คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ---[ปั่นปวน]---100%
โอ๊ยยยย....ใครมาคุยกันหน้าบ้านฉันเสียงดังกันขนาดนี้เนี้ย บ้านช่องไม่มีให้นอนไม่มีที่นั่งคุยกันหรือไงว่ะ แสงแดดก็แยงตาตั้งแต่เช้าเลยวุ้ย อารมณ์เสียจริงๆ วันนี้น่าจะมีแต่เรื่องดีๆสิ ไอ้พวกที่เดินคุยกันที่หน้าบ้านนี้ใครกันว่ะมีป้ายเขียนด้วยตัวหนังสือใหญ่ๆด้วยว่า 'ห้ามยุ่งกับโรมัน' 'ยัยเทียนเน่า เลิกยุ่งกับพี่โรมันซะ' เอ๊ะแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันว่ะ งืมมม ว่าแต่ชื่อคุ้นๆ ลงไปถามน้องเขาให้รู้เรื่องไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
''น้องค่ะ...เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ''
''นี้ใช่บ้านพี่เทียนหอมหรือป่าวค่ะ''
''อ่อใช่...แล้วจ๊ะ...ทำไมหรอ''
''พอดีพวกหนูเตรียมไข่มาปาใส่หน้ามันนะค่ะ บังอาจมายุ่งกับพี่โรมัน''
''ปาใส่หน้า!''
''ค่ะ!''
''งั้นพี่ไปเรียกยัยเทียนหอมมาเคลียกับน้องๆก่อนนะค่ะ รอแปปนะค่ะ''
ให้ตายสิ...ทำไมถึงเป็นยังงี้ไปได้นะ ดีนะที่ไหวตัวทัน บางครั้งฉันว่าฉันอาจได้รับรางวัลตุ๊กตาหมียอดเยี่ยมเลยก็ได้ ที่แสดงได้ถึงบทบาทแบบนี้ ทันทีที่ฉันเข้าบ้านมาฉันรีบกดโทรหาพี่โรมันทันทีเลยละ มันต้องมีข่าวอะไรที่ทำให้น้องเขาเข้าใจอะไรผิดไปแน่ๆเลย ฉันแค่เป็นแฟนกับพี่โรมันไม่ใช่เป็นมาตรกรต่อเนื่องสักหน่อย เอ๊ะหรือว่าฉันไปฆ่าใคร พอ!ตั้งสติ!
'ฮัลโหลลล ว่าไงจ๊ะที่รักของผม โทรมามีอะไรหรอจ๊ะ'
'นี้!...พี่โรมันค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเล่นนะค่ะ ตอนนี้แฟน..'
'หยุดก่อนจ๊ะ...พี่รู้หมดแล้วค่ะ รีบเก็บของมาหลังบ้านนะค่ะ พี่จอดรถรอแล้วค่ะ'
'ห๊ะ...พี่อยู่หลังบ้านแล้ว'
'รีบเก็บข้าวของที่จำเป็นมาสิค่ะ เดียวบุคคลหน้าบ้านก็ทะลุประตูเข้ามาหรอกค่ะ'
บางครั้งฉันว่าพี่เค้าต้องมีเวทมนต์แน่ๆถึงรู้ว่าฉันกำลังเดือดร้อน และที่สำคัญพี่โรมันต้องมีรถล่องหนของเจมส์ บอนแน่ๆ อิฉันรับประกันความชัวร์ 555 บางครั้งก็อยากหัวเราะกับความโง่เคลาของตัวเองที่พ่อแม่ให้มาตั้งแต่เกิด โถ้...กรรมของคนสวย เอ๊ะ! หรือฉันได้มาเองแต่พอแม่ไม่ได้ให้มา - - ตอนนี้ฉันเก็บของที่จำเป็นมาให้ได้มากที่สุดจนพี่โรมันโว๊ยวายอย่างหนักว่าเอามาทำไมเยอะแยะ ทำไมถึงไม่ไปซื้อเอาที่อื่น ไม่เห็นจำเป็นต้องเอามาด้วยแบบนี้ คือจริงๆก็อยากจะบอกหรอกนะว่าไอ้ของที่ฉันเอามาด้วยเนี้ยมันสำคัญกับฉันแค่ไหน มันคือของที่ผุ้หญิงอย่างพวกเราต้องมีไว้ติดตัวเสมอ แต่ฉันก็บอกพี่โรมันไม่ได้เพราะถ้าฉันบอกไป พี่เขาต้องไม่ยอมให้ฉันเอาขึ้นรถไปด้วยแน่ๆ อย่างแรกนั้นก็คือ ตุ๊กตาหมี2ตัวที่เพื่อนๆให้มาตอนวันเกิดเมื่อปีที่ผ่านมา อย่างที่สองคือเสื้อผ้าใส่เล่นและใส่ทำงาน อย่างที่สามพิเศษที่สุดคือ กางเกงใน และอันสุดท้ายพวกของกระจุ๊บกระจิ๊บจำพวกแป้ง โลชั่น กำไล ต่างหู บราๆ ระหว่างทางที่ฉันนั่งรถกับพี่โรมันมาฉันก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากมาย ก็เลยได้แค่นั่งเฉยๆและมองดูวิวเมืองกรุงที่ฉันคิดไว้ว่าจะไม่มีทางออกมาให้ฝุ่นควันพวกนี้โดนตัวฉันเด็ดขาด ถึงแม้ฉันจะอยู่กรุงเทพก็จริง แต่บ้านของฉันเป็นบ้านสวนของคุณยาย สถาพทั่วๆไปก็คือบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ที่คุณยายเคยอยู่กับพวกข้าทาสบริวาน แต่ฉันไม่กล้ารื้อมันทิ้งเลยต้องอยู่แบบนั้น เพราะฉันถูกเลี้ยงมาจนโตที่นั้น ตลอดเวลาที่อยู่มาก็ไม่เคยมีใครมาบุกรุกแบบนี้มาก่อน ยกเว้นพวกกองละครที่ขอยืมสถานที่บ้านของฉันมาถ่ายละครเรื่องจักๆวงๆ และเรื่องอื่นๆอีกมากมายจนทำให้ฉันได้รุ้จักกับคนในวงการอย่างมากมาย และผู้จัดการหลายคนที่อยากได้ตัวฉันไปเป็นดารา แต่ขอบอกเลยว่า ฉันไม่อยากเป็น เพราะการเป็นดาราชีวิตมันยุ่งยากมากมาย ส่วนมากจะรับแค่จ๊อปพิเศษที่จำเป็นต้องทำจริงๆ ก้เหมือนที่งานแฟชั่นของคุณจันจิรา สไตส์เกอร์เกตส์ นั้นแหละ
'อ่ะ..ถึงโรงแรมละ' หลังจากสิ้นเสียงของพี่โรมัน เท่าที่ฉันมองดูอย่างรอบๆก็พบว่ามันเป็นโรงแรมระดับ5ดาว ที่โครตแพงที่สุดในกรุงเทพ แต่คุณภาพเกิน10ดาว เป็นโรงแรมที่ใช้ความปราณีตในการแกะสลักเส้าหินหน้าโรงแรมให้เป็นรูปดอกไม้เลือยตามต้นไม้ และมีห้องพักมากกว่า1000ห้อง และแต่ละห้องจะมีการตกแต่งที่ไม่เหมือนกัน เพราะได้แบ่งโซนไว้ถึง10โซน ที่สื่อให้เห็นสภาพความเป็นอยู่ของเมื่อก่อนและผสมความวินเทสพร้อมความทันสมัยอย่างลงตัว และตลอดระยะเวลาที่สร้างมา ไม่เคยมีครั้งไหนที่ห้องจะว่างเกิน5วัน เพราะโรงแรมนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองและมองเห็นวิวในยามค่ำคืนได้อย่างลงตัวและตอนเช้าก็จะสดชื่นเพราะได้สัมผัสกับต้นไม้ที่ปลูกเป็นสวนสาธารณะย่อมๆให้วิ่งออกกำลังกายกัน และฉันเคยมาที่นี้บ่อยด้วยสิ งงใช่มั้ยละ ว่าทำไมฉันถึงมาที่นี้บ่อย ก็เพราะที่นี้คือโรงแรมของฉันเอง โรงแรมที่คุณทวดสร้างมันมากับมือและตกทอดสู่ลูกหลานหลายรุ่นจนกระทั่งตกมาถึงมือของฉัน นางสาวเทียนหอม อันตรามหาศิริโสวิจิตรศิลป์ ทายาทคนที่759ของหม่อมเจ้า ธูปหอม อันตรามหาศิริโสวิจิตรศิลป์ จริงๆหม่อมทวดของฉันเป็นคนที่มีหลานเยอะมากและหลานแต่ละคนก็มีธุระกิจส่วนตัวกันหมด เลยไม่มีใครจะรับธุระกิจนี้ต่อจากหม่อมทวดและสุดท้ายท้ายที่สุดมันตกถึงมือฉันโดยที่ไม่ต้องแย่งใคร
''ระหว่างนี้ เธอก็อยู่ที่นี้ไปก่อนก็แล้วกันนะ แม่เทียนหอมของฉัน''
''-[]- ''
''เธอไม่ต้องกลัว เพราะที่นี้จะดูแลเธออย่างดีและที่สำคัญ ที่นี้เขาไม่ปล่อยคนนอกเข้ามากันง่ายๆนะ ที่นี้มีระบบความปลอดภัยเป็นเสิศ แถมกล้องวงจรปิด เต็มไปหมด หากจะมีแฟนคลับโผล่มาฆ่าเธอตาย เธอก็จะได้ตายอย่างตายตาหลับ เพราะจะได้จับคนผิดเข้าคุกอย่างมีหลักฐานไง ไม่ต้องกลัวนะแม่สาวน้อย^^''
''ค่ะ...ว่าแต่คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงว่ามีระบบป้องกันความปลอดภัยเยอะขนาดนี้?''
