คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยกที่5 รักมันขม...
ยกที่5 รักมันขม...
Mean Part
ผมลืมตาขึ้นมาเพราะแสงแดดที่ส่องผ่านประตูระเบียงส่องมาที่หน้า...กูอยู่ไหนวะเนี่ย...
อ้อ... ผมครางเบาๆเมื่อเห็นแขนของคนข้างๆพาดอยู่ที่เอวตัวเอง...
...อยู่ที่โรงแรม...
ผมมองวิชที่นอนหลับหน้าตาดูอ่อนเพลียสลับกับชีทเรียนของผมที่วางอยู่ข้างๆหัวนอนของมัน...
น่าสงสารจนน้ำตาแทบจะไหล...
วิชติวให้ผมทั้งคืนจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน...
มันไม่ได้เรียนเหมือนผม มันเลยต้องนั่งอ่านก่อนแล้วถึงติวผมได้...
ผมโชคดีจนตัวเองยังตกใจที่ได้มันมาเป็นแฟน...
ผมจะปลุกวิชไปกินข้าวเช้าด้วยกันยังไงดี...
ผมยิ้มให้ใบหน้าคมที่ยังคงหลับอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ข้างผม แล้วโน้มตัวลงไปช้าๆ
ก่อนที่จะ...
...
..
.
“ไอเชี่ยวิชชชชช!!!!!!!! ตื่นดิ๊ไอห่าน!!!! พากูไปหาข้าวเช้าแดกเลยนะมึงงงงง!!!! กูลุกคนเดียวไม่ได้นะไอสึด! กูหิว!!!!!”
หึ! วิชขวัญใจชาวประชาของคนอ่านที่พวกคุณคิดไว้มันคงเป็นแบบข้างบนที่พวกคุณอ่านมาสินะครับ
เหอะ!!! พวกนั้นน่ะนะ มโนล้วนๆ!!!
ไอวิชมันฉลาดเกินคำว่ามนุษย์แล้วครับ! มันไม่ต้องอ่านให้เสียเวลาของมันหรอก และมันก็ไม่ได้ให้เวลาผมอ่านเหมือนกัน !!!
มันติวด้วยวิธีที่ทำให้ผมถึงกับขยาดกับการทำข้อสอบผิดไปอีกนาน...
เมื่อคืน...
‘วิช!!! กูไม่เข้าใจอ้ะ!!!!’ ผมโวยวาย จริงๆไอวิชมันสอนรู้เรื่องนะครับ แต่ผมโง่เองแหละ =”=
‘...จริงๆแล้วมึงเก่งฟิสิกส์นะมีน แต่ที่มึงทำผิดเนี่ย...สะเพร่าล้วนๆ’ วิชพูดพลางวงจุดผิดให้ผมดู ‘มึงประมาทเกินไป’
‘ค่อยต่อพรุ่งนี้ได้ป่ะ กูง่วงแล้วอ่ะ’ ผมพูดพลางพยักเพยิดหน้าไปทางนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่ม =w= แหม...เอาจริงๆก็นอนห้าทุ่มเที่ยงคืนแหละครับ แต่พออ่านหนังสือสอบทีไร อาการทอแหลอยากเป็นเด็กรักสุขภาพมันก็กำเริบซะงั้น ><
‘สองทุ่ม?! ไม่ได้มีน มะรืนนี้สอบแล้ว...งั้นเอางี้ ทำห้าข้อนี้เสร็จจะให้นอนเลย’ วิชพูดพลางยื่นโจทย์ให้ผม
‘แต่ทำเสร็จใช่มั้ย’ ผมรับกระดาษมายิ้มๆ หึๆ หมูๆ แค่ทำให้เสร็จล่ะก็ผมทำได้อยู่แล้ว แต่จะถูกรึเปล่าก็อีกเรื่องนะ =w=
‘ต้องถูกทุกข้อนะ ไม่งั้นไม่ต้องนอน’ วิชพูด ทำเอาผมโวยออกมา
‘โหดไปป่ะ! งั้นอย่าให้กูนอนเลยเหอะ มึงเฉลยตรงที่กูผิดให้กูดูแทนได้ป่ะ’ ผมเขย่าแขนไอวิชจนหัวมันส่ายไปมาตามแรงของผม
‘งั้นมีอีกข้อเสนอ...ผิดหนึ่งโดนหนึ่ง เอาป่ะล่ะ ^^’ ...
‘ข้อเสนอมึงส้นทีนมาก...’ ผมผละตัวออกมา ‘กูขอทำข้อสอบทั้งคืนยังดีกว่า’
‘คิดดีๆน้า...มีแค่ห้าข้อเอง...’ ผมล่ะเกลียดสีหน้ายิ้มกวนส้นของไอวิชจริงๆ ‘ทำทั้งคืนเลยนะ...กูไม่ให้นอนจนกว่ามึงจะทำถูกหมดจริงๆนะ’
...เอาไงดีวะ ทำฟิสิกส์ทั้งคืน...โดนไอวิชเอาทั้งคืน...
...บัดซบพอๆกันทั้งสองทางเลยว่ะเห้ยยย!!!!
