ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เจ้าสาวหนีห้องหอ
เย็นวันนั้น ‘นามาศประไพ’ ยืนมอัวเอในระทั้น้ำา เธอเปลี่ยนาุไทยไปสวมใสุ่รารีสีาวฟูฟ่อราาแพลิบลิ่วที่นำเ้ามาาสิโปร์ไ้อย่าทันเวลา เธอ้อมอเาอหิสาวที่แสนเลือนราในุผ้าลูไม้ฝรั่เศสแนยาวเปิไหล่สีาวสะอาัวระโปรฟูฟ่อลายาวไปบนพื้นไม้ัเาในห้อนอน ผมยาวสลวยถูเล้าึ้นอย่าประี้วย่าทำผมที่ถู้ามาเป็นพิเศษ มุริสัลนาเล็สะท้อนแสไฟวิบวับสวมไว้บนศีรษะอย่าที่ผู้หิทุนเฝ้าฝันอยาะเป็นเ้าหิสัรั้ในีวิ ใบหูทั้สอ้าประับ้วย่าหูเพรรูปหยน้ำเ้าุับสร้อยอและำไล้อมือ ทั้หมือเรื่อเพรึ่เป็นมรทอมาาผู้เป็นแม่
เาสะท้อนอใบหน้านวลถูแ่้วยเรื่อสำอาพร่ามัวเพราะเ้าอใบหน้าไม่ยอมสวมแว่นา เธอไม่อยาเห็นัวเอ เ้าบ่าว หรือแม้ระทั่แเหรื่อที่มาร่วมานเลี้ยลอมลสมรสเล็ๆ ใน่ำืนนี้
เมื่อเ้าสาวอาน้าวลบันไพร้อมับสาวใ้สอนที่่วยูมือและถือายระโปรลายาว ทุนในาน่าะลึในวามาม
เ้าสาวในุสีาวบริสุทธิ์ราวเ้าหิสะทุสายาไว้ ล้ายับเธอำลัร่ายมน์วิเศษให้วามามอันน่าประทับในี้รึราอยู่ในใอผู้พบเห็น ไม่เว้นแม้ระทั่เ้าบ่าว
ทัเทพอ้าปา้าเมื่อเห็นเ้าสาวอเาเินลบันไมา้าๆ เสมือนเทพธิาลมาาสรวสวรร์ เาโนมน์สะอเธอให้เินึ้นบันไไปรับัวเทพธิามาเป็นอเาแ่เพียผู้เียว
“หนูมาศามเหลือเิน เ้าหิอพี่”
ำพูอทัเทพทำให้ใมาศประไพสั่นไหว เธอวระยิ้มเมื่อไ้รับำมานรั แ่เมื่อนึถึสิ่ที่เาทำ เธอ็หันหน้าหนีเ้าบ่าวอัวเอทันที
มาศประไพบอัวเอว่า้อห้ามใ ห้ามรัารเลือเย็นนนี้ เธอพร่ำบอับัวเอว่าเาแ่าน้วยเพราะ้อารสมบัิอเธอเท่านั้น ไม่ใ่เพราะวามรั หรือวามรู้สึพิเศษใๆ ที่ผ่านมาเาเพียหลอลวเธอ มันือภาพมายาที่เาสร้าึ้นเพื่อหลอให้เธอเื่อว่าเา็รัเธอเ่นัน
“ยัโรธพี่อยู่หรือ แ่ไม่เป็นไร เรายัมีเวลาทั้ืนให้ปรับวามเ้าใัน...” เ้าบ่าวโอบไหล่เ้าสาวเอาไว้อย่าทะนุถนอม เาประอเธอเินลบันไอย่า้าๆ อยระมัระวัไม่ให้เธอ้าวพลา และไม่ยอมปล่อยมืออเธอลอทั้าน
ลอานเลี้ยลอนาย่อมที่มีเพียาิและเพื่อนสนิทอเ้าบ่าวที่เป็นไปอย่าราบรื่น เ้าบ่าวินื่มสัสรร์ับเพื่อนพ้ออย่ามีวามสุระทั่เมามาย ในะที่เ้าสาวลับไม่มีแม้ระทั่รอยยิ้ม ใบหน้าามโศเศร้าเหมือนร่าามอุ๊าเ้าหิที่ไร้วิา สำหรับเธอานมลสมรสลายเป็นเพียานที่โศเศร้าไม่่าาานศพ เธออยาให้่ำืนนี้ผ่านไปอย่ารวเร็วที่สุ ทว่าานแ่านที่หลอลวนี้ลับยาวนานนเธอแทบทนไม่ไหว
