ตอนที่ 36 : [SPE] Young Master Diary : Aneuirin and Ashlynn 1
ฤดูร้อนของแดนใต้กลับมาเยี่ยมเยียนเดอะฮิลล์อีกครั้ง เมื่อผ่านพ้นไปหนึ่งปีเต็ม อากาศร้อนอบอ้าวยังคงเป็นเรื่องที่อดีตอัลฟ่าแดนเหนือหรือนายน้อยเลสลีย์ไม่สามารถคุ้นชินได้สักเท่าไหร่นัก ผิวขาวซีดของเจ้าตัวยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะถูกแสงแดดของแดนใต้มาตลอดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เรียกได้ว่าหิมะแรกของเดอะฮิลล์ยังคงสง่างามเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
จะมีก็แต่ผิวขาว ๆ ที่ขึ้นสีระเรื่อและหยาดเหงื่อที่ผุดตามขมับขาวที่กำลังบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นร้อนมากแค่ไหน แม้จะใส่เสื้อผ้าสำหรับหน้าร้อนของเดอะฮิลล์ แต่ก็ดูจะไม่ได้ช่วยให้แอชเชอร์รู้สึกเย็นขึ้นมาสักนิด
ผ้าผืนขนาดพอดีที่ใช้เช็ดใบหน้าเมื่อครู่ ถูกนำไปพาดตากไว้บนราวตากผ้าซึ่งอยู่บริเวณหลังบ้าน แน่นอนว่าสายน้ำเย็น ๆ จากลำธารที่ไหลผ่าน และร่มไม้ใหญ่นั้นทำให้บริเวณนั้นร่มรื่นและร่มเย็นกว่าเป็นไหน ๆ
ยังไม่ทันที่อัลฟ่าลูกสองจะได้ใช้ช่วงเวลาสั้น ๆ ในการดื่มด่ำกับธรรมชาติ แว่วเสียงโวยวายของเด็กเล็ก ทำเอาแอชเชอร์ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
ปล่อยลูกแฝดไว้กับคนเป็นพ่อทีไร เป็นอันต้องได้ทะเลาะกันทุกที…
“ท่านพ่อ! พี่แอนไอหยิกแก้มน้องอีกแล้ว” แอชลินน์ ในวัย 7 ปี ใช้มือขวากาะชายเสื้อคนเป็นพ่อ ส่วนมือซ้ายก็จับขนของเกรย์วูล์ฟตัวใหญ่ที่นอนหมอบอยู่ข้าง ๆ ด้วย ในขณะที่ปากเล็ก ๆ นั้นก็ขยับปากฟ้องจนปากยื่นปากยาว เรียกความเอ็นดูให้คนเป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมแก้มยุ้ย ๆ
“ลูกแค่หยิกเบา ๆ เองนะท่านพ่อ” ฝ่าย อนายริน หรือ แอนไอริน รีบปฏิเสธก่อนจะมองหน้าน้องชายที่เอาแต่ออดอ้อนคนเป็นพ่อ
“พี่เขาอยากเล่นด้วยเองนะลินน์”
หัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์อุ้มลูกชายคนเล็กขึ้นมานั่งบนตัก แล้วลูบแก้มขาวเบา ๆ เป็นเชิงปลอบเจ้าคนเล็กของบ้านให้หายหน้างอ
พี่ชายฝาแฝดที่ใช้ชีวิตอยู่กับน้องชายมาตั้งแต่เด็ก ย่อมรู้ดีว่าอาการที่น้องชายเป็นมันก็แค่อยากอ้อนคนเป็นพ่อก็เท่านั้น
“แต่น้องเจ็บ” เจ้าเด็กตัวกลมที่หน้าถอดแบบมาเหมือนคนเป็นแม่ไม่มีผิด ซุกหน้าลงกับอกคนเป็นพ่อพลางพูดอู้อี้ ท่าทางออดอ้อนที่ไม่รู้ว่าไปได้มาจากใคร มีหรือจะไม่ทำให้เชสหลงลูกคนเล็กหัวปักหัวปำ
“ท่านแม่..”
