คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เพื่อนสนิทในปัจจุบัน
๗
ผู้มาเยี่ยมไ้รายถัไปในวันนั้นือ หิสาวที่แ่ัว้วยุระโปรสุ่มสีมพู เธอสวมรอเท้าส้นสูสีาวทีู่ะทำให้เธอเินเหินลำบา ผมสั้นอเธอถูัเป็นลอนสวยเหมือนแหม่มฝรั่ และยัทาปา้วยลิปสิสีมพูสเ้าับุอเธออี้วย
“พอันรู้่าวายายรีเมียอุโสนที่ป่าวประาศไปทั่วว่าเธอฟื้นแล้ว ัน็รีบมาหาเธอทันที นี่เธอรู้ไหมว่ายายรีนั่นมันสาปแ่เธอทุวัน เอาเธอไปพูนินทาสาเสียเทเสียหม ีนะที่เธอวแ็ยัไม่ายไปเสีย่อน” ผู้หิในุระโปรสีมพูสเินมานั่บนเียนไ้อเธอ่อนะยมือึ้นูสีเล็บอัวเอที่ทามาใหม่
แพรวพิุลมอหิสาวแสนสวยรหน้า “ุเป็นเพื่อนอันหรือ๊ะ”
“นี่สมอเธอระทบระเทือนนวามำเสื่อมหรือไ” ผู้หิแสนสวยหันมามอหน้าีเียวอผู้ป่วยอย่าุน “ันรำไพ เพื่อนสนิทอเธอไ”
แพรวพิุล้อมอเพื่อนสนิทอัวเอ้วยวามแปลใ ไม่อยาะเื่อว่าเธอเยมีเพื่อนแบบนี้้วย
“นี่เธอนอนสลบไปี่วันนสมอลับไปแล้วหรือนี่ รู้ไหมว่าที่ห้า.เ็วน นำเ้าน้ำหอมาเมือฝรั่ใหม่ๆ มาเ็มไปหม” เธอพยายามยื่น้อมือมาให้นป่วยมลิ่นน้ำหอมใหม่อเธอ
ู่ๆ รำไพ็ทำมูฟุฟิเมื่อไ้ลิ่นอะไรบาอย่า
“ลิ่นอะไรเหม็นริ”
แพรวพิุลหันไปมอ้นออลิ่นในห่อระาษที่ไ้มาาานา “ปลาเ็ม้ะ ันยัเหลืออีหนึ่ิ้น เธอเอาไปินเสียสิ”
“อะไรันแพรวพิุล เธอินอะไรแบบนี้้วยหรือ เหม็นะาย” รำไพยมือึ้นปิมูัวเอ แล้วรีบลุึ้นาเีย่อนะล้วมือไปหยิบอบาอย่าในระเป๋าอเธอ
รำไพหยิบบุหรี่ ๒ มวนและไฟแออมาาระเป๋าสีาวใบเล็ ่อนะยื่นบุหรี่ให้แพรวพิุลหนึ่มวน
นป่วยรีบส่ายหน้าปิเสธ เธอใที่ัวเอเยล้าสูบบุหรี่ ทำัวเป็นสาวเปรี้ยวเหมือนับรำไพไ้นานี้ เมื่อรำไพั้ท่าะสูบบุหรี่ลาห้อ แพรวพิุล็รีบห้าม
“เอ่อ... เธอออไปสูบ้านอไ้ไหม๊ะ ันำลัป่วยอยู่ไม่อยามลิ่น”
รำไพหัวเราะออมา “แ่่อนันเห็นเธอป่วยเป็นไ้็ยัหยิบบุหรี่มาสูบนี่”
แพรวพิุลอ้าปา้าอีรั้ นี่เธอเป็นผู้หิแบบไหนัน ไม่รัษาสุภาพอัวเอเอาเสียเลย
“ั้นันไปล่ะ นัับุเเอาไว้ เาะพาไปินบะหมี่เป็ุ๋นร้านี้หว่อที่วับูรพา และะไปูหนััน่อที่โรหนัวีนส์ แล้วสุสัปาห์นี้เาะพาันไปหัวหิน้วยล่ะ นี่ัน้อไปพาหุรัพรุ่นี้ ้อหาผ้าใหม่ๆ ไป้าห้อเสื้อนภาัอี”
“สามีอเธอใีั” แพรวพิุลเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอย่าื่นเ้น เธอไม่เยไปวับูรพา ไม่เยไปูหนัในโรมหรสพ หรือแม้แ่ไปเที่ยว่าัหวัเลยสัรั้เียว
รำไพหัวเราะพรืออมา “ใระเอานแบบนั้นเป็นผัว อ้วน็อ้วน แ่็แ่ ัน็แ่บเล่นๆ เท่านั้น เพราะอนนี้ธุริร้านทออเาำลัรุ่เรือ”
รำไพหันหลัเินออาห้อไปทั้ๆ ที่ปาอเธอยัาบมวนบุหรี่เอาไว้ “ว่าแุ่โสนทิ้สมบัิอะไรไว้ให้เธอ่อนายมาพอหรือเปล่า”
เมื่อแพรวพิุลส่ายหน้า รำไพ็ายบุหรี่ออมาใส่มือัวเอ “แม่เ้าโว้ย... เมียุโสนะเ็มน่าู แ่่าเถอะเธอยัสวยยัสาว โีที่หน้าอเธอไม่ไ้เสียโมาอุบัิเหุรถน ออาโรพยาบาลเมื่อไร็่อยหาผู้ายรวยๆ นใหม่็แล้วัน”
