คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Best Friend 3 : อย่าลังเล
My Best Friend 3
อย่าลังเล
ฉันจะไม่ทิ้งเพื่อนให้เผชิญปัญหาเพียงลำพังแน่นอน!
ตุบ...กลุกๆ~
ลูกบาสสีส้มกลิ้งมากระทบขาของเอวา เธอสะดุ้งร้องลั่นโวยวายว่ามีอะไรที่ขา เมก้าจึงก้มลงดูแล้วหยิบลูกบาสสีส้มหม่นๆขึ้นมา
“ก็แค่ลูกบาสเองครับคุณหนู..”เมก้ายิ้ม
“ร..เหรอ...”เอวาทำท่าโล่งอก
“เล่น....ลิง....ชิง.....บอล......กัน....นะ...ครับ”
เสียงยานๆดังมาจากหลังตู้เก็บของ ร่างของเด็กชายใส่เสื้อมีฮู้ดทำให้ไม่เห็นใบหน้า เดินสะโหลสะเหลเข้ามาหา เขาหยุดตรงกลางระหว่างเมก้าและเอวา ชี้บอลในมือเด็กหนุ่ม
“ผมจะเป็นลิงเอง....เอ้า เริ่มสิ จนกว่าจะครบ30นาที พวกคุณถึงจะรอด ห้ามโดนแย่งบอลนะ...”
เอวาหันมองเมก้าอย่างเลิ่กลั่ก เมก้าจึงพยักหน้าแล้วหันไปตอบเด็กชายเสื้อฮู้ด
“ก็ได้ มาเริ่มกันเลย” เมก้าถือบอลทำท่าจะส่งให้เอวา เด็กชายชูมือขึ้นขวางบอลแต่ด้วยส่วนสูงที่ไม่ถึง ทำให้ลูกบอลลอยข้ามหัวเขาไปได้อย่างง่ายดาย
เมื่อบอลมาถึงเอวา เด็กคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่เข้าแย่งบอล เอวาจึงโยนกลับไปให้เมก้า แต่เด็กคนนั้นก็ยังไม่ยอมวิ่งตามหรือเข้าไปแย่งบอล ยังคงยืนชูมืออยู่ที่เดิม
ทำไมถึงไม่เข้ามาแย่งบอลล่ะ.. เมก้าคิด
เอวาและเมก้าโยนกันไปมาจนผ่านไปได้สัก15นาที เด็กคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ยอมมาแย่งบอลสักที จนเอวาเริ่มรู้สึกแปลกๆ
จะปล่อยพวกเราไปง่ายๆงั้นหรอ?
“โอ๊ย....”
เสียงเล็กๆดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง เอวาชะงัก ทำให้เมก้าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะร้องเรียกเอวา
“ส่งมาสิครับคุณหนู?”
“อ..อืม” เอวาโยนบอลกลับไป
“...โอ๊ย..”เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เมก้าก็ได้ยินด้วย
“เสียงอะไรน่ะ”
เมก้าถือบอลไว้แล้วหันมองรอบห้องหาต้นตอของเสียง เอวาเองก็เช่นกัน แต่รอบๆห้องก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าพวกเขาทั้งสามคน เมก้ายักไหล่แล้วโยนบอลกลับมาหาเอวา เสียงนั้นยังดังขึ้นอีก มันดังขึ้นทุกครั้งที่ทั้งสองส่งบอล
“....ฮือ...ฮึก....ฮือ” เด็กชายสวมฮู้ดยกมือลงแล้วร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ ทำให้เมก้าและเอวาชะงักจังหวะการส่งบอลไปชั่วครู่ เด็กชายชี้บอลในมือเมก้า ก่อนจะพึมพำบางอย่าง
“เอาคืนมา...”
“...”เมก้ากับเอวา หันไปมองหน้ากัน เริ่มสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี
“เอาหัวฉันคืนมา!!!!!”
มันตะโกนด้วยความอาฆาต พุ่งตัวเข้าหาเมก้าที่กำลังถือลูกบอลอยู่สุดแรง เมก้าตกใจรีบโยนบอลกลับไปหาเอวา เอวารับลูกบอลมาก่อนจะตั้งท่าปากลับไปหาเมก้า เพราะเด็กชายตัวเล็กกำลังพุ่งตัวเข้ามา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!”
