ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : รถไฟจะไปโคราช...)
“หล่อนำไ้แล้วรึ”
ำอบเพียสั้นๆ อเาทำให้เธอรู้สึหุหิ “นายเป็นใรันแน่”
ายหนุ่มพ่นลมออมาอย่ารำาใ “ันเป็นนที่่วยหล่อนมาถึสามรั้แล้ว รั้แรในานเลี้ยลอเลื่อนำแหน่อเ้าุพินิ รั้ที่สอในานสมโภพระนรที่ท้อสนามหลว และรั้ที่สาม็เมื่อืนนี้”
มาศประไพอ้าปา้า เธอำเหุาร์เหล่านั้นไ้ แ่็้อรู้สึหุหิใับาร่วยเหลืออเาทุรั้ เพราะำพูำาอเาไม่เยฟัรื่นหูสันิ
“นายื่ออะไร เป็นลูเ้าเหล่าใร”
“ันื่อนพ ันไม่เยมีพ่อ ส่วนแม่อันเสียไปนานแล้ว”
ำอบอเาทำให้มาศประไพยอมสบปาสบำ ีวิอเาไม่ไ้่าาเธอเลยเพราะ่าไม่มีบุพารีให้เารพบูาอบแทนบุุแล้ว
“แล้วนายนพทำานอะไร รู้ัับุพ่ออันไ้อย่าไร” หิสาวเบาเสียล
“ันเยเป็นนายทหารใ้บัับบัาอเ้าุพินิ แ่หลัาเหุาร์เปลี่ยนแปลารปรอเมื่ออาทิย์่อน ันและพรรพว็ถูปลประำาร”
มาศประไพรู้สึสสารที่เาและพวถูปลประำาร ถึแม้ะราษระปล่อยัวประันที่ถูับุมในารเปลี่ยนแปลารปรอเรียบร้อยแล้ว แ่็บัับให้เ้านายหลายพระอ์ึ่เยมีอำนาทาารเมือให้เส็ออนอประเทศไปนหม หาบิาอเธอยัมีีวิอยู่ ป่านนี้อาิามเ้านายสัพระอ์เินทาไป่าประเทศแล้ว็ไ้
หลัาวันที่ะราษรเปลี่ยนแปลารปรอ พระเ้าอยู่หัวทรเส็นิวัิพระนร้วยรถไฟพระที่นั่บวนพิเศษ ยอมลพระปรมาภิไธยนิรโทษรรม พระราทานอภัยโทษให้แ่ะราษรผู้่อาร ทั้ยัเ็มพระทัยอยู่ในราสมบัิเป็นพระมหาษัริย์ภายใ้รัธรรมนู โยมีะรรมารราษรและสภาผู้แทนราษรที่มาาารแ่ั้เป็นฝ่ายบริหารประเทศ
มาศประไพนึถึทัเทพ ั้แ่เปลี่ยนแปลารปรอ เา็ไ้เลื่อนทั้ยศและำแหน่ เป็นให่เป็นโอย่ารวเร็ว เพราะเ้านายอเาที่เป็นหนึ่ในะราษร ไ้ึ้นเป็นฝ่ายปรอบริหารประเทศ
ายนหนึ่เาะระหน้า่ารถฝั่นับ นพึเปิประูลไปรับห่อระาษแล้วส่่อให้มาศประไพ อ้านในทำให้มาศประไพเบ้ปา
“ันไม่อบบะหมี่อพวเ๊ พาันลไปื้อ้าวแทีเถิ”
“สวมุสีาวฟูฟ่อเป็นแม่ห่านลไปเินอย่านี้ าวบ้านแื่นแย่” ายหนุ่มหยิบถุระาษอีใบส่ให้
มาศประไพบ่นอุบอิบในลำอ แม้ะไม่เ็มใแ่าน แ่็อโมโหไม่ไ้ที่เาว่าุอเธอเหมือนแม่ห่าน
หิสาววาห่อบะหมี่ไว้บนเบาะ ่อนะเปิูถุระาษที่เาส่ให้ ภายในมีเสื้ออระเ้าสีมพูอ่อน และผ้าถุราาถูสีน้ำาล ึ่ทำให้มาศประไพเบ้ปาอีรั้