แอนไอเรียกคนเป็นแม่ทันทีที่เห็นแอชลินน์ในร่างผู้ใหญ่ แฝดพี่วิ่งถลาไปหาคนเป็นแม่ก่อนจะกอดหมับเข้าที่ขาของแอชเชอร์ พลางบ่นเป็นหมีกินผึ้งว่าแอชลินน์งอแงอีกแล้ว
“ลูกไม่ได้แกล้งน้องนะท่านแม่” แอนไอรีบบอกก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปทางสองพ่อลูกที่กอดกันกลม โดยมีเซเบอร์นอนหมอบมองอยู่ข้าง ๆ
“โดนแกล้งมาล่ะสิไม่ว่า” แอชเชอร์ส่ายหัวน้อย ๆ และเดินจูงมือลูกคนโตกลับไปหาหัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์ เชสที่กำลังคุยงุ้งงิ้งอยู่กับลูกคนเล็กเงยหน้ามองคู่ชีวิตของตัวเอง ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้คนตัวขาว แต่กลับกลายเป็นว่าได้สายตาดุ ๆ กลับมาแทน
“คิดถึง..”
เชส ไทเลอร์ ไม่ลังเลที่จะหยอดคำหวานใส่ภรรยาของตัวเองทันทีที่เจอหน้า เนื่องจากหัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์เองก็พึ่งกลับมาจากฟลัม หลังจากที่เดินทางไปร่วมงานสำคัญของเบลเลอมอนท์ที่ถูกจัดขึ้น แน่นอนว่าแอชเชอร์ตอบปฏิเสธคำชวนของผู้ปกครองฟลัมอย่างไม่ต้องคิด เมื่อเจ้าตัวแสนจะเบื่อหน่ายกับคำถามจากใครหลายคนที่มักจะถามถึงความสัมพันธ์ของคนต่างดินแดน
“ท่านพ่อคิดถึงแค่ท่านแม่ แล้วไม่คิดถึงน้องกับพี่แอนไอหรือ” เจ้าแสบเล็กเงยหน้าขึ้นมาจีบปากจีบคอพูด ก่อนจะกอดคอคนเป็นพ่อแน่น พลางทำปากเบะเหมือนจะร้องไห้ แต่คนเป็นแม่อย่างแอชเชอร์ก็ย่อมรู้นิสัยของลูกตัวเองดีว่าเป็นเช่นไร
แอชเชอร์เคยคิดว่าตัวเองในตอนเด็กนั้นแสนจะดื้อรั้นแล้ว พอมาเจอลูกคนเล็กของตัวเอง ก็ต้องยอมรับเลยว่าแอชลินน์ได้นิสัยของแอชเชอร์มาไม่น้อย จะไม่เหมือนกันก็ตรงที่แฝดน้องนั้นปากหวานก็เท่านั้น
“ขี้น้อยใจนักนะ ตัวก็แค่นี้” เชสบิดปลายจมูกของแอชลินน์เบา ๆ โดยที่ไม่ลืมหันไปทำตาหวานใส่แอชเชอร์ “พ่อมีของฝากจากฟลัมมาให้ทุกคนด้วยนะ”
“ของฝาก!” แอชลินน์ตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนจะวิ่งไปจับมือคนเป็นพี่แล้วเขย่า พลางทำหน้าตาตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด เป็นที่รู้กันดีว่าสองแฝดนั้นเป็นหลานรักของ รีส เบลเลอมอนท์ เพราะฉะนั้นไม่ว่ากี่ครั้งที่เชสต้องไปทำธุระที่ฟลัมก็มักจะมีของฝากจากรีสกลับมาให้เด็ก ๆ ด้วยเสมอ “มีขนมของน้องด้วยใช่ไหมท่านพ่อ”
“ลินน์ก็เอาแต่ห่วงขนมทุกที” แอนไอเอ่ยด้วยใบหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะแหงนมองหน้าคนเป็นแม่อย่างขออนุญาต “งั้นลูกของพาเจ้าลูกลิงไปหาท่านอาเชอร์ชิลเลยก็แล้วกันนะท่านแม่”
“น้องไม่ใช่ลูกลิงเสียหน่อย!” แอชลินน์แย้ง
“ซนเหมือนลิงขนาดนี้” แฝดพี่เขกหัวน้องเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองคนเป็นพ่อที่เอาแต่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ “น่าแปลกเหมือนกันที่ของฝากบ้านเรา มักจะไปอยู่บ้านท่านอาตลอด ทั้ง ๆ ที่ท่านพ่อควรจะเอามันกลับมาที่บ้านเลย”
“พ่อลืม..”
