Story ออริบ้านไรส์ศรี

ลำดับตอนที่ #2 : Vinum Bacca [ Verse : ∅ ]

Google doc

Vinum Bacca

[ Verse : ∅ ]

นี่เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว

เรื่องของเด็กสาวคนหนึ่งในวัยที่เป็นเด็กหญิง เธอนั้นมีดวงตาสีมาเจนต้าเป็นประกาย ผมสีกล้วยไม้มัดแกละอย่างน่ารัก เธออายุได้ 14 ปี ชุดกะลาสีสีขาวนั้นเป็นชุดประจำตัวของเธอ

เธอเป็นคนพิเศษ ในโลกที่พิเศษ โลกที่เธอมองเห็นเป็นประกายระยิบระยับ อุดมไปด้วยการผจญภัยอันน่าตื่นเต้นและความสุขล้นปรี่จนแทบทะลัก จักรวาลส่วนตัวของเธอเป็นสถานที่ที่สมควรจะถูกเรียกว่ายูโทเปีย ทั้งพ่อแม่ที่ใจดี เพื่อนที่น่ารัก และสัตว์เลี้ยงที่แสนวิเศษ หากเป็นนิทานก็คงเรียกได้ว่าเป็นนิทานที่อยู่ในช่วง ‘แล้วทุกคนก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป’ เป็น Happily ever after ที่หลายคนใฝ่หา

กระนั้นนางเอกหญิงของเรากลับคิดต่าง

โลกที่มีแต่ความสุขมากมายเกินไปนั้นเป็นพิษกับเธอ ทุกอย่างวนเวียนไปมาเหมือนอยู่ในตู้ปลา นับวันเธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด โลกใบนี้ก็เหมือนนาฬิกาทราย พลิกกลับไปกลับมาให้มันดำรงอยู่ไปวัน ๆ เท่านั้น

ท่ามกลางความทรมานเหล่านั้น โชคดีที่โลกของเธอยังเปล่งประกายโอบล้อมเธอไว้อย่างอ่อนโยน

เด็กหญิงผู้มีอายุ 14 ปีตลอดกาลคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำอย่างไรให้โลกใบนี้เปล่งประกายเหมือนโลกส่วนตัวของเธอ เธอใช้เวลาขบคิดและเขียนมันออกมาเป็นตัวอักษร กระดาษมากมายที่กองพะเนินในโลกของเธอ จะเป็นมนุษย์คนไหนก็มองไม่เห็นมันเลยสักคน ความทุ่มเท ความพยายามในการแบ่งปันเศษเสี้ยวจินตนาการของเธอถูกโลกเมินเฉย โลกอันสวยงามค่อย ๆ ล่มสลายลงทีละนิด ดูราวกับเป็นพิธีอาลัยต่อฝันที่ใกล้ตาย

เด็กหญิงไม่รู้กระทั่งว่าตัวเองกำลังอยู่ตรงจุดไหนของโลกและขอบเขตเวลา

ในวินาทีนั้น

…….ก็มีปากกาขนนกสีเงินร่วงลงมาจากฟ้า

 

……..

เด็กหญิงหยิบปากกานั้นมาตรวจสอบ ในปากกามีน้ำหมึกหลงเหลืออยู่นิดหน่อย เธอทดลองนำมันไปใช้ ปรากฏว่ายิ่งเขียนน้ำหมึกก็ยิ่งไหลออกมาราวกับไม่มีวันหมด เธอแปลกใจเล็กน้อยจึงลองเริ่มเขียนคำที่เป็นคำขึ้นมา

คำแรกที่เธอเขียนคือ ‘W.B.’

เป็นชื่อย่อของนามปากกาเธอ.. จะเรียกเธอตอนนี้ว่า Wine Berry เลยก็ได้ ไวน์เบอร์รี่เขียนลงไปแบบนั้นโดยไม่ได้คาดหวังอะไรมากมาย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำนั้นหมายความว่าไง แต่เธอจินตนาการไปว่าถ้ามีสัตว์น่าตาแปลก ๆ ออกมาคงสนุกดีพิลึก เหมือนในวรรณกรรมแฟนตาซีไง

ความจริงแล้วถึงจะขนานนามตัวเองว่านักเขียน แต่ความจริงแล้วเธอไม่ใช่นักเขียนจริง ๆ หรอก งานเขียนของเธอก็แค่เรียงร้อยถ้อยคำที่ไม่ได้ความขึ้นเป็นประโยคต่อไปเรื่อย ๆ เท่านั้นเอง

เธอยังคิดแบบนั้นต่อไป แม้ว่าจะเห็น ‘สิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาด’ ที่ถือกำเนิดออกมาจากปากกาแล้วก็ตาม

มีความตระหนักคิดเกินขึ้น ว่าปากกานี้ไม่ใช่เพียงปากกาขนนกธรรมดา

มันเป็นปากกาขนนกวิเศษที่จะดลบันดาลให้สิ่งที่เขียนเป็นความจริง

กระนั้น….

