คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP.3 wuz da fuck..
แม่งเอ๊ย ไอ้รุ่นพี่ส้นตีน~! จะไม่เข้าไปยุ่งอะไรกับชีวิตอีกแล้วคอยดูเหอะแม่ง! ไม่อยากเจอหน้าไม่อยากพบอีก ไม่ๆๆๆๆๆๆ
[ “เดี๋ยวจุนฮง..”
“นายจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอกนะ”
“เพราะ..ต่อจากนี้ ฉันตัดสินใจในฐานะประธานแล้ว...”
“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”]
ผมสะบัดหัวตัวเองให้หลุดจากห้วงความคิดใดๆของตนเอง ผมเกลียดพวกฉวยโอกาสที่สุดเลย..สภาบ้าบอไรวะ แม่งก็แค่ขมรมคนหื่นเท่านั้นแหละ
“จุนฮงๆ รอฉันด้วย!!” จงออบวิ่งจนแทบกลิ้งมาหาผม
“อะไร” ผมตอบจงออบที่หอบแฮ่กๆเหมือนหมาที่เพิ่งวิ่งหนีเสียงประทัดมาหมาดๆ
“นาย..เป็นไรรึป่าว” จงออบมองหน้าผมด้วยความเป็นห่วง
“ฉันขอโทษนะ ฉัน..”ผมเอามือปิดปากจงออบที่พยายามจะออกตัวขอโทษแทนอีพี่ประธานหื่นกามนั่น
“นายไม่ต้องมาปกป้องไอ้พี่เวรนั่นหรอก” ผมเอามือออกจากปากจงออบ จงออบพยักหน้าหงึกๆ แล้วเราก็เดินเข้าห้องเรียนต่อไป อย่างกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น..
[...“เดี๋ยวจุนฮง..”
“นายจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอกนะ”
“เพราะ..ต่อจากนี้ ฉันตัดสินใจในฐานะประธานแล้ว...”
“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”…]
โอยยยยยย...วิ่งเข้ามาในหัวผมทำไมเนี่ย ไอ้คำพูดเวรๆนั่น มันก็แค่คำตอแหลๆ อย่าไปคิดถึงมันสิ
“ชเว จุน ฮง ตอบคำถามข้อ24มาสิ”
“...”
[“เดี๋ยวจุนฮง..”
“นายจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอกนะ”
“เพราะ..ต่อจากนี้ ฉันตัดสินใจในฐานะประธานแล้ว...”
“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”…]
หยุดเข้ามาให้หัวฉนสักที ขอร้องล่ะ!!! ยิ่งผมขอร้องดูเหมือนไอ้ประโยคเวรๆนั่นมันจะยิ่งดัง ยิ่งดัง ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!
[“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”…]
[“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”…]
[“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”…]
“ชเว จุน ฮง เหม่ออะไรอยู่ห๊ะ!!! ไปยืนนอกห้องเลยไป!!”ผมสะดุ้งสุดเสียงเมื่ออาจารย์วิชาคณิตศาสตร์ที่ผมเรียนเป็นคาบสุดท้าย จู่ๆก็ตะโกนมาเต็มหูผม
“ขะ..ครับ ครับ” ผมวิ่งถือกระเป๋าแล้วก็ อะไรมากมาย ออกไปยืนข้างนอก แน่นอนว่าผมไม่รอยันเลิกเรียนหรอก ผมขอไปเดินเล่นให้หายคิดเรื่องปัญญาอ่อนก่อนดีกว่า ผมถือกระเป๋าเดินไปตามทางเดินของโรงเรียนไปเรื่อยๆ นี่มันตึกม.ปลายนี่หว่า อย่าเข้าไปเฉียดดีกว่า..ไม่อยากไปเจอหน้าพวกแม่ง เดี๋ยวไปเผลอต่อยเอาเฉยๆ ผมยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆจนผมเดินผ่านมุมตึกเล็กๆ ผมเห็นชายกลุ่มหนึ่งกำลังพูดคุยกะไรอยู่ซักอย่าง แต่..หน้าพวกนั่นมันคุ้นๆยังไงก็ไม่รู้ ผมค่อยๆเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และแน่นอน อย่างผมก็ต้องแอบฟังไว้ก่อนล่ะ เผื่อๆมันคิดจะทำอะไรกับพวกผมอีก ผมจะได้ระวังตัวทัน..
“..กูไม่ยอมหรอกนะสัส ไอ้เชี่ยนั่นมันเบ่งเกินไปแล้ว กูไม่ปล่อยหรอกสัส” ไอ้เชี่ยตัวที่1พูด
“วันนี้มันไม่ตาย กูไม่หยุดหรอกสัส” ไอ้พี่เชี่ยคนที่2 พูดแล้วถือมีดขึ้นมา พรางมองด้วยสายตาอาฆาตแค้น..พวกมึงมันเลวกันจริงๆเลยสัสเอ๊ย!..