“ลืมทุกครั้งจนเหมือนตั้งใจแล้วนะท่านพ่อ” แอนไอว่าอย่างรู้ทัน
“งานล้นมือขนาดนี้ มันก็ต้องมีหลงลืมกันบ้างเป็นธรรมดา”
ไม่มีความจริงอยู่ในคำตอบของ เชส ไทเลอร์ เลยสักนิด หัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์ได้ยินเสียงลูกชายคนโตลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก็อดที่จะหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้กับนิสัยหวงแม่ของแอนไอ
เชสตั้งใจเอาของฝากไว้ที่บ้านของเชอร์ชิลอย่างที่ถูกคนเป็นลูกกล่าวหา เพราะเจ้าตัวรู้ว่าเมื่อไหร่ที่พูดถึงของฝาก แอชลินน์จะต้องรบเร้าให้พี่ชายพาไปบ้านของลูฟในทันที
“ท่านพ่อยังไม่แก่เสียหน่อย แต่ทำไมขี้ลืมเสียจริง” แอชลินน์บ่นกระปอดกระแปดตามประสา “ท่านแม่คงต้องรอของฝากหน่อยนะ น้องว่าจะอยู่เล่นกับท่านอาเสียหน่อย”
“อย่าไปรบกวนเชอร์ชิลแบบนั้นสิ เขาเองก็พึ่งเดินทางกลับมาเหนื่อย ๆ ” แอชเชอร์ว่าก่อนจะย่อตัวจัดเสื้อผ้าให้กับเจ้าสองแฝด จากเสื้อผ้าที่ถูกผูกอย่างยุ่งเหยิงก็กลับมาถูกผูกอย่างสวยงามและเรียบร้อย
“น้องจะไม่ดื้อ”
“ท่านแม่อย่าไปเชื่อ” แอนไอว่า
“มีพี่ไปด้วย น้องจะดื้อได้ยังไง” คนเป็นพี่ได้แต่ส่ายหัวกับน้องชายตัวเอง มือที่ใหญ่กว่าของแฝดพี่จับมือน้องชายเอาไว้แน่น
“ดูแลกันดี ๆ อย่าให้แม่เห็นว่าไปเล่นซนแล้วได้แผลกลับมา” อัลฟ่าตัวขาวเอ่ยบอกลูกชายทั้งสองด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหอมแก้มเจ้าสองแฝดคนละที เล่นทำเอาแอนไอนั้นอมยิ้มไม่ยอมหยุด พลางหันมาทำหน้าเหนือกว่าคนเป็นพ่อ
“ท่านแม่หอมแก้มลูกกับน้องอีกสิ” แฝดพี่รบเร้าเสียงใส พลางยื่นหน้าไปจูบปากคนเป็นแม่เร็ว ๆ โดยที่แอชเชอร์เองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว
“น้องด้วย ๆ ” แอชลินน์ไม่ยอมน้อยหน้าคนเป็นพี่ ปากเล็ก ๆ ของเจ้าตัวกดจูบปลายจมูกคนเป็นแม่ ตบท้ายด้วยรอยยิ้มหวานที่ถอดแบบมาเหมือนกับแอชเชอร์
“ขืนชักช้ากว่านี้ พ่อว่าขนมที่อยู่ในมือเชอร์ชิลจะหายลงท้องไปหมดนะลินน์”
“ไม่ได้นะ!”