ไม่ว่าเธอจะเขียนคำว่า ‘ยูโทเปีย’ ลงไปสักกี่ครั้ง โลกที่พังทลายไม่เหลือชิ้นดีของเธอก็ยังคงหมองมัว เย็นเยียบและน่าสังเวชจนทนไม่ได้ เธอเขียนไม่ได้แล้ว เธอจะเขียนอะไรดี.. เธอจะเขียนอะไรได้อีก! เธอมันไร้ค่า น่าสมเพช!! ทำไม่ได้แม้กระทั่งการซื่อสัตย์ต่อตนเอง! สาสมแล้วนี่ที่เธอจะไม่เหลืออะไร!! เธอร้องไห้พร้อมส่งแรงอาฆาตที่มีต่อโลกออกไป

หยดน้ำตาของเธอผสมกับน้ำหมึกบนกระดาษทำให้หมึกนั้นเปรอะจางลง W.B. ส่งเสียงแปลก ๆ แล้วเอาหัวมาดุน ๆ แขนเธอเหมือนอยากจะปลอบ เธอกอดมันแล้วร้องไห้ต่อไป ร้องจนน้ำตาหยดลงบนหมึกที่ปลายปากกา

เธอมีพร้อมทุกอย่าง แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่เหลืออะไรเลย

จนเวลาผ่านไป แม้แต่น้ำตาก็ยังหายไป

……..

เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอยังคงอายุ 14 เธอไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ผู้คนรอบกายก็เช่นกัน อย่างกับว่าโลกนี้ถูกสาปอยู่ยังไงยังงั้น

เด็กสาวเติบโตขึ้น แต่ร่างกายนั้นอายุมีเพียง 14 ตลอดกาล

เธอจับปากกาขนนกไว้ มือเริ่มขีดเขียนบางอย่าง

ด้วยรอยยิ้มที่เหมือนอยากจะแก้แค้นโลกทั้งใบ ปากกาขนตวัดด้วยความเร็วอันน่ากลัว ทุกลายเส้น ทุกตัวอักษรเหมือนเป็นลมหายใจของเธอ

เขียนเสร็จแล้วล่ะ

เรื่องราวของเวนูม่า บัคก้า

……..

เด็กสาวคนหนึ่ง ผมหางม้าสีม่วงสะดุดตา ดวงตาก็เป็นเสียงเดียวกับเส้นผม แต่งตัวแฟนซีเหมือนหลุดมาจากอีกโลก นิสัย ทัศนคติ แม้กระทั่งวิธีพูดก็ดูสุดโต่ง เข้าใจไม่ได้เลย

เวนูม่า บัคก้าคือชื่อของเธอ

พริบตาที่ดวงตาทั้งสองข้างปรือขึ้น ไวน์เบอร์รี่ก็ถอยหลังกลับด้วยสัญชาติญาณทันที ทว่าเด็กสาวที่ชื่อเวนูม่ากลับพระพริบตาช้า ๆ พร้อมกับวาดระบายรอยยิ้มเหมือนแมว ประกายตาชุ่มชื้นมีชีวิตชีวา

“มนุษย์นั้นเกิดจากขนมปังและไวน์ ลำพังขนมปังและไวน์สร้างมนุษย์ไม่ได้… แต่นี่มันเหนือชั้นขึ้นไปอีกด้วยการเป็นมนุษย์ที่เกิดจากน้ำหมึกและกระดาษงั้นหรอเนี่ย? สุด ๆ ไปเลยน้า~”

