คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP.2 Know YA name
“พวกนาย..”
“พี่อย่าทำไรผมเลยนะ ผมกลัว ผมไม่ผิด จริงๆนะฮะ พี่..”จงออบก้มลงโค้งๆ ขอขมาอย่างกับคุณพี่ประธานแกเป็นศาลเจ้า..ได้แต่ยืนมองหน้าตาย เหมือนหน้าไอ้พี่ประธานที่มองผมมาตอนนี้...
“เปล่า ฉันไม่ได้จะทำไรพวกนาย ฉันก็แค่จะ..”พี่ประธานมองหน้าพวกผมด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนๆพี่เค้าจะยิ้มมุมปากด้วยแฮะ แต่ใบหน้านั่นมัน..โมโหจนกระตุกยิ้ม หรือ แอบยิ้มที่จงออบทำตัวแบบนั้นกันแน่นะ
“ยงกุกที่มึงให้เตรียมมาน่ะ กูเอามาให้แล้วนะ..เอ้า!” รุ่นพี่ฮิมชานยกถุงใบใหญ่เข้าห้องมาด้วยท่าทางทุลักทุเล
“ขอบใจมึงมาก ไปม่อหญิงต่อเหอะ” รุ่นพี่ยงกุกกัดรุ่นพี่ฮิมเบาๆ(?) ในถุงนี้มันมีอะไรอยู่กันแน่นะ? ปืน? อาวุธสงคราม? อุปกรณ์ทำลายล้าง? เครื่องมือทำโทษ? ระหว่างที่สมองผมคิดไปต่างๆนานา ภาพที่ปรากฎออกมาตรงหน้าก็ชัดเจนขึ้น ทันทีที่รุ่นพี่ยงกุกนำของสิ่งนั้นออกมาจากถุง
“ฉันขอโทษแทนรุ่นน้องพวกนั้นด้วยนะ พวกนายเข้าโรงเรียนมาวันแรก กลับต้องเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ ขอโทษที่พวกฉันดูแลไม่ทั่วถึง..”รุ่นพี่ยงกุกโค้งตัวให้พวกเราเป็นการสำนึกผิด แน่นอนว่าเรื่องนี้ผมคิดว่าตัวผมผมเองแท้ๆ ที่เริ่มไปต่อยพวกมันก่อน แต่เรื่องก็กลับพลิกล็อคอย่างที่ผมและจงออบไม่คาดคิด แอบขำเหมือนกันนะเนี่ย..คึ~
“ผมขอโทษฮะ..อ่ะ..? อะไรอ่ะฮะรุ่นพี่~” จงออบที่โค้งติดกันซ้ำๆอย่างกับมีคมากดปุ่มรีเพลย์ให้ย้อนไปย้อนมาอยู่อย่างงั้น ก็หยุดโค้งด้วยความตกตะลึงในบัดดล ..
“พี่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกครับ..”ผมพูดกับรุ่นพี่ยงกุกที่ยังคงโค้งอยู่อย่างนั้น
“พวกฉัน..ซื้อข้าวมาเพื่อพวกนายเลยนะ..กินซะสิ” รุ่นพี่ยงกุกเปิดถุงที่พวกผมคิดว่าเป็นอาวุธสงคราม จงออบนี่หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยครับ ยิ้มจนแก้มฉีกเลย
“ขอบคุณนะครับ” ผมและจงออบนั่งลงบนเก้าอี้รับรองแขกของห้องประธานสภาฯ ส่วนรุ่นพี่ยงกุกก็นั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะนี้..