“ะให้ันใส่เสื้อผ้าเนื้อแ็เยๆ พวนี้ไ้อย่าไร ระายผิวแย่”
ายหนุ่มไม่ฟัเสียบ่นเป็นหมีินผึ้อหิสาว “้อให้นอันบาหน้าไปอื้อเสื้อผ้าผู้หิให้หล่อน ัน็สสารเาแทบแย่แล้ว หล่อนยัะเรื่อมาอี”
“แล้วไหนเล่าลอเอเร่ (Lingerie) นายวรื้อมาให้รบในราวเียว” หิสาวยื่นหน้าไปถามายอีนที่ยัยืนอยู่นอรถ ายนนั้นแสสีหน้าุน ส่วนนพลับถลึาใส่เธอ
“เาไม่ใ่บ่าวอหล่อนที่ะ้อื้ออพรร์นั้นมาประเนให้ถึที่ อีอย่าในละแวนี้ไม่มีาย เพราะาวบ้านเาไม่สวมใส่ั้นในแบบพวฝรั่มั่าอย่านั้นอ”
มาศประไพอยารีร้อัๆ แ่้อรัษามารยาทึไ้แ่บเี้ยวเี้ยวฟันอย่าไม่พอใ เธอสวมุั้นในแบบฝรั่มาั้แ่เริ่มเป็นสาว เพราะแหม่มที่้ามาสอนภาษาฝรั่เศสที่บ้านสอนให้เธอสวมใสุ่ั้นในให้เป็นนิสัย ในอนนี้เธอ้อสวมใสุ่ั้นในัวเ่าไป่อน
“ันะลไปินบะหมี่รอหน้ารถ หล่อนผลัผ้าเสียอย่ามัวแ่ร่ำไร และที่สำัอย่าลืมถอมุับุเรื่อเพรล้ำ่าออ้วยหาไม่อยาถูปล้น”
“เี๋ยว! ะให้ันผลัผ้าในรถอย่านี้นะหรือ...”
นพส่ายศีรษะ่อนะปิประูใส่หน้าหิสาว เาลไปพูุยับายที่นำ้าวอมาให้หน้าระโปรรถ ทิ้ให้หิสาวบ่นพึมอยู่ามลำพั
เมื่อเปลี่ยนมาใส่เสื้ออระเ้าและนุ่ผ้าถุเนื้อแ็ที่เาื้อมาให้าลาแล้วมาศประไพรู้สึไมุ่้นเย เธอไม่่อยไ้นุ่ผ้าถุบ่อยนั ามปิแล้วเธอมัะใส่ผ้าิ่นสำเร็ ไม่็ุระโปรามแบบนิยสารฝรั่สั่ัา่าฝีมือี นึแล้ว็อยาให้แม่วน พี่เลี้ยเ่าแ่ิามมา้วย ะไ้่วยเธอนุ่ผ้าให้ระับว่านี้
หิสาวเปิประูลารถ แ่เธอลืมไปเสียสนิทว่า้อเท้า้ายอเธอยัมีอาารปวบวมอัเสบอยู่
“โอ๊ย!”
มาศประไพเผลอลน้ำหนัที่เท้า้าย ส่ผลให้วามเ็บปวแล่นวาบนือบะล้มะมำล้าประูรถยน์ แ่นพ็เ้ามาประอเธอเอาไว้ไ้ทันท่วที
“นายนพน่าะื่อพายุ เหุใถึว่อไวเสียริ” มาศประไพแปลใที่เาวิ่เ้ามารับเธอไ้ทัน ทั้ที่เมื่อสัรู่ยันั่หันหลัพิระโปรหน้ารถยน์อยู่แท้ๆ
“แทนที่ะพูโยโย้ หล่อนวระอบุันมาว่า มิเ่นนั้น หน้าหล่อนลไปนาบับินแล้วระมั”นพ้มลมอูหิสาวในอ้อมแนที่อเอวอเาเอาไว้แน่น “แล้ว็เลิลวนลามันเสียที”
มาศประไพำลัะปล่อยมือาเอวอเา ทว่าลับเปลี่ยนใโอบแนไว้รอบเอวเา ยืนแนบิสนิทร่าเาอีรั้
“อย่าเพิ่ยับ!”