ใบหน้าที่คล้ายกันราวกับเป็นวัยผู้ใหญ่ของเด็กหญิงทำให้เธอตื่นเต้น

เวนูม่านั้นมีสติรู้มากพอที่จะรู้ว่าตัวเองเกิดขึ้นมาจากน้ำหมึกและกระดาษ เป็นมนุษย์สังเคราะห์ เป็นของจำลอง กระนั้นเธอก็ไม่รู้สึกโกรธอะไรสักนิด เธอยิ้มเหมือนแมวตลอดเวลา คล้ายกับว่าแค่ได้มีตัวตนก็พอใจแล้ว

ส่วนไวน์เบอร์รี่นั้น มีแต่ความรู้สึกตื่นเต้นและดีใจเท่านั้น ไม่สิ มีความหวังด้วย

เวนูม่า..คืออนาคตของเธอ อนาคตที่เติบโต เป็น “ถ้า” ของเธอที่ไร้อิสระ ตัวตนของเวนูม่าจะต้องเป็นใบเบิกทางทำให้โลกของเธอกลับมาสว่างสไวอีกครั้งแน่นอน

ทั้งที่ความจริง เธอก็แค่เพิ่มหน้าหนังสือของโศกนาฏกรรมแท้ ๆ ....

……..

ไวน์เบอร์รี่ไม่ได้เกลียดเวนูม่านะ ไม่มีวันและไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นด้วย

กระนั้นด้วยความรู้สึกที่...ริษยานิด ๆ ล่ะมั้งกับความเป็นอิสระของเวนูม่าที่มักจะหัวเราะสนุกสนานเสมอ เธอคนนั้นเป็นอิสระ มีความเป็นมนุษย์และซื่อสัตย์กับตัวเองเกินกว่าจะดึงลงมาให้ตกต่ำได้

อิจฉาจัง อยากบินไปได้แบบนั้น อยากออกจากกรงนี่

ไวน์เบอร์รี่ภาวนาอยู่แบบนั้นเสมอ กระนั้นก็มีเพียงแค่เวนูม่าที่เดินทางไปมาได้อย่างอิสระ เธอเป็นเพียงนักโทษที่ถูกจองจำในกรงแสนสวยนี่ สิ่งที่ทำได้ก็มีแต่การเอื้อมไปไขว่คว้าท้องฟ้าที่ดูเหมือนภาพเขียน มันไม่ยุติธรรมเลย ทั้งที่เธอเขียนเวนูม่าขึ้นมาแท้ ๆ แต่เด็กคนนั้นกลับโกยความสุขอยู่ฝ่ายเดียว อิจฉาจัง น่าอิจฉาที่สุดเลย

เพราะงั้นนะ ฉันขอทำให้เธอรู้สึกแบบฉันบ้างได้ใช่ไหม?

ปากกาขนนกสีเงินยังคงมีหมึกเหลือเฟือให้เธอปรับแต่งตัวตนของเวนูม่าบัคก้า เพิ่มความรู้สึกของกรงขังเข้าไป ให้เธอใช้ชีวิตในกรงสวย ๆ บนโลกมนุษย์ให้เธอลืมว่าตัวเองเคยเป็นอะไร  ให้เธอเจอเรื่องที่ใกล้เคียงกับที่ตัวเองเจอให้ได้มากที่สุด ความทรงจำของเธอทั้งหมดจะกลับมาเมื่อตาย และจะได้พบกับไวน์เบอร์ในโลกหลังความตายเช่นกัน

แต่เธอก็กลัวว่าหากเกิดการเขียนทับความทรงจำมากครั้งเกินไป ตัวตนของเวนูม่า บัคก้าจะพังทลาย หากคานสมดุลไม่ไว้อยู่ ตัวตนที่ชื่อเวนูม่าจะค่อย ๆ พังลงหรือเปล่า? เช่นนั้นก็ไปให้สุดทางเลย ลบเธอทิ้งไปก่อนจะพังลงซะก็ดี

เธอจึงกำหนดให้ เวนูม่าตายได้เพียง 5 ครั้ง เท่านั้น

หลังจากนั้น ตัวตนของเวนูม่าบัคก้าจะสูญสลาย จะไม่เหลือแม้วิญญาณ หายไปตลอดกาลตรงตามความหมาย ทุกสิ่งที่ระบุถึงการมีตัวตนของเธอจะหายไปด้วย

ความจริงแล้วเธอน่าจะยั้งคิดกว่านั้น เธอไม่ควรเขียนอะไรเพราะโกรธหรือริษยาใคร

แต่ก็เหมือนเช่นคำพูดที่นำกลับมาไม่ได้.. ตัวหนังสือที่ชื่อเวนูม่า บัคก้าก็ลบด้วยสิ่งใดไม่ได้เช่นกัน เธอคนนั้นมีเวลาแค่ 5 ตาเดิน

