คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ---[คุณเป็นใคร]---
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ><'' อยากตะโกนออกจากปากที่สุดอ่ะ หลังที่ฉันเดินโชว์ตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินมาหลังงานเพื่อสงบสติก่อนที่จะฟุ้งซ่าน ก่อนที่จะต้องเดินออกไปอีกครั้งเพื่อปิดงาน
''ใจเย็นๆนะ เดี๋ยวงานก็จะเสร็จแล้วละยัยเทียน''
''อืม...ฉันตื่นเต้นอ่ะ เกิดมายังไม่เคยเดินแบบเลยอ่ะ''
''555 ครั้งแรกก็เงี้ยแหละ แต่แกก็เดินสวยมาก''
''แต่! เมื่อกี้ฉันไม่รู้ว่าฉันตาฝาดหรือป่าวนะ''
''ทำไมอ่ะ''
''ตะกี้เหมือนฉันจะเจอพี่โรมันในงานนี้ด้วยละ''
''555 อยากรู้มั้ยละว่าพี่เขาอยู่ในงานจริงหรือไม่จริง''
''อยากจิๆๆ''
''แกก็แค่เดินออกไปเหมือนเดิมนะ แล้วสักพักจะมีการมอบช่อดอกไม้ให้กับคุณจันจิรา ''
''เดี๋ยวๆ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่โรมันละ''
''ทำไมแกโง่แบบนี้เนี้ย - - ''
คนสวยโดยด่าอ่ะ -..- เกิดมาเนี้ยยังไม่เคยโดนด่าว่าโง่เลยนะเนี้ย ฉันเรียนเก่งมาตลอดเลยนะเนี้ย แล้วตกลงฉันเป็นอะไรกับคำว่าเนี้ย ว่ะเนี้ย อ้าวไม่จบอีกเนี้ย เซ็งเลยเนี้ย
''เอ้า!.....''
''ก็ตอนนั้นแหละ ที่เขาจะเปิดไฟทั่วห้องเพื่อให้ถ่ายรูปเป็นหมู่คณะ''
''แล้วฉันก็จะเห็นพี่โรมันใช่มั้ย''
''ถูกต้อง!''
โอเค...ฉันว่าฉันเริ่มเก็บอาการได้ดีแล้วละและตอนนี้ได้เวลาทีฉันต้องเดินออกจากหลังเวทีเพื่อเดินบนเวทีแล้วละ ตอนนี้ฉันก้าวขึ้นมาอยากสง่าเหมือนนางพญาแห่งความเซ็กซี่ เดินไปตรงกลางเวทีอย่างเยือกเย็น ท่ามกลางเสียงเพลงเร้าใจและเสียงไฟอันโชกโชน มันทำให้ฉันดูเด่นขึ้นมาทันที และจากนั้นฉันก็เดินกลับมายังตรงประตูทางขึ้นเวทีเพื่อโพสท่ารอคุณจันจิรากล่าวขอบคุณ
''ขอบคุณทุกคนนะค่ะ ที่มางานแฟชั่นในวันนี้ ดิฉันจันจิรา สไตส์เกอร์เกตส์ ขอขอบคุณทุกท่านจากใจจริงค่ะ ขอบคุณค่ะ'' หลังจากที่คุณจันจิรากล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงานแล้ว ก็คงต้องถึงเวลาเปิดไฟแล้วสินะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้สิ ฉันอาจจะเห็นพี่โรมัน ก็ได้อิอิ เอาละนับถอยหลังกันได้เลย 3.2.1
''เดี๋ยวก่อนครับ!''