“เชี่ยบัง ! กูจัดการพวกแม่งแล้วนะสัส ขอผ้าเช็ด..มือ.. ให้ฉันหน่อยสิวะครับเพื่อน^ ^”รุ่นพี่หน้าแมวหลังจากที่บ่นออกมาอย่างไม่ได้เกรงใจผมและจงออบ เนื่องจากราศีของพี่เค้าคงบดบัง(เมนแด๊เค้าแซวเล่นนะ---ไรท์เตอร์)คงทำให้เค้าไม่เห็นพวกผม..ทั้งๆที่รุ่นพี่ยงกุกขยิบตาบอกหลายครั้งแล้วกว่าจะเปลี่ยนคำพูดมารักษาภาพพจน์ดังเดิมได้ ก็คงเปลี่ยนไม่ทนแล้วล่ะครับ
“พี่ๆไม่มานั่งกินกับพวกผมหรอ??”จงออบชวนรุ่นพี่ทั้งสองมาร่วมโต๊ะอาหารด้วย..ทั้งๆที่อาหารมีแค่ ..2จาน
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ พี่กับเพื่อนพี่กินข้าวกันมาแล้ว”รุ่นพี่แดฮยอนตอบกลับด้วยความเขินอายจากการที่ได้สบถหยาบอออกไปมากมายต่อหน้าพวกผม
“จ๊อก~”เสียงท้องของรุ่นพี่ทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน
“เอ่อ..คือพี่ อิ่มครับ อิ่มแล้วเชิญน้องๆเลยดีกว่า”รุ่นพี่บังเลยต้องออกมาแก้ต่างแทนเสียงท้องของตนเอง
“จ๊อก~~”ทีนี้ดังขึ้นกว่าเดิม..อีกครับ
“คึ~”ผมหลุดขำออกมา..เล็กน้อย
“พี่หิวก็มากินด้วยกันเถอะฮะ พวกผมกินกันไม่หมดหรอก” จงออบยิ้มให้พี่แดฮยอนและพี่ยงกุก..รอยยิ้มเพชฌฆาตนี้หากใครได้รับไปล่ะก็..จำต้อง..
“น่ารักว่ะ~”เพ้อ..ผมยังคิดไม่ทันเสร็จเลย ตอนนี้รุ่นพี่หน้าแมวเพ้อไปแล้วครับ...ส่วนจงออบน่ะหรอ?..หน้าแดงแป๊ดอยู่ข้างผมไง..
“เอ่อ..พี่ว่า..”ต่างกับรุ่นพี่ยงกุกที่ไม่มีท่าทีว่าจะชอบหรือหลงอะไรยิ้มจงออบเลย..หรือว่าคนๆนี้ไม่ใช่คน!!
“มากินเถอะครับ ผมกินคนเดียวไม่ไหวหรอก อีกอย่าง...ท้องของพี่เองก็..คึ~” ผมหลุดขำออกไปขณะที่ชวนรุ่นพี่ขี้เก๊กสองคนให้มานั่งกินข้าวด้วยกัน...ผลตอบรับกลับมาดีครับ พี่ๆทั้งคู่ยินยอมที่จะมานั่งกินข้าวกับผมจริงๆด้วย
“เอ่อ..ความจริงพี่ไม่ต้องเก๊กหรอกฮะ พวกผมไม่ถือ จริงๆนะ”จงออบปล่อยยิ้มเพชฌฆาตระดับสองตามมาติดๆ พร้อมคำพูดที่จงออบไม่ได้คิดอะไรก่อนพูด ดังนั้นสิ่งที่ออบคิด=สิ่งที่ออบพูด จงออบมันใสซื่อแล้วก็ไม่มีพิษภัย มันดูน่ารักมากๆ อย่างกับ..ผู้หญิงในร่างผู้ชาย ส่วนรุ่นพี่ยงกุกตอนนี่ก็จ้องผมด้วยสายตาแปลกๆมาครู่ใหญ่ แล้วก็ยังคงจ้องต่อไป..รึว่าจะเป็นเพราะ ผมหลุดหัวเราะไป?? จงออบเคยบอกว่าเวลาที่ผมยิ้มโลกทั้งใบดูสดใสมากๆ ที่ยิ่งกว่านั้น จงออบบอกว่าผมเหมือนเด็กผู้หญิง ผมน่ะเถียงขาดใจเลยนะ แล้วก็งอนจงออบแบบ..จะเผาบ้านมันเลยล่ะ.. ผมคิดว่าพอผมโตขึ้นสิ่งเหล่านั้นจะหายไป..แต่แล้วก็เจอคนที่คิดแบบเดียวกับจงออบในเวลาที่ผ่านมาถึง7ปี..