ไวน์เบอร์รี่ใคร่ครวญเรื่องนี้ทุกครั้งที่มีเวลา เธอกำลังรอพบเด็กสาวที่เป็นอนาคตของตัวเอง

หลังจากที่เธอคนนั้นตาย จะนำเรื่องแบบไหนมาเล่าให้ฟังกันนะ

มันคือความเย็นชาแต่ก็ไร้เดียงสา

หากเป็นไปได้ เธอก็คงนั่งนึกเสียใจในภายหลังและต้องการกลับมาแก้ไขทุกอย่างที่ตรงนี้ แต่เวลาไม่ไหลเวียนกลับ ต่อให้เป็นนาฬิกาทรายก็ไม่ได้หมุนกลับ แต่แค่ย้อนไปมาเท่านั้นเอง

……..

การกลับมาครั้งที่ 1 … ตามเงื่อนไข จะได้รับความทรงจำของรากฐานตัวตนตัวเองทันทีที่ตาย เวนูม่ายังคงยิ้มแย้มให้ไวน์เหมือนปกติ ตาสองข้างของเธอเป็นประกายราวกับยินดีที่ได้พบเธอยังไงอย่างงั้น ทั้งที่เธอส่งเด็กสาวตรงหน้าไปทรมานตั้งแต่แรกเกิดแท้ ๆ

“หือ? เรื่องพ่อแม่หรอ อ้อ ไม่ใส่ใจหรอก ก็แค่ 12 ปีแรกน่ะ อีก 6 ปีที่เหลือเป็นปีที่ดีนะ”

เธอไม่โกรธเลย แถมยังเล่าให้ฟังด้วยรอยยิ้มอีก

“มีทั้งคนที่เป็นมิตรแล้วก็คนที่โดนเกลียดน่ะ ไม่น่าซนไปเล่นคบเพลิงเลย ดันไปทำกับดักเปิดสวิชต์จนเขาตายไป 3 คนแน่ะ ถูกเหลียดแน่เลย แย่จัง ต้องสารภาพบาปกับใครดีเนี่ย เธอดีไหมไวน์?”

“........เธอก็ไวน์เหมือนกันนั่นแหละ”

“ยกชื่อเล่นให้ฉันด้วยหรอ เป็นเกียรติมาก ขอบคุณนะ”

เวนูม่ายิ้มเหมือนแมว เธอดูไม่ทุกข์ร้อนจริง ๆ ไวน์นั่งฟังเรื่องที่เวนูม่าเล่าเงียบ ๆ ต่อให้มีกรงมาขัง เวนูม่าก็ออกจากกรงนั้นไปได้ เธอเป็นอิสระมากเกินกว่าจะขังไว้ด้วยกรงเห่ย ๆ แบบนั้น

ไวน์ตัดบทเวนูม่าที่กำลังเล่าติดลมด้วยการส่งเธอออกไปที่โลกอีกครั้ง

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♡

……..

การกลับมาครั้งที่ 2 คราวนี้เวนูม่าหมุนตัวไปมาเหมือนกำลังเต้นรำ เนื้อตัวมีแผลฟกช้ำนิดหน่อย แต่เธอดูไม่ได้ใส่ใจมันเหมือนทุกที เวนูม่ายิ้มเหมือนแมวดูท่าทางสนุกจากใจจริง

“นี่หรอ? มีคนสอนให้น่ะ รู้สึกจะชื่อโอดีลนะ เป็นคนน่ารักน่ะ คราวนี้หนักหนาน่าดู ทุกคนคงหมั่นไส้ก็เลยรุมตีกันขนาดนั้น แย่จัง มันเป็นปัญหาตั้งแต่สามัญสำนึกลงไปจนถึงรากฐานเลย ไม่ไหว ๆ ถ้าจะให้ทุกคนมาเอ็นดูคนอย่างฉันเนี่ยคงต้องเปลี่ยนสมองใหม่น่ะ”

เธอแตะเท้าไปคล้ายกำลังเต้นบัลเล่ต์ ชายกระโปรงสีดำพลิ้วไหวเหมือนกลีบดอกไม้ ทุกครั้งที่กระโดดผมหางม้าสีม่วงก็แกว่งไกวดูคล้ายหางแมว ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนกลิ่นดอกจำปาลอยออกมาจากร่างนั้น ยางรัดผมกลมสีเขียวสะท้อนแสงเป็นประกาย