แอชลินน์โวยวายนิดหน่อยตามนิสัยของเด็กที่รักการกินเป็นที่หนึ่ง แฝดน้องดึงคนเป็นพี่ให้วิ่งตามตัวเองออกไปจากบ้าน โดยไม่ลืมที่จะเรียกพี่เลี้ยงต่างสายพันธุ์อย่างเซเบอร์ออกมาด้วย
“ระวังเซเบอร์อย่าให้เข้าใกล้เชอร์ชิลด้วยล่ะ”
แอชเชอร์ตะโกนไล่หลังลูกชายตัวเอง ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีเชอร์ชิลก็ยังคงกล้า ๆ กลัว เจ้าเซเบอร์อยู่ เพราะเหตุการณ์ที่ถูกเจ้าเซเบอร์สมัยยังเด็กกัดไปก็ค่อนข้างจะทำให้ลูฟผวาไม่น้อย
“ช่างหาวิธีให้ลูกออกไปจากบ้านนักนะ” คล้อยหลังที่ลูกชายทั้งสองออกไป คนตัวขาวเองก็เข้ามาช่วยถอดเสื้อผ้าของหัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์ออกก็เอ่ยเหน็บเข้าให้ ก่อนจะหมุนตัวเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของสามีไปไว้ในตะกร้า
“พวกเขาออกไปเองต่างหาก” เชส ไทเลอร์ เดินเข้ามาสวมกอดเจ้าของกลิ่นกุหลาบดามัสก์ที่หันหลังเก็บของอยู่ พลางจูบไหล่ขาวที่โผล่พ้นจากเสื้อตัวบางจนเกิดรอยแดง
“เจ้าเล่ห์” แอชเชอร์ตีแขนของเชสเข้าให้ เมื่อมือใหญ่นั้นหายเข้าไปในเสื้อของตัวเอง พลางใช้โอกาสนั้นลูบไล้แถวบริเวณหน้าท้องของแอชเชอร์
“พี่ไม่อยู่ตั้งหลายวัน ไม่คิดถึงกันบ้างจริง ๆ หรือคนดี” ริมฝีปากร้อนจงใจกระซิบถามข้างใบหูนิ่ม พลางขบเม้มติ่งหูให้แอชเชอร์นั้นตัวสั่นเล่น
“มะ ไม่” คนปากแข็งก็ยังคงปากแข็งอยู่วันยังค่ำ
“แต่พี่คิดถึงคนดีแทบบ้า”
“….”
“ไม่ได้กอดคนดีตั้งกี่วัน”
“ไม่เล่นแบบนี้” แอชเชอร์เอ่ยได้ไม่เต็มเสียง เมื่อริมฝีปากของเจ้าตัวนั้นถูกป้อนจูบหวาน ๆ ที่ไม่ใช่จูบแบบเด็ก ๆ ของลูกชายที่เป็นเพียงแค่สัมผัสผ่านเลย
“ยกคนดีให้ลูกตั้งหลายวันขนาดนี้ มันก็ต้องมีรางวัลตอบแทนให้พี่บ้างสิ”
“พี่เชส!” มือขาวทุบอกของหัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์ เมื่อถูกรวบตัวแล้ววางลงบนเตียงนอนก่อนที่ทรูอัลฟ่าหนุ่มที่เปลือยช่วงบนอยู่จะตามมาคร่อมทับ
“เรียกอีกสิ” เชส ไทเลอร์ คลี่ยิ้มทะเล้นก่อนจะหอมแก้มขาวซ้ำไปซ้ำมา จนเจ้าของผมสีสว่างดิ้นหนีจนเส้นผมยุ่งเหยิง ราวกับแมวน้อยขนฟู
“กลับมาเหนื่อย ๆ ก็ควรพักผ่อน ไม่ใช่มากวนกันแบบนี้”
“แบบนี้ก็เรียกว่าพักผ่อน” เชสเอ่ยอย่างไม่สนใบหน้ายุ่ง ๆ ของแอชเชอร์ มือใหญ่ไล่เกลี่ยแก้มใสที่เจ้าตัวชอบนักชอบหนา
“ไปอาบน้ำ..” อัลฟ่าลูกสองเอ่ยสั่งคนเป็นสามีเสียงเข้ม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เชสสะทกสะท้าน มิหนำซ้ำเจ้าตัวยังแกล้งตีมึนซบหน้าลงกับซอกคอของแอชเชอร์อีก
“อาบให้พี่หน่อยสิ”
“พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะจะได้ต้องมีคนคอยอาบให้” แอชเชอร์ว่าเสียงขุ่น เมื่อเชสทำตัวเป็นเหมือนเด็ก ๆ ไม่ต่างจากลูกชายสองคนที่เอาแต่อ้อนคนเป็นแม่ทุกครั้งเมื่อสบโอกาส
“เหนื่อยจากการเดินทางขนาดนี้ กลับมาบ้านเมียก็ยังใจร้ายใส่กันอีก ชีวิตหัวหน้าหน่วยนี่มันน่าสงสารจริง ๆ ”
“!!!”
