรีบตามลงมาค่ะ   เดี๋ยวดิฉันพาคุณไปเอง  เชิญค่ะ ”

                คิมเบอร์ลี่พยักหน้าเข้าใจก่อนเดินตามพนักงานไปยังสถานที่ที่พนักงานบอก  เมื่อมาถึงพนักงานคนเดิมก็รีบขอตัวกลับไปประจำยังเคาเตอร์ต่อ  หญิงสาวจึงได้แต่เอ่ยขอบคุณและหันหน้ากลับมามองยังสถานที่จัดงานซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอ

                บริเวณที่เธอยืนอยู่ เป็นห้องโถงกว้าง  ทาสีฟ้าอ่อนดูเย็นตา  ทางขวามือเป็นกระจกใสทำให้สามารถมองเห็นบรรยากาศด้านนอกได้ชัด  เห็นถึงสวนหย่อมร่มรื่นที่ดูก็รู้ว่าผู้ออกแบบและตกแต่งคงตั้งใจทำมันขึ้นมาให้ผู้ที่มองต้องอมยิ้มตามดังเช่นเธอนี้

                มือเรียวเอื้อมมือคว้ากล้องที่ห้อยอยู่ที่คอฉับพลันราวกับเป็นเรื่องปกติที่ถ้าเห็นมุมหรือสิ่งที่ประทับใจแล้วมักหยิบกล้องคู่ใจขึ้นมาถ่ายภาพตรงหน้า

                “ เธอเป็นใคร  แล้วเข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง ”

                ยังไม่ทันที่นิ้วของคิมเบอร์ลี่จะกดลงที่ปุ่มชัตเตอร์ด้วยซ้ำ  เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นมาจากทางเข้าก่อน  หญิงสาวหยุดการกระทำของตนเองลง  ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง  บอกด้วยเสียงนิ่งพร้อมอมยิ้มส่งให้

                “ ฉันชื่อคิมเบอร์ลี่ค่ะ ”

                ชายหนุ่มตรงหน้าเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ  เงยหน้าขึ้นมองเพดานอย่างใช้ความคิด  ก่อนจะแสะยิ้มเมื่อก้มลงมาเผชิญหน้ากับเธอโดยตรง  ซึ่งหญิงสาวมองยังไงก็สัมผัสได้ถึงความไม่เป็นมิตรของชายหนุ่ม

                “ คิมเบอร์ลี่ไหน  ฉันไม่รู้จัก ”  ชายหนุ่มบอกหน้านิ่ง  หญิงสาวยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไรชายหนุ่มตรงหน้าก็พูดต่อ  “ แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในห้องนี้  อ้อ...หรือว่าเป็นแม่บ้านคนใหม่ที่มาทำงาน ”

                หญิงสาวถอนหายใจเบาๆกับความคิดที่คิดไปเองของชายหนุ่ม  ก่อนเอ่ยปากบอก

                “ ฉันไม่ใช่แม่บ้านของที่นี่ ”

                “ ถ้าเธอไม่ใช่แม่บ้านของที่นี่แล้วเข้ามาในห้องนี้ทำไม ”  ชายหนุ่มชะงักไปนิดกับคำตอบของหญิงสาวก่อนถามด้วยน้ำเสียงติดแข็งอย่างเห็นได้ชัด  หญิงสาวเริ่มขัดใจขึ้นบ้าง  แต่ก็ยังคงพูดด้วยเสียงราบเรียบเช่นเดิม

                “ ถ้าอย่างนั้นขอโทษด้วยแล้วกันค่ะ  ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ ” 

                คิมเบอร์ลี่ยังคงไม่บอกเหตุผลที่แท้จริงของชายหนุ่ม  เพราะคิดว่าถึงจะอธิบายไปอย่างไร  ชายหนุ่มผู้พูดจาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรกับเธอคงจะไม่เข้าใจอยู่ดี  คิมเบอร์ลี่เตรียมจะก้าวเท้าเดินแต่เสียงทุ้มต่ำของเขาก็ดังขัดขึ้นก่อน

