คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ยกที่ 6 : จะว่าเกลียด...(100 per)
ยกที่ 6 : จะว่าเกลียด...
...เหลืออีกกี่นาที...
ผมมองมีนที่เดินออกจากจากห้องหน่อยๆ ก่อนก้มลงมองกระดาษคำตอบที่อยู่ตรงหน้า...
เมื่อกี้หน้าไอมีนเหมือนคนอยากตายมากอ่ะ นี่พูดเลย!
นี่เหลือเวลาอีกกี่นาทีเนี่ย...
ผมมองไออ้นที่นั่งเหวี่ยงหัวไปมา(หลับ)...ไม่น่ามองมันเลยจริงๆ อยากขำชิบ แต่ขำไม่ได้!!!
...อยู่ต่อก็ทำไม่ได้ ส่งเลยดีป่ะวะ...
...แต่คิดอีกที ถ้าอยู่ต่อคิดต่อแล้วเผื่อได้ขึ้นมาล่ะ...
...อยู่ต่ออีกนิดดีกว่า อย่าเพิ่งส่งเลย...
ผมนั่งอ่านทวนโจทย์ฟิสิกส์ที่ทำไม่ได้อยู่นาน เหลือแค่ข้อเดียวแท้ๆ แค่ข้อเดียวข้อนี้เท่านั้น!!!
...ทำได้หมดยกเว้นข้อนี้...
...ไม่อยากเว้นให้คนสอนกับคนติวเสียน้ำใจเลย
ผมพยายามเหลือบมองไปรอบๆตัวเอง...แล้วนั่น ไอปอนด์มันจะส่งแล้วเหรอเนี่ย
ผมกับไอปอนด์มองหน้ากันหน่อยๆ หมั่นไส้นิดๆที่มันยักคิ้วให้ผมหน่อยๆ
‘เร็วสัด’ ผมพะงาบปากบอก
‘...กูทำไม่ได้...T^T’ ...ไม่สงสัยเลยนะครับที่ส่งเร็ว...ผมขำไอปอนด์ที่ทำหน้าสะอื้น
ถ้าส่งตอนนี้...กูก็ไม่ได้โง่อย่างเดียวดายล่ะวะ!!!
ส่งก็ส่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ทำได้มั้ย?!!” ดูหน้ากูแล้วไม่น่าถามเลยนะมีน!!!!
“พอไหว...ต้องดูเกรดว่ะ อย่าถามเลย” ผมตอบปัดๆ “กลับไปเก็บของมั้ย หรือจะไปหาไรกินก่อนดี” ผมถามมีน พรุ่งนี้พวกผมกะจะไปบ้านตายายเลย เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของปี1แล้ว...อยากจะกลับไปพักบ้างอะไรบ้าง
“...เม่น...คือ กูว่าจะขอ ไปเที่ยวกับไอวิชที่เชียงรายซักอาทิตย์อ่ะ” มีนยิ้มแหยๆให้ผม “คือเพิ่งคุยกันเมื่อคืนอ่ะ กูจะบอกมึงแล้วนะ แต่ดันเครียดเรื่องสอบฟิสิกส์จนลืมไปเลยว่ะ =w=”
“...เออๆ กูไปกับไอบาสสองคนก็ได้...มึงจะตามกลับมาที่บ้านตายายใช่ป่ะ?” ผมถาม
“ อือ...รักมึงน้า เดี๋ยวซื้อของกินอร่อยๆมาฝาก =w=” มีนกอดไหล่ผมหน่อยๆ ผมขำนิดๆ
หน้ามันยิ้มมีสุขขนาดนี้...ใครมันจะไปห้ามลงวะ!!!
“โทดทีว่ะเม่น!!!! กูกะว่าจะกลับกรุงเทพพร้อมไอไผ่เลยว่ะ...พ่อกูดันได้รางวัลจากที่ทำงาน ได้ตั๋วไปกลับเกาหลีมาอ่ะ ต้องไปมะรืนนี้อ่ะ...มึงไปคนเดียวได้ใช่ป่ะ >3<”
วันนี้มันวันอะไรวะเนี่ย?!!!!!!