“เวลานายยิ้ม มันก็น่ารักดีนะ ทำไมชอบทำหน้าบูดตลอดเวลาล่ะ” เสียงทุ้มของรุ่นพี่ยงกุกพึมพำๆอยู่ข้างๆหูผม..อย่าคิดว่าผมไม่ได้ยินนะครับ ผมได้ยินหมดนั่นแหละ แต่ตอนนี้ผม .. ได้แต่เงียบกับเงียบแล้วก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารตรงหน้าอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
“จุนฮง..นายหน้าแดงแป๊ดเลย เป็นไข้รึป่าว? หรือว่าแผลอักเสบ??” จงออบวางช้อนลงแล้วมองหน้าผมด้วยความเป็นห่วง แน่ล่ะ..ผมต้องแถ แต่จะแถยังไงล่ะ??
“อ๋อ..อะ..เอ่อ ฉันร้อนน่ะ” ผมแกล้งปาดเหงื่อตัวเองทั้งๆที่ไม่มีซักเม็ด จริงๆในนี้หนาวแทบบ้า ถ้าใครบอกว่าร้อน ผมว่าไม่ไข้ก็ต่อมรับความเย็นพัง
“เป็นแผลด้วยหรอ??” รุ่นพี่ยงกุกวางช้อนลงเบาๆบนจานข้าว มือเรียวยาวของพี่ยงกุกสัมผัสเบาๆไปที่หน้าผากของผม ผมมองหน้ารุ่นพี่ยงกุกด้วยความรู้สึกแปลกๆ ระหว่างที่ในหัวผมมันว่างเปล่าไปด้วยความคิดทั้งปวง นิ้วมืออุ่นๆก็เข้ามาแตะบริเวณริมฝีปากของผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว..
“อ๊ะ!มันเจ็บนะครับ” ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะ นิ้วมือของพี่ยงกุกแตะไปโดนตรงแผลที่มาจากการชกต่อยเมื่อครู่ แน่นอนว่า มันเป็นแผลสด และ มันเจ็บมากครับ ถึงแม้ผมจะกินข้าวได้อยู่ แต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดีแหละครับ...
“เสียงน้องมัน..”รุ่นพี่หน้าแมวสบถเบาๆ จงออบมองหน้าผมด้วยความสงสาร แล้วได้แต่ยิ้มแหยๆ
“งั้น..เดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะครับ” รุ่นพี่ยงกุกเดินไปหยิบกล่องทำแผลมา หลังจากนั้นก็จัดแจงทำแผลให้ผมด้วยความชำนาญ?? สงสัยพี่เค้าคงมีเรื่องบ่อย ถึงได้ทำแผลเร็วขนาดนี้ ดูจากลักษณะโหวเฮ้ง?? ที่แสนจะโหด เถื่อนของพี่ยงกุก..
“พี่ว่า..นายน่าจะเป็นไข้ด้วยนะ กินยาด้วยจะดีกว่า กันอักเสบน่ะ ไอ้แจมันเคยสอนไว้” พี่ยงกุกส่งยาเม็ดสีขุ่นๆมาให้ผม ผมได้แต่มองยาเม็ดกลมๆนั่นด้วยความไม่พอใจปนเคืองๆนิดๆ ไม่ใช่ผมเคืองพี่ยงกุกนะ แต่ผมเคืองยาต่างหาก มันทำผมร้องไห้มาหลายครั้งตอนเด็กๆ ผมจึงไม่อยากกินมันเลย จริงๆ สาบานเลย..
