คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เสือพิการ
ทาเินสายเล็ๆระหว่าทาที่ทอยาวไปามสวนอไม้ในพระราวัถูสร้าึ้นเพื่อให้ผู้นไ้สัมผัสับวามามอธรรมาิสอ้าทาปู้วยหินเรียรายอย่าประี้อนหินแ่ละ้อนถูัวาอย่าเป็นระเบียบเสริมให้ทาเินูส่าามและลมลืนับบรรยาาศโยรอบ
เ้าหิีรินธรีเินนำอยู่้านหน้าท่วท่าเินเ็มไป้วยวามส่าาม ทุย่า้าวเหมือนับารลื่นไหลอสายน้ำที่ราบเรียบและสบนิ่ ุเรื่อทรพริ้วไหวามัหวะ เศายาวสลวยถูรวบึ้นอย่าเรียบร้อยปั้วยปิ่นทอำ ้นอเล็เรียวาวเนียนึูสายพระเนรอเ้าายทิยวรมันให้มอามอย่าหลใหล
ทั้สอพระอ์เินเว้นระยะ ท่ามลาเสียนร้อและสายลมพัเบาๆ ให้วามรู้สึเียบเหาและเป็นทาาร
เ้าหิีรินธรีทรรู้สึถึวามึเรียภายในใเมื่อเินเีย้าทิยวรมัน พระอ์ไม่รู้ว่าทำไม แ่ารที่เามอามอย่าเียบรึมลับทำให้รู้สึไม่สบายใ วามสสัยและวามัวล่อยๆ่อัวึ้น พระอ์ึพยายามิหาำถามที่ะเปิบทสนทนาให้ลายวามึเรียนั้น
"พระอ์ มีสถานที่ทรโปรมาที่สุไหมเพะ?" ีรินธรีทรถาม
ทิยวรมันเหลือบาึ้นมออีฝ่ายรๆ ่อนยยิ้มมุมปาแล้วอบ "ในป่าที่สำนัพราหม์ศิวสิทธิ พระอ์"
เ้าหิีรินธรีทรยิ้มหวาน “ทำไมถึทรโปรป่าที่นั้นหรือเพะ?”
“มันเป็นสถานที่ที่เียบสบ ้าพระอ์สามารถฝึสมาธิและเรียนรู้สรรพวิาาพระรูไ้อย่าเ็มที่” ทิยวรมันอบ วาเป็นประายแสวามเารพนับถือ
แม้ว่าำอบอเ้าายทิยวรมันะยัสั้น เ้าหิีรินธรี็ยัพยายามหาหัว้อสนทนา่อไป ้วยวามหวัว่าะสร้าวามสนิทสนมไ้ นาหยุเินทอสายพระเนรมอไปที่สระน้ำแล้วเอ่ยถามเปลี่ยนเรื่อ
"แล้วุศลามีารเรียมรับมือับสรามไปบ้าแล้วหรือยั มีอะไรบ้าเพะ?"