''ฉัน ค้นในกูเกิลนะ ^^'' กลิ้งตามองบนแพร็บบบบ ช่างกล้าบอกมาก
''เธอรีบเขาไปข้างในเถอะ ข้างนอกมันร้อน อีกอย่างฉันก็ร้อน ฉันอยากอาบน้ำนะ'' พอพูดเสร็จ พี่โรมันก็เดินนำดิ่งตรงไปที่เคาท์เตอร์ทันที พอพนักงานเห็นหน้าพี่โรมันก็ถึงกับปากสั่นพูดอะไรเกือบไม่ค่อยออก เพราะไม่คิดว่าจะมีดาราดังระดับต่างประเทศเข้ามาเช็คอินใช้ห้องที่โรงแรม (แต่ปกติก็มีดารางดังๆหลายคนเข้ามานะ เช่น บียอนเซ่ เทย์เลอสวิฟ พอ! หรือพนักงานมันเพิ่งมาทำงานใหม่ว่ะ?) ฉันเลยเดินตรงเข้าไปที่เคาท์เตอร์อย่างนางพญา แต่ป้าสมรนางก็ยังจำฉันได้ ถึงแม้ฉันจะมาในสภาพชุดนอนที่เพิ่งพ้นมาจากดงของแฟนคลับ
''อุ้ยตาย! ทำไมคุณหนูของป้าถึงมาในชุดนี้ละค่ะ ป้าไม่ได้ซักชุดให้คุณหนูใส่เหรอค่ะ ป้าขอโทษค่ะ ป้าขอโทษ''
''ป้าสมรค่ะ พอเถอะค่ะ เทียนรีบออกจากบ้านมาเองแหละค่ะ พอดีเทียนอยากมาดูแลโรงแรมนะค่ะ คิดถึงโรงแรมเลยรีบมานะค่ะ'' เป็นข้ออ้างที่ฉันไม่คิดว่าจะหลุดออกปากของฉันมาได้ คิดถึงโรงแรมเหรอ ให้ตายสิค่ะ
''งั้นให้ป้าเปิดห้องของคุณหนูเลยไหมค่ะ คุณหนูจะได้ไปเปลี่ยนชุด แล้วก็ลงมาทานอาหารเช้า''
''ได้ค่ะ งั้นหนูขอกาแฟ2ซ็อตนะค่ะป้า '' หลังจากที่ฉันคุยกับป้าสมรเสร็จ ฉันก็สังเกตุเห็นถึงสายที่กำลังมองฉันอย่างสงสัยว่าคุยอะไรกันกับป้าแก่ๆที่ยืนตอนรับอยู่หน้าโรงแร
''รีบตามมาสิ ฉันอยากอาบน้ำแล้ว!'' ฉันไม่รู้ว่าผี เจาะปากพี่โรมันหรือยังไงกัน ถึงได้ตะโกนเรียกฉันแบบนั้น พนังงานที่รู้จักฉันก็แอบหัวเราะกันไป ตามประสาคนรู้จัก ส่วนพวกที่มาใหม่ๆ ก็ยืนมองตามเหมือนคนอยากจะรู้อยากจะเห็นว่า ดาราดังสุดฮอตตะโกนเรียกผู้หญิงที่แต่งตัวอย่างกับผีบ้า ทำไมกัน
''ค๊าาาาาาา แปปหนึ่งค่ะ''
-ระหว่างขึ้นลิปต์-
''พี่โรมันจะไปชั้นไหนค่ะ?''
