[LF] COMA {BangLo}

ลำดับตอนที่ #4 : EP.4 Ma heart..(?)

 

 จงออบ..ฉันกำลังไปช่วยนายนะ รอฉันนะ ผมตามไปจนทันพี่ๆที่เดินทางไปก่อนหน้าผม ไอ้พี่หน้าแมวที่สั่งไม่ให้ผมไปไหน ผมไม่ฟังหรอกครับ คอยดูเหอะ..

“มากันแล้วหรอไอ้ประธาน” ไอ้หัวหน้าแก๊ง(ผมเดา) เดินเข้ามากระชากคอพี่ยงกุก

“เฮ้ย!/เชี่ย!!”เสียงสบถของพี่ๆทั้งหลายที่มองเห็นพี่ยงกุกโดนกระชากคอเสื้อต่อหน้าต่อตา

“มึงอยากได้นังหนูนี่คืนใช่มั๊ย” ไอ้เชี่ยตัวที่2เอามีดมาแตะบริเวณหน้าของจงออบ จงออบร้องไห้แล้ว ตัวสั่นด้วย ไม่ทนแล้วกูไม่ทนแล้ว..

“อย่าทำไรจงออบนะ จะทำมาทำกูนี่” พี่หน้าแมวตะโกนใส่หน้าใส่เหียกที่กำลังเอามีดไปแตะบนหน้าจงออบ

“เห้ย!! รุ่นพี่ปกครอง..ยอมง่ายๆอย่างงี้เลยหรอ? ง่ายดี ถ้างั้น พวกมึงก็เอาตัวนังหนูนี่ไป...แล้วเอาตัวพวกมึงมา” พี่ยงกุกมองหน้าพวกเพื่อนๆแล้วก็เดินเข้าไปคนเดียวในวงล้อมของไอ้พวกนั่น ขณะที่พวกมันก็ปล่อยจงออบให้เดินสวนทางกับพี่ยงกุก อะไร? พี่ยงกุกเป็นตัวประกันแทนหรอ? ผม..ฮึ่ก!
“พี่แดฮยอน~”จงออบวิ่งเข้ามากอดด้วยความกลัว กลัวจนตัวสั่น กลัวมาก ผมไม่เคยเห็นจงออบกลัวขนาดนี้ ผมจะไม่ทนแล้ว

“สิ่งที่กูต้องการมีสิ่งเดียวซะด้วยสิ”ไอ้พวกเหี้ยนั่นจับตัวพี่ยงกุกไว้ และ แน่นอนว่ามันไม่จับไว้เฉยๆ มันรุมกระทืบพี่ยงกุก สภาพพี่ยงกุกตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับกระสอบทรายเลย เพราะผม คนเดียวแท้ๆ..ผมต้องทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ?