ไวน์รับฟังด้วยสีหน้าเหมือนที่ผู้ชมพึงจะมี เธอท้าวคางมองเด็กสาวที่ยิ้มเหมือนแมว

สวยจัง อยากเป็นเด็กแบบนั้นบ้าง

นั่นคือคำวิงวอนจากเด็กหญิงผู้มีอายุ 14 ปีตลอดกาล เธอไม่มีวันได้ใช้คำนำหน้าชื่อว่านางสาวด้วยซ้ำ จะผ่านไปกี่ร้อยปีก็ยังคงเป็นเด็กหญิง เธอเลือดเย็นแต่ก็เป็นความเยือกเย็นที่ไร้เดียงสา เครื่องหน้าอ่อนเยาว์มองคนตรงหน้าเหมือนหลงใหล ทุกการกระทำ ทุกเสียง ทุกความคิด คือตัวเธอในอุดมคติที่ถูกเขียนขึ้น

เอาง่าย ๆ เวนูม่าก็คือไวน์เบอร์ในอุดมคติของเธอนั่นแหละ

ถึงเธอจะชอบฟังเรื่องของเวนูม่า แต่ถ้าถึงเวลาเหมาะ ๆ ก็จะส่งเวนูม่าไปที่ที่ตัวเธอสนใจ ซึ่งส่วนมากเป็นที่ไม่ดี ไม่น่าพิศมัยเอาสักที่ แถมเรื่องราวแรกเกิดจนถึงอายุ 12 ก็ถูกเขียนขึ้นด้วยปากกาของนักเขียนผู้ชิงชัง กระนั้น เวนูม่าก็ยังแหกกรงทองที่ไวน์เขียนให้ได้ทุกครั้ง จะดีจะเลวยังไง เธอก็ใช้ชีวิตตามความพอใจขอตัวเอง นั่นเป็นส่วนที่ไวน์หลงใหลในตัวเวนูม่ามากที่สุด

ความรักของเธอที่มีต่อเวนูม่ามันเป็นแบบไหนกันนะ?

แบบคนรู้จัก แบบเพื่อน แบบพี่น้อง แบบแม่ลูก แบบคนรัก หรือแบบที่รักตัวเอง..

ไม่รู้สิ ไม่รู้หรอก มันเป็นนามธรรมเกินไปจนเขียนเรียงร้อยถ้อยคำออกมาไม่ได้ แต่ความรู้สึกรักอันแรงกล้าในใจเธอนี้ ต้องเป็นของจริงแน่นอน

บางทีมันอาจเป็นความรักที่เกินความรักไปแล้วก็ได้

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♡♡

……..

ครั้งที่ 3 แล้ว… แปลก ครั้งนี้แปลกมาก แปลกเหมือนพระอาทิตย์ขึ้นมาทิศตะวันตกเลยทีเดียว ไวน์เบอร์รี่ที่ท้าวคางรอเด็กสาวนั้นปรือตาด้วยความตกใจ การมาเยือนของเวนูม่าก็เหมือนการปลุกไวน์เบอร์รี่จากห้วงนิทรานั่นแหละ เพราะโลกนี้มันเหมือนของปลอมเกินไป ไวน์เบอร์รี่จึงได้แต่หลับไปเรื่อย ๆ เพื่อหลบหนีความสงบสุขที่เป็นพิษเท่านั้น

แต่ว่าแปลก แปลกจริง ๆ ด้วย แปลกเหลือเกิน

ความนี้เวนูม่ามีแผลถูกแทง คงถูกฆ่ามา แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจขนาดนั้น

ไวน์เบอร์รี่เบิกตากว้าง เธอมองหน้าเด็กสาวผมสีม่วงเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอแทบจะตบโต๊ะลุกขึ้นเลยด้วยซ้ำ

ใบหน้าของเวนูม่ายังคงมีรอยยิ้มอยู่

ทว่า.. ดวงตาสีม่วงมาเจนต้ากลับมีของเหลวสีใสเอ่อคลอ

“ธ..เธอ...ร้องไห้หรอ?”

