คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตายโหง
๒
พราวลาสสัยเหลือเิน ุยายวนมทำอะไรไม่ีเอาไว้ ทุนถึห้ามเอ่ยื่ออเธอ ทั้ยัไม่มีรูปถ่ายไว้ที่บ้านอี หรืออาเป็นแ่วามเื่อว่า ห้ามนำรูปนายโหไว้ในบ้าน ็ไม่อาทราบไ้
เมื่อเินออมาาบ้านหลัเ่า พราวลาึไ้ทีถามถึเรื่อที่้าาใ
“ุยายวนมเป็นอะไรายเหรอะ”
ุยายมนามอ้ายแลวา ่อนอบเสียเบา “่าัวาย”
พราวลาสะุ้อีรั้ “ทำไมล่ะะ”
“ไม่รู้ี เห็นว่าเป็นเพราะเรื่อู้สาวนี่ล่ะ”
“อหัเหรอะ”
ุยายสบาลมอเธอ ทำสีหน้าเร่เรีย “เาเล่าันว่า พี่วนมเป็นนสวยมา มีผู้ายมาิพันหลายน มีปัหารั ๆ ใร่ ๆ นหาทาออไม่ไ้ระมั”
“เหรอะ อยารู้ัว่า ุยายวนมะสวยนาไหน”
ุยายมนาหยุเิน ่อนที่ะถึรถันเ่าอพราวลา ึ่ออยู่หน้าึเ่า
“ยายเปลี่ยนใแล้ว พายายไปทา้านหลัเถอะยัยพราว”
หลานสาวประอุยายที่ยัแ็แรอยู่มาในวัย ๙๐ ปี ไปยั้านหลัออาารโบรา มุ่หน้าสู่โรไม้หลัเ่าั้โ ท่ามลาป่าล้วย
“ยายพอะำไ้ว่า มีรูปและ้าวอเ่า ๆ อพี่วนมในนี้”
สมัยทีุ่ยายมนายัเ็ มัะมาเล่น่อนแอบบริเวนี้ บ่อยรั้ที่เ้าไปเล่นในโรเ็บอ เพื่อเปิลัไม้เ่าที่ไม่มีใรสนใูแล ภายในมีรูปภาพอวนม และ้าวอเรื่อใ้สารพัอวนม
พราวลาพบลัไม้ั้้อนันมามาย เธอเปิลัที่่อนอยู่้านล่าสุามำบออุยาย และพบับรูปภาพาวำในรอบไม้แะสลั เผยใบหน้าอวบอิ่มอหิสาวนหนึ่ พวแ้มลม วาลมโทอประายหวานั่นัยน์าทราย ิ้วบาโ้ มูเล็เรียว ปารูประับอมยิ้มเล็น้อย เธอไว้ผมยาวเสมอ้นอัเป็นลอน มีเรื่อประับมุาศีรษะ สวมเสื้อลูไม้อปาแนล้ำ บนลำอมีสร้อยมุอีเส้น
“เหมือนหนูราวับส่อระเลยใ่ไหม”
พราวลาอ้าปา้า ถึแม้รูปภาพาวำะเริ่มเลือนรา แ่ใบหน้าอนในรูปเหมือนเธอทุอย่า ยเว้น็แ่ทรผม ผมอพราวลายาวถึลาหลั ัเป็นลอนอ่อน ย้อมสีน้ำาล ามสมัยนิยม
“พี่วนมเป็นลูสาวนโที่เิับเมียนแรอุพ่อ เธอสวยสมื่อ วามามลือเลื่อไปเ็แปุ้น้ำ ุพ่อ้า่าภาพฝรั่มาถ่ายรูปลูสาวนนี้ อัรูปใส่รอบไว้บนฝาบ้าน ใรไ้เห็นภาพถ่ายอเ้าหล่อน็้อเอ่ยปามทั้นั้น”
หิสาวในภาพะนั้นมีอายุเพีย ๑๗ ปี ยัไม่ไ้แ่าน แ่ในสมัยนั้นถือว่าอายุมาแทบล่วเลยวัยออเรือน ในะที่น้อ ๆ อเธอลับไ้แ่าน่อนไปเสียหลายน
“ทำไมล่ะะ ไหนว่าเป็นนสวยไ ไม่มีผู้ายมาีบเลยเหรอะ” พราวลาถามอย่าสสัย
“พี่วนมเยมีู่หมั้นู่หมายั้แ่ยัเล็ แ่เราะห์ไม่ีลายเป็นหม้ายันหมา เพราะู่หมั้นหนีไปแ่านับนอื่นเสีย่อน”
“แล้วยัไะ ไม่เห็น้อ้อเลย สวย ๆ แบบนี้หาผู้ายนใหม่็ไ้นี่ะ”
“สมัยโน้นไม่เหมือนสมัยนี้หรอยัยพราว เป็นหม้ายันหมาถือเป็นเรื่อามหน้ามาทีเียว แ่อย่าที่หลานว่า เพราะพี่วนมสวยมา เลยมีผู้ายมาิพันอีหลายน”
“นี่ไ นสวยยัไ็รอ” พราวลาถอนหายใ พลันนึถึัวเอที่ไม่เยถูเรียว่าสวยเลย นโสั้แ่เินถึปัุบัน และเป็นแบบนี้่อไปถึอนา
“สวยมาไป ็ไม่ใ่เรื่อีหรอยัยพราว มีแ่เรื่อให้ปวหัว”
พราวลานึอยาปวหัวเพราะมีนมารุมีบบ้า แ่เป็นไปไม่ไ้
“แล้วในที่สุุยายวนมไ้แ่านไหมะ”
“ไ้แ่านอนอายุสิบแปปี แ่แ่ับพ่อหม้ายอายุมาว่าเือบยี่สิบปี พร้อมลูิอีโย”
“แล้วไหนว่าุยายวนมมีผู้ายมาิพันเยอะไะ ทำไมไปเลือนแ่ว่านานั้น แถมมีลูิมาอี”
“ุพ่อเป็นนเลือให้ สมัยโน้นสาว ๆ ไม่มีสิทธิ์เลือู่รอเอัเท่าไหร่หรอ”
หิสาวหยิบล่อไม้นาเล็ออมาาลัเ่า ภายในมีสร้อยอทำานา พร้อมี้ล็อเทรลมโบรา เมื่อเปิออูพบภาพถ่ายสีาวำอวนมภายใน หิสาวผมสั้นัลอนส่ยิ้มสวยอย่ามีวามสุ
“แล้วุยายวนมมีวามสุเหรอะ”
ุยายส่ายหน้า “ไม่รู้เหมือนัน แ่พี่วนมยัมีผู้ายหลายนอีหลัาแ่านไป เป็นเรื่อาวโ่ไปทั่ว ุพ่อโรธมา อนที่พี่วนมถูสามีไล่ออาบ้าน แถมยัมีผู้ายอื่นามมาเาะแะไม่เลิ นท้อไม่มีพ่อ แ่ในที่สุพี่วนม็่าัวายทั้ลม ั้ศพแ่วันเียว็รีบเผาเลย”
พราวลาำล็อเนาในมือแน่น ีวิอวนม่าน่าเวทนา
“แล้วุยายวนม่าัวายยัไะ”
“แทัวเอาย ลาึในืนเือนมือฤูฝน...”
ท่ามลาฤูมรสุม ท้อฟ้ามืเร็วว่าทุวัน เสียฟ้าร้อฝนหนันไม่มีใรไ้ยินเสียร้ออวนมเลย ว่าะพบศพ็เมื่อพระอาทิย์ึ้นอีวันเสียแล้ว
ความคิดเห็น