“ทำไมไม่กินยาล่ะ จุนฮง..”รุ่นพี่หน้าแมวมองด้วยความสงสัย..ผมไม่ตอบอะไรเพราะหน้าที่ตอบมีให้คนข้างๆพี่หน้าแมวอยู่แล้ว
“จุนฮง..มันกินยาเม็ดไม่เป็นน่ะฮะ มันกินกี่ครั้งๆก็ติดคอ ไม่รู้จะทำยังไงแล้วฮะ” จงออบพ่นคำบ่นสารพัดสารพันความอัดอั้นตันใจตั้งแต่เด็กออกมา ผมกินยาไม่ได้ทีไรก็ต้องพึ่งจงออบให้ไปขโมยยาน้ำในตุ้เย็นมาให้ผมกินทุกที ตั้งแต่เด็ก จนยั้นปัจจุบัน
“แต่ยังไงๆนายก็ต้องกินนะ..”เสียงทุ้มๆของพี่ยงกุกดังขึ้นมาจากมุมเก็บยาของห้องนี้..
“ไม่ครับ!ผมไม่กิน ทำยังไงๆ ผมก็ไม่กิน ต่อให้ตายผมก็ไม่กิน” ผมเผลอตะคอกพี่ยงกุกไปด้วยความอารมณ์เสีย ยาเม็ดน่ะมันกินยากนะ ผมไม่ชอบจริงๆ ขอร้องล่ะ...
“นายจะกินดีๆ หรือว่า..จะต้องให้พี่ทำอะไรบางอย่างให้นายยอมกิน” พี่ยงกุกเดินหน้าโหดมาจากมุมเดิม ท่าทางพี่เค้าน่ากลัวกว่าเดิมมากครับ ผมตกใจเลยล่ะ แต่อะไรจะมาน่ากลัวกว่ายาเม็ด มันไม่มีอีกแล้วบนโลกนี้..
“ไม่มีอะไรทืทำให้ผมกินยาได้หรอกครับ..”ผมส่ายหัวไม่กินยาอย่างเดียว แล้วจะปายานั่นทิ้งแล้วด้วย
“นายแน่ใจนะ?”พี่ยงกุกเดินมาใกล้ตัวผม แล้วจ้องหน้าด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเจอจากใครมาก่อน..แต่ ผมไม่ยอมแพ้หรอก!!
“แน่ใจสิ อุ๊บ!!” ขณะที่ผมเงื้อมือจะขว้างยาเม็ดบ้าๆนั่นทิ้ง พี่ยงกุกก็ดึงตัวผมเข้ามาจนหน้าอกของผมเกือบแนบติดกับอกเขา ริมฝีปากหนานั่นประกบเข้ากับปากผมทันทีที่ผมไม่ทันตั้งตัว ลิ้นเรียวดันวัสถุเล็กๆขมๆเข้ามาด้วยในขณะที่เข้ามาในโพรงปาก วัสถุนั่น..ผมกลืนไปจนหมดโดยไม่มีการติดขัดที่ลำคอ คงเพราะด้วยน้ำใสๆหวานๆของพี่ยงกุกและของผมที่ ณ ตอนนี้มันกลายเป็นของกันและกันไปแล้ว!..หลังจากที่วัสถุนั้นหายไป ลิ้นเรียวยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไป ริมฝีปากหนายังคงประกบริมฝีปากบางของผมอย่างไม่ได้ให้เวลาพักหายใจ และลิ้นเรียวยาวนั่น ยังคงดุนดันลิ้นเล็กของผมอย่างกระหาย..จนกระทั่งผมมีสติและใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายผลักร่างใหญ่ออกจากตัว
“พี่ทำอะไรน่ะ!”ผมกำลังจะยกมือต่อยร่างคนที่สูงกว่าซึ่งตอนนี้ยืนทำหน้าตายอยู่เฉยๆ
“ป้อนยานายไง..ไม่งั้นนายก็ไม่กิน” พี่ยงกุกปาดน้ำใสๆที่บริเวณปากของพี่เค้าออก แล้วตอบหน้าตาย
“ผมเป็นผู้ชายนะ!” ผมตะคอกกลับไป
“แล้วยังไงล่ะ?” เสียงทุ้มต่ำตอบตามเดิม
“แล้วพี่มาทำแบบนี้กับผม..ได้ไง”ผมมองพี่ยงกุกด้วยสายตา อยากจะฆ่าให้ตาย ณ ตรงนั้น
“นายบอกว่าไม่ต้องถือตัว งั้นฉันจะไม่ถือตัวอีก..ฉันแค่อยากให้นายหายดี ฉันแค่เป็นห่วงเด็กใหม่อย่างนาย” เสียงทุ้มต่ำตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงจางๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ?? บอกผมทีพระเจ้า!!!