“อือๆ ไม่เป็นไรมึง กูไปกับแมนได้ เที่ยวเกาหลีให้สนุกล่ะ...ฝากบอกคุณป้ากับคุณลุงด้วย”
ผมตอบยิ้มๆ แหม...เมื่อไม่นานมานี้ไอบาสยังบ่นกับผมว่าอยากลองไปเที่ยวเกาหลีบ้าง ไม่คิดเลยว่ามันจะได้ไปจริงๆว่ะ!!!
“เดี๋ยวกูจะเหมาของกินมาถวายนะ >3<”
“อย่าลืมนะบาส!!!!” ผมพูดขำๆพลางช่วยมีนกับบาสจัดของต่อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหาแมนที่หอดีกว่า...
“แมน...แมน...” ผมเรียกแมนอยู่หน้าห้อง ได้ยินเสียงโครมครามดังหน่อยๆ
“...เม่น...” ผมเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูให้ผม...เช็ดแม่ม!!! ไอเฝวี้ยนี้คือไผ ทำไมมันมาอยู่ห้องพี่กูได้!!!!
“.....แมน!!!!!!!! ไหงหน้าตาพี่โจรป่าขนาดนี้วะ?!!” กูนึกว่ามาผิดห้อง ให้ตาย!!!
“ยังสอบไม่เสร็จเลยว่ะเม่น...เหลืออีกสามตัวแน่ะ...เข้ามาก่อนดิ ระวังเหยียบศพนะ...” ผมพยักหน้าหน่อยๆ ก่อนเดินตามแมนเข้าห้อง...เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรศพๆนะ...
อ่ะหือออ!!! แมนบอกให้ระวังเหยียบศพใช่มั้ยครับ?!!
หลบไม่ไหวจริงๆว่ะ...แม่มเกลื่อนห้อง!!!
ผมมองสภาพของแมนและผองเพื่อนก็ได้แต่อนาถใจเบาๆ พี่กูเหรอวะเนี่ย?!! พ่อเทพบุตรทั้งหลายที่สาวๆกรี๊ดนักหนามันหายไปไหนกันหมดวะเนี่ย...
นั่นพี่รักษ์ใช่มั้ยน่ะ โอ้โห!!! ผมล่ะไม่อยากถ่ายรูปพี่ที่นอนเอาหน้าถูฝ่าทีนพี่ก้องไปประจานให้เสื่อมเสียชื่อเสียงเดือนคณะวิศวะเลยครับพี่...ว่าแล้วก็ควักมือถือขึ้นมาแชะซักนิด =w=
ห้องที่ผมเคยคิดว่าใหญ่ พออัดผู้ชายถึกๆเกือบสิบคนเข้าไป...ยังกะกระป๋องก็ไม่ปาน ...
“แมน...กินข้าวกันรึยัง” ผมถามแมนที่ทำท่าจะหยิบมาม่าสองซองขึ้นมาแกะ...
“ยังเลยเม่น...ยังอ่านไม่ถึงครึ่ง งานจะส่งวันนี้ก็ไม่เสร็จเลยเนี่ย ดีนะมีสอบพรุ่งนี้” แมนตอบ
ผมมองสภาพของพี่ๆ(ที่ผมมองว่าโคตรจะเท่ห์จนถึงเมื่อกี้นี้)...มองงานหรืออะไรของพวกเขานั่นแหละนะ ที่วางกองอยู่กลางห้อง...ไม่นับหนังสือกองโต ที่มีโพสอิทเขียนตัวหนังสือไว้ตัวใหญ่เป้งว่า ‘ต้องอ่านให้หมด’ ที่วางไว้ข้างๆกองงานนะครับ...