                “ เดี๋ยว ! ”  หญิงสาวเงยหน้ามองอย่างสงสัย

                “ เข้ามาแล้วอยู่ดีๆพอไล่ก็จะเดินออกไป...ชื่อเสียงเรียงนามก็มาจากไหนไม่รู้...เธอกำลังทำให้ฉันสงสัยว่าเธอเข้ามาดูลาดเลาทำเรื่องอะไรไม่ดี  หรือไม่ก็เข้ามาขโมยของ  ”

                “ ขโมย ? ”  หญิงสาวทวนคำว่าขโมยเบาๆกับตนเองอย่างไม่เชื่อหู  ผู้ชายตรงหน้าที่หน้าตาจัดว่าดี  แต่งตัวดูมีภูมิฐาน  ตัดสินคนเพียงแค่ไม่รู้ว่าเธอมาจากไหนเองหรือ  และด้วยความที่หญิงสาวเป็นคนจัดว่านิ่งเสียทีเดียว  ทำให้คำพูดที่จะพูดขึ้นมาอีกทีเพื่อปฏิเสธต้องกลืนลงไปในลำคอเมื่อชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้เสียก่อนแล้วพูดขึ้น

                “ กล้องนี่ก็ดูราคาแพง ”  ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบกล้องที่คล้องอยู่ที่คอหญิงสาวขึ้นดู  ก่อนเลื่อนสายตาขึ้นไปพูดต่อ  “ ไม่รู้หยิบมาจากบนโต๊ะแถวๆนี้หรือเปล่า ”

                “ คุณเข้าใจผิด ”  หญิงสาวเริ่มเดือดบ้าง  แต่ก็ยังควบคุมอารมณ์ได้ดียกมือขึ้นไปจับมือชายหนุ่มออก  “ กรุณาให้เกียรติกันด้วยค่ะ ”

                ชายหนุ่มตรงหน้าแสะยิ้มอย่างไม่เชื่อถือ  ทำเอาคิมเบอร์ลี่ได้แต่หันหน้าหนีไปสงบอารมณ์ซึ่งจะทำให้เธอจะระเบิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

                “ ฉันเป็นช่างภาพที่คุณธีรนนท์จ้างมาทำงาน ” 

                หญิงสาวบอกเสียงราบเรียบ  ชายหนุ่มตรงหน้าแทบจะไม่เชื่อหูตนเองที่ได้ยิน  กวาดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมิน 

                “ หน้าซื่อๆอย่างเธอนี่นะช่างภาพ ”  ชายหนุ่มบอกด้วยสายตาติดเหยียดนิดๆ  คิมเบอร์ลี่แทบจะอยากเดินชนไหล่เขาหนีออกไปเลยทีเดียว  แต่ก็สงบไว้และโต้ตอบ

                “ ถ้าคุณคิดแบบนี้  ใครบนโลกที่คุณมองผ่านๆก็เป็นช่างภาพสำหรับคุณไม่ได้ ”  หญิงสาวบอกเสียงนิ่งไม่หลบตาจนทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกหมั่นไส้ไม่น้อย  “ ...สงสัยช่างภาพในความคิดคุณคงแต่งตัวหรูๆ  แต่งหน้าจัดๆ  คนๆนั้นถึงจะไม่ได้รับคำดุถูกจากคุณ...ฉันขอตัวค่ะ ”

                คิมเบอร์ลี่บอกพร้อมกับก้าวเดินหนีไปข้างหน้า  แต่เสียงของชายหนุ่มก็ยังคงดังมาอย่างหาเรื่องอีกอยู่ดี

                “ นี่ยัยบ้า ! เธอคิดว่าเธอใหญ่มาจากไหนถึงมาประชดฉันแบบนี้  ? ”

                หญิงสาวชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินต่อทันที  ได้แต่ถอนหายใจยาวพลางบอกตัวเองในใจว่าใจเย็นๆคิมเบอร์ลี่  ชายหนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวยังคงยืนนิ่งไม่ตอบก็รีบเดินอ้อมมาข้างหน้าหญิงสาวที่หยุดยืนอยู่ทางหน้าประตู

                “ อ่อ...หรือทำตัวหยิ่งๆ ลึกลับๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ  บอกไว้ก่อนนะว่าหน้าตาซื่อๆอย่างเธอฉันไม่เคยแม้แต่อยากจะชายตามอง ”