''ชั้น59''
ฉันกดลิฟต์ชั้น59 ให้พี่โรมันกับชั้น Sweet ที่เป็นห้องพักของผู้บริหารระดับสูง ทำให้พี่โรมันถึงกับงงเล็กน้อย ก่อนที่จะไม่พูดอะไรมากความ
''เมื่อกี้เธอกดลิฟต์2ครั้งทำไม? แล้วใครจะขึ้นไปชั้นSweet ''
''อ่อ!ฉันไงค่ะห้องพักฉันอยุ่นั้น พี่โรมันก็พักห้องของพี่'' ฉันยังไม่ทันจะพูดจบคำ พี่โรมันก็เอาหน้ายื่นเข้ามาใกล้ฉัน ราวกับว่าฉันไปท้าทายอะไรพี่เขาไว้ พี่โรมันเลื่อนหน้าเข้ามาอย่างใกล้ๆ จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ.......และลมหายใจที่จรดอยู่ปลายจมูกของฉัน
''ฉันจะไปอยู่กับเธอ '' พอพูดเสร็จ พอโรมันก็อุ้มฉันพร้อมประตุลิฟต์ที่เปิดพอดี กับป้าสมรกำลังความความสะอาดห้องเสร็จ
-หน้าห้องSweet-
''อ้าวคุณหนู ขึ้นมาแล้วเหรอค่ะ '' ป้าสมรพูดไปด้วยยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข
''ป้าค่ะ มันไม่ใช่อย่างที่ป้าคิดนะค่ะ หนูกับเขาเราแค่เป็นเพื่อนกันค่ะ''
''คุณหนุไม่ต้องพูดหรอกค่ะ ป้าเห็นในทีวีแล้ว เชิญตามสบายนะจ้ะพ่อรูปหล่อ'' พอป้าสมรพูดเสร็จ พี่โรมันก็รีบอุ้มฉันมาวางตรงที่นอนพร้อมขึ้นคร่อมบนตัวฉัน
''พี่โรมันจะทำอะไรค่ะ ลุกได้แล้วคะ''
''เมื่อไหร่เธอจะบอกฉันว่าเธอเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ''
''พี่โรมันไม่...ได้..ถามหนิค่ะ พี่โรมันลุกขึ้นได้แล้วค่ะ''
''ฉันจะลุกก็ต่อเมื่อ เธอเรียกฉันว่าที่รัก^^''
''ห๊ะ.... ทำไมต้องเรียกด้วยละค่ะ?''
''ถ้ายังไม่เรียก ฉันจะจูบเธอละนะ''
''ห๊ะ..จูบ!!!'' ไม่ทันจะพูดจบ พี่โรมันก็เคลื่อนปากเข้ามาประกบกับปากของฉัน ปากของพี่โรมันนุ่ม จนอยากจะกัด และไม่อยากจะปล่อย ฉันหลับตาแต่ก็ไม่ยอมที่จะปล่อยให้ปากของพี่โรมันหลุดไปจากปากของฉันอย่างง่ายๆ ฉันจูบตอบพี่โรมันอย่างนุ่มนวล เราผลัดกันแลกเปลี่ยนแก็สออกซิเจนอย่างลงตัวและไม่ลืมที่จะขย่มตัวเพื่อให้ได้รสชาติของรสจูบ สองมือของพี่โรมันเริ่มจะซุกซน ด้วยการเลื่อนมือเข้าไปตรงแผ่นหลังพร้อมปลดตะข้อบราสีชมพูให้หลุดออกจากกัน ทำให้สองมือนั้นเลื่อนเข้าหาซาลาเปาสองลูกที่อยู่ข้างหน้าอย่างเป็นอิสระ และตอนนี้ฉันก็เริ่มที่จะเคลิ้มตามพี่โรมัน แต่พี่โรมันก็เคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง จนจังหวะหัวใจของฉันมันเต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ หน้าเริ่มแดงขึ้นมา มือไม้อ่อนไปหมด แต่สองมือของพี่โรมันก็เล่นที่จะไม่หยุดบีบเล่นซาราเปาที่อยุ่ตรงหน้าภายใต้ชุดนอนที่ฉันยังไม่ได้เปลี่ยน
''ที่นี้จะเรียกฉันว่า ที่รักได้หรือยัง''
''ค่ะ?''
