คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : My Best Friend 14 : รูปร่างที่พร่าตา
My Best Friend 14
รูปร่างที่พร่าตา
“ปกป้องคนทรยศแล้วได้อะไรหรอ?”
“ยังไงก็เถอะ รีบไปต่อกันได้แล้ว ป่านนี้ไรส์จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
ชายหนุ่มผมฟ้าผู้มีอายุมากที่สุดในกลุ่มยืนขึ้น เด็กสาวผมสั้นสีดำเดินเข้าไปใกล้บานประตู เธอจับมันเลื่อนออกก่อนจะเดินเข้าไปพร้อมแมวดำที่คอยติดสอยห้อยตามเธอมาตลอด
“มาเถอะ เอวา เราต้องไปต่อ”ตองพยายามฉุดให้เอวายืนขึ้น
“.....ฉัน.......”เด็กสาวผมน้ำตาลไม่ยอมลุกขึ้น ปากเธอพึมพำบางอย่างจนตองต้องเงี่ยหูฟังใกล้ๆ
“ฆ่าฉันเถอะ..”
ดวงตาสีคาราเมลช้อนมองอย่างวิงวอนมีหยดน้ำใสๆเอ่อคลออยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและรู้สึกผิด จนบรรดาเพื่อนๆของเธอใจหาย
“เอวา!อย่าพูดอย่างงั้นสิ!!” โคนเป็นคนแรกที่โพล่งขึ้นมา
“เอวา เธอไม่ผิดสักหน่อย...”ตองเขย่าตัวเอวาเพื่อเรียกสติเพื่อนสาว เอวาเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีคาราเมลไร้แววตามองหน้าเพื่อนพลางเอ่ยประโยคเดิมๆไปด้วย
“ฆ่าฉันเถอะ ...ขอร้องล่ะ”
“.....”
นาโนเดินเข้าใกล้เอวาก่อนจะหยิบสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าออกมา แล้วย่อตัวลงในระดับเดียวกับเอวา มือบางหยิบของในห่อออกมา
“ไอ้นี่ น่าจะช่วยได้นะ”
หมับ!
นาโนใช้สร้อยที่อยู่ในถุงเครื่องรางออกมา แล้วคล้องคอเอวา ทันทีที่สร้อยคอเชือกสีดำธรรมดาๆร้อยก้อนกรวดสี่เหลี่ยมถูกคล้องคอ เอวาก็นิ่งไปทันที
“น..นาโน อะไรน่ะนั่น?” ตองมองสร้อยตาหน้าตาประหลาดนั่นด้วยความสงสัย
“รางวัลจากเกมที่แล้วน่ะ เห็นว่าเป็นเครื่องราง เลยคิดว่าน่าจะช่วยได้” นาโนยักไหล่
“เอาเถอะ รีบไปกันได้แล้ว”
นิธานเดินนำทุกคนผ่านซากศพของผู้ล่าและเมก้าที่ถูกแขวนคอ เขาพยายามไม่มองสภาพน่าขนลุกของห้องนี้แล้วเดินเลี่ยงไปเงียบๆ
“มาเถอะ เอวา” ตองฉุดเอวาลุกขึ้น คราวนี้เอวายอมลุกตามแต่โดยดี
“อืม..”
“แตงโม ปัญญา ไปกันเถอะ” โคนหันไปข้างหลัง “อ้าว....ปัญญา พี่แตงโม หายไปไหนแล้วล่ะ”
“พี่เขาเดินไปไหนแล้วไม่รู้อ่ะครับ” เด็กชายผมน้ำตาลส่ายหัว
“โธ่..... พี่นิธานคะ!แตงโมไปไหนไม่รู้…”
“เรียกฉันหรอโคน...”
เสียงเย็นเอ่ยเรียบๆข้างหลังเด็กสาวผมชมพู โคนสะดุ้งหันกลับไปมอง เด็กสาวผมสีม่วงอมชมพูยืนอยู่ข้างหลังเธอ เจ้าของดวงตาสีม่วงอะมิทิสต์และสีฟ้าครามสบตากันอยู่นาน จนกระทั่งเด็กชายในชุดเอี๊ยมทนไม่ไหว จึงเอ่ยขัด
“พี่ๆครับ รีบไปกันเถอะ...เดี๋ยวเขาก็ทิ้งไว้นี่หรอก”
ปัญญามุ่ยหน้า ก่อนจะเดินนำออกไปคนแรก โคนจึงวิ่งตามไป.. แตงโมมองไปรอบห้องด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเดินตามทุกคนไป
“โคน ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
ตองถามเพราะสังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของโคน เด็กสาวผมชมพูส่ายหน้าแล้วเดินนำตองไป ตองจึงได้แต่ทำหน้าสงสัยต่อไป
“นี่ เราอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้วหรอครับ”ปัญญาที่เดินมาขนาบข้างตองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ถามเสียงใส ตองทำท่าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มเจื่อนๆตอบไป
“อ่า....ไม่รู้สิ” แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน
“คงสัก5ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำน่ะ” นาโนพูด แม้จะยืนอยู่หน้าสุดแต่เธอก็ได้ยินทั้งคู่คุยกัน
ก็เล่นเสียงดังขนาดนั้นนี่นา..
