สาวเฮี้ ยวหน้าใสกะหนุ่มใจใสสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : ทำไมนะเราถึงต้องแคร์เค้าด้วย

“.....งั้นหรอ...อืม!”
ฉันวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างเร็วที่สุด วิ่งออกมาโดยเร็วเท่าที่ขาของฉันจะวิ่งได้ ฉันบอกกับตัวเองว่าจะต้องเข้มแข็ง จะต้องไม่ร้องไห้ จะไม่แสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็น เมื่อวิ่งมาถึงที่ๆไม่มีคน ฉันก็ล้มตัวนั่งลงและเหม่อลอยและมารู้ตัวอีกทีออดของโรงเรียนก็ส่งเสียงดังเป็นสัณญาณว่าเริ่มเรียนแล้ว หลังจากที่เริ่มเรียนฉันก็ยังนั่งเหม่อลอยมองออกไปบนท้องฟ้าอยู่ มารู้ตัวอีกทีก็เริ่มคาบ 2 แล้ว ฉันจึงเดินกลับไปที่ห้องเรียน
ในห้องเรียน
“เธอไปไหนมา!” อาจารย์พูดเสียงดัง
“....หนู.....”
“ตอบสิ”
“......”
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“...ปล่าวค่ะ”
“งั้นหรอ งั้นลองมาทำข้อนี้สิ”
อะไรนะ!!! O_O ฉันรู้สึกตัวขึ้นมาทันที รู้อย่างนี้ฉันแกล้งทำเป็นไม่สบายก็ดีหรอก จะทำยังไงล่ะ ฉันยังไม่ได้อ่านมาเลยนี่นา แต่ถึงอ่านมาก็จำไม่ได้อยู่ดีอ่ะ (- -;) ทำไงดีๆๆๆ แง!! ใครก็ได้ช่วยชั้นด้วยๆ ขณะที่ฉันกำลังยืนอ้ำอึ้งอยู่ที่หน้ากระดาน ฉันเหล่ตาไปที่อาจารย์ครั้งนึง อาจารย์ที่กำลังรอคอยฉันทำอยู่ก็หันมามองหน้าฉัน และตอกย้ำว่า
“ทำสิ มองอะไร”
“.....”
ทันใดนั้น เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ฉันหันไปมอง แล้วเกิดอาการสงสัยขึ้นมาว่าคิดอะไรอยู่
“อาจารย์ครับ!! ผมขอทำข้อต่อไปครับ”
จีซุงนั่นเอง คำพูดนี้ทำให้อาจารย์ออกจะอึ้งสักเล็กน้อย และฉันก็อึ้งเหมือนกัน คิดอะไรของนายกัน จะมาทำดีต่อหน้าฉันหรอไง
“ได้ ออกมาสิ” อาจารย์พูด
นายนั่นมาทำข้อต่อไปต่อจากฉัน จีซุงถือหนังสือออกมาเล่มหนึ่งเพื่อมาเขียนคำตอบ แล้วจีซุงก็เอียงหนังสือมาทางฉัน แล้วในหนังสือเขียนไว้ว่า “ดูแล้วทำตาม” แล้วข้างล่างหนังสือนี้ก็เป็นสูตรการหาคำตอบ (ฉันคิดว่ามันคงเป็นคำตอบของข้อที่ฉันทำ) ฉัน...ตอนนี้คิดว่าต้องไม่พึ่งจีซุง จะไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ฉันจึงตัดใจที่จะไม่ทำข้อนั้น
“อาจารย์คะ!!” ฉันตะโกนเรียกอาจารย์ จนอาจารย์ตกใจ (- -;)
“หะ? อะไรๆ”
“หนูทำไม่ได้ค่ะ!!”
“....”
“ขอโทษค่ะ”
จีซุงหันมามองด้วยหน้าแสดงความสงสัยอย่างมาก ทำให้ฉันทนต่อไปอีกไม่ไหว
“อาจารย์คะ หนูไม่สบายค่ะ หนูขอลากลับบ้านก่อนค่ะ”
“.....ก็ได้”

เหอๆ ก็สั้นอยู่ดีอ้ะแหละ เดี๋ยวค่อยเอามาลงใหม่นะ บาย ไปแระๆ เม้นด้วยนะจ๊ะ เพื่อนๆ thank you!!!!