''หรือจะให้ฉันทำมากกว่านี้ละ ฉันสามารถทำให้เธอละลายได้เลยนะ แม่สาวน้อย''
พอพี่โรมันพูดเสร็จก็ทำท่าว่าจะทำมากกว่าที่พี่โรมันพูดไว้ จนฉันต้องขยับตัวหนีแล้วรีบบอกไปว่า
''ค่ะ ที่รัก''
''อยากได้อีกไหม? เมื่อกี้นะ''
''ไอ้บ้า'' ฉันข้อนใส่พี่โรมันก่อนที่จะขอตัวไปอาบน้ำ เพราะตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย แล้วเมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไปว่ะเนี้ย จูบแรกของฉานนนนน
ฉันทำผิดอย่างร้ายแรง ฉันทำอะไรลงไปปป
-หน้าห้องsweet-
''อ้าวคุณหนู ขึ้นมาแล้วเหรอค่ะ '' ป้าสมรพูดไปด้วยยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข
''ป้าค่ะ มันไม่ใช่อย่างที่ป้าคิดนะค่ะ หนูกับเขาเราแค่เป็นเพื่อนกันค่ะ''
''คุณหนุไม่ต้องพูดหรอกค่ะ ป้าเห็นในทีวีแล้ว เชิญตามสบายนะจ้ะพ่อรูปหล่อ'' พอป้าสมรพูดเสร็จ พี่โรมันก็รีบอุ้มฉันมาวางตรงที่นอนพร้อมขึ้นคร่อมบนตัวฉัน
''พี่โรมันจะทำอะไรค่ะ ลุกได้แล้วคะ''
''เมื่อไหร่เธอจะบอกฉันว่าเธอเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ''
''พี่โรมันไม่...ได้..ถามหนิค่ะ พี่โรมันลุกขึ้นได้แล้วค่ะ''
''ฉันจะลุกก็ต่อเมื่อ เธอเรียกฉันว่าที่รัก^^''
''ห๊ะ.... ทำไมต้องเรียกด้วยละค่ะ?''
'' เทียนหอม! ''
''คะ ค่ะ'' ทำไมต้องตะโกนด้วยเนี้ย!
''เม้อลอยอะไรของเธอ ฉันแค่บอกว่าจะให้เรียกว่าที่รัก แล้วทำไมต้องคิดนานขนาดนั้นละ ?''
''เออ..ออคือว่า จูบเมื่อกี้''
''จูบอะไรของเธอ?''
ห๊ะ ก็จูบเมื่อกี้ไง เมื่อกี้พี่เขาจูบฉันอยู่นี้ แล้วทำไมพูดเหมือนไม่ได้จูบละ -///- อร๊ายยย ฉันเพ้อจนเหมือนจริงขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย อร๊ายย สมง สมองฉันเป็นอะไรไปหมด กล้าคิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง แล้วฉันจะเผลอพูดไปทำไมกันนน โอ๊ย ไม่อยากจะคิด
''ปะ ปะ เปล่าค่ะ เทียนขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ''
''ไม่มีอะไร แล้วทำไมถึงหน้าแดงละ หรือว่าเธอคิดจะทำไมไม่ดีไม่ร้ายกับฉัน อร๊ายย''
''บ้าละ พี่โรมัน ใครจะไปกล้าคิด ''
''มันก็ไม่แน่หรอกนะ ฉันออกจะหล่อขนาดนี้^^''
หลังจากพูดจบ พี่โรมันก็ยอมลุกขึ้นจากร่างอันเพรียวบางของฉันแต่โดยดี ก่อนที่ฉันจะไปอาบน้ำ ฉันกับพี่โรมันได้ตั้งกดกันไว้อยู่3ข้อ และ3ข้อนี้ห้ามใครฝ่าฝื่นคือ
1.ห้ามเลยเขตของกันและกัน เพราะจะทำให้ไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว
2.ห้ามลืมตกหลุมรัก เพราะจะทำให้การทำงานไม่ราบลื่น
3.ห้ามโกหกกัน เพราะพี่โรมันแกขอข้อนี้ไว้ เพราะแกไม่ชอบคนโกหก
ทุกข้อที่พี่แกขอมา ฉันสามารถทำได้หมด ถึงฉันจะชอบพี่โรมัน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะชอบขนาดนั้น จริงมั้ย? แต่ก็ช่างเถอะ มันก็แค่กฏ3ข้อ ง่ายๆที่เราต่างจะไม่ยุ่งของกันและกัน และกฏนี้มีการกำหนดเวลาแค่2อาทิตย์สำหรับการที่พี่โรมันกับเพื่อนๆอยู่ที่ไทย ขอจบการสนทนาเพียงเท่านี้ ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ บรั้ยยยยย~~~~~~
ความคิดเห็น