“อะไรอหล่อนอีเล่า” ายหนุ่มพยายามแะมือเหนียวออาเอว ในะที่ายอีนรีบหันหลัมอไปอีทา
“ผ้าถุ! ผ้าถุอันำลัะหลุ” ผ้าถุอหิสาวหลุลมาออยู่แถวสะโพอย่าหมิ่นเหม่ หายับัวออมาาายหนุ่ม มันลไปออยู่ที่พื้นเป็นแน่
“ลวนลามันยัไม่พอ นี่ิะเลิผ้าเลิผ่อนยั่วยวนันเลยรึ”
มาศประไพอยารีร้อให้สุอ นี่เป็น่วเวลาที่น่าอับอายที่สุในีวิ หิสาวน้ำาลอ ะที่่อยๆ ปล่อยแนาเอวายหนุ่มทีละ้ามาึอบผ้าถุึ้นมัที่เอวอีรั้ านั้นึ่อยๆ ะเผลลับไปนั่บนเบาะรถยน์้วยใบหน้าแ่ำทั้โรธและอาย
“เอาไว้ันะหาเือล้วยให้หล่อนแทนเ็มั็แล้วัน” นพลั้นหัวเราะ ่อนะหันลับไปพูอะไรบาอย่า
นพมอบุแรถยน์ให้แ่ายที่ยืนรออยู่้านหน้ารถ านั้นึเินไปหยิบระเป๋าเินทาอัวเอลาท้ายรถ และลับมาหาหิสาวที่นั่หน้า้ำในรถ
“หล่อนนำเพาะอมี่าิัวไปเถิ ทิุ้แม่ห่านไว้ที่นี่็แล้วัน”
“อันมี่าทุิ้น ันไม่อยาทิ้อะไรเลย” มาศประไพอไม่ไ้ที่ะอาลัยอาวร์ุสวย
นพถอนใ รีบวยเรื่อเพรราาแพอหิสาวใส่ลในระเป๋าอเา
“รีบไปันเถิ รถไฟะออในไม่้าแล้ว”
น้ำาอมาศประไพไหลอาบแ้ม้วยวามเวทนาในะารรมอัวเอ อนนี้้อเท้าอเธอปวระบมและบวมเป่ึ้นมาอย่าน่าลัว
“ันเินไม่ไหว นายนพแน่ใแล้วหรือว่าระูันไม่ไ้หัริๆ”
นพเินอ้อมรถมารับหิสาวอีฝั่ ประอเธอไปพร้อมับพูปลอบใ “ถึโราแล้ว ันะพาหล่อนไปหาหมอ็แล้วัน”
ทั้สอออเินทาโยรถไฟ ้ามผ่านัหวั่าๆ เป็นระยะทาว่าสอร้อยิโลเมร ลอารเินทาหลายั่วโม มาศประไพเบื่อหน่ายนบ่นระปอประแปไปลอทา
“หล่อนะไม่ินบะหมี่ห่อนั้นริหรือ” นพถามหิสาวที่นั่หน้า้ำอ
“ันบอแล้วอย่าไรว่าไม่อบบะหมี่ อราาถูอพวเ๊ไม่ถูปาัน” มาศประไพัปาัวเออย่าไม่พอใ
“หล่อนอยาิน้าวเหนียวเนื้อเ็ม หรือไ่ย่าที่แม่้านำึ้นมาายบนรถไฟมาว่าหรือ”
“ไม่เอาหรอ... ันอยาิน้าวในู้เสบีย” หิสาวส่ายหน้า
“ันพเินมาไม่มา หล่อนอย่าเรื่อมานัเลย”
หิสาวนึโมโหที่ัวเอรีบหนีออาบ้านโยไม่ทันหยิบเินทอหรือแม้ระทั่แว่นสายาิัวมา้วย
“เอาอพวนี้ไปายเถิ ันอยาิน้าวอร่อยๆ” มาศประไพหยิบระเป๋าเามาวานหาเรื่อเพรที่เธอสวมใส่ในานแ่านเมื่อวานนี้ ทว่าเธอลับพบับวัถุบาอย่าที่เย็นยะเยือ
ปืน!
“เราำเป็น้อพมันไว้ หาเิเหุาร์ไม่าิ ะไ้ป้อันัวไ้” นพอบเมื่อเห็นหิสาวใบหน้าีเียวราวับะเป็นลม หิสาวส่ระเป๋าืนให้เาอย่าลาลัว
“นายนพเอาเรื่อเพรอันไปายทีู่้เสบียไ้หรือไม่”
“เ็บเรื่อเพรราาแพพวนี้ไว้เถิ หล่อนอาำเป็น้อใ้มันเมื่อถึเวลาที่ำเป็นริๆ อีอย่าเรื่อเพรไม่ใ่เรื่อประับที่าวบ้านธรรมาะสวมใส่ มันายยาเินไป หาเป็นทอำะายไ้่ายว่า” นพเหลือบมอแหวนทอเลี้ยบนนิ้วนา้า้ายอเธอ ทว่าหิสาวรีบยมือวาทาบทับแหวนวนั้นทันที
“ันไม่ายแหวนวนี้อ ส่วนเรื่อเพรพวนั้น ันะเ็บเอาไว้่อนามที่นายนพเห็นสมวร็แล้วัน”