“คือชีวิตพวกมึงทุกคน...!!!!!”ไอ้เชี่ยนั่น หยิบปืนขึ้นมาจากกระเป๋า แล้วเล็งไปที่ทุกคน รวมทั้งจงออบด้วย..แต่คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คงเป็นพี่ยงกุกนี่แหละ ไม่นะ ..ผมจะทำไงดี จุนฮงคิดสิๆ ผมวิ่งลงไปจากมุมตึกที่หลบอยู่ ร่างกายมันบังคับให้เดินลงไปหาความตายเบื้องล่าง แต่ผมคงไม่ยอมปล่อยให้พี่ยงกุกและคนอื่นๆเป็นอะไรไปแน่..
“พวกมึงหยุดเลย... กูแจ้งตำรวจไปแล้ว มึงทำอะไรไปไม่มีผลดีต่อตัวมึงหรอก อีกอย่าง คลิปที่พวกมึงทำอะไรไปกูก็ถ่ายเก็บหมดแล้ว มึงอ่ะเตรียมเข้าตารางเหอะ!!”ผมชูโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของตัวเองขึ้น..ได้ผลครับได้พวกเชี่ยนั่นเลือดขึ้นหน้า..
“สัสเอ๊ย! มึงมันเสือกไม่เข้าเรื่อง!”มันเปลี่ยนเป้าหมายมายิงผมแทนแล้ว คอยดูฝีมือผมแล้วกัน..
“ปัง!!”one shot!! ผมหลบทัน ถึงแม้ไม่โปรแต่หลบทันครับ พี่ยงกุกพี่รับลุกขึ้นจากตรงนั้นไวๆเถอะครับ ผมไม่อยากเห็นพี่เจ็บไปมากกว่านี้แล้วนะ..
“ปัง!!”two shot!! เฉียดแขนผมไปครับ แค่เลือดออกซิบๆไม่ถึงตายหรอกครับ แลกกับคนอื่นๆที่ต้องเสี่ยงเพราะผมมันไม่คุ้มกันเลย ระหว่างที่ผมกำลังหนีลูกตะกั่วนั่น พี่ยองแจก็พาจงออบไปหลบซักที่นึง ส่วนที่เหลือก็พยายามเข้าไปช่วยพี่ยงกุก ระหว่างนั้น..
“พวกมึงคิดจะหลอกกูใช่มั๊ย? คิดว่ากูโง่ที่จะปล่ยกระสุนไปฟรีๆงั้นสิ” ไอ้หัวหน้าตะไลนั่นเปลี่ยนทิศการเล็งมาเล็งที่พวกพี่ๆที่เข้าไปช่วยแทน ผมจึงวิ่งเข้าไปแย่งปืน
“สัส! กูบอกแล้วไง ว่าให้เล็งมาที่กูนี่!!!~ อย่าไปเล็งที่คนอื่น” ผมเข้าไปแย่งปืน ผมดันมือไอ้เวรนั่นขึ้นฟ้า
“ปัง!! ปัง!! ปัง ปัง ปัง!!” three four five six shot!! ครบจำนวน คงหมดแม็กแล้วสินะ ผมต่อยท้องไอ้เวรนั่นไปเต็มแรง พร้อมเตะอัด และ แม่ไม้มวยเกาหลี เทควันโด ยูโดทั้งหลายที่ผมเคยเรียน พวกสมุนมันถูกพี่ที่เหลือซ้อมไปจนหมด เหลือแต่ไอ้หัวหน้าเวรนี่แหละ และตอนนี้ ผมควรวิ่งไปช่วยพี่ยงกุกเดี๋ยวนี้!! ผมวิ่งไปพร้อมๆกับพี่ๆ แต่แล้ว...
“จุนฮงระวัง!!!” ผมถูกผลักออกจากตรงนั้นด้วยแรงของใครซักคน แล้วภาพตรงหน้าก็คือ..มีดปลายแหลมถูกแทงลงไปจนมิดด้ามบนท้องแกร่งของพี่ยงกุก เลือดสีแดงฉานไหลออกมา พร้อมร่างสูงที่ทรุดลงเพราะความเจ็บปวด...เชี่ยเอ้ย!!!~ มึงทำอะไรลงไป ผมวิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อไอ้เวรนั่น
“ไอ้เชี่ย! มึงทำอะไรพี่ยงกุกห๊ะ!!! มึง ไอ้เหี้ย!!!” ผมต่อยหน้าไอ้เวรนั่นอย่างไม่ยั้ง ทั้งแรงหมัดทั้งน้ำตาที่ไหลด้วยความแค้น ทำให้ไอ้เวรนั่นสลบไปอย่างง่ายดาย ผมวิ่งไปหาพี่ยงกุกที่มีพี่ฮิมซึ่งถูกไอ้เหี้ยซักตัวเอามืดฟันที่แขนจนเป็นแผลลึก และ พี่แดฮยอนที่ปากแตก หน้าบวม สภาพแต่ละคนนี่ไม่ไหวทั้งนั้น..
“พี่ยงกุก ผมขอโทษนะ..”ผมวิ่งเข้าไปหาพี่ยงกุกที่ตอนนี้ยังมีสติอยู่

“พี่บอกแล้วไง จะดูแลเราเองน่ะ”..แล้วพี่กุกก็สลบไป

“ไอ้เชี่ยมึง!!!”เสียงพี่แดกับพี่ฮิมที่พูดพร้อมกันด้วยความแค้น..แต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อ..เพื่อนของพวกมันอีกคน เล็งปืนมาทางพี่ๆสองคนที่พยุงพี่กุกอยู่จากทางด้านหลัง..
“มึง..ทำไร..พี่เจอาร์”ไอ้เชี่ยนั่นน้ำตาไหลด้วย มันเป็นอะไรกันวะ? ผัวเมียกันเรอะ บอกผมที?? แต่นาทีนี้ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะ ผมลุกขึ้นยืนทันทีด้วยสีหน้าที่นิ่งเรียบ

“มึงไม่กลัวกูรึไง?..กูกล้ายิงมึงนะ กูจะยิงมึงให้ตาย โทษฐานที่มึงทำพี่เจอาร์ของกู!!!” ไอ้เวรนั่นเล็งปืนมาทางผมแล้วพร่ามต่อทั้งน้ำตา

“มึงจะยิงกูหรอ? ยิงสิ...”พี่แดและพี่ฮิมมองหน้าผมด้วยดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่ผมพูด..