มาศประไพถูลาึ้นมายัห้อนอนให่ึ่เยเป็นอบิา แ่บันี้มันลายเป็นเรือนหอสำหรับเธอและทัเทพไปแล้ว
เียนอนหลัให่ปู้วยผ้าปูที่นอนผืนใหม่เนื้อีา่าประเทศสีาวสะอาา โรยลีบอไม้นหอมฟุ้ พวมาลัยอมะลิสอพววาไว้บนหมอนทั้สอใบามประเพี
เมื่อายหนุ่มปิประูลลอน หิสาว็เินหลีไปที่หน้า่าึ่ถูเปิทิ้เอาไว้ให้ลมเย็นพัโยเ้ามา ทว่าายหนุ่มลับับไฟและเินามมายืน้อน้านหลั
ลิ่นสุราโยหึ่ออมาาร่าสู ลมหายใร้อนผ่าวอเาที่เป่ารลำอระหทำให้มาศประไพเบี่ยัวหลบ
“เราสอนแ่านันเพียในนามเท่านั้น พี่เทพอยาไ้เินทออะไร็เอาไป แ่อย่ามาแะ้อัวัน”
ภายใ้แสสลัวาวไฟภายนอที่ส่อผ่านหน้า่า เธอเห็นใบหน้าลายอทัเทพเป็นสีแ้วยฤทธิ์สุรา เาหัวเราะในอ “เราแ่านันแล้ว พี่มีสิทธิ์ในสมบัิอหนูมาศ แล้ว็ัวอหนูมาศ้วย”
มาศประไพถลายระโปร ั้ท่าะเินหนีไปยัประูทาออาห้อหอที่แสนน่าลัวแ่โนรั้เอาไว้
“ปล่อยันนะ!”
ทัเทพอุ้มหิสาวที่ำลัรีร้อึ้นพาบ่า โยนเธอลไปบนฟูนุ่ม่อนะโถมัวลมาหา
“ปล่อยให้โ่ เ้าสาวอพี่ามอย่านี้ พี่อเยมหน่อยเป็นไร...”
น้ำาอมาศประไพพรั่พรูออมาานัยน์าู่โ แวบหนึ่เธอิว่าวระเลือวามาย ีว่า้อแ่านอยู่ินับาร
‘ุพ่อ่วยลู้วย!’ มาศประไพร้ออในใ
“เป็นอพี่เถิ...” ทัเทพสลบไป่อนะพูบ เนื่อาถูอแ็อย่าหนึ่ระแทลยัท้ายทอย เาำอร่าสูให่้าเียทำให้มาศประไพเบิาโพล
ใรนนั้นึร่าไร้สิอทัเทพออาัวหิสาวที่ำลัร้อไห้สะอึสะอื้น
“ุพ่อ” เธอเ้าสวมอร่าสูให่นั้น มาศประไพิเพียว่านี่เป็นพ่ออเธอลับมา่วยเพราะวามเป็นห่วลูสาวเป็นแน่
“หล่อนมือไวใเร็วอย่านี้ประำรึ เอผู้ายเป็นไม่ไ้้อเ้าลวนลาม” เสียเ้มนี้ไม่ใ่เสียอพินิ แ่ฟัูุ้นหูอย่าน่าแปลใ
“ุเป็นใร?”
ท่ามลาวามมื เาไม่ยอมอบำถาม แ่ลับรีบึมืออเธอให้ามไปที่หน้า่า
“เรา้อระโลไป”
“ไฮ้! นายเสียสิไปแล้วรึ ะให้ันระโลไปไ้อย่าไรัน”
“เียบ! แล้วทำามที่ันสั่ หรือหล่อนอยารอให้สามีอหล่อนฟื้นึ้นมา”
มาศประไพหันไปมอทัเทพที่เริ่มยับ “ุเป็นใร ะให้ันวาใไปับนแปลหน้าไ้อย่าไร อีอย่าันยัไม่รู้ว่าหาหนีไปับุแล้วะปลอภัยว่าอยู่ที่นี่หรือไม่”
“หล่อนอาะไม่รู้ััน แ่เ้าุพินิรู้ัันี” เาอ้าถึพ่ออเธอ “ท่านสั่เสียันไว้ว่าหามีเรื่อไม่ีเิึ้น ให้พาหล่อนหนีไปยัที่ปลอภัยและูแลหล่อนให้ีที่สุ”
เพียเาเอ่ยถึบิา มาศประไพ็พร้อมยอมทำามเาทุอย่า เมื่อเาสั่ให้เธอระโ เธอ็ทำามที่เาสั่ในทันที
“โอ๊ย!”