แอชเชอร์ถลึงตาใส่คนเป็นสามีที่เอ่ยประโยคน้อยใจออกมาหน้าตาเฉย
“นาน ๆ ทีจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสองคน จะไม่ทำอะไรให้พี่หน่อยหรือ”
อัลฟ่าตัวขาวกรอกตามองบนกับคำตัดพ้อของเชส ริมฝีปากบางขบเม้มอย่างใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยอมเอื้อมแขนไปคล้องคอแกร่งของคนที่คร่อมทับตัวเองอยู่
“น้องให้เวลาถึงแค่ลูกกลับบ้าน..”
“….”
“พี่อยากทำอะไรล่ะ น้องจะได้ตามใจถูก”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของหัวหน้าหน่วยเดอะฮิลล์ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อคู่ชีวิตของตัวเองนั้นใช้วาจาออดอ้อนทั้งที่ตีสีหน้าเรียบเฉย จะมีก็แต่แก้มแดง ๆ เท่านั้นที่แสดงออกว่าอีกฝ่ายเองก็เขินอายไม่น้อยกับประโยคเมื่อครู่
ปลายนิ้วมือของทรูอัลฟ่าค่อย ๆ แกะเชือกที่ผูกสาบเสื้อของแอชเชอร์ออกอย่างไม่เร่งรีบ ในขณะที่ริมฝีปากสีเข้มยังคงมอบจูบลึกซึ้งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ จนในที่สุดสาบเสื้อที่เคยปกปิดผิวขาวก็ถูกแยกออกจนเห็นแผ่นอกขาวที่หอบขึ้นลงอย่างน่าสงสาร
“เมื่อครู่ตอนที่พี่คุยกับลินน์..” ริมฝีปากร้อนไล่ขบเม้มตามผิวขาวจนเกิดรอยแดง ซ้ำยังบีบเคล้นเอวบางที่มีกล้ามเนื้อบาง ๆ เล่น ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาหิมะแรกแทบจะอยากดุลูกชายคนเล็ก “ลินน์บอกว่าอยากมีน้อง”
“พี่คงไม่ได้คิดจะ..”
แอชเชอร์เดาไม่ถูกเลยจริง ๆ ว่าสายตาของเชสในตอนนี้กำลังสื่อความหมายถึงอะไร..
“คนดีไม่อยากมีอีกสักคนจริง ๆ หรือ”
แอชเชอร์ได้ยินแค่เพียงเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นถี่ระรัวเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้ การได้ยินของหูนั้นอื้ออึงไปหมด อีกทั้งสมองก็ยังเบลอไปชั่วขณะเมื่อถูกถามเช่นนั้น แต่แล้วสติของแอชเชอร์ก็กลับมาอีกครั้งเพราะ…
“ท่านแม่! ลินน์วิ่งล้มจนได้แผลอีกแล้ว”
ให้ตายเถอะแอชลินน์… ลูกรักของพ่อทำไมถึงขัดจังหวะได้ถูกเวลาแบบนี้!
HASHTAG #youngmasterdiary
TALK : เขียนไว้นานแล้วแต่ยังไม่ได้ลงซักที
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เยี่ยมมากแอชลินน์5555554
ชั้นเขินความพี่เชสน้องแอชมากกรี๊ดดด