“มึง..”น้ำตาไอ้เวรนั่น มันไหลออกมาหนักกว่าเดิม ด้วยความเจ็บปวด

“มึงเจ็บสินะ ที่เห็นกูทำแบบนั้นกับคนที่มึงรัก คนที่มึงเคารพ.. กูเองก็เหมือนกัน..เพราะงั้น กูถึงได้ไม่ยอมพวกมึงไง..” ผมพูดคำพูดสุดท้ายที่สมควรจะพูดออกไปให้มันได้ยิน แน่ล่ะ มันจะยอมหรอครับ

“ปัง!!” กระสุนสีเงินวิ่งเฉียดแก้มเนียนของผมไป ด้วยความเร็วของมันทำให้ผมเกิดรอยแผลที่แก้มนั่นเป็นทางยาวตามวิถีกระสุน ส่วนคนที่ยิงตอนนี้น่ะหรอครับ..

“อ๊าก!!” พี่ฮิมชานวิ่งเข้าไปกระชากคอมันแล้วเหวี่ยงลงพื้นด้วยความเจ็บแค้น..

“มึงกล้าทำร้ายน้องที่เพื่อนกูรัก ไอ้เด็กเวร!”พี่ฮิมชานเตะปลายคางเด็กหน้าสวยนั่น ก่อนที่..เสียงรถพยาบาลจากโรงพยาบาลของพี่ยองแจจะมา..พวกผมยกร่างไร้สติของพี่ยงกุกรวมทั้งพวกเวรที่ถูกซ้อมจนเละเป็นโจ๊กด้วยฝีมือพวกผมขึ้นรถพยาบาลไป

ณ โรงพยาบาล..

“ไอ้พี่ยงกุก!! จะตายไม่ได้นะเว้ย! ผมอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปช่วยพี่นะ!”ผมวิ่งตามรถเข็นผู้ป่วยไปที่ห้องฉุกเฉิน ฉากที่เคยเห็นตามภาพยนตร์บ่อยๆใครจะคิดว่าความจริงมันช่างโหดร้าย เจ็บปวด และ น่ากลัว ร่างไร้ซึ่งสติของพี่ยงกุกตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าที่เคยยียวน เย็นชา แม้กระทั่งกวนส้นตีนผมยังไง ภาพเหล่านั้น..เวียนผ่านเข้ามาในสมองผม ผมนั่งร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินเหมือนคนบ้า ทั้งๆที่ตัวเองก็มีรอยแผลเต็มไปหมด..
“จุนฮง..ไปทำแผลเถอะนะ”พี่ยองแจเดินมาผยุงผมที่ทรุดลงนั่งร้องไห้อย่างอดไม่ได้ในสิ่งที่ผมได้เจอ..

“ไม่ครับ..ผมจะรอ พี่ยงกุก” ผมตอบไปอย่างห้วนๆทั้งน้ำตา

“แต่นายเลือดไหลเยอะมากเลยนะ..”พี่แดฮยอนกับพี่ฮิมชานออกมาจากห้องทำแผล รวมทั้งจงออบที่วิ่งออกมากอดผมอย่างหลวมๆ

“ร้องไห้ออกมาเถอะจุนฮง..นายไม่ได้ร้องไห้ให้คนที่นายรักมานานแล้วนะ ร้องให้พอเถอะ” จงออบนั่งลงกอดผมแล้วร้องไห้ไปพร้อมๆกับผม ‘ร้องไห้ให้คนที่รัก..อย่างงั้นหรอ?’ นี่ผมรักพี่ยงกุกแล้วหรอ? ผมจะไปรักได้ยังไง นั่นมันผู้ชายด้วยกันนะ แล้วอีกอย่าง.. ผมไม่เคยมีความรักเลยตั้งแต่เด็ก ไม่เคยได้รับความรักจากใครที่เป็นคนในครอบครอบแท้ๆที่ไม่ใช่ป้า ถ้านี่เรียกว่าความรัก มันคงเร็วไปสำหรับผม ผมยังไม่ปักใจเชื่อหรอก.. น้ำตาของผมไหลรินออกมาก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับลงด้วยที่กำลังของผมนั้นหายไปจากการต่อสู้จนสิ้น..