ในที่สุ หิสาวึำใยอมินบะหมี่ในห่อ นพไม่อยาให้ใ้เินอย่าสุรุ่ยสุร่าย เพราะอาหารบนู้เสบียรถไฟมีราาแพเินไป
ทั้สอลารถไฟที่สถานีโรา ่อนะโบรถลาเ้าไปในัวเมือ
บ้านเรือนและถนนหนทาในโรา่าาพระนรมานั ถึแม้โราะเป็นหัวเมือให่แ่เมื่อเทียบับพระนรแล้ว็ถือว่ายัห่าไลอยู่มา
ถนนหนทายัเป็นินเป็นทราย ไม่มีรถยน์แล่น มีเพียเวียน เทียมลาวัววาย สามล้อ รถม้าและรถลา บ้านเรือนปลูสร้าาไม้าฟา น้อยนัที่ะสร้าาอิาปูน
าวบ้านส่วนให่ยันุ่ผ้าถุ และโระเบน แ่ไม่สวมใส่เสื้อท่อนบน ไม่ว่าะหิหรือาย ปล่อยโทเทประเิประเ้อ มาศประไพไ้แ่นั่หน้าแ นึอยาเอามือปิาายหนุ่มเีย้า
ทั้สอไปถึรอ้าลาแห่หนึ่ึ่เป็นุมนาวีน ถือว่าเริเมื่อเทียบับสอ้าทาที่ผ่านมาาสถานีรถไฟ มาศประไพเยไปย่านสำเพ็ในพระนรหลายรั้ึเยพบเห็นาวีนมา่อน ส่วนให่พวเาะไม่บหาสมามับาวไทยนันอาทำาร้าหรือมีผลประโยน์ร่วมันเท่านั้น
“รอรนี้สัประเี๋ยว ัน้อไปามหาใรนหนึ่ เาะ่วยหาที่พัให้เราไ้” นพสั่่อนะเินหายไปในรออีฝั่
ใล้ะพลบ่ำเ็มที มาศประไพมอไปโยรอบรอเล็ๆ ึ่มีึแถวรึ่อิรึ่ไม้ปลูเรียราย าวบ้านย่านนี้มีผิวาวัและมีวาเล็ั้นเียว ทำให้เธอนึถึทัเทพ เามีเื้อีนอยู่รึ่หนึ่ึมีวาเล็ และมีผิวที่าวว่าเธอเหมือนแม่อเา
พวผู้หิที่นี่ไว้ผมยาวและถัเปีย สวมใส่เสื้อผ้าแพรแบบแปลาับาเาลอย ส่วนผู้ายบานไว้ผมยาวหาเปีย บาน็ัผมสั้น สวมเสื้ออลมแนสั้นเนื้อผ้าบา ส่วนให่สวมาเายาวลอยเหนือ้อเท้า ผิับายไทยแท้ที่มัะเปลือยท่อนบนและนุ่โระเบน น้อยนนัะสวมใส่าเแบบาวะวัน ส่วนผู้หิไทย็มัะสวมเสื้ออระเ้า เสื้อผ้าฝ้าย หรือผ้าแถบระโมอ พร้อมับผ้าิ่นหรือโระเบน
มาศประไพรื้อผมอัวเอที่ถูัทรเล้าไว้อย่าสวยามั้แ่เมื่อวาน ว่าะสยายผมไ้็ใ้เวลานานพอสมวร แ่็รู้สึสบายหนัศีรษะึ้นมา
“ผีที่ไหนวะ มายืนสาผมมืๆ”
หิสาวสะุ้สุัวเมื่อมีนหาว่าเธอเป็นผีสานาไม้
ายเื้อสายีนร่าสันทันหนึ่ใ้ไม้เท้าเาะับพื้นิน เามาับพรรพวอีห้าหน หิสาวเห็นใบหน้าอพวเาไม่ันัเพราะไม่ไ้สวมแว่น แ่ท่าทาอพวเาล้ายับนัเลวนี
“นหรือผีวะ พวเอ็่วย้าูที”
ายนนั้นพู้วยสำเนียที่ฟัูแปลหู น้ำเสียฟัูวนประสาทอบล ูเหมือนเาะเป็นหัวหน้าอพรรพวที่เหลือ เาเินเ้ามาใล้หิสาวทุะ มาศประไพนึหวั่นใอยาให้นพลับมาเร็วๆเหลือเิน
“แม่เ้าโว้ย! หน้าาสะสวยีนี่หว่า อายุอานามยัไม่มา สสัยมีนเอามาายัอที่โรน้ำาเป็นแน่”
มาศประไพาวาบไปทั้ัว นึลัวึ้นทันทีว่านพอาะหลอพาเธอมาายามที่ายนนี้บอ แ่ะทำอย่าไรี ในเมื่อเธอเอ็ามเามาทั้ที่ไม่รู้ัหัวนอนปลายเท้า แท้ริแล้วเาอาะเพิ่าน และำลัร้อนเินึแ่เรื่อว่ามา่วยามที่พ่ออเธอสั่เสียเอาไว้
............
อัพผ่านมือถือ ัหน้าไม่ไ้เรื่อเลย มัน็ะอ่านยาหน่อยๆนะะ อโทษ้วย่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น