แพรวพิุลยมือึ้นทาบออย่าใ เธอลัวเหลือเินว่าที่ผ่านมาเธอะมีนิสัยเหมือนับเพื่อนสนิทนนี้อเธอ ูาารพูาราที่โ๋รึ่มไม่สุภาพเรียบร้อย ท่าทาารแ่ัวที่เปรี้ยวนเ็ฟัน อีทั้ารมาเยี่ยมเยียนอรำไพยัไม่มีาละเทสะ เพราะเธอไม่ถามถึสุภาพอแพรวพิุลเลยแม้แ่น้อย
แพรวพิุลอยาะรู้ว่าเวลาที่ผ่านมา๗ปีนั้น เธอไ้ทำอะไรลไปบ้า ทำไมเธอถึลายเป็นนนิสัยไม่ีอย่านี้ ถ้าหาพ่อและแม่อเธอยัมีีวิอยู่และไ้ล่วรู้ว่าเธอทำัวเหลวแหลแ่ไหน พวท่านใสลาย
ในทุเ้า พยาบาลสมระอยพาแพรวพิุลไปฝึายภาพบำบั โยประพันธ์ะแวะมาเยี่ยมหาเธอ่อนเ้าทำานพร้อมับหนัสือพิมพ์เสรีสยามาสำนัพิมพ์อเาให้เธอเอาไว้อ่านเล่นแ้เหา เามัะรอูเธอิน้าวเ้า เสร็แล้ว็าไปโยทั้สอไม่ไ้พูุยอะไรันมามาย เพราะเธอไม่รู้ัเาีและไม่รู้ว่าวระพูเรื่ออะไรับเา โยบทสนทนาอทั้สอมีเพียแ่ารถามอบสั้นๆ ในเรื่อสุภาพอเธอในแ่ละวันเพียเท่านั้น
หิสาวพลิหน้าหนัสือพิมพ์อ่าน่าวทุบรรทั เธออ้าปา้าเมื่อเห็น่าวอในหลวรัาลที่ ๙ ทรมีพระราโอรสและพระราธิาถึ ๓ พระอ์แล้ว
ประพันธ์วาแ้วาแฟในมือัวเอล “ในอนนี้พระราินีำลัทรพระรรภ์อยู่้วย”
“อพระอ์ทรพระเริ” แพรวพิุลยมือึ้นไหว้เหนือศีรษะ “่าเป็น่าวที่น่ายินีปรีาเสียริ”
วามทรำล่าสุอเธอเี่ยวับพระมหาษัริย์นั้นยัเ็มไป้วยวามโศเศร้า พระราพิธีถวายพระเพลิพระบรมศพสมเ็พระเ้าอยู่หัวอานันทมหิล ในปลายเือนมีนาม พุทธศัรา ๒๔๙๓ ถึแม้ะไ้ลายวามโศไปบ้าเมื่อไ้ทราบ่าวารัพระราพิธีราาภิเษสมรสอสมเ็พระเ้าอยู่หัวภูมิพลอุลยเับหม่อมราวศ์สิริิิ์ ิิยาร ใน่วปลายเือน เมษายน ๒๔๙๓
“ันยัำไ้ว่าในวันที่ ๕ พฤษภาม พุทธศัรา ๒๔๙๓ พระอ์ทรพระรุาโปรเล้าโปรระหม่อมให้ั้ารพระราพิธีบรมราาภิเษามแบบอย่าโบราราประเพี และพระราทานพระปมบรมราโอารว่า ‘เราะรอแผ่นินโยธรรม เพื่อประโยน์สุแห่มหานาวสยาม’’’
“วามทรำอหล่อนีเลิศนั ำไ้ัเนอย่านั้นเลยหรือ แ่ันลืมไปหมแล้วล่ะ เรื่อมันผ่านมานานถึ ๗ ปีแล้ว” ประพันธ์ลุึ้นยืนอย่าไม่ใส่ใ ่อนะเินออาห้อไปทำานามปิทุเ้า
ทว่าในวามทรำอหิสาว เรื่อราวน่าำเหล่านี้เหมือนับเิึ้นเมื่อวาน ถึแม้เวลาะผ่านล่วเลยไปถึ ๗ ปีแล้ว็าม
พยาบาลสมรเินเ้ามาใน่วบ่าย เห็นท่าทีอนไ้ที่เริ่มมีาิมาเยี่ยมหาหลายนแล้วแ่ลับึมเศร้าล็เป็นห่ว
“ันมีบาอย่าะเือนุ” พยาบาลสมรเอ่ยึ้น “เพราะวามทรำอุหายไป ทำใหุ้ำอะไรไม่ไ้ในหลายๆ เรื่อ ันึอยาะเือนุว่าอย่าไว้ใใรมา และอย่าเพิ่บอใรว่าุวามำเสื่อม”
“พี่สมรพูอย่าับว่าันมีศัรูเยอะแยะอย่านั้นล่ะ” แพรวพิุลยิ้มอ่อน ในะที่พยาบาลสมรไ้แ่ส่สายาเป็นห่วเป็นใยมาแทน
“็แ่เือนใหุ้ระวัเอาไว้ สัมทีุ่อยู่ไม่ไ้สวยามเหมือนเมื่อ ๗ ปี่อนโน้นหรอนะะ”
ำเือนอพยาบาลสาวทำให้แพรวพิุลนึนลุึ้นมาทันที สัมแบบไหนันที่เธอไ้เยใ้ีวิอยู่นลายเป็นนนิสัยไม่ีแบบนั้นไ้
.............................................
ความคิดเห็น