“เอ๋! แค่ห้าชั่วโมงเองหรอ ทำไมรู้สึกว่ามันนานจัง!!”
แตงโมร้อง โคนเหลือบตามองเด็กสาวผมม่วงอมชมพู แต่เมื่อถูกดวงตาสีม่วงอะมิทิสต์จ้องกลับเธอก็รีบหลบตา
“เพราะเราไม่มีนาฬิกามั้ง เลยคิดไปเองว่าผ่านไปนานแล้ว แถมที่นี่ก็ไม่มีพระอาทิตย์ด้วย ทำให้ไม่รู้เวลาที่แน่ชัด” นาโนยักไหล่
“....ไรส์!”
เสียงของรุ่นพี่หัวฟ้าร้อง ดึงความสนใจทุกคนให้หันไปมอง นิธานเขย่าตัวไรส์ที่สลบอยู่ตรงทางเดินเชื่อมตึก เด็กสาวผมสีน้ำเงินค่อยๆปรือตาช้าๆ ก่อนจะสำลักเลือดออกมา ทำให้นิธานที่นั่งดูอาการตกใจ
“เฮ้ย!เป็นอะไรมากไหม!?”
“ไม่เป็นมั้งคะ... ถามมาได้...” ไรส์แดกดันหน้านิ่งก่อนยันตัวขึ้นมานั่ง แล้วมองหน้ารุ่นพี่หัวฟ้า นิธานถึงกับยิ้มแหย
อ่า.... พูดขนาดนี้ คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง
“พี่ไรส์!!เป็นไงบ้างครับ! บาดเจ็บตรงไหนครับ หวาาา~!” เด็กชายผมน้ำตาลพุ่งเข้าชาร์ตตัวเด็กสาวผมน้ำเงินจนเธอล้มลงไปอีกรอบ ปัญญาเขย่าตัวไรส์รัวจนเธอต้องร้องปราม
“พี่จะตาย เพราะโดนเขย่านี่แหละ” ไรส์กลอกตา
“แล้วสรุปไปโดนอะไรมา?”นาโนถามบ้าง
“.....”ไรส์หันมองหน้านาโนช้าๆก่อนจะพูดเบา “ฉันไปเจอเฟรมกับนนท์มา”
“หา!!เฟรมกับนนท์เป็นคนทำหรอ!?” แตงโมโวยวาย ไรส์ไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้เห็นด้วย เธอเงยหน้ามองเมื่อทุกคนมากันครบแล้วจึงเปิดปากพูดต่อ
“รู้จักดอก ฮิกันบานะ ไหม?”
“เอ๋... ดอกไม้หรอ?”แตงโมถาม
“ดอกสีแดง กลีบเล็กๆหลายกลีบ พวกหนังหรือการ์ตูนญี่ปุ่นสยองขวัญโบราณชอบเอามาใช้น่ะ นึกออกไหม”
“แล้วถามทำไมล่ะ” โคนขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ตามความเชื่อญี่ปุ่น แม่น้ำปรภพจะแบ่งโลกของคนเป็นและคนตายออกจากกัน มีความเชื่อกันว่าที่ฝั่งโลกของคนตายจะมีดอกฮิกันบานะบานอยู่เต็มไปหมด...”
ไรส์ว่าก่อนหันไปมองทางเดินมืดสลัวข้างหน้า ทุกคนจึงมองตามไปด้วย
“ฮิกันบานะมีความหมายว่าการจากลา แต่ก็มีอีกความหมายว่าการได้พบกันใหม่...”
“!!!!”