ไหนๆวันนี้ก็ว่าง...
“แมน...พาไปกาดต้นพยอมหน่อย เดี๋ยววันนี้น้องทำกับข้าวให้พวกพี่กินเอง!!!”
ผมนั่งมองกลุ่มชายโฉด’กระซวก’ กับข้าวที่ผมทำอย่าง...จะว่าภูมิใจหรือหวาดกลัวดีล่ะ
เอาว่าผมก็ดีใจที่เขากินกันได้นะ...
...
ทำไมไม่โทรมาเลยนะ...
...
เมื่อวานสอบเสร็จแล้วก็ไม่โทรมา...
...
“เม่น” ผมเลิกคิ้วตอบแมนที่เรียกหน่อยๆ “ว่าจะถาม...มาหาแต่เช้า มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า...พอดีว่างๆอ่ะ มีนไปเที่ยว บาสก็ไปเกาหลี...เหงามั้ง” ผมพูดขำๆ
“...การ์ดล่ะ” แมนถาม...ผมมองหน้าแมนนิดๆ เห็นแมนยังคงทำหน้าปกติไม่ได้แสดงท่าทีอะไร...ทำไมโล่งใจแปลกๆวะ...
“กลับแล้วมั้ง เห็นพูดๆอยู่ว่าที่นั่นใกล้เปิดเทอมแล้ว” ผมตอบ “เออ...ว่าจะมาถามว่า จะไปบ้านตายายมั้ย น้องไม่กล้ากลับคนเดียวอ่ะ”
“...เม่น น้องมาบอกช้าไปไม่ถึง10ชั่วโมงว่ะ...พวกพี่เพิ่งคุยกันว่าจะไปเที่ยวที่กระบี่ซักอาทิตย์สองอาทิตย์หลังสอบเสร็จอ่ะ” แมนพูด “แต่จะไปบ้านตายายก็ได้อยู่นะ ยังไม่แน่นอนเลย”
“ไม่เป็นไร...ไม่กล้าไป ไม่ใช่ไปไม่ได้นะแมน...ไปเที่ยวกับเพื่อนเหอะ ไม่เบื่อบ้างรึไง โดนเพื่อนล้อว่าพี่แหง่ติดน้องอ่ะ ถามจริง?!” ผมพูด ทำเอาเราทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน
เป็นเล่นไป...เหงาจริงๆนะเนี่ย!!!
ผมเหม่อมองออกไปทางนอกระเบียงห้องแมน แสงไฟจากวัดพระธาตุดอยสุเทพที่สวยจนบางทีก็รู้สึกเหมือนกำลังมองสวรรค์ รู้สึกตัวอีกที...ค่ำแล้วเหรอเนี่ย...
“เม่น ไปกินล้านไข่หน้าม.กัน พวกพี่เลี้ยง!” อยู่ดีๆ ‘พี่ธันวา’ ก็เดินมาบอกผม
“เลี้ยงจริงป่ะพี่?! “ ผมถามขำๆ
“จริงดิ! เห็นวันนี้บริการดี ทั้งทำข้าวเช้าข้าวกลางวัน เสิร์ฟน้ำเสิร์ฟขนม...นี่ไม่ติดว่าไอแมนมันหวง พี่จะขอเอาไปเป็นคนใช้ที่บ้านละ =3= “ น้องควรดีใจมั้ยอ่ะ พี่ธัน...
“แล้วพวกพี่อ่านกันจบแล้วเหรอ?” ผมถามพี่ธัน พลางมองพี่คนอื่นๆที่เริ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจบ้าง หาน้ำกินบ้าง
“อือ เลยชวนกันไปหาอะไรกินเนี่ย...แต่อยากกินหมูกระทะหรือไม่ก็หมูจุ่มว่ะ” พี่ธันตอบผม
“...อ่อ...น้องกินได้หมดแหละ” นานๆทีจะได้ไปกินกับกลุ่มเพื่อนของแมน...ผมจะไม่พลาดเด็ดขาด!!!