เอวาร้องลั่น เมื่อลูกบอลอยู่ในระดับสายตา ทำให้เธอเห็นว่ามันไม่ใช่ลูกบอล มันคือหัวคน!! ดวงตาสีดำกลวงโบ๋สีดำ มีเลือดไหลซิบออกมาไม่หยุด มันถลึงตาใส่เธอ แล้วตะโกนอีกครั้ง
“เอาหัวฉันคืนมา!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!”เอวาโยนหัวกลับไปให้เมก้า
“เฮ้ย!!!”
เมก้ารับหัวคนอย่างลุกลี้ลุกลน เมื่อหัวคนมาอยู่ในมือเมก้า ใบหน้าของมันก็บวมเป่ง และสำลักเลือดออกมา เลือดข้นสีดำคล้ำไหลมาเลอะมือเมก้าจนรู้สึกขยะแขยง มันยังคงแหกปากพูดคำเดิมเป็นแผ่นเสียงตกร่อง
“เอาหัวฉันคืนมา!!!!!”
เหลือเวลาอีก5นาที แต่ตอนเอวากับเมก้ากลัวจนแทบไม่กล้าจะรับส่งหัวคนแล้ว อย่าว่าแต่รับส่งเลยแค่จะจับยังแทบไม่กล้าด้วยซ้ำ หากร่างไร้หัวไม่คอยวิ่งไล่ตามหัวมันเอวาคงจะปาหัวคนทิ้งลงหน้าต่างไปแล้ว
.................................................................................
“นนท์ กระดาษน่ะเจอไหม?”ตองถามขณะนั่งพักบนเตียงพยาบาล
นนท์กับตองเดินกลับมาทางเดิม เพื่อจะให้ตองได้พักขาข้างที่เจ็บที่ห้องพยาบาล แม้จะอยู่ในห้องพยาบาลแต่ทั้งคู่ก็อยู่ในโรงเรียนร้าง จึงไม่มีอุปกรณจะมาปฐมพยาบาลให้ตองเลย ภายในห้องพยาบาล มีคราบเลือดและเส้นผมของใครบางคนอยู่บนพื้น
“อืม นี่ไง” นนท์ หยิบกระดาษโน้ตที่พิมพ์ด้วยหมึกทองขึ้นมาให้ตองดู
“เอ๋”ตองทำหน้าสงสัยว่ามันเขียนอะไรไว้ นนท์จึงอ่านให้ฟัง “โดดเชือกหมู่5คน100ครั้ง”
“อืม...แล้วเธอจะทำยังไงดีล่ะตอง ขาก็เจ็บด้วย...”นนท์ขยี้หัวอย่างยุ่งยากใจ เขาพยายามคิดหาวิธีที่จะให้เพื่อนสาว
“....ไม่เป็นไรหรอก พอจะโดดไหวอยู่” ตองยิ้ม
“งั้นไปหอประชุมกันเถอะ..”เด็กหนุ่มร่างเล็กผมดำ ประคองตองให้ยืนขึ้น
“ไปทำไม?”
“คนอื่นๆอยู่ที่นั่น ในนี้เขียนไว้น่ะ” นนท์ว่าก่อนจะพับกระดาษเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วประคองเอวตองเพราะตัวเล็กกว่า ตองจึงเดินตามนนท์ไปแต่โดยดี
แอ๊ด...
“!!!!”
เมื่อทั้งคู่มาถึงก็พบซากศพของเด็กและผู้ใหญ่จำนวนมาก ชิ้นส่วนอวัยวะถูกหั่นเป็นชิ้นๆร่วงกระจานเต็มพื้นระเบียงเก่า ปรากฏคราบเลือดแห้งเกอะกรังเต็มกำแพงและพื้น ตองและนนท์กลั้นใจเดินผ่านกองซากศพอย่างระมัดระวัง พวกเขาพยายามไม่ฟุ้งซ่าน แต่ก็อดไม่ได้ว่าถ้ามีศพคนใดคนหนึ่งลุกขึ้นมาจับขาหรือที่สยองกว่านั้นคือลุกขึ้นมาทั้งโขยง....
“อ๊ะ ตรงนั้นกำลังโดดเชือกอยู่!”
ตองชี้ไปหลังเก้าอี้ที่วางซ้อนกัน เห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังโดดเชือก โดยมีคนสองคนแกว่งเชือกอยู่ แม้จะไม่ชัดเจนนัก
“ไปหากันเถอะ!”นนท์รีบประคองตองเข้าไปใกล้ๆ
“น...นั่น นั่นโคนรึเปล่าน่ะ!!!”
