ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 : พี่กุนวูน่ารักที่สุดเล้ย
“ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง!!”
“...เชอะ ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วยหรอกนะ”
ให้ตายสิ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่าให้พวกนี้ฟังหรอก ตอนนี้ฉันอารมณ์เสียมากๆ เมื่อถึงตอนอาจารย์เข้าสอนฉันก็ยังไม่มีอารมณ์ที่จะเรียน จนในที่สุดคาบนั้นฉันก็เรียนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เมื่อถึงตอนเย็นฉันก็เดินออกมานอกโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้านโดยลืมพี่กุนวูไปซะสนิท จนมาถึงหน้าโรงเรียนฉันก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งขึ้น
“เฮ่ ยัยบ๊องส์!!”
ฉันหันไปทันทีเพราะว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของพี่กุนวู
“...อ่าว ทำไมพี่มาอยู่ตรงนี้ล่ะคะ”
“นี่..เธอบ๊องส์จริงๆใช่มั้ยเนี่ย”
“คะ?”
“ก็ฉันกับเธอนัดเจอกันตรงนี้ไม่ใช่เรอะ”
“...อ๋อ ค่ะ จริงด้วย”
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า ดูแปลกๆ”
“หรอคะ ก็เปล่านี่คะ ไปกันเถอะค่ะ”
ก่อนจะเดินออกไปพี่กุนวูเอามือมาจับที่หน้าผากฉันก่อน มือของพี่กุนวูไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่เลย ทำไมกันนะ?
แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณพี่กุนวูมากที่คอยเป็นห่วงฉัน ฉันโค้งเพื่อแสดงความขอบคุณพี่กุนวูไปทีหนึ่ง พี่กุนวูหันหน้ามายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนมาก ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้
“พี่คะ ไปกันเถอะค่ะ!”
“ร่าเริงได้แล้วหรอ”
“ค่ะ!!”
“ดีมาก”
“...แล้วจะไปไหนกันดีคะ”
“อ่า....ไม่รู้สิ”
“....ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสองโมงเอง เราไปเที่ยวสวนสนุกกันเถอะค่ะ”
“เอางั้นหรอ”
“ค่ะ!!!”
“งั้นก็ได้”
แล้วเราก็นั่งรถเมย์ไปที่สวนสนุกทันที สวนสนุกที่นี่มีเวลาให้เล่นได้อีกนาน เราจึงไม่ค่อยรีบร้อนนัก พอไปถึงเราก็ไปซื้อบัตร แล้วไปเล่นเครื่องเล่นทันที เราเล่นกันมาหลายอย่างมากๆ จนในที่สุดเราก็มานั่งพักที่เก้าอี้ไม้ยาว ซึ่งตั้งอยู่ที่ข้างๆ ร้านที่ขายน้ำ ฉันรู้สึกคอแห้งมาก เพราะว่ามาถึงที่นี่ฉันยังไม่ได้กินน้ำเลยสักหยดเดียว
“พี่กุนวู”
“หะ?”
“ไม่หิวน้ำหรอ ตั้งแต่มาที่นี่เรายังไม่ได้กินน้ำกันเลยนะ”
“หิวสิ”
“เดี๋ยวฉันไปซื้อให้นะ”
จะเกิดอะไรขึ้นในตอนหน้า!!! ไปอ่านต่อคราวหน้าล่ะกัน ไปแระ รีบไปแต่งต่อ
“...เชอะ ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วยหรอกนะ”
ให้ตายสิ แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่าให้พวกนี้ฟังหรอก ตอนนี้ฉันอารมณ์เสียมากๆ เมื่อถึงตอนอาจารย์เข้าสอนฉันก็ยังไม่มีอารมณ์ที่จะเรียน จนในที่สุดคาบนั้นฉันก็เรียนไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เมื่อถึงตอนเย็นฉันก็เดินออกมานอกโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้านโดยลืมพี่กุนวูไปซะสนิท จนมาถึงหน้าโรงเรียนฉันก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งขึ้น
“เฮ่ ยัยบ๊องส์!!”
ฉันหันไปทันทีเพราะว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของพี่กุนวู
“...อ่าว ทำไมพี่มาอยู่ตรงนี้ล่ะคะ”
“นี่..เธอบ๊องส์จริงๆใช่มั้ยเนี่ย”
“คะ?”
“ก็ฉันกับเธอนัดเจอกันตรงนี้ไม่ใช่เรอะ”
“...อ๋อ ค่ะ จริงด้วย”
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า ดูแปลกๆ”
“หรอคะ ก็เปล่านี่คะ ไปกันเถอะค่ะ”
ก่อนจะเดินออกไปพี่กุนวูเอามือมาจับที่หน้าผากฉันก่อน มือของพี่กุนวูไม่มีความอบอุ่นเหลืออยู่เลย ทำไมกันนะ?
แต่ฉันก็รู้สึกขอบคุณพี่กุนวูมากที่คอยเป็นห่วงฉัน ฉันโค้งเพื่อแสดงความขอบคุณพี่กุนวูไปทีหนึ่ง พี่กุนวูหันหน้ามายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนมาก ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้
“พี่คะ ไปกันเถอะค่ะ!”
“ร่าเริงได้แล้วหรอ”
“ค่ะ!!”
“ดีมาก”
“...แล้วจะไปไหนกันดีคะ”
“อ่า....ไม่รู้สิ”
“....ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสองโมงเอง เราไปเที่ยวสวนสนุกกันเถอะค่ะ”
“เอางั้นหรอ”
“ค่ะ!!!”
“งั้นก็ได้”
แล้วเราก็นั่งรถเมย์ไปที่สวนสนุกทันที สวนสนุกที่นี่มีเวลาให้เล่นได้อีกนาน เราจึงไม่ค่อยรีบร้อนนัก พอไปถึงเราก็ไปซื้อบัตร แล้วไปเล่นเครื่องเล่นทันที เราเล่นกันมาหลายอย่างมากๆ จนในที่สุดเราก็มานั่งพักที่เก้าอี้ไม้ยาว ซึ่งตั้งอยู่ที่ข้างๆ ร้านที่ขายน้ำ ฉันรู้สึกคอแห้งมาก เพราะว่ามาถึงที่นี่ฉันยังไม่ได้กินน้ำเลยสักหยดเดียว
“พี่กุนวู”
“หะ?”
“ไม่หิวน้ำหรอ ตั้งแต่มาที่นี่เรายังไม่ได้กินน้ำกันเลยนะ”
“หิวสิ”
“เดี๋ยวฉันไปซื้อให้นะ”
จะเกิดอะไรขึ้นในตอนหน้า!!! ไปอ่านต่อคราวหน้าล่ะกัน ไปแระ รีบไปแต่งต่อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น