คุณๆเป็นเหมือนผมมะ...
โคตรจะอยากกินเลยนะหมูกระทะอ่ะ...นึกถึงแล้วน้ำลายมันจะไหลว่ะ
พอได้กินนะ...โคตรจะมีความสุขอ่ะ...กินแบบ แหลก!!!
แล้วพอคุณกินไปถึงจุดๆหนึ่ง...คุณจะอิ่ม อิ่มแบบทรมาน...อิ่มจนคุณคิดว่าชาตินี้คุณจะไม่กินมันอีกแล้ว...เข็ดกับกลิ่นควัน เข็ดกับความทรมาน เข็ดกับความรู้สึกเหนอะหนะจากการรมควัน...
แต่พอมันผ่านไปไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณจะกลับไปสู่ความรู้สึกแรกเริ่มอีกครั้ง...คืออยากกิน!!!
ตอนนี้ผมกำลังทรมาน...มาก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กินเสร็จผมก็ไม่เป็นอันทำอะไรแล้วครับ กลับมาถึงหอก็แบกตัวไปอาบน้ำแล้วนั่งจมอยู่กับความจุกและทรมานท้องอยู่คนเดียว...เหงาอีกแล้ว...
…
ทำไมยังไม่โทรมาอีกนะ
...
หรือจะกลับไปแล้วจริงๆ
...
ถ้ากลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกรอบล่ะ
...
เราเล่นตัวมากไปรึเปล่าวะ
...
ไม่นะ
...
ไม่น่าเล่นตัวเลย
...
ถ้ามันกลับไปเหมือนเดิมล่ะ...ทำไงดี
...
ทำไงดี?!!
...โทรไปหาเลยดีมั้ย...
ผมมองโทรศัพท์ในมือ...แค่กดโทรออกเอง ทำไมมันยากขนาดนี้วะ...เคยเป็นมั้ย เคยเป็นแบบนี้มั้ย...เหมือนต้องรวบรวมพลังจากเท้าขึ้นมาถึงนิ้ว...
กดก็กด!!!!
‘ไม่ใช่เธอรออยู่บนฟ้าไกล ต้องเอื้อมไปคว้าเธอเด็ดลงมาหรือไร’ โว้วว!!! ตายยาก!!!!!!!!!!!!!!!
“เอ้ออออ!!!!” ผมตบแก้มตัวเองเบาๆ...ดีใจแค่ไหนก็เก็บอาการหน่อยเม่น แม่สอนว่าอย่าทำตัวแรด!!!!!!!!
‘หึๆ นั่นคำทัก?’ เสียงอีกฝั่งตอบมาขำๆ
“อือ มีไรป่ะ” โอ้ยยยย! จะบ้าตาย พูดดีๆไม่เป็นรึไงวะกู!!!
‘สอบเสร็จแล้วใช่อ้ะ?’
“ตั้งแต่เมื่อวานละ”
‘รู้ละ’
“แล้วเมื่อวานหายไปไหนวะ”
‘หึๆ’
“หัวเราะอะไร?”
‘เปล่า...ดีใจที่สน...’
“…………………….ไอบ้า...............................”
ให้ทาย...ว่าตอนนี้ผมกำลังทำหน้ายังไง... ^____________^
‘เอาของไปให้เพื่อนพ่อที่แม่ฮ่องสอนมา...เห็นเครียดกับฟิสิกส์อยู่เลยไม่ได้โทรบอก แต่ส่งไปทางกล่องแชทเฟสแล้วนะ...หรือไม่ได้เปิดดู?’
“เออออออ...ไม่ได้เปิดเฟสมาเป็นอาทิตย์แล้วว่ะ =w=” จริงๆนะ ผมไม่ได้เปิดดูเลยว่ะ!!!