ตองเพ่งดูเด็กสาวผมสั้นสีชมพูที่กำลังกระโดดเชือกอยู่ข้างหน้า เมื่อเดินไปใกล้ๆจึงเห็นว่าเด็กสาวกำลังโดดเชือกหมู่เพียงลำพัง รอบตัวมีซากศพถูกตัดเป็นท่อนๆแทบไม่เหลือเค้าความเป็นมนุษย์ เด็กสาวผมชมพูเหงื่อออกท่วมตัว หอบหายใจไม่เป็นจังหวะ ทำท่าจะล้มลงอยู่เรื่อยๆ
“รีบเข้าไปช่วยเถอะ!!”
ตองบอกนนท์ มองคนแกว่งเชือกทั้งสองคนที่เริ่มแกว่งเชือกเร็วขึ้นเรื่อยๆ และหัวเราะเยาะโคนไปด้วย
“แต่ว่า...เรามีกันแค่สองคนเองนะ รวมกับโคนก็เป็นสามคน...เราต้องโดดเชือกหมู่กัน5คนนะตอง...”
“ฉันไม่สน!ฉันจะไม่ทิ้งให้เพื่อนตัวเองเผชิญปัญหาเพียงลำพังแน่!!!”ตองสวนกลับอย่างมีอารมณ์ นนท์ทำท่าจะค้าน
“แต่ตอง...”
“ถ้านายไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น นายอยากให้ใครสักคนเข้ามาช่วยไหมล่ะ!”ตองกระแทกเสียง
“....เออ!!ถ้าอยากตายนักก็เข้าไปเลย ฉันไม่ช่วยแล้ว!!”นนท์ผลักตองจนเซ ตองกัดฟัน มองนนท์ด้วยสายตาผิดหวัง
“ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้”
นนท์วิ่งออกจากหอประชุมไปด้วยความโมโหและน้อยใจ ตองพยุงตัวขึ้นยืนแล้วเดินกะโผลกกะเผลกไปหาโคนที่กระโดดเชือกอยู่ โคนหันมามองเธอด้วยสายตาพร่ามัวทำท่าจะเป็นลม ตองตัดสินใจกระโดดเข้าไปร่วมกับโคน
“โคน ทำใจดีๆไว้นะ!”
“ส...เสียงนี้ ตองหรอ?”โคนตอบเสียงพร่าเหมือนกระซิบ ตองเม้มปากด้วยความเจ็บแผลที่ข้อเท้า ก่อนจะตอบโคน
“ใช่!ฉันตองเอง เราจะต้องรอดไปให้ได้นะ!!”
“อืม...”
“เคี๊ยกๆๆๆๆ แม่หนูสองคนคิดจะโดดเชือกหมู่กันแค่สองคนหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอก~”คนแกว่งเชือกทั้งสองพูดพร้อมกัน
ทั้งสองยังคงกระโดดเชือกต่อไป ไม่มีใครรู้ชะตากรรมของทั้งสองว่าจะเป็นยังไง...
.................................................................................
“อา....ช่างเป็นเควสที่โหดอะไรแบบนี้”นาโนพึมพำ
เธออยู่ในห้องการงานอาชีพ นั่งอยู่บนโต๊ะ นาโนหยิบกรรไกรออกมาควงเล่น ก่อนหน้านี้เธอเดินกลับไปหาตองที่ห้องพยบาลแล้ว แต่เด็กสาวผมทองเดินหายไปไหนไม่รู้ นาโนจึงต้องเดินออกมาหากระดาษคนเดียว
“ตองจะเป็นไรมั้ยนะ”
นาโนพึมพำอีกครั้ง เธอกำลังรอเวลาที่จะเริ่มเกมของเธอ นาโนนั่งว่างๆไม่มีอะไรทำจึงเอากรรไกรตัดกระดาษคำสั่งเป็นรูปแมวเล่นแก้เซ็ง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ดูกังวลนิดๆ เพราะการละเล่นที่เธอหาได้
เกมที่เธอต้องเล่นคือ “คาโกเมะ” นั่นเอง
คาโกเมะคือเกมที่ใช้ผู้เล่นล้อมวงกัน โดยสมมติว่าเด็กคนหนึ่งเป็นยักษ์นั่งปิดตาอยู่กลางวง ที่เหลือเดินหมุนเป็นวงกลมแล้วร้องว่าKagome kagome, kago no naka no tori wa
Itsu itsu deyaru? Yoake no ban ni Tsuru to kame to subetta Ushiro no shoumen daare? (คาโกเมะ คาโกเมะ เจ้านกน้อยอยู่ในกรง อย่าได้ออกมา ย่ำค่ำแห่งรุ่งอรุณ กระเรียนและเต่าเล็ดรอด ใครกันที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณ?) ให้จบหนึ่งรอบจากนั้นคนที่อยู่กลางวงทาย เชื่อกันว่า หากเล่นบนภูเขาในเวลาย่ำค่ำ แล้วเด็กที่เป็นยักษ์ทายถูก เด็กคนที่ถูกทายถูกนั้น จะถูกปีศาจลักซ่อน
“เมื่อไหร่จะเริ่มนะ” นาโนบ่น
ครืด...ด..ด
นาโนหันไปมองประตูที่ถูกเลื่อน พร้อมด้วยร่างของเด็กสี่คนเดินเข้ามา เด็กชายคนแรกใส่ชุดกิโมโนสีดำ เด็กชายคนที่สองใส่ชุดกิโมโนสีเทาหม่น เด็กสาวคนที่มาด้วยกันคนแรกใส่กิโมโนสีส้มส่วนคนที่สองใส่สีแดง เด็กหญิงตัวน้อยในชุดกิโมโนสีแดงยิ้มร่าเดินเข้ามาหานาโนแล้วพูด..