...แต่คิดดีๆ ผมมั่นใจในวิชานี้พอตัว...ไอวิชบอกที่ผิดเพราะสะเพร่าใช่มะ
ถ้างั้นรอบนี้ผมจะตั้งใจทำอย่างไม่ประมาท ข้อสอบมีแค่ห้าข้อ...มันจะผิดแค่กี่ข้อกันเชียว?!!!
‘ได้...กูรับข้อเสนอ’ ผมพูด ‘คืนนี้มึงไม่ได้แอ้มกูหรอกวิช!!!’
...
..
.
ผมนั่งมองกระดาษในมือ...
...วงกลมสีแดงกระจายอยู่เป็นหย่อมๆ หลายหย่อม!!!...มุมขวาบนมีเลขที่เขียนไว้ด้วยปากกาแดง จำนวน...อย่าให้ได้พูดเลยครับ...
‘เชี่ยวิช! มันมีแค่ห้าข้อ’ ผมโวย พลางชี้ไปยังมุมกระดาษ ที่ไอวิชเขียนวงแดงไว้ว่า 11ครั้ง
‘ก็ห้าไง’ ไอวิชตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส ‘กูบอกว่าผิดหนึ่งโดนหนึ่ง กูไม่ได้บอกว่าผิดหนึ่งข้อโดนหนึ่งรอบซะหน่อย...กูดูเป็นจุด’
โดนเข้าแล้วไงกู...ขนาดแฟนมัน มันยังไม่เว้นเลยครับ พวกคุณดูดิ๊!!! ไอวิชขวัญใจของพวกคุณอ้ะ!!!
‘วิชชชชชชชชช’ ผมเรียกวิช ‘ลดหน่อยน้า’
‘กูปัดเศษให้...เหลือสิบละกัน’ ...
...เหลือสิบ ช่วยอะไรมั้ย? ตอบ!!!
กลับมาปัจจุบัน...
“...ใจเย็นๆน้า หมูหวาน อยากกินอะไรมั้ย เดี๋ยวกูไปซื้อให้...” วิชที่ลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียถามผมเป็นชุด...ผมไอวิชชี้หน่อยๆจนผมหลุดขำ
“...หึๆ เอาหมดอ่ะ กูหิวมาก มึงผลาญพลังงานกูไปเยอะเกิ๊น!” ผมพูดพลางเอามือลูบผมไอวิชเบาๆ “ผมเด้งว่ะ”
“...เอาลงให้หน่อย...” วิชยิ้มให้ผม ผมขยับตัวลุกขึ้นพยามยามจะจัดท่าให้อยู่ในระดับที่สูงพอจัดผมให้วิชได้...
แต่ไอจังหวะที่ลุก...ผมสัมผัสได้ถึงอะไรซักอย่าง...
อะไรซักอย่างที่เป็นของเหลว...ไหลออกจากช่องทางด้านหลัง...
ไม่ได้ใสจนไม่รู้ว่าเป็นอะไร...
ผมง้างมือที่ค้างไว้เตรียมจะจัดผมไอวิชออกแล้วฝาดเข้าหัวไอวิชเต็มแรง!
“โอ๊ยยยยยย!!!! ไรวะ?!!” วิชหันมามองหน้าผม ผมหันหลังให้มันดูผลงานของตัวเอง...ไอวิชยิ้มแหยๆก่อนพะงาบปาก ‘ขอโทษครับ’
ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ได้มันมาเป็นแฟน!!!
“กลับมาแล้วค้าบบบ” ผมพูดพลางปิดประตูห้อง รู้สึกเหมือนไม่ได้กลับหอมาเป็นเดือน
“นี่ถ้าหายไปอีกวัน กูกับไอเม่นจะไปแจ้งความแล้วนะเนี่ย” ไอบาสแซวผม มีไอเม่นหัวเราะเสริมอยู่ข้างๆ
“ทำมาเป็นหัวเราะกู ได้ข่าวว่าโดนคุมตัวนี่ ใจอ่อนแล้วไง?” ผมถาม
“เหอะ! ไอตัวที่บอกเจอแล้วจะตั๊นหน้าน่ะ...ใจอ่อนก่อนกูอีกป่ะวะ”
ผมไม่ได้เถียงอะไรเม่น...แค่ยิ้มๆรับเท่านั้น...
ใจอ่อนเหรอ...
ไม่หรอก...มันแค่เป็นเหตุผลที่ผมเข้าใจและรับได้ เท่านั้นเอง...
...อีกอย่าง...แม้แต่มายด์ยังรู้เลย ว่าเม่นยังรักการ์ดอยู่
...ผมเป็นพี่ชาย ปกป้องได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมอยากเป็นตัวร้ายไปกีดกันความรักของใคร...(ยืมคำพูดแมนมาอีกที =w=)
ตอนนั้น ตอนที่วิชอธิบาย...ผมเถียงไอวิชทุกอย่างที่ผมนึกได้...
มีปัญหาเรื่องพ่อแม่แล้วทำไมไม่ปรึกษา?
หายไปทำไม?
ทำไมต้องไปคบกับน้ำ?