“มึงแค่มีดจะทำเชี่ยไรได้..กูนี่สิ” ปืน!! ลูกตะกั่วแท้ๆถูกบรรจงใส่ลงไปในกระบอกทีละลูกๆด้วยความอาฆาตของไอ้เวรตัวที่3 ผมได้แต่ยืนกลืนน้ำลาย..
“แล้วเรื่องยา?” เพื่อนมันคนที่4พที่ผมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนพูดขึ้น..
“ชิส์ กูจะไปขายใครได้ไอ้พวกสภาเวรตะไลนั่นเอาของกูไปให้อาจารย์ใหญ่หมดแล้ว ยังไงๆเราก็ถูกไล่ออก ก่อนถูกไล่ออกกูไม่ล้างแค้นพวกมัน ถือว่าไม่ใช่กู” ไอ้เชี่ยตัวที่3ทำท่าเล็งปืนมาทางผม shit! มันจะเห็นผมมั๊ยครับ..
“เห้ย! นั่นใครอ่ะ..” นั่นอย่างกับละครช่อง7สีทีวีเพื่อมึง เลยครับ มันเห็นผมจริงๆซะด้วย ผมวิ่งแบบใส่เกียร์หมาเลยครับ
“ตามแม่งมาให้ทันเดี๋ยวแผนแตก” ไอ้พวกพี่เชี่ยนั่นวิ่งตามผมมาติดๆ ผมจะวิ่งไปไหนดี แต่ที่แน่ๆต้องไปบอกพี่ๆสภาก่อนว่าพวกแม่งจะทำร้าย!!! ถึงจะเกลียดขี้หน้าเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ผมไม่อยากเห็นใครตายไปจากชีวิตผมหรอกนะ โดนเฉพาะ คนที่ผมรู้สึกผูกพัน..?? อย่าตกใจไปนะครับ ผมแค่ซึ้งน้ำใจเท่านั้น ไม่ได้รัก ย้ำครับ ว่าไม่ได้รัก ผมแมนเต็ม100 แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาคิดเรื่องไรทั้งทั้นแล้ว พี่ยงกุก พี่ฮิมชาน พี่แดฮยอน พี่ยองแจ ซักคนเถอะ ขอให้ผมเจอ ซักคนนึงตอนนี้ก็พอ..หลัจากนี้ชีวิตผมจะเป็นยังไงก็ชั่ง!!! ผมวิ่งเข้าไปในตึกม.ปลาย หวังว่าจะได้เจอพี่ที่รู้จักซักคน..แค่ซักคนก็พอ
“ปึ่ก! โอ๊ย” ผมชนกับใครซักคนที่เดินผ่านมาตรงนั้นพอดี แน่นอนครับ ผมเบรกไม่ทัน ชนล้มครับล้ม มาล้มไรตอนนี้ พวกแม่งจะเอาลูกตะกั่วมากระแทกตัวผมแล้ว ลุกขึ้น!วิ่งต่อ!เดี๋ยวนี้นะ!จุนฮง!
“จะไปไหนครับ?” เสียงทุ้มๆนี่มัน..
“พี่ยงกุก!!” ผมดีใจจนแทบจะกอดพี่เค้าเลยครับ แต่..ผมไม่กอดตอนนี้ ไม่มีอารมณ์ วิ่งก่อนครับ วิ่ง!!~
“จู่ๆก็วิ่งมาชนพี่..นายนี่อยากโดนลง ..” พี่ยงกุกดึงแขนผมเอาไว้ และ กำลังจะเปิดปากม่อ หยุดม่อก่อนเหอะ พี่มึงจะตายอยู่แล้วนะครับ
“หยุดพร่ามแปป..วิ่งไปกับผมเดี๋ยวนี้!!! ” ผมลุกขึ้นแล้วดึงพี่บังให้ลุกขึ้นตาม
“พี่ไม่ลุกจนกว่าเราจะพูด ว่าเกิดอะไรขึ้น?”พี่ยงกุกยังคงนั่งอยู่ตรงที่เดิม พี่ครับผมขอร้อง ลุกเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นได้ตายหมู่แน่
“เออน่าเดี๋ยวผมบอก ลุกก่อนนะครับ ขอร้อง”ผมลุกรี้ลุกลน จนสุดท้ายพี่ยงกุกก็ลุกขึ้นมากับผมจนได้..
“เห้ย!! ไอ้พวกเชี่ยนนั่น..มัน” ไอ้เวรตัวที่2พูด พร้อมมือที่ถือมีด
“หยุดสัส! กูมีแผน..”พี่เวรคนที่4พูดเบาๆกับลูกสมุนของมัน
“มึงว่ามา เจอาร์”..