‘ว่างมั้ย? กูว่าจะชวนไปเที่ยว’
“ที่ไหนอ่ะ...กูคนของประชาชน ต้องนัดล่วงหน้านะ”
‘ไม่เป็นไร กูคนพิเศษ...ลัดคิวได้...’
“บู้!!! มึงเมายาหม่องป่ะ...สถาปนาตัวเองเฉยเลยน้า เดี๋ยวนี้เนียนน้าไอหน้าเมา” ‘หน้าเมา’ เป็นฉายาที่พวกผมใช้เรียกการ์ดตั้งแต่ม.ต้นแล้วครับ คือไอการ์ดเนี่ย หน้ามันจะดูเมาๆอึนๆตลอดเวลาน่ะครับ เลยเรียกมันว่าไอเมา หรือไอหน้าเมา
‘ดูก่อน...มึงอยากไปไหนป่ะ?” อืม...
“ตามใจคนพาไปละกัน...มึงจะพาไปไหนกูก็ไปหมดแหละ กูว่าง!”
‘...เดี๋ยวคืนนี้ค่อยคิด...รีบนอนได้แล้ว’
“กูปิดไฟจะนอนละ...มึงแหละโทรมาขัดจังหวะกูจะนอน”
‘งั้นปิดไฟดิ กูจะได้วางสาย’ มันรู้ได้ไงวะ!!!!
ผมนี่ลุกเลย!!!!! ไม่ใช่ว่าแม่มมาทำเป็นพระเอกยืนอยู่ข้างล่างนะเว้ย!
ผมกวาดตามองไปรอบๆลานด้านล่าง...
‘...กูอยู่โรงแรม...’ อ้าว!!!
“กูก็ไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย!” แถแบบดริ๊ฟ!!!!
‘ก็นึกว่ากำลังมองหา’ มันมีตาวิเศษรึเปล่า หรือผมระแวงไปเอง = =
“จะไปเมื่อไหร่อ่ะ”
‘พรุ่งนี้เลย’
“รีบเกิ๊น!!!!!!!!!!!!! กูเพิ่งสอบเสร็จให้กูได้พักนอนหอบบ้างอะไรบ้าง!!!”
‘ไปเที่ยวกับกูก็นอนหอบได้นะรู้ยัง’ ทำไมผมสัมผัสได้ว่าไอการ์ดกำลังทำหน้าหื่น!!!
“พ่อง...พรุ่งนี้เลยเหรอวะ?”
‘อือ...วันอื่นก็ได้ แต่กูเหงา...’ ...
“เอากูไปแก้เหงา?”
‘เปล่า...ไม่เจอมึงแล้วเหงาว่ะ...’
“...เชี่ยการ์ด...มึงแม่มบ้า...กูวางละ!!!”
ผมมองมือถือในมือ...
ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี
หุบยิ้มไม่ได้!!!!!!!!!!!!!
บางเวลา...พอมองข้ามความผิดพลาดไปในอดีตไป
...เราก็จะเจอแต่ความทรงจำที่มีแต่ความสุข และใจที่กล้าจะเปิดรับปัจจุบันได้มากกว่าเก่า...
ผมอาจไม่แข็งแรงขนาดนั้น...
แต่จะพูดก็พูดเถอะนะ...
เป็นเล่นไป...หายเหงาจริงๆนะเนี่ย!!!
**********************************
อ่านตรงนี้หน่อยเหอะนะๆๆ T^T
งานกีฬาสาขากับสอบมันโหดร้ายจริงๆๆ
รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะที่หายไป T^T ขอโทษนะคะ
แต่แม่มเอ๊ยยยย เวลาไม่เอื้อให้ได้ต่อเลย นี้เป็นอาทิตย์แรกเลยนะ อาทิตย์ที่ต้องเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด!!!! เพิ่งได้ว่าง!!!
ยังไงก็ฝากคู่นี้ด้วยนะคะ เริ่มจะน่ารักแล้วนะรู้ยัง?!!!
ความคิดเห็น