“คาโกเมะ
คาโกเมะ...”
นาโนลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เด็กผู้ชายใส่ชุดกิโมโนสีหม่นพูดกับนาโน คนแรกด้วยสีหน้าเฉยชา
“ทายให้ถูกว่าด้วยนะครับ”ว่าจบเขาก็จับมือกับคนอื่นแล้วหมุนเป็นวงกลมล้อมนาโนไว้
“หลับตาสิคะ...พี่ต้องหลับตานะ♥”
เสียงทั้งสี่คนพูดพร้อมกัน นาโนจึงยอมหลับตาแล้วนั่งลงกับพื้น เธอได้ยินเสียงทั้งสี่คนร้องเพลงชัดเจน นาโนนั่งเงียบจนทั้งสี่คนร้องจบเพลง พวกเขาถามพร้อมกัน
“ใครกันที่อยู่ข้างหลังเธอ...?”
“คนที่อยู่ข้างหลังคือ.......”นาโนลากเสียง ก่อนจะเอ่ยคำตอบออกมา....
นั่นอาจเป็นคำตอบสุดท้ายของชีวิตเธอก็ได้.....
.................................................................................
“มาต่อกันเลยนะ...”
ตอนนี้เฟรมกำลังอยู่กับผู้คุมเกม เธออยู่รวมกับคนแปลกหน้าอีกสามสี่คน หลังจากชายหนุ่มร่างใหญ่ขยี้หัวของผู้ร่วมคนอื่น เฟรมรู้ว่ากำลังแขนของเขาคงไม่ธรรมดาแน่นอน เขาชี้มาทางพวกเธอแล้วออกตัววิ่ง
นี่ คือเกม ‘แปะแข็ง’
เฟรมวิ่งไปตามระเบียงไม้ขึ้นรา คนที่วิ่งตามเด็กสาวมาสะดุดล้มและถูกขยี้หัวด้วยมือของเขาจนแหลกเละ มันสมองไหลกระจายเต็มพื้น กลิ่นคาวไม่พึงประสงค์ลอยคละคลุ้งไปทั่ว เด็กสาวที่ร่วมเกมบางคนถึงกับอาเจียนขณะกำลังวิ่งหนี เฟรมสบถแล้ววิ่งต่อไปเรื่อยๆ
เมื่อครู่เธอเจอพวกเขา เธอดีใจที่ได้เจอคนที่น่าพึ่งพาได้..
แต่ตอนนี้!!เธอกำลังถูกไล่ล่าและคนพวกนั้นบางคนถึงกับผลักเพื่อนตัวเองไปให้ผู้คุมเกมเพื่อให้ตัวเองรอด! เฟรมคิดอย่างเจ็บใจ นึกถึงเพื่อนๆของเธอ พาลน้ำตาก็ไหลลงมา
อย่างน้อยเพื่อนของฉัน ก็พึ่งพาได้มากกว่าพวกนั้น
เฟรมเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ เธอต้องรอด ใช่!!เธอจะรอด เพื่อไปเจอเพื่อนของเธออีกครั้ง จะไม่ยอมตายเด็ดขาด!!!
“ช่วยด้วย!ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!”
“นาย!”