เสียงนั้น แม้แต่ตัวไวน์เบอร์รี่เองก็ยังคิดเลยว่ามันสั่น ทว่าไวน์ยิ้มรับทั้งที่น้ำตายังไหลไม่หยุด เธอแกะยางรัดผมออก ผมสีม่วงสยายยาวคล้ายนกยูงรำแพนหาง แตะเท้าออกไปด้วยจังหวะของการเต้นรำ รอยยิ้มนั่นไม่ได้พังทลายลง แต่มันแฝงไปด้วยความขมขื่น

เวนูม่าเล่าชีวประวัติตัวเองในครั้งนี้ให้ไวน์ฟัง ไวน์เบอร์รี่ฟังทุกคำตาไม่กระพริบ

เหมือนเดิมทุกอย่างจนอายุ 12 แล้วหลังจากนั้นก็เจอใบแจ้งหนี้แปลก ๆ พอไปตามนั้นก็เจอกับเรื่องไม่คาดฝัน นั่นเป็นครั้งแรกที่เวนูม่าได้ใช้ชีวิตประจำวันร่วมกับคนอื่นอย่างจริงจัง

นั่นเป็นความทรงจำอันล้ำค่าสูงสุดของเธอแน่ ๆ

เธอสารภาพกับไวน์ถึงเรื่องที่ตัวเองคิดไว้ เวนูม่าใช้ปากกาจดความรู้สึกของตัวเองราวกับกลัวว่ามันจะสูญสลายไป เธอกอดบันทึกส่วนตัวไว้ บันทึกส่วนตัวที่แทบไม่ได้เขียนอะไรลงไปเลยเริ่มมีตัวอักษรเพิ่มขึ้นมาทีละนิด

“ฉันได้เพื่อนมาคนหนึ่งล่ะไวน์”

“.....งั้นหรอ”

“อื้อ ชื่อ ‘คอร์น’ แน่ะ เป็นคนเงียบ ๆ ไม่ชอบสุงสิงกับใครเท่าไหร่”

“.............งั้นหรอ”

“ฉันเคยคิดว่าอยากเกิดมาเพื่อตายจะได้มาเจอหน้าเธอเฉย ๆ นะ แค่ถูกใครสักคนฆ่าทิ้งซะก็ทั้งสบายและสะดวกเลยน่ะ” เวนูม่าเช็ดน้ำตาจนหมดแล้วจึงพูดต่อ “แต่ว่านะ พอเห็นคนอื่นถูกฆ่าทิ้งตรงหน้าตัวเอง ฉันก็เข้าใจสักทีว่าความรู้สึกเหมือนถูกแย่งอะไรบางอย่างไปมันเป็นยังไงน่ะ”

เวนูม่า...เธอคนที่ซื่อสัตย์ต่อตัวเองยิ่งกว่าใคร แต่พร้อมกันนั้น ก็รับรู้ถึงความผิดแผกของตัวเองยิ่งกว่าใคร ราวกับสามัญสำนึกทำงานขึ้นมากะทันหัน การดำรงอยู่ของมนุษย์สักคน หากหายไปก็ย่อมส่งผลกระทบอย่างใหญ่หลวง

เธอเคยคิดว่าถ้าให้ฆ่าคนล่ะก็เป็นเรื่องเกินกำลัง แต่ก็วางแผนว่าจะฆ่าใครสักคน

เธอเคยคิดว่าอยากจะถูกฆ่าแล้วตายไปสบาย ๆ แต่ก็อยากมีชีวิตอยู่ต่อในตอนท้าย

เธอเคยคิดว่าหากแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ตัวตนของคนอื่นก็จะไม่ต้องเจ็บปวด แต่ก็ต้องเหงาจนทนไม่ได้

เธอเคยคิดว่าตัวเธอเป็นแค่น้ำหมึก ไม่ใช่กระทั่งสิ่งมีชีวิต แต่ก็มีความเป็นมนุษย์อยู่ในตัวมากกว่าที่คิด

เธอ…..ไม่เคยคิดอะไรอีกแล้ว ณ ขอบแขตของห้วงเวลานี้ ตัวตนที่ชื่อเวนูม่า บัคก้ากำลังใคร่ครวญอย่างลึกซึ้ง ไม่ได้เสแสร้ง ไม่ได้หลอกตัวเอง แค่กำลังคิดเท่านั้นเอง คิดไปเรื่อยเปื่อยแบบที่มนุษย์ชอบทำกันเวลาไม่มีอะไรทำ

“....................งั้นหรอ”