ทิยวรมันเินามไปทรยืน้าๆ ทอสายพระเนรแน่วแน่ไปยัสระน้ำ
"มีหลัารที่วระทำหลายอย่า เ่น ารเรียมอทัพให้พร้อม ารฝึฝนทหาร และารรวบรวมเสบียให้เพียพอ"
แ่นี้? ที่ห้อรับรอพึ่ล่าวไป? เห็นทีผู้ที่พระรามาราให้นับถือเป็นพระเษาะไม่โปรพระอ์เสียแล้วระมั ที่มาแ้่าวเพราะเห็นะัอ์อินทราไม่ไ้ เ้าหิีรินธรีิ
ในทารัน้ามับเ้าายทิยวรมันทรรู้สึประหม่า ลัวว่าะพูผิพลา พระอ์ทรอยาะให้ทาเินทอยาวออไปไม่รู้บ อยาะเินเียเ้าหิีรินธรีไปนีพสิ้น แ่ท้ายที่สุ็เป็นเพียพระราประส์อพระอ์ฝ่ายเียว
“ทรพระราำเนินผ่านน้ำพุร็ถึสถานที่พำนัแล้ว เส็่อเถอะเพะ”
ีรินธรีทรรู้สึผิหวัับารสนทนาที่ไม่ืบหน้า นาัสินใะเินันอย่าเียบๆ โยไม่พยายามวนุยอี
“ว๊ายยยย…”
“รี๊ ่วย้วย”
“เสือาวมาาไหน หนีเร็ว”
บรรยาาศอันสบสุอสวนอไม้ถูทำลายลทันทีเมื่อเสียรีร้ออนาำนัลัึ้น ีรินธรีและทิยวรมันหันไปามเสียนั้น พบว่าเสือาวที่ีรินธรี่วยเหลือไว้หลุออมาและำลัไล่ันาำนัล
“โฮ…” เสือาวัวเื่อำรามแม้าหลัะยับาเ็บแ่สัาิพยั์็ยัไม่ทิ้ลาย
“บ้าริ” เ้าหิีรินธรีเผลออุทาน พระพัร์เ็มไป้วยวามวิ
ทิยวรมันทรรีบ้าวไป้าหน้าอย่ารวเร็ว มือึาบออาฝั โผล่เผิหน้าับเสือาว าบในมือเ้าายสะท้อนแสวาววับ ท่ามลาเสียหวีร้ออนาำนัล
“อย่า่ามัน” ีรินธรีทรร้อบอ้วยวามระหน
ทิยวรมันทรใ้าบในารุมเิเสือาว เพื่อป้อันไม่ให้มันทำร้ายใร
“โฮ”
เสือาวสบล้วยแรระแทเพียรั้เียว
ทหารรัษาาร์่าเ้ามาอพระราทานอภัยโทษ้วยสีหน้าใและรู้สึผิ ่าาเหล่านาำนัลที่ีอีใอบพระทัยเป็นารให่
“อบพระทัยมาเพะ หม่อมันเือบายแล้ว” นาำนัลนหนึ่ล่าวะหายใหอบ
“ปลอภัย็ี” นาล่าวับนาำนัล้วยน้ำเสียอ่อนโยน แ่ล่าวับทหาร้วยน้ำเสียาโทษว่า
“ส่วนพวเ้ารีบับมันเ้ารเิมและอย่าปล่อยให้พลาอีเป็นรั้ที่สอไม่ั้นะส่ไปยืนเฝ้าประูเสียให้เ็” เ้าหิล่าวับทหารรัษาาร์
“พ่ะย่ะ่ะ” เหล่าทหารรีบวิ่มา่วยันับและนำลับเ้าสู่ร
ีรินธรีทอสายพระเนรมอ้วยวามรู้สึโล่ใ
“อบพระทัยฝ่าพระบาทมาเพะ” ีรินธรีโ้ศีรษะลเล็น้อย รู้สึาบึ้ที่พระอ์ไม่ไ้ทำร้ายมันนบาเ็บหนั
“ไม่มีผู้ใไ้รับบาเ็บ็ีแล้ว เพียแ่มันเป็นสัว์เลี้ยอพระอ์หรือ?”
“ไม่ใ่หรอเพะ มันบาเ็บ หม่อมัน่วยเหลือมาาพวลัลอบัสัว์าย หวัว่ารัษาหายแล้วะปล่อยมันไป”
ทิยวรมันหัวเราะึ้นมาอย่าห้ามไม่อยู่
“นิยมปล่อยเสือเ้าป่าหรือนี่?”
แทนที่ะโรธ ีรินธรีลับหัวเราะออมาเ่นเียวันแล้วทรเอ่ย่อ
“แ่เพราะรัษาไม่หาย ึไม่ไ้ปล่อยสัที รามอมันมีปัหาบัใรไม่ไ้หรอเพะ“
“อ้าว ลายเป็น้าพระอ์รัแเสือพิารไป”
วาทั้สอ่ามอสบประสานแล้วทรหัวเราะออมาพร้อมัน
ความคิดเห็น