คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ---[บรรยากาศ]---
เพราะคุณ(ไอ้หน้าแมว)ไฟต์เตอร์ สินะที่ทำให้ฉันได้นั่งรถหรูของพี่โรมันสุดที่รักของฉัน จริงๆฉันไม่กล้าให้พี่เขามาส่งฉันหรอก ถ้าไม่ติดว่าพี่เขาขยั้นขยอว่าจะมาส่งให้ได้ เพราะรู้สึกผิดแทนเพื่อน ฉันควรเชื่อพี่เขาดีมั้ย? หรือพี่เขาจะคิดทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายกับฉัน กรี๊ดดดดดด! แต่ฉันว่าพี่โรมันคงไม่ทำแบบนั้นหรอก โอ๊ยยยย ในสมองฉันมีแต่คำว่า'ทำไม' แล้วทำไมฉันไม่เชื่อในสิ่งที่พี่เขาพูดละ ในเมื่อพี่โรมันเขาเป็นคนพูดจริง ทำจริง อยากได้อะไรก็ต้องได้ บรรยากาศในรถนี้ก็หนาวเหลือเกิน พี่โรมันเขาเป็นแวมไพร์หรือป่าวเนี้ยเปิดแอร์ซะ ฉันรู้ว่าพี่รวยแต่พี่ก็ควรจะเปิดแอร์ให้มันพอประมาณก็ได้ ตอนนี้อุณหภูมิในรถลดลงเหลือแค่ 19 องศาแล้วเนี้ย เห้ย!อะไรมาคลุมตัวฉันเนี้ย พอฉันหันไปดูก็พบว่ามีเสื่อกั๊กสีฟ้าลายหมีคลุมฉันอยู่ เสื้อตัวนี้แฟนๆพี่โรมันคงให้มาสินะ ถ้าฉันคิดแบบนี้ฉันคงเสียใจแน่เลยที่จำเสื้อที่ถักให้พี่โรมันตอนที่พี่เขาเปิดเปิดหมวกที่LAใหม่ๆ ฉันถึงกับลงทุนทำส่งไปให้เลยละแม้จะไม่รู้เลยว่าพี่เขาจะรับของขวัญมั้ย แต่ก็นั้นแหละมันทำให้ฉันดีใจมากเลยละที่พี่เขาอุตสาห์เก็บของที่แฟนคลับต่างชาติอย่างฉัน><
''อุ่นขึ้นไหม.....คุณ'' อยู่ๆพี่โรมันก็ถามชื่อฉันโดยใช่สายตามอง แต่ฉันก็สามารถรู้ได้ว่าพี่เขาถามอะไร เพราะฉันเก่ง อิอิ
''ฉันชื่อ เทียนหอม''
''ค่ะ'' ถ้าฉันไม่พูดโดยมีหางเสียง พี่เขาต้องด่าฉันแน่เลยว่าเป็นเด็กไม่มีสัมมาคาราวะ พูดไม่มีหางเสียงเดี๋ยวจะจับตีก้นให้ลายซะเลย (คือทั้งหมดนี้ฉันมโนเองแหละ มโนคือสิ่งที่ทำให้ผู้หญิงอยู่ได้ 555)
''พูดสะเพราะเลยนะ เทียนหอม....จริงๆไม่ต้องมีค่ะมาก็ได้ ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก''
''ขอโทษค่ะ''
เอิ่ม.....ก็คนมันเขินอ่ะ ทำอะไรไม่ถูกหรอกน่า พี่ไม่เป็นฉันพี่ไม่รู้หรอกว่าฉันอาย และเขินพี่มากแค่ไหน โอ๊ย...แค่นี้ก็ฟินจะตายอยู่แล้วนะค่ะ
''ขอทง ขอโทษอะไรกัน...เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย'' คงเดาได้ใช้ไหม...ว่าหลังจบประโยคนั้นฉันไม่ได้กล้าพูดอะไรต่ออีกเลย555 เพราะอะไรนะหรอ เขินไง เขิน เขิน เขิน เขินจนหน้าจะระเบิดอยู่แล้วเนี้ย จะว่าไปแล้วพี่โรมันเค้าก็ใจดีกว่าสิ่งที่ฉันเห็นเมื่อกี้ ตอนนี้นพี่เขาดูโหดมาก ขนาดหมาบ้ายังต้องยอม ว่าแต่ว่า....พี่โรมันเขารู้รึว่าบ้านฉันอยู่ไหน?
''เอิ่ม...ขอโทษนะค่ะ พี่โรมันจอดตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะเดินไปเรียกแท็กซี่กลับเองค่ะ''
''ทำไม....กลัวฉันหรอ?''