น้ำเสียงของไวน์เบอร์รี่มีแต่ความเย็นชา เครื่องหน้าที่อ่อนเยาว์ดูกระด้าง แต่ก็เดาไม่ออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอแค่ท้าวคางมองเวนูม่าพูดไปเรื่อย ๆ ก็แค่นั้น

ความมีชีวิตชีวาของเวนูม่า ทำให้เธอรู้สึกว่างเปล่า

เวนูม่าเป็นมนุษย์ ส่วนไวน์เป็นตัวละครสมมติ

ในด้านทัศนคติแล้วมันกลับกันไม่ใช่หรอ เธอที่ทำได้แค่ใช้ชีวิตในกระแสเวลาอันเป็นนิรันดร์ เวียนว่ายอยู่ในโลกใบนี้ราวกับปลาในโหล ตัวเธอไม่มีวันเติบโตขึ้น ทั้งร่างกายและจิตใจ นั่นสิถึงสมควรเป็นตัวละครสมมติ ไม่ใช่คนตรงหน้าที่เรียนรู้ สะดุดล้ม ร้องไห้ แล้วก้าวไปข้างหน้า เวนูม่าเป็นมนุษย์ เวนูม่ามีความเป็นมนุษย์มากกว่าเธออีก

หยดน้ำตาไหลออกมาเพียงหนึ่งหยด ด้วยความรัก ริษยา โกรธแค้น สงสาร เจ็บปวดและว่างเปล่า ถึงอย่างนั้น หยดน้ำตาก็ไม่อาจลบตัวหนังสือที่เขียนว่า ‘Vinum Bacca ตายได้เพียง 5 ครั้ง เท่านั้น’ ได้เลย

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♡♡♡

……..

ครั้งที่ 4 เวลาใกล้หมดแล้วสินะ..

เวนูม่ากลับมาเร็วมากในครั้งนี้ เร็วจนไวน์ยังตกใจ เธอมองไปที่ร่างที่มีรอยแดงบนคอ คราวนี้ถูกแขวนคอแน่ะ เวนูม่ายิ้มอยู่ แต่ว่า…. ไม่ใช่รอยยิ้มเหมือนแมวแบบที่ทำประจำ มันเป็นรอยยิ้มที่ขมขื่นและเจ็บปวด ไวน์เบอร์รี่ที่ไม่ได้หลับเลยสักตื่นระหว่างรอเวนูม่า เธอกระพริบตาช้า ๆ มองคนที่กลับมาเร็วเกินไปนั้น

“จะจงใจก็ให้มันน้อย ๆ หน่อย… ไม่เคยมีอายุเกิน 19 เลยนะเธอ”

“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ จะอายุเท่าไหร่ฉันก็ตายได้ 5 ครั้ง คร่ำครวญไปก็ไม่มีความหมายเลยนะ”

เวนูม่าตอบด้วยเสียงมะนาวไม่มีน้ำ ทำให้ไวน์ขมวดคิ้ว ปกติเวนูม่าจะหัวเราะเหมือนไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น เล่นสนุกจนตัวเองพอใจแล้วก็เลิก แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ไวน์เบอร์รี่มองคนตรงหน้าเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จัก

นั่นคือสายตาของผู้สิ้นหวัง ที่อุดมคติของตัวเองพังทลาย

กระนั้น ก็มีความเศร้าเสียใจอยู่ในดวงตาสีมาเจนต้า ไวน์เบอร์รี่ยืนขึ้น เพื่อตอกย้ำความจริงให้เด็กสาวซึมซับมันเอาไว้อีกสักครั้ง ในน้ำเสียงของเธอมีความเสียใจอย่างเบาบางแต่หนักแน่น

"เหลืออีก 1 ตาเดิน ไม่ได้ลืมไปใช่ไหมเวนูม่า?"