“เชี่ย!//อ๊าก!!”เสียงอุทานของพี่หน้าแมว และ จงออบดังพร้อมๆกัน ผมโครตอายเลยบอกตรงๆ ยิ่งโดยเฉพาะต่อให้ไอ้สองคนนี่ ผมอยากจะหนีๆๆๆๆๆ ไอ้ประธานหื่นกามนี่ไปซักที ให้ตายเหอะ!! เกิดมาไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยนะ!!
ผมกำลังจะวิ่งออกไปจากห้องสภาเฮงซวยนี่ .. จะหนีแล้วจะไม่มาให้เห็นแม่งเลยคอยดู
“เดี๋ยวจุนฮง..”
“นายจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอกนะ”
“เพราะ..ต่อจากนี้ ฉันตัดสินใจในฐานะประธานแล้ว...”
“ฉันจะดูแลนายเอง...ในฐานะเด็กโปรดของฉันไง..”
เวรเอ๊ย!!!!! พ่อครับแม่ครับ ผมจะหนียังไงให้พ้นครับ ไอ้ประธานส้นนี้นี่!!! ผมไม่อยากเจอมันเลยครับ เฮลมี!!
Yonguk’s time: หลังจากที่ไอ้เด็กบ้านั่นเดินออกจากห้องไป ..เพื่อนชายของมันก็เดินตามไปติดๆ ผมบอกตรงๆผมไม่ได้ตั้งใจจะจูบมันเลยนะ แต่..ร่ากายมันทำไปเอง มันเล่นของหรอวะ? ทำไมผมรู้สึกเสียศูนย์อย่างนี้? พระเจ้าช่วยผมด้วย..
“ไอ้กุก มึงทำไรลงไปเนี่ยสัส” ไอ้ดำแหกปากจะว๊ากใส่ผมแล้วไง
“กูไม่รู้..”
“มึงไม่รู้ชั่งแม่ง แต่มึงจะเอาจริงๆใช่มั๊ย?”ไอ้ดำมันยังคงแหกปากต่อ
“เออ กูตัดสินใจแล้ว ร่างกายกูมันบอกอย่างงั้น”
“งั้นเพื่อนมันกูเอานะ..”ไอ้ดำมองผมแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เอ้า!ไอ้ปรุมึงเป็นเกย์อ่อสัส”ผมเขยิบหนี
“พร่องอ่ะสัส กูอ่ะชอบน้องเค้าแบบที่น้องเค้าเยแบบนี้ น้องเค้าโครตน่ารักเหมือนผู้หญิงเลย กูว่าน่ารักออก เปลี่ยนแนวมั่งก็เวิร์คนะมึง ยิ้มทีอ่ะแม่งแดกไปครึ่งใจกู”ไอ้ดำเพ้อพบเวิ่นเว้อไปถึงดาวมาโท
“เริ่องของมึงเหอะ กูจะดูแลน้องเค้า ไม่ใช่จะไปแดกน้องเค้า ไอ้ปรุ”ผมตอกกลับไป
“เชี่ย!! เรื่องนั้นแหละ ถ้ามึงจะทำ กูขอร่วมด้วย” ไอ้ดำเขย่าแขนผม
“เรื่องของมึง..ยังไงใจกูก็บอกแล้วว่า...จุนฮง แน กอ ยา..”ผมพึมพำเบาๆในประโยคหลังๆ
“หึๆ แต่มึงมั่นใจแล้วนะว่าจะไม่บอกพวกแม่งก่อน..”ไอ้ดำชี้ไปที่นอกประตู นั่นหมายถึงพวกยองแจและฮิมชาน
“ชั่งแม่งเหอะ”..
ความคิดเห็น