''ป่าวหรอกค่ะ''
''งั้นฉันไปส่งนะ......เทียนหอม''
[โรมัน]
เธอคงจะเหนื่อยกับการเดินแบบในวันนี้สินะ...ถึงได้หลับไป จะว่าไปแล้วการได้มองเธอใกล้ๆแบบนี้ก็ดีนะ ผมได้เห็นเธอกับใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง หน้าเธอเรียวเข้ากับโครงหน้าที่กระจับกับปากอันเรียวน่าจูบของเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด เท่าที่ผมเจอผู้คนต่อหลายคนมา ผมว่าเธอนั้นแหละเหมาะที่สุดในการทำภารกิจของผมและเพื่อนๆที่จะเกิดขึ้นอีก2วันนี้ แต่ผมก็ยังกลัวว่าเธอจะตกลงทำงานร่วมกับผมมั้ย และเธอจะรู้มั้ยนะว่าสิ่งที่ผมทำลงไปในวันนี้เพราะอารมณ์ชัววูบของผม...ผมบังคับตัวไม่ได้ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะตะคอกและด่าใส่ลิลิน ผมบังคับตัวเองไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าเธอจะเดินมาได้ยินในสิ่งที่ผมพูดกับลิลิน เธอคงกลัวผมไปแล้วสินะ ผมอยากจะขอโทษในสิ่งที่ผมได้ทำกับเธอไป ผมขอโทษจริงๆ ในความคิดของคนอื่นผมอาจเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์มากที่สุดและไม่มีที่ติเลยสักนิดเดียว แต่ใครจะรู้เบื้องหลังอันโหดร้ายที่ผมต้องจ่มอยู่กับโรคนี้ *'ไบโรล่า' โรคที่ไม่สามารถบังคับตัวเองได้ในอารมณ์ที่ขีดสุด ผมจึงต้องทานยาอยู่เสมอ เพราะลิลินเป็นรักแรกของผม ผมเลยห้ามหัวใจตัวเองไม่ให้รักเธอ คงเป็นไปไม่ได้...ใช่ไหม ผมกับลิลินเรารักกันดีอยู่แต่หากไม่เกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น ผมคงได้แต่งงานกับเธอไปนานแล้ว
.
.
.
.
''สัญญานะว่าเราจะรักกันตลอดไป''
''ได้สิ....ผมรักคุณนะลิลินเราจะแต่งงานด้วยกันหลังจากที่ผมเรียนจบ''
''5555 ได้สิฉันจะรอนายนะโรมมี่ของฉัน'' ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรักคุณมากนะลิลิน คุณเป็นคนดีและเป็นสิ่งที่ผมอยากครอบครองดูแล ทะนุทะนอม และหลังจากวันนั้นทุกอย่างกลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนผมไม่ได้ตั้งตัว เหตุการณ์นี้จะเป็นเหตุการณ์ที่ผมจะจำมันไว้จนตาย...และไม่มีวันที่จะกลับไปคืนดีกับเธออีกเลย ทำไมนะหรอ...ง่ายๆนะสิ ผู้หญิง....เป็นของสวยงาม แต่ถ้าอยากได้ขึ้นมา...มันก็ได้ทุกอย่างแหละ ….ไม่ว่าจะเงิน รถ บ้าน คอนโดหรูๆ หากอยากได้แค่กระดิกนิ้วเพียงนิ้วเดียวผู้ชายก็เดินตามกันเป็นฝูงละ
ผั้ว!
.
.
.
บ้างครั้งผมก็ไม่อาจเห็น...ผู้หญิงที่ผมเคยรักมาทำแบบนี้โดยที่ถูกพ่อบังคับหรอกนะ แต่ผมก็อดที่จะต่อยหน้าไอ้ผู้ชายโสโครกคนนั้นไม่ได้ที่เอามือสกปรกมาลูบตรงเสื้อของเธอที่เผยไหล่ที่ขาวนวลหรอกนะ ผมรักเธอมากแต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะรักของเราเป็นไปไม่ได้เมื่อมีผู้ชายคนที่เธอเรียกว่าพ่อเข้ามาเกี่ยวโยงกับเรื่องนี้
''โรม! นายต่อยคุณสัมมิทเพอร์ ทำไม ? นายรู้มั้ยว่าเขาเป็นใคร? นายกำลังทำให้อนาคตฉันดับลงเพราะความงี่เง่าของนายนะโรมัน!''
''มันจะเป็นใคร...ก็เรื่องของมันแต่ฉันจะไม่ยอมให้เธอเอาตัวเข้าไปแลกกับไอ้หมอนี้หรอกนะ''
''ทำไม!....ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน''
''มันมีดีกว่าฉันตรงไหนห๊ะ!....ลิน ทำไมเธอถึงเลือกที่จะรักมันมากกว่าฉัน?''
''นายคิดเอาเองสิ โรมัน.....เขามีในสิ่งที่นายไม่มี.....เขาสามารถให้ฉันได้ทุกอย่างแม้แต่ความดัง''
''เพียงแค่เธออยากดังแค่นี้นะหรอ......ลิลิน ผู้สูงศักดิ์ ผู้ที่หยิ่งในอุดมการณ์ หายไปไหนแล้วละ''
''มันหายไปตั้งแต่ฉัน....''