"ถึงอยากจะลืม ใครมันจะไปลืมได้ลงล่ะ....ไวน์"

".......ขอโทษที่ให้เวลามากกว่านี้ไม่ได้"

"ไม่ได้ติดใจโกรธอะไรอยู่แล้วล่ะเน้อ"

"...........ถ้าเศร้าก็ร้องไห้สิ"

"เปล่าเศร้าสักหน่อย มาสิ ถ่ายรูปด้วยกันไหม? เก๊กท่าแบบทุกครั้งนั่นแหละ"

ทั้งที่บางทีก็คิดว่า… แค่ได้มีสายใยเชื่อมโยงถึงกันก็พอแล้ว ไวน์เบอร์รี่ก็แค่คิดแบบนั้น ทั้งที่ความจริงอาจจะไม่ได้อิจฉาเวนูม่าขนาดนั้น แต่เธอก็ทำร้ายลงไป เห็นทีคงหมดทางเยียวยาแล้ว ทุกอย่างมันสายเกินไป…

รูปนี้คือหลักฐานและโซ่ตรวน ที่ผูกเธอกับเวนูม่าไว้ด้วยกัน

เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡

เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡เวนูม่า บัคก้า : ♥♡♡♡♡ ERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERRORERROR

RESTART

in

[RESET]

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

32

33

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45

46

47

48

49

50

51

52

53

54

55

56

57

58

59

60

61

62

63

64

65

66

67

68

69

70

71

72

73

74

75

76

77

78

79

80

81

82

83

84

85

86

87

88

89

90

91

92

93

94

95

96

97

98

99

.

.

.

.

.

.

COMPLETE 100% :)

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

เวนูม่า บัคก้า : ∞

เพราะไวน์เบอร์รี่ซึ่งเป็นนักเขียนได้เขียนแก้ตอนจบ นิทานเรื่องนี้จึงจบลงอย่างมีความสุข แล้วทุกคนก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป!

ลายมือโย้แย้ถูกสลักลงบนหนังสือ ไวน์เบอร์รี่…. ไม่สิ พอดีกว่า

ฉันล่ะอยากหัวเราะเยาะพวกแกจากก้นบึ้งของหัวใจ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

แล้วทุกคนก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป!

ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!ตลอดไป!

ผู้ชมร่ำร้องและปาเศษขยะขึ้นมาบนเวที แต่กระนั้นนักแสดงก็ทำเป็นไม่รับรู้อะไร ถูกความสุขบังตา ทำให้เบือนหน้าหนีจากความจริง

ตลอดไปเลยงั้นหรอ ตลอดไปเนี่ยน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!!!

ช่วงเวลานิรันดร์ถูกย่อจนเหลือวินาที พลิกนาฬิกาทรายกลับไปกลับมาให้โลกโง่ ๆ นี่หมุน แล้วก็กลืนวันเวลาอันแสนสุขลงไปเหมือนยาพิษที่แสนหอมหวาน โง่ดักดานขนาดไม่เข้าใจเลยหรอ ทุเรศดีว่ะ 555 ฟังแล้วอยากทุบโลกทิ้งให้ตายห่าตายโหงกันไปหมด โง่บรมโง่ ไม่เข้าใจคำว่าตลอดไปแล้วยังเสร่อมาร้องขอมีชีวิตหรอ!

ขำดีว่ะ หน้าพวกแกตอนนี้มันทำให้ฉันปวดฉี่ชิบหาย!

งั้นก็เชิญลิ้มรสความทรมานของคำว่า ‘ความสุขนิรันดร์’ ให้เต็มที่แล้วค่อยมาร้องขอความตายตอนที่ไม่มีโอกาสสิ อ้อนวอนสิ คลานมาเหมือนหมาสิ พวกสวะอย่างแกก็ทำได้แค่นั้นเป็นปกติอยู่แล้วนี่ เวรเอ๊ย หัวเราะจนแทบสำรอกเอาเครื่องในออกมาแล้วเนี่ย

มนุษย์หน้าโง่ กับการดิ้นรนโง่ ๆ !

ปัญญาอ่อน เห็นแล้วประสาทจะกิน !!!!

ต่อให้จะรู้สึกคลื่นไส้เหมือนกระเพาะถูกบิด ต่อให้จะหัวเราะเยาะนักแสดงนำจนแทบอาเจียน แต่กระนั้น แต่อย่างไรก็ตาม…

The show must go on!

ความเบื่อหน่ายของผู้ชมคือความอัปยศของนักแสดง หากผู้ชมหัวเราะปรบมือชอบใจ ละครก็จะดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

เรื่อย ๆ..

เรื่อย ๆ..

เรื่อย ๆ..

เรื่อย ๆ..

เรื่อย ๆ..

เรื่อย ๆ..

ต่อให้นิทานจบลงไปแล้วก็ตาม :)

ขอแสดงความเย้ยหยัน

ลงนาม Wine Berry

เพื่อนรักของคุณจากนี้และตลอดไป :)