เสียงคนพูดดังออกมาจากความมืดข้างหน้า ร่างทั้งสองเดินออกมาให้แปดเห็น เด็กสาวผมทองยาวสลวยกับเด็กหนุ่มผมดำถือดอกไม้สีเลือดในมือยิ้มร่า
“เฟรม...นนท์” ไรส์พึมพำ
“ไม่ต้องห่วงหรอกไรส์ ไอ้ยาที่ให้กินมันก็แค่ทำให้ร่างกายปั่นป่วน เช่นน้ำกรดน้ำย่อยย่อยกระเพาะ ยังไม่ตายตอนนี้หรอก”เฟรมยิ้มแล้วเอียงคอมอง
“เห~~อยู่กันครบเลยนี่”
“ยัยบ้า....อ่อก..แค่กๆๆๆ” ไรส์สำลักของเหลวสีแดงออกมา ก่อนจะไอโขลก
“ก็นะ ถ้าไม่รักษาอาจเกิดภาวะเลือดท่วมปอดจนขาดอากาศได้แหละ” นนท์เสริม
“ฮึ่ย... แก.......”
ไรส์ทรุดตัวลงไปอีกครั้ง สีหน้าทรมานของเด็กสาวทำให้ปัญญาจึงหยิบขวดยาในกระเป๋าออกมา เด็กชายกรอกของเหลวสีชมพูใส่ปากให้เด็กสาวผมสีน้ำเงิน
“ผมมียาเหลือครับ! กินให้หมดนะครับ!!”ปัญญาว่า ไรส์จึงยอมกลืนมันลงไป
“แฮ่กๆ..แค่ก.. ขอบใจนะ ปัญญา...”
ไรส์หันกลับไปเผชิญหน้าเพื่อนทั้งสองคน...เฟรมกับนนท์ เด็กสาวผมทองกัดเล็บแล้วปาดอกไม้ลงพื้นแล้วขยี้จนแหลก
“ชิ... ไม่ตายหรอ!”
“ทำแบบนี้ทำไม นนท์...เฟรม”
เอวาเงยหน้ามองทั้งสองคน หลังเธอยังทำใจไม่ได้จากการตายของเพื่อนทั้งสองคน เธอกลับต้องเจอเรื่องแบบนี้หรอ?
“ไม่เห็นต้องถามเลย...”นนท์ยักไหล่ก่อนแสยะยิ้ม
“ถ้าไม่ฆ่าคนอื่นก็ออกไปไม่ได้น่ะสิ♥”
“อ๋อ...แบบนี้นี่เอง”
คนที่อยู่หลังสุดพูด ต่อมาเฟรมและนนท์ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากคนที่ไม่น่าเป็นไปได้มากที่สุด เจ้าตัวค่อยๆเอามือที่กุมท้องออกแล้วชี้หน้าเฟรม
“โดนเป่าหูมาสินะ”
ดวงตาสีม่วงอะมิทิสต์มองเข้าไปในดวงตาสีม่วงไวโอเล็ตของอีกคนราวกับจะทะลวงเข้าไปในตัวตน ดวงตาที่ทั้งเฉียบคมและเยือกเย็นจนเฟรมตกใจ
อะไรกัน ทั้งๆที่ตอนนี้เราเป็นฝ่ายเหนือกว่า..... เนี่ยนะ?
“ฮิ.. ถ้าคิดว่าทำแบบนั้นแล้วออกไปได้ ก็เชิญเลย” แตงโมทำยิ้มท้าทาย
“แตงโม...”
โคนมองคนข้างกายอย่างระแวง ก่อนจะถอยห่างออกมาหนึ่งก้าว
“เฟรม....เธอน่ะ โง่จริงๆซะด้วย”แตงโมยิ้ม เฟรมก้าวถอยหลัง
“ตกต่ำลงขนาดนี้เชียวหรอ?ฮิฮิ”
“แตงโม!!เป็นอะไรไป!”นิธานเขย่าตัวเด็กสาว แตงโมปัดมือของเขาออกก่อนจะมองอย่างเหนื่อยหน่าย
“น่ารำคาญน่ะ....นี่ก็แค่ตัวตนที่แท้จริงของฉัน จะตื่นเต้นอะไรนักหนา”
“อย่ามาพูดแบบนั้นกับฉันนะ!!”
เฟรมพุ่งเข้าหาร่างของเด็กสาวผมสีม่วงอมชมพู แตงโมไม่เบี่ยงตัวหลบและไม่คิดจะทำด้วย
ฉึก!!!
ปลายมีสีเงินกระชากออกจากปากแผลของเด็กสาวผมทอง เธอกุมแผลแล้วล้มลงไป รองเท้านักเรียนยี่ห้อดังเหยียบซ้ำจนเฟรมร้องโอย
“ที่นี่น่ะ...ไว้ใจใครไม่ได้หรอกนะ”
พลั่กๆ!