''หยุดได้ละ!....ลูกของฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขา นายไม่มีสิทธิไปเกี่ยวข้องกับลูกของฉัน''
''พ่อค่ะ......''
''หุบปาก!....กลับบ้านได้ละลิลิน!''
ผมได้แต่มองเธอเดินขึ้นรถไปกับพ่อของเธอแม้ในใจอยากตะโกนบอกให้เธอหยุดทำเรื่องพวกนี้.....ผมไม่อยากให้เธอทำผิดอีก …. ผมสงสารเธอนะ แต่ผมก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้ ผมเลยต้องยอมปล่อยให้เธอเดินตามทางที่เธอเลือกที่จะไป ส่วนตัวผมก็ขอทำใจ แล้วบินกลับแอลเอทันที.......ทันทีที่เธอกลับไปถึงบ้าน เธอคงจะเห็นจดหมายฉบับสุดท้ายที่ผมต้องการที่จะเอาให้เธอดีๆแต่ผมดั้นมาเหตุฉากที่บาดตาแบบนี้ ผมเลยต้องเข้าไปต่อยเพื่อให้เธอวางกระเป่าแล้วมาช่วย ไอ้ซัมมิดอะไรนั้น ผมก็เลยอาศัยช่วงนั้นในการเอาจดหมายไปหย่นลงในกระเป่าเธอก่อนที่จะแยกกันไป ลาก่อน
[ลิลิน]
''หยุดร้องไห้ได้แล้วนั่งลิลิน!''
''ทำไมพ่อต้องทำแบบนี้ด้วย....หนูรักโรมมาก พ่อก็รู้''
''หยุดดราม่าสักทีได้มั้ย....แกนะโง่ ไม่ทันเกมของมันหรอก มันต้องการฉุดให้แกไม่ได้เป็นนางเอก มันต้องการทำร้ายอนาคตแก....เลิกโง่สักที''
''ไม่จริง!....พ่อเลิกโกหกหนูได้แล้ว หนูทำตามคำสั่งของพ่อมาก็เยอะแล้วคราวนี้หนูจะไม่ฟังพ่ออีกแล้ว''
''มึงพูดอะไรออกมา!.....รู้ตัวไหมอีลิน! กูเป็นพ่อมึงนะ กูบอกให้ทำอะไรก็ทำไปสิ''
เพี๊ยย!
.
.
.
หลังจากสิ้นเสียงลงกลิ่นคาวเลือดก็เริ่มเออนองในปากของหญิงสาวผู้โชคร้ายที่โดนพ่อทำร้ายและทารุณมาตั้งแต่เด็ก แต่เธอก็ไม่เคยที่จะขัดใจพ่อเลยสักครั้ง เพราะพ่อคือสมบัติชั้นเดียวที่เธอมีเหลือในปัจจุบัน และครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำก่อนที่จะไม่ได้ทำอีกต่อไป ขอเพียงแค่ได้เจอชายคนรักก่อนที่เขาจะบินไปแอลเอในไฟส์ของสายการบิน แอร์ไลน์ เวลาเที่ยงคืน
.
.
.
[ลิลิน]
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำไม ทำไม ทำไมฉันถึงไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับโรมไปว่าฉันรักเขา?...แต่ถึงแม้บอกไปเขาคงไม่เชื่อหรอก เพราะสิ่งที่ฉันทำอยู่คงเป็นคำตอบให้เขาหมดแล้วละ...ฉันเสียใจกับสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับตัวฉันและเธอนะโรม....แต่พ่อก็คือพ่อ ฉันต้องทำตามคำสั่งของพ่อได้โปรดเข้าใจฉันเถอะ ฉันไม่อยากให้นายต้องมาลำบากเพราะฉันอีกแล้ว...ฉันรักนายนะถึงแม้มันจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่คนรักกันเลือกที่จะทำแบบนี้ บางครั้งเราอาจเป็นคู่ที่เหมาะสมกันที่สุด แต่บางครั้งมันก็ไม่ตรงเวลาที่เราจะรักกัน ลาก่อนนะโรมมัน ถึงฉันจะไม่ได้เข้าไปให้เธอเห็นหน้าฉันก่อนที่นายจะบินไปแอลเอ ฉันขอให้นายโชคดีและขอให้เจอคนที่ดีกว่าฉัน คนที่จะดูแลนายได้ดีกว่าฉัน โชคดีนะ
…...................................................................................................................................................
เธอคงไม่มาแล้วใช่มั้ย...เธอไม่ได้รักผมแล้ว...ผมเข้าใจเธอ...ขอให้เธอเจอกับรักครั้งใหม่นะ
ลิลิน.......
ความคิดเห็น