‘ติ๊ง~’ น้ำใสๆหยดลงบนมือผม..น้ำอะไรกันนะ นั่นคือสิ่งที่ผมสัมผัสได้ในครั้งแรกที่ลืมตาตื่น

“จุนฮง!!!” เสียงใสของจงออบเรียกดังขึ้นจนผมเองถึงกับตกใจ นี่ผมสลบไปตอนไหนกันนะ? ผมมองหน้าจงออบที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนหน้าจงออบเบาๆ

“ร้องไห้ทำไมกันห๊ะ?? ฉันไม่ได้ตาย..แล้วพี่ยงกุก?”ยังไม่ทันที่ผมจะถามจบ เสียงทุ้มๆก็ตอบขึ้นมาแทนทันที

“นอนตายข้างๆนายไง” พี่ฮิมชานมองหน้าผมด้วยความแอบหมั่นไส้เล็กน้อย แล้วชี้ไปที่เตียงข้างๆผม พี่ยงกุกยังคงนอนสลบไม่ได้สติ ถึงแม้บาดแผลที่มีมันจะถูกรักษาไปแล้วบ้าง แต่ก็ยังปรากฏรอยช้ำอยู่ดี ผมพยายามพยุงตัวเองขึ้นไปดูพี่ยงกุกที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ข้างๆ

“พี่ยงกุก...ไม่ได้ตายใช่มั๊ย?”ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบาจนแทบจะหายไปด้วยความที่เรี่ยวแรงไม่มี มือของผมจับลงที่มือเรียวของพี่ยงกุก

“เพราะผมแท้ๆ พี่ๆถึงต้องเจ็บตัวกัน” ผมพึมพำด้วยความสำนึกผิด..แต่เดี๋ยวนั้นเอง

“ใครว่าเราผิดล่ะ?? พี่ไม่ได้โกรธเราเลยนะจุนฮง..”น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำแต่อ่อนโยนเปล่งออกมาจากปากผู้ชายที่นอนนิ่งอยู่..

“พี่ยงกุก!!”ผมอุทานด้วยความดีใจปนตกใจ..พี่ยงกุกไม่ได้เป็นอะไรมากสินะ ดีใจจัง..

“ดีใจเกินหน้าเกินตาไปหน่อยนะจุนฮง..เริ่มรักพี่แล้วใช่มั๊ย?”พี่ยงกุกลืมตาขึ้นอย่างช้าๆแล้วเผยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นกว่าที่ผมเคยเจอจารกที่ไหนขึ้น..ส่วนผมเองนั้น ก็จ้องพี่ยงกุกด้วยความหมั่นใส้เบาๆ ถึงแม้จะแอบดีใจก็เถอะ

“ใครรักพี่กันครับ..ผมเป็นผู้ชายนะ” ผมตอบไปก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงตัวเอง..

“พวกเรามาอยู่กันทำไมวะเนี่ย อยู่เป็นอะไร มึงแข็งแรงมีแรงม่อสาวได้ กูคงไม่ต้องพยาบาลมึงแล้วมั้งไอ้เหงือก”พี่ฮิมชานเดินมาจ้องพี่ยงกุกด้วยแววตาอำมหิต

“มึงจะเอาเวลาไปม่อยองแจ เอ้ย!สาวกูก็ไม่ว่าหรอก ขอบใจนะที่เอากูมาส่ง” พี่ยงกุกโบกมือลาพี่ฮิมชานที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุกไปแล้วล่ะ

“งั้นกูเอาน้องจงออบของกูไปหาอะไรกินก่อนนะ พวกมึงดูแลกันไปแล้วกัน ไม่อยากเป็นกขคงจฉ บลาๆ”พี่แดฮยอนยิ้มจนตาหยีแล้วโอบไหล่จงออบเดินออกไป จงออบเองก็เดินหน้าแดงไปด้วย สงสัยคู่นี้จะมีลุ้นแล้วล่ะ..ผมนอนคิดอะไรเพลินๆ

“โอ๊ย!” เสียงอุทานด้วยความเจ็บปวดของพี่ยงกุกดังขึ้น นั่นทำให้ผมเด้งตัวขึ้นจากเตียงคนไข้ด้วยความตกใจ..

“พี่ยงกุกเป็นอะไรครับ! เจ็บตรงไหน?” ผมวิ่งเข้าไปหาเตียงพี่ยงกุกแล้วจับที่ร่างกายพี่เค้าด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก..พี่ก็แค่..อยากให้เราห่วงบ้างเท่านั้นแหละ” พี่ยงกุกยิ้มบางๆแล้วมองหน้าผมที่ตอนนี้มันแดงเป็นมะเขือเทศไปแล้วเรียบร้อย..

“พี่นี่มัน..”ผมตีมือที่จับผมแน่นเบาๆ ไม่นะ ชเวจุนฮง..นายจะมาหลงรักคนๆนี้ไม่ได้..เลิกเพ้อฝันชเวจุนฮง