อ้าว!..ใครมาขัดขว้างการเปิดไฟของฉันว่ะเนี้ย คนสวยเซ็งอ่ะ อย่าให้เจอหลังเลิกงานนะ เดี๋ยวจะกระทืบให้นวมเลย ค่อยดูเหอะ - -
''ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ ก่อนอื่นผมต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับผมนายโรมัน วูล์ฟแลนเดรอสส์ หรือ โรมัน อยากจะมอบรางวัลให้แก่ผู้ที่สวยและเด่นที่สุดในแก่นางแบบที่สวยที่สุดในงานนี้''
คือออออ! ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย> < พี่โรมันอยู่ในงานนี้จริงๆด้วย ฉันไม่กล้าไปกระทืบแล้วละ ขอถอนคำพูดตะกี้ได้มั้ยอะอิอิ ไอ๊ย่ะ....ขนาดเดินขึ้นบรรไดยังหล่อเลย ทุกอย่างก้าวช่างเดินอย่างหมาดแมน เดินตรงมาอย่างเร็วไว ท่ามกลางแสงไฟ ใครหนอที่จะสวยในสายตาพี่โรมัน ฉันเริ่มจะอิจฉาแล้วละสิ ทำไมพี่เขายิ่งดูใกล้ก็ยิ่งหล่อเนี้ย ทำไมพี่เขาอยู่ใกล้ฉันจัง หรือฉันตาลายเนี้ย ฉันต้องเพี้ยนแน่ๆเลยที่เห็นพี่เขาอยู่ใกล้ฉันแค่ไม่กี่เซนเอง > <
''ผมให้คุณครับ....จะมองผมอีกนานมั้ยครับ นี้ช่อดอกไม้ครับ ^^''
''ค่ะๆ ขอบคุณนะค่ะ''
''ครับผม ^^ ''
ฉันรับรับมาด้วยความงุ่นงง ทำไมพี่โรมันถึงได้เอาดอกไม้มาให้ฉันละ ฉันสวยที่สุดเหรอเนี้ย กรี๊ดดดดด ฉันไม่ได้หลงตัวเนี้ยนะเนี้ย ฉันก็ไม่ได้ฝันด้วยนะเนี้ย
หลังจากที่งานเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เดินกลับมาเปลี่ยนชุดด้วยอาการเขินอาย และดีใจจนเพื่อนๆที่เดินแบบแซวฉันเล่น ก็มันจริงอ่ะนะ ตั้งแต่ฉันเกิดมาเนี้ย ยังไม่มีใครเอาดอกไม้มาให้ฉันเลย ฉันเป็นคนมีปมเรื่องความรัก อิอิ จะว่าไปแล้วจริงๆพวกนี้ก็หน้าตาสวยแต่น้อยกว่าฉันนะ เวลาที่พวกนางลบเครื่องสำอางออกอ่ะ
''โอ๊ย!.....ปล่อยฉันนะ''
''เราต้องคุยกันนะไวน์ คุณกำลังเข้าใจผมผิด''
''ไม่คะ....ฉันเห็นกับตาว่าคุณกิ๊กกับยัยหน้าแมวนั้น''
''ได้โปรดนะไวน์.....ผมรักคุณคนเดียว ผมไม่เคยนอกใจคุณ'' หึหึ.....คำพูดพวกนี้ฉันได้ยินมาจากปากไอ้คุณพิแสงมาเป็นร้อยๆครั้งได้แล้วมั้ง ทำไมนะเหรอ เพราะไวน์รักคุณพิแสงไง ถึงได้ยอมทนอยู่แบบเจ็บๆมาแบบนี้ ฉันสงสารไวน์นะ แต่ฉันเคยห้ามนางหลายครั้งละแต่นางก็ยังจะดื้อบอกว่าสามารถเปลี่ยนนิสัยของไอ้คุณพิแสงนี้ได้ ตอนนี้ก็คือฉันต้องกลับบ้านคนเดียวอีกตามเคย บรรยากาศแบบนี้มันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เงียบๆมีสีสันในตอนกลางคืนนี้ แต่ก็นั้นแหละการที่เราเดินคนเดียวมักจะได้ยินในสิ่งที่ไม่พึ่งประสงค์ของบุคคลที่กำลังสนทนากันอยู่อย่างบ้าคลั่ง!
''ออกไปจากชีวิตผมซะ!.....ผมเกลียดคนอย่างคุณ''
''ฉันขอโทษ.....เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม โรมัน''
''เลิกยุ่งกับผมสักที.....เรื่องระหว่างเรามันคงกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก ลิลิน!''
''แต่ฉันยังรักนายอยู่นะ โรมัน......ฉันรู้ว่านายยังรักฉันอยู่''
''เลิกหลอกตัวเองสักที เราจบกันตั้งนานแล้ว!....ตั้งแต่เธอบอกเลิกฉันแล้วไปกับไอ้แก่นั้น''
''แต่นั้นมันพ่อฉันนะ.....!'' เธอเริ่มขึ้นเสียงเล็กน้อย
''เธอก็รู้ว่าไอ้แก่นั้นมันทำอะไร....เธอมันก็เลวไม่แพ้พ่อของเธอหรอกลิลิน!''
''นายกำลังเข้าใจฉันผิด....ได้โปรดฟังฉันก่อน''
''หยุดพูดสักที....เรื่องมันจบนานแล้วไม่ต้องฟื้นเรื่องขึ้นมาอีก ผมไม่อยากให้ข่าวมันดังและที่สำคัญถ้าข่าวมันหลุดออกไปอีก รู้ใช่มั้ยว่ามันจะมีผลยังไงกับชีวิตผมและคุณ เพื่อเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตผม ผมขอให้คุณเลิกยุ่งกับผม และทำเป็นไม่รู้จักกันซะ เพราะถึงคุณจะมีใครคนใหม่หรือไม่มี ผมก็คงไม่กลับไปหาคุณหรอก
ลิลิน!''
