ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อ

ลำดับตอนที่ #11 : 2 ปี

หลังจากนั้น 1 อาทิตย์ ก็เป็นวันเกิดของกัปตัน ฉันก็เลยทำการ์ดเล็กๆใบหนึ่งให้

ฉัน : อ่ะนี่ ของขวัญวันเกิดแกอะ มันไม่สวยมากหรอกนะ แต่ฉันก็ตั้งใจทำนะเว้ย

กัปตัน : ขอบคุณมากกั๊ตจัง

ฉัน : เฮ้ยไม่เป็นไรหรอก เพื่อนกัน มีความสุขมากๆนะเว้ย

กัปตัน : กูมีไรจะบอกว่ะ

ฉัน : ว่าอะไรวะ?

กัปตัน : กูชอบมึงนะ

ฉัน : พูดจริง?

กัปตัน : ใช่ เพื่อนกูมันดันปากพล่อยไปบอกเพื่อนมึงอะสิ กูเลยคิดว่าเพื่อนมึงคงเอามาบอกมึงแล้ว กูเลยไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม

ฉัน : ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?

กัปตัน : ป.6 เทอม 2 อะ

ฉัน : ชอบฉันมา 2 ปีเลยหรอ นานไปป้ะ ผู้หญิงดีๆก็มีอีกตั้งเยอะ ทำไมมาจมปลักกับกูล่ะ

กัปตัน : ไม่รู้สิ กูพยายามจะเลิกชอบมึงหลายครั้งแล้วแหละ แต่มันก็ทำไม่ได้

ฉัน : เราคุยกันเป็นเพื่อนแบบนี้ไปก่อนละกัน เอาไว้มันถึงเวลาของมันละกัน

กัปตัน : แกทำใจจากเกมได้แล้วหรอ?

ฉัน : ยังหรอก รอคนมาดามใจให้อยู่อะ (^3^)

กัปตัน : ให้คนๆนั้นเป็นกูได้ป่ะวะ

 ฉัน : ได้สิ (^_^)

            ฉันก็คุยกับกัปตันมาเรื่อยๆ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีกับกัปตันมากขึ้นนะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะมากพอที่จะเรียกว่าความรักหรือเปล่า บางทีฉันอาจจะแค่คุยกับกัปตันแก้เหงา หรืออาจะเป็นแค่ตัวแทนของเกม ฉันคงทำได้แค่รอให้เวลามันบอกฉันเองว่าฉันรู้สึกยังไง

            1 เดือนผ่านไปแล้วแหละที่ฉันคุยกับกัปตัน ฉันพึ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันแรกที่พี่เค้านัดเริ่มซ้อมกีฬาสี พี่เค้าทักไลน์เรียงคนเลย โดดไม่ได้ซะด้วย ตอนแรกกะว่าจะไปดูหนังกับกัปตันสักหน่อย อดไปเลย (* -_･) ว่าแต่พี่ๆเค้านัดให้ไปซ้อมที่ไหนนะ อ๋อ! นึกออกแล้วตรงหน้าโฮมเมดแถวๆประตูพหลโยธิน