หิสาวในุแ่านสีาวฟูฟ่อระโลาหน้า่าั้นสออึให่ลไปยัพื้นห้าในสวน้านหลัอย่าไม่ิีวิ เธอล้มลไปนอนอย่าเ็บปวในทันทีเมื่อเท้าระแทลับพื้นห้าท่ามลาวามมื
“ใรสั่ให้หล่อนระโลไปโยไม่รอัน่อนเล่า” ายนนั้นระโามลมาอย่ามีั้นเิโยารห้อยโหนับอบปูนอึั้นสอและระโไปเาะยัิ่ไม้นาให่อ้น้ามปู่อนะลมายัพื้นห้าอย่านุ่มนวล
“ทำไมไม่บอันให้เร็วว่านี้เล่า” หิสาวร้อโอโอย เ็บปวที่้อเท้า้ายนน้ำาไหลพรา
“ระู้อเท้าอหล่อนไม่ไ้หัอ ะแพลเท่านั้น ลุึ้นไหวไหม” เาบอหลัสำรว้อเท้า้ายอเธอที่บวมปูึ้นมา หิสาวส่ายศีรษะทั้น้ำา เาึำ้ออุ้มเธอลัเลาะผ่านสวนท่ามลาวามมืไปยัลอ้านหลั
มาศประไพลอบมอใบหน้าอายหนุ่ม ปราศาแว่นาและในเวลาลาืนเ่นนี้ เธอไม่สามารถมอเห็นไ้ัเน
“ุะพาันไปที่ไหนัน” หิสาวถามเสียสะอื้น
“ไปในที่ที่หล่อนะปลอภัย”
มาศประไพเม้มปาแน่น ระับแนรอบออายหนุ่มในะที่เาพาเธอเินห่าออาฤหาสน์ ที่ที่ปลอภัยสำหรับเธอ ือที่ไหน็ไ้ ที่ไม่ใ่บ้านหลันี้ บ้านที่เธอเิและอาศัยอยู่มานาน บ้านที่มีทัเทพ ายหนุ่มที่เธอเยหลรัเทิทูนนหมหัวใ
ายนนั้นพาเธอลเรือพายไปในลำลอที่มืสนิท ในืนเือนมื ไม่มีแม้ระทั่แสันทร์ส่อนำทา แ่เาูเหมือนะ่ำอเส้นทา ายหนุ่มไปหยุที่ท่าเรือแห่หนึ่ แล้วเปลี่ยนไปึ้นรถยน์ันให่สีำสนิทึ่ออยุ่
ุหมายอรถยน์ันนั้นอยู่ที่สถานีรถไฟหัวลำโพ
“หล่อนหลับพัผ่อนเอาแรไป่อนเถิ ว่ารถไฟะออ็อีหลายั่วโม”
“เราะนั่รถไฟไปที่ไหนันหรือ”
“โรา”
มาศประไพื่นึ้นมาอีรั้เมื่อบรรยาาศภายนอสว่า เรือรอ้วยแสแยามเ้า เธอยัอยู่บนรถยน์สีำันให่อายแปลหน้าที่พาเธอหนีมาาทัเทพ เาำลันั่สัปหอยู่หลัพวมาลัย
หิสาวไม่ไ้พแว่นสายามา้วยทำให้มอทุอย่าพร่ามัวไปหม เธอึยื่นหน้าเ้าไปใล้นับรถเพื่อ้อมอว่าเาือใรันแน่
“หล่อนิะลวนลามันอีแล้วหรืออย่าไร” เสียเ้มอพลับัึ้นเมื่อหิสาวยื่นหน้าเ้าไปใล้ ายหนุ่มลืมาเมื่อไรมาศประไพไม่รู้ แ่ในวินาทีที่เาหันมาหา ปาอเธอ็สัมผัสับปลายมูอเา เียริมฝีปาหยัไปเพียนิ
“นี่หล่อน!”
“นาย...”
“นายอะไร”
“ันเยเอนายมา่อนแล้ว” วหน้าหล่อเหลาที่สมบูร์แทบทุส่วน ิ้วหนาไ้รูปเหนือวามโ มูโ่เป็นสันรับับปาหยั ผิวพรรที่เนียนเรียบเหมือนผู้รามาีแ่มีสีล้ำเหมือนนรำแ รูปร่าสูให่และบึบึนนี้ทำให้เธอำเาไ้ทันที
“หล่อนำไ้แล้วรึ”
.............
นาเออเราหนีไปับใร!!!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น