เฟรมหันไปมองเด็กหนุ่มที่ล้มลงพื้น เขาเคยช่วยเธอไว้ เฟรมลังเลว่าจะกลับไปช่วยเขาดีไหม เธอคิดไตร่ตรองดูอยู่พอสมควร เฟรมสบถคำหยาบออกมาแล้วหันหลังกลับไปหวังจะช่วยเด็กหนุ่ม
“มานี่เร็ว!!!”
เฟรมยื่นมือออกไปหวังจะคว้ามือของเขาไว้ เขาพยายามจะลุกขึ้นมาจับมือเฟรม ยิ้มขอบคุณเธอ เขาได้รับรู้ว่ามีคนที่ไว้ใจได้อยู่ที่นี่..เขาดีใจ ดีใจเหลือเกิน...
ลูกแกะที่น่าสงสาร.....
ฉัวะ!!!!
เลือดสีแดงฉานกระจายใส่หน้าเฟรม เด็กหนุ่มยิ้มค้างอยู่อย่างนั้นและล้มลงไป เฟรมยังค้างอยู่ท่าเดิม สีหน้าเธอเริ่มแย่ลงเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
นี่ เป็นบทลงโทษของการลังเลยังไงล่ะ...
“ม่ายยยยยยยยยย!!!”
ครืน... เปรี้ยง!!ซ่า.....
เมฆฝนกำลังใกล้เข้ามา แสงฟ้าแล่บผ่านบานหน้าต่างฝุ่นเขรอะ เลือดไหลจากศีรษะของเด็กหนุ่ม มีดสั้นยังปักอยู่ที่เดิม ผู้คุมเกมยังอยู่ที่เดิม เฟรมก็ยังอยู่ที่เดิม
แต่จิตใจของเธอไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว....
เพื่อนตายต่อหน้าต่อตา คนที่เธอจะช่วยก็ตายไปอีกคน ต้องมาวิ่งหนีฆาตกรเพียงคนเดียว เธอต้องเรื่องร้ายๆอีกมากแค่ไหนกัน!!
ภาพฆาตกรเงื้อมือเหนือศีรษะเธอสะท้อนในแววตาสีม่วงสวยงาม
“เฟรม.....งั้นหรอ ฮ่ะๆๆๆๆ”เพื่อนหัวเราะหน้าจอมอนิเตอร์ เขาเอารายชื่อออกมาอีกครั้ง เขาวงชื่อเฟรมด้วยหมึกสีเขียว
“ฉันจะรอนะ”
Name : โคน
นักเรียนธรรมดา
“ขอบใจนะ”
Status : ดำเนินเกม
Update สถานะ by เพื่อน
หน้า1
คิด ตาย
เอวา ดำเนินเกม
ไรส์ ???
นนท์ ???
เมก้า ดำเนินเกม
นาโน ดำเนินเกม
เฟรม ดำเนินเกม
แตงโม ตาย
ตอง บาดเจ็บ,ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
โคน ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] บาดเจ็บ,ดำเนินเกม
[???] ???
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
หน้า2
นิธาน ดำเนินเกม
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ???
[ยังไม่ปรากฏ] ???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
ก..กลับมาแล้วค่ะ..//เหงื่อตก
เมื่อวานฝนตก..เปิดคอมไม่ได้QAQ..
ตอนนี้เราอยู่บ้านญาติที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ...อยู่มาตั้งแต่เริ่มแต่งเลยล่ะค่ะ..
ถ้ามันแปลกๆเริ่มไม่สนุก หรือเจอคำผิดก็บอกไรท์นะคะTwT
อ้อ...ไรท์คงต้องเปลี่ยนมาอัพวันเว้นวันแล้วนะคะ เพราะต้องไปหาของมาตกแต่งหน้าบทความ บลาๆๆๆQ_Q;;
ตอบคอมเม้นท์
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : SoRa Blood -SKY< My.iD >  [ IP : 37.228.104.236 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
WB : โถ..แตงโม//ซับน้ำตา#โดนรุมกระทืบ
มีคนบอกว่าหัวนิธานสีเหมือนน้ำแข็งใส(แหม น่ากินจัง//แทะ)ส่วนไรส์นี่....(//มองว์)
ปล.เราอาจจะอายุน้อยกว่าโซระซังนะคะ เราเกิดปลายปีค่ะTvT..
ปล.2 ขอบคุณนักอ่านเงาและไม่เงาที่ติดตามนะคะ :) ยอดวิว35คน มี4ตอน เราดีใจมากเลยล่ะค่ะ //โค้ง
ความคิดเห็น