“แฮ่กๆ” ผมใส่เกียร์หมาวิ่งมายั้นห้องสภาฯ ตอนนี้ห้องสภามีแค่ผมกับพี่ยงกุก บรรยากาศมันน่ากลัวสำหรับผมครับ แตดูเหมือนพี่ยงกุกจะเฉยๆมากกว่า
“มีอะไรครับจุนฮง คิดถึงพี่รึไง?” พี่ยงกุกพูดไปยิ้มไป..
“ไม่ตลก” ผมตอบนิ่งๆพร้อมหอบแฮ่กๆ วิ่งอย่างกับวิ่งมาราธอน ไม่เหนื่อยก็ไม่ใช่คนแล้ว..มีคนเดียวที่ทำได้แหละ คือ จงออบ จงออบ?!! ผมลืมจงออบไว้ที่ห้องเรียน ตายห่าแล้ว!!
“พี่! พี่ฟังผมดีๆนะ ไอ้พวกเวรที่พี่ไปตะลุมบอนมันเมื่อกลางวันแทนผมน่ะ พี่จำได้ใช่มั๊ย?”ผมขย่าคอเสื้อพี่กุกอย่างร้อนรน
“อือ ทำไม” พี่กุกเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของผมก็จริงจังตามไปด้วย
“มัน..คิดจะ ฆ่าพวกพี่ พวกพี่สภาทุกคนที่ไปถล่มแก๊งค้ายาของมัน” ผมยังคงเขย่าพี่ยงกุก และแล้วน้ำตาของผมก็เริ่มไหล อาบแก้ม...
“ผมเห็นมันมีมีด และ ปืน ผมกำลังจะมาบอกพี่ แต่มันดันรู้ตัวซะก่อน ผมกลัวมันจะทำร้ายจงออบ ตอนนี้ไม่รู้จงออบอยู่ที่ไหน ผมลืมจงออบไว้ที่ห้องเรียน ถ้าจงออบเป็นอะไรไป ผมไม่มีวันยกโทษให้ตัวเองแน่!!” ผมกระชากๆๆตัวพี่ยงกุกด้วยความเสียใจ ผมมันไม่มีประโยชน์เลย ถ้าจงออบเป็นอะไรไป ผมจะทำยังไง..ผมจะทำไงดี..ผมทรุดตัวลงไปนั่งพร้อมน้ำตาที่อาบแก้ม..
“we got the power ~”เสียงโทรศัพท์พี่ยงกุกดังขึ้น
“ฮัลโหล สัสแด้ ไอ้สัสฮิม กับ ไอ้หมูแจ อยู่กับมึงใช่มั๊ยตอนนี้..”
[--เชี่ยเรียกกูดีๆซักครั้งมึงตายมั๊ยไอ้สัส เออ อยู่ๆมีไร--]
“พวกมึงระวังกันให้ดีๆ แล้วพวกมึงรีบลงมาหากูที่ห้องสภาเดี๋ยวนี้ พวกมึงเข้าใจนะ”
[--เออๆ กูรู้แล้ว..กูกำลังไป บาย ]
“พี่กุก..เพื่อนผมล่ะ” ผมนั่งร้องไห้จนตัวสั่น พี่ยงกุกนั่งลงมาข้างๆผมแล้วกอดผมหลวมๆ ผมซบลงที่ไหล่หนานั่นเบาๆแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหต คงเป็นเพราะ ผมเป็นห่วงจงออบมาก ผมไม่เคยปล่อยให้จงออบอยู่คนเดียว เช่นเดียวกับมันเอง..
“we got the power ~”เสียงโทรศัพท์ของพี่ยงกุกดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พี่กุกมองด้วยสายตาที่ดูโกรธเกรี้ยว และ อาฆาต
“มึงจะเอาไงกับกู” พี่กุกรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงแตกต่างจากเมื่อกี้
[--ถ้ามึงยังอยากให้เพื่อนแฟนมึง มีชีวิตรอดต่อไป หรือว่า ไม่มีอะไรสึกหรอ..--]
“ไอ้เชี่ยเอ๊ย!!!” พี่ยงกุกตะโกนใส่โทรศัพท์ ผมพอจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ผมได้แต่ร้องๆๆ ร้องไห้ด้วยความแค้นใจ ความอึดอัด เรื่องเชี่ยอะไรมันมาโยงกับชีวิตผมเนี่ย แค่วันแรก ก็มีแต่เรื่องๆๆๆๆ ต่อไปผมจะทำไงต่อไป ถ้าไม่มีจงออบ.... จงออบฉันรักนายนะ เพื่อนรัก พี่ยงกุกเหลือบมาเห็นผมกำลังร้องไห้อย่างจะเป็นจะตาย ก็ดึงตัวผมมากอดพราง ลูบผมพราง ผมไม่มีแรงขัดขืนอะไรหรอกครับ นาทีนี้ที่ห่วง และ หวง ก็มีแค่ “จงออบ”
[--มึงเอาตัวมึงมาแลกกับเด็กเวรนี่ แล้วก็ มาแค่พวกมึงนะ อย่าสเออะเอาอาจารย์มาด้วย มาที่โกดังริมแม่น้ำxxxx--]
“เออ” พี่ยงกุกวางสายไอ้เวรนั่นไปโดยที่ยังคงกอดผมไว้เหมือนเดิม
“จุนฮง..ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องนายเอง” เสียงที่ทุ้มต่ำนั่นเต็มไปด้วยความแค้น ผมสัมผัสได้..