                หญิงสาวถึงจุดเดือดทันที  ความไม่พอใจเริ่มเผยให้เห็นทางสีหน้าได้ชัดขึ้น  ชายหนุ่มได้ใจที่ยั่วอารมณ์หญิงสาวได้รีบพูดต่อด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความกวนประสาทอย่างเห็นได้ชัด

                “ หรือว่าจะสนใจดี...หน้าตาอย่างเธอนี่แปลกใหม่  ไม่ค่อยเห็นบนท้องถนน ”

                จะบ้าตาย  !  หญิงสาวได้แต่คิดคำนี้อยู่ในหัว  ไล่เลียงคำพูดที่จะมาโต้ตอบกลับเค้า  แต่เมื่อเห็นว่าเถียงไปก็ไร้ประโยชน์จึงได้แต่บอกตัวเองให้นิ่งเข้าไว้  และบอกกลับไปด้วยเสียงเย็นๆ

                 “ พูดจบรึยังคะ  ฉันไม่มีเวลามายืนฟังคุยพูดอะไรเรื่อยเปื่อยได้นาน ”  ยิ้มกวนประสาทบนใบหน้าของชายหนุ่มหุบลงทันที  ภาพตรงหน้าทำให้คิมเบอร์ลี่ที่หน้านิ่งมานานแทบจะหลุดขำออกมา 

                “ ยิ้มอะไรหะ ? ” 

                ชายหนุ่มถามน้ำเสียงหาเรื่อง  หญิงสาวรีบกลับมานิ่งก่อนเดินเลี่ยงผ่านไปทันที  ชายหนุ่มสบถกับตัวเองอย่างไม่พอใจเบาๆ ก่อนรีบเดินตามพลางตะโกนเรียก

                “ นี่ ! เดินหนีทำไม  ฉันเป็นถึงรองบริษัทของบริษัทนี้  เธอจะมาเดินหนีง่ายๆอย่างนี้ไม่ได้ ”

                หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆกับความเอาแต่ใจและปากเสียของชายหนุ่ม  ที่มองผ่านๆดูอย่างกับเด็กที่เรียกร้องความสนใจไม่มีผิด

                “ อ้าว !  คิมมาแล้วเหรอ  ทำไมเดินออกมาล่ะ ”  ธีรนนท์ที่เดินลงมาเห็นหญิงสาวกำลังจะเดินผ่านไปพอดี  พอเลื่อนสายตาไปมองข้างหลังก็เห็นชายหนุ่มที่เดินตามมาติดๆก็รีบทักขึ้นอีก

                “ ไอหมาก !  แกจะรีบไปไหนวะ ”

                ปริญไม่ตอบยังคงเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนหยุดรอธีรนนท์อยู่ทันที  ธีรนนท์เห็นว่าโอกาสกำลังเหมาะรีบเดินเข้าไปหวังจะแนะนำหญิงสาวรุ่นน้องให้เพื่อนสนิทรู้จักเช่นกัน

                “ ไอหมาก น้องคนนี้ไงที่ฉัน... ”

                “ ฉันรู้แล้ว ! ”  ปริญขัดเพื่อนทันทีทั้งที่ธีรนนท์ยังพูดไม่จบ  ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นที่เห็นสายตาของปริญมองไปที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

                “ เฮ้ย ! มีอะไรอะไรวะ  ทำไมแกถึงมองหน้าน้องเค้าแบบนั้น ”

                ธีรนนท์ก้าวเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเพื่อนพร้อมเอ่ยถาม

                “ แกฟังไว้เลยนะไอบีม ”  ปริญบอกทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเพื่อนหนุ่ม  แต่กลับก้าวเข้าไปยืนหน้าหญิงสาวแทนพร้อมกับพูดเสียงดังใส่หน้าของหญิงสาวให้ได้ยินชัดๆ

                “ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันให้ยัยช่างภาพปากดีของแกคนนี้ทำงานให้ฉันแน่ๆ ! ”
 

.............................................................................
 

นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการเท่านั้น
ไม่ได้มีเจตนาทำให้ศิลปินหรือนักแสดงเสียหาย
หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยค่ะ ^^