โอ้.....พระเจ้า งั้นข่าวที่เขาบอกว่าคุณลิลินกับพี่โรมันเป็นแฟนกัน มันก็คือเรื่องจริงนะสิ ไม่รู้ว่าฉันจะสงสารใครดี ระหว่างรักต้องห้ามกับการถูกบอกเลิกโดยมีเยื้อใย แต่ตอนนี้ฉันชักจะสงสารตัวเองแล้วเนี้ยที่ต้องมาหลบอยู่ตรงนี้เนี้ย การแอบฟังคนอื่นคุยกัน ไม่สิ! แค่เดินผ่านมาแล้วได้ยินก็แค่นั้นเอง มันทำให้ฉันต้องมาหลบที่ซอกมุมนี้ จริงๆประโยคคำพูดไม่ได้จบแบบนี้หรอกนะ ฉันไม่กล้าเดินออกไป เลยต้องยืนฟังจนจบ ฉันเลยได้รู้เรื่องจริงที่เกี่ยวกับความรักของคุณลิลินกับพี่โรมันว่าทำไมถึงต้องจบแบบไม่สวยแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงละเนี้ยดึกแบบนี้แท็กซี่คงจะมีให้ฉันนั่งรถกลับบ้านอย่างปลอดภัย แต่ถ้าไม่มีฉันคงต้องเดินกลับบ้านเหมือนเดิมสินะ
บรึ้นนนนนนนนนนน
.
.
เห้ย! ไอ้บ้านี้มันขับรถประสาอะไรว่ะเนี้ย ขับมาจะชนฉันอยู่ละแถมยังไม่ขอโทดอีกเดินเข้าโรงแรมไปเฉยเลย
อยากถามจริงจริ๊ง ว่ามารยาทนะมีไหม แต่ถึงถามไปก็คงตอบกลับมาว่า 'มี...แต่ฉันไม่อยากจะใช้' อยากจะบ้าตายทำไมคนในเมืองกรุงถึงได้เป็นแบบนี้เนี้ย นิสัยแย่ชะมัด! ใครได้เป็นแฟนคงโชคร้ายตายเลยแหละ ไอ้บ้าเอ่ยยย ฉันขอให้แกเป็นหมั่น แฟนไม่มี ถูกแฟนทิ้ง คบใครก็ขอให้ไปไม่รอด ชิ คนสวยอารมณ์เสีย
ปิ๊ปๆๆ
กระจกไฟฟ้าเลื่อนลงมาอย่างเร็ว มันทำให้ฉันเห็นใบหน้าที่แน่จริงของคนที่ขับรถที่มาจอดข้างฉันที่กำลังจะเดินข้ามถนนหน้าโรงแรม ถึงแม้มันจะมึดมาก แต่ฉันก็ยังใบหน้าอันหล่อเหลาและสีผมสีเทาอมน้ำเงินได้ ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงมาก แรงจนจะทะลุออกมาสู่สายตาประชาชนได้แล้วเนี้ย ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าเป็นใคร พี่โรมันนั้นเอง
''มีอะไรหรือป่าวคะ'' ฉันอดที่จะยิงคำถามใส่ไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่โรมันถึงขับมาจอดข้างฉันในยามดึกแบบนี้ ปกติพี่เค้าต้องนอนเพื่อเตรียมตัวขึ้นคอนเสริต์อีก2วันข้างไม่ใช่ แล้วทำไมถึงได้มาขี่รถออกข้างนอกโรงแรมแบบนี้ รู้มั้ยว่ามันอันตราย ถ้าพี่โรมันเป็นอะไรไป แฟนๆต้องเสียใจแน่เลย
''คือ...ผมจะมาขอโทษแทนเพื่อนของผมด้วยนะครับ ที่เมื่อกี้ขับรถเกือบชนคุณ''
''อ่อ...ไม่เป็นไรคะ''
''ผมต้องขอโทษแทนไอ้ไฟต์ ด้วยนะครับ พอดีเขาเมามาก เลยไม่ทันได้สังเกตุ'' โอ้โห้ ฉันก็เป็นคนนะยะ ทำไมถึงไม่เห็นฉัน ฉันสูงตั้ง178 เซนติเมตรนะ ทำไมถึงมองไม่เห็นฉันละเนี้ย เดี๋ยวนะเมื่อกี๋ไอ้หน้าแมวที่ฉันด่าไปตะกี้คือพี่ไฟต์หรอกหรอ ตายละถ้ายัยไวน์รู้ว่าฉันด่าเละแน่........!
ปล.1 ขอบคุณที่อ่านกันนะค่ะ
ปล.2 เดี๋ยวจะอัปเดตให้ทุกๆวันนะค่ะ
ความคิดเห็น