“เห้ย! มึงจะมาสวีทห่าไรตอนนี้วะไอ้เหงือก” พี่ฮิมชานเดินเหวี่ยงกระเป๋าลงไปที่โซฟารับรองแขก
“มึงฟังกูให้ดีๆ โดยเฉพาะไอ้ดำ” พี่ยงกุกพูดกับพี่แดฮยอน ขณะที่ลูบหลังปลอบผมที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“เชี่ยไร?”พี่ดำทำหน้าเครียดตามพี่กุกแล้วตอนนี้
“อนาคตเมียมึง ถูกจับตัวไป เราต้องไปเอาคืนมาให้ที่รักกู” พี่ยงกุกพูดหยอกๆใส่ผม สงสัยเค้าคงคิดว่าผมได้ยินคำพูดแบบนี้แล้วสติจะกลับมา ครับ.มันได้ผล
“ใครที่รักพี่กันครับ..เอาเพื่อนผมคืนมา” ผมหยุดด่าพี่กุกซักพัก แล้วดราม่าต่อ ผมสารภาพเลยว่าไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน โดยเฉพาะต่อหน้าคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อน พี่ยงกุกอธิบายแผนให้พวกเพื่อนๆพี่แกฟังหลังจากนั้น..
“งั้น..ไปเอาจงออบคืนมาให้กูเดี๋ยวนี้เลย” พี่หน้าแมวโกรธจนหน้าดำ ผมเพิ่งสังเกตเห็นเป็นครั้งแรกนะเนี่ย ถ้าจงออบเห็นคงต้องหัวเราะแน่ๆ
“แต่พี่ครับ มันจะฆ่าพวกพี่นะ”
“พี่มีจุนฮงอยู่ข้างๆพี่ตลอดเวลา พี่จะกลัวอะไร พี่เห็นหน้าเราพี่ก็สู้ตายแล้วครับ”
“สัสกูจะอ้วก!” พี่ฮิมแกล้งอ้วกเบาๆ แน่ล่ะว่าพี่ยองแจ
“ป้าบ!อ้วกเหี้ยไร?” แล้วพี่ยองแจก็หน้าแดง มันหมายความว่าอะไรครับ?
“ขอโทษนะครับพี่ๆ เพราะผม..พี่ๆถึง”พี่ยงกุกเอามือปิดปากผม
“ไม่ใช่เพราะเราหรอก เพราะ พี่ๆต้องการถล่มพวมันอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ พี่จะเอาจงออบกลับมา” พี่ยงกุกพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แล้วชูนิ้วก้อยขึ้นมา
“พี่สัญญา”พี่ยงกุกเกี่ยวนิ้วก้อยเข้ากับนิ้วก้อยผม ก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับเมื่อกี้
“ไปเอาเลือดหัวแม่งมันอออกกัน” พี่ยงกุกเดินไปตัวเปล่าๆ
“แล้วผม..” ผมกำลังจะลุกตามไป
“นายอยุ่นี่แหละ ไปทำไม เดี๋ยวเป็นอันตรายอีกคน” พี่ยองแจเสริม..
“ผมจะไปหาเพื่อนผม ยังไงก็จะไป..”ผมกำลังเดินตามไป
“ไม่ต้องไป..เข้าใจมั๊ย?” พี่หน้าแมวตะคอกผม ผมบอกตรงๆ ผมกลัวมันก็วันนี้แหละ ไม่ให้ตามไปงั้นหรอ? ไม่มีทางหรอก ชเว จุน ฮง จะไม่ยอม...หลังจากที่พี่ๆพวกนั้นเดินไปจนลับตาผมแล้ว ผมก็ค่อยๆเดินตามไปโดยไม่ให้พี่ๆรู้ตัว ผมไม่ได้โง่ และที่สำคัญ..ผมไม่ยอมให้เพื่อนรักผมเป็นไรเด็ดขาด จงออบ นายรอฉันก่อนนะ ฉันจะตามไปช่วยนายเอง
ความคิดเห็น