ทำไมไม่คุยกัน ไม่ช่วยกันหาทางออก?
เลือกใช้วิธีแย่แบบนี้ทำไม?
ไอวิชตอบผมด้วยคำถามแค่หนึ่งคำถามเท่านั้น...
‘มีน...ตอนพวกเราม.3 พวกเราทำอะไรกันอยู่วะ...’
ตอนม.3 เรื่องที่ผมเครียดที่สุดคือ ไม่มีเงินซื้อเกมส์ที่อยากได้...ผมจำได้เลย จริงๆนะ
ตอนนั้นผมไม่กล้าขอเงินพ่อกับแม่อ่ะ ผมอยากได้มากเลยนะ...ผมอยากได้มาก มากจนต้องไประบายกับแมน...
...ยังจำได้ว่าวันที่ร้องไห้ให้แมนปลอบเป็นคืนวันศุกร์ แมนมาปลุกผมตอนเช้าวันเสาร์ บอกให้ผมอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย
หลังจากนั้น แมนพาผมไปซื้อเกมส์ที่ผมอยากได้ด้วยเงินเก็บของแมน...
‘ของรางวัล ขอบคุณที่เป็นน้องชายที่ดีของพี่...จริงๆอยากซื้อให้ทั้งสามคนเลยว่ะ แต่พี่มีตังค์เก็บไม่มาก แบ่งๆกันเล่นกับสองหน่อที่บ้านด้วยนะ^^’
ผมยืนปาดน้ำตากลางห้างเลยอ่ะ...
...ตอนนั้นผมคิด ดีขนาดไหนที่มีพี่ชายมีน้องชายที่ยังเข้าใจ
เรื่องที่ไม่กล้าคุยกับพ่อแม่ ยังมีแมน เม่น มายด์ ที่เข้าใจ...
เรื่องเงินจะปรึกษาเพื่อนก็ไม่ได้ คุยได้ยืมได้ แต่ไม่อยากยืมอ่ะครับ แถมตอนนั้นม.3นะเออ ใครมันจะไปกล้ายืมเงินเพื่อนเป็นหมื่น!!!!
...ตอนนั้นม.3 แค่เรื่องเงินซื้อเกมส์มันยังเครียดขนาดนั้น...
...ถ้าผมเป็นแบบไอการ์ด เจอแบบไอการ์ด แต่ไม่มีแมน ไม่มีเม่น ไม่มีมายด์คอยอยู่ข้างๆ
ผมจะเป็นยังไงวะ...แค่ให้จินตนาการยังทำใจลำบากเลย
ในขณะที่ผมเครียดเรื่องไม่มีเงินซื้อเกมส์...ไอการ์ดกำลังเครียดในสิ่งที่หนักหนากว่าผมมาก
การ์ดไม่มีใครที่สามารถอยู่ข้างๆได้ตลอดแบบผมที่มีสามหน่อ...
ผมมองไอเม่นที่นั่งทำโจทย์ฟิสิกส์...
บนตักมันมีตุ๊กตาหมีเยินๆหนึ่งตัว จำได้ว่าก่อนมันเอามาที่นี่ ผมเห็นตุ๊กตาตัวเดียวกันนี้อยู่ในบ้านไอแตงกวา ผมยังแซวมันอยู่เลยว่าไปแย่งของหมาทำไม ซื้อตัวใหม่ก็ได้...
‘ไม่รู้ดิ...มันไม่เหมือนกันว่ะ’ มันตอบอย่างงั้น
ผมว่า...ผมพอรู้ว่าทำไมต้องเป็นตุ๊กตาตัวนี้...
“เม่น” ผมเรียก เม่นเงยหน้ามามองผมหน่อยๆ
“ว่า?” มันถาม...
“...ใจอ่อนเร็วๆก็ดีนะมึงอ่ะ...ระวังเหอะ สายเกินแก้แล้วโทษใครไม่ได้นะมึง”
ใครเคยพูดกับผมน้า...จำได้มั้ยครับ...^^
**************************
ขอโทษนะคะที่มาต่อช้ามากๆๆๆๆๆ
ติดกิจกรรมมหาลัย =w= ที่มหาลัยมีงานรับปริญญาง่ะ =3=
ยินดีกับทุกคนที่เรียนจบด้วยนะคะ ^^
คิดถึงวิชมีน 5555 วิชทะลึ่งขึ้นเนอะ =w= ที่คณะสอนอะไรวิชบ้างเนี่ย ?!
มีนก็ยังคงเดิม...โตขึ้นมั้ย ไม่รู้ 555555
หลังจากนี้ก็มีงานใหญ่อีกหนึ่งงาน จะพยายามต่อให้ได้ตลอดเหมือนเดิมนะคะ อาจมีการตอดลงที่ละ 50 per ก็ต้องขอโทษจริงๆ เพราะลงตอนต่อตอนไม่มีสต็อกเอาไว้ =w=
ยังไงก็ฝากทุกคู่ต่อไปด้วยนะคะ =w=
เม้นนิดพอเป็นกำลังใจ...ตอนนี้ใจไรท์อ่อนแอ T T
ความคิดเห็น