“อึก!”
“พอได้แล้วแตงโม!!” ไรส์เข้ามาห้ามแตงโมเมื่อเห็นว่าเธอจะใช้มีดกรีดลงบนลำคอของเพื่อนอย่างเฟรม
แตงโมหันกลับมามองไรส์ก่อนจะแค่นยิ้มสมเพชออกมา..
“ปกป้องคนทรยศแล้วได้อะไรหรอ?” เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาสีม่วงอะมิทิสต์ตรงๆทำให้เจ้าของดวงตาสีอำพันกดดันไม่น้อย
“ไม่เอาน่าแตงโม...เฟรมน่ะ...” คำพูดของเธอถูกขัดด้วยแตงโม
“ตัวเองก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัวแท้ๆ”
ดวงตาสีอำพันไหววูบ เจ้าของดวงตาสีม่วงอะมิทิสต์หันกลับไปหาทุกคน แตงโมยิ้มน้อยๆแล้วถาม
“แต่ละคนก็ไปตามทางของตัวเอง แบบนี้ดีกว่าไหมล่ะ? ยังไงก็คงไม่มีเป้าหมายเดียวกันหรอก คิดว่าไงล่ะคะ?”
“นี่!แบบนั้นมันอันตราย..”ไรส์แย้ง
“อืม ก็น่าจะดีนะ”
“นาโน!!” ไรส์หันไปหาเด็กสาวผมดำที่ยืนอยู่กับแมวดำ
“ฉันสงสัยมานานแล้วนะ...เธอน่ะไว้ใจไม่ได้” นาโนมองหน้าเด็กสาวผมน้ำเงิน “ทำไมถึงรู้ทุกอย่างดีนักล่ะ?”
“ก็ไดอารี่มันเขียนไว้นี่!”ไรส์เถียง
“เอาเถอะมาแบ่งคนกันดีกว่า.... ใครจะไปกับฉันมาทางนี้”
แตงโมยิ้มกว้างแล้วกางแขนสองข้างออก นิธานและทุกคนทำท่าอึกอัก นาโนจึงเดินไปทางฝั่งแตงโมก่อน เมื่อเห็นดังนั้นนิธานจึงตามไป ตามด้วยโคน เอวาและตองตามลำดับ
เหลือแค่ปัญญากับไรส์และเฟรมยืนอยู่ด้วยกัน..
“จะมาด้วยกันไหมนนท์”
แตงโมยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ไร้หนทาง นนท์จึงพยักหน้าช้าๆ ไรส์กัดฟันก่อนจะสบตากับเด็กสาวผมม่วงอมชมพู
“ไม่ว่าใครก็มีทางของตัวเอง อยากทำอะไรก็ทำเถอะ...”
แตงโมหัวเราะ ทั้งกลุ่มหันหลังเดินจากไป ไรส์จึงค่อยๆทำแผลให้เฟรมเพราะยารักษาหมดแล้ว ปัญญากอดไรส์เบาๆ เด็กชายไม่รู้จะทำยังไงเพื่อปลอบใจพี่สาวคนนี้ดี
“เอาเถอะ ยังไงก็คิดไว้แล้วล่ะนะ...”ไรส์ส่ายหัว
“เอ๋”ปัญญาร้องเบาๆ
“คนเราก็ชอบไหลตามน้ำแบบนี้น่ะนะ”
ไรส์ยิ้ม ปัญญารู้ดีว่าพี่สาวตรงหน้ากำลังฝืนยิ้มแต่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย จึงได้แต่นั่งอยู่ข้างๆจนกว่าทั้งสามจะพร้อมไปต่อเท่านั้น
มาอัพแล้วค่ะ อ้อ ไอ้ที่ว่าไว้ตอนที่แล้วไม่จริงนะคะ!!!#หรอ
โทริ...ฉันแค่ให้นายตรวจคำผิด ไม่ใช่อัพ แต่ก็ช่างเถอะ-_-''
เอาเป็นว่าขอโทษที่อัพช้านะคะ เน็ตมันไม่ดีT^T
ตอบคอมเม้นท์
| หน้าที่ <a target="s" "="">1 | 2 |
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : dark-otaku< My.iD >  [ IP : 180.180.226.55 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
WB : งงต่อไปค่ะ #โดนตบตายห่าน
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : bbsaver< My.iD > [ IP : 125.26.245.224 ] ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
WB : ไม่ถล่มแล้วค่ะ พอจะเข้าได้แล้ว...//เก็บซ่อนความอาฆาตไว้ในใจ
Velen
ความคิดเห็น