คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Best Friend 5 : คลั่ง
My Best Friend 5
คลั่ง
อดีตไม่สำคัญเท่าอนาคตหรอกนะครับ
“เอาคืนมา!!!”
ร่างไร้หัวพุ่งเข้าหาหัวของมันในมือเด็กสาวผมสีน้ำตาลมัดเป็นทวินเทล เอวาส่งบอลต่อไปให้เมก้า มันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาเมก้าแทน
เอาก็เอา...เหลืออีกแค่1นาทีเอง
เมก้ากลั้นใจรับหัวที่สภาพดูแย่ลงเรื่อยๆทุกครั้งที่โยน หนอนยั้วเยี้ยไต่เต็มใบหน้าที่เน่าเฟะ เขารู้สึกอยากคายของเก่าขึ้นมาทุกครั้งที่จับมัน ร่างไร้หัววิ่งตรงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จึงส่งบอลกลับไปหาเอวา เอวารับหัวนั้นไว้ด้วยสองมือ
“อ๊า!!!!!”
แต่ใบหน้าบวมเป่งเต็มไปด้วยน้ำหนองหล่นลงจากมือเอวาด้วยความลื่น
จังหวะเดียวกัน ร่างในชุดมีฮู้ดก็พุ่งดิ่งเข้ามา เมื่อรู้สึกตัวเอวาก็หันหลังวิ่งตามหัวคนที่กระดอนออกไป ทั้งสองร่างวิ่งไปด้วยความเร็วสูสีกัน
“คุณหนู!!!”เมก้าร้อง วิ่งตามเอวา
เหลือเวลาอีก30วินาที...
“หัวววววว เอาคืนมา!!!!!!!!!” มันเอื้อมมือไปหาหัวของมันตรงหน้า แต่เอวาเร็วกว่า สไลด์ตัวเข้าไปคว้าหัวมาได้ก่อน เอวาโยนหัวไปให้เมก้าทั้งๆที่ยังนอนอยู่กับพื้น
เหลือเวลาอีก20วินาที
“ฮึบ!” เมก้ารับหัวคนมา กำลังจะส่งกลับให้เอวา แต่ก็ต้องชะงักเพราะ....
เอวาขาพลิกตอนจะยืนขึ้น ทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นมาจากพื้นได้!!
“แฮ่!!!!! เอาหัวคืนมา!”
เมก้าไม่มีทางเลือก เขาจึงถือหัวคนวิ่งไปหลังตู้ยา เด็กชายวิ่งตามมาติดๆ เมก้าวิ่งอ้อมชั้นหนังสือที่อยู่ติดกับตู้ยาแล้ววิ่งวนรอบห้อง เด็กชายก็ยังคงตามอยู่อย่างไม่ลดละ
“โธ่โว๊ย!!!!”เขาสบถ
เหลือเวลาอีก10วินาที
“พ่อบ้าน! โยนมาทางนี้”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เอวาไปยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เธอขึ้นตะโกนเรียกให้เด็กหนุ่มส่งบอลมา เมก้าลังเลเพราะเด็กสาวยังเจ็บขาอยู่และไม่แน่ใจว่าเอวาจะทำอะไร แต่เมื่อเขาเห็นสายตามุ่งมั่นของเอวา เขาจึงตัดสินใจส่งบอลให้เอวา
เหลือเวลาอีก5วินาที
“เอาคืนมา!!”
เอวารับศีรษะบวมเป่งของเด็กชายมา น้ำหนองและเลือดไหลมาปนกันเละเทะบนมือของเธอ เมก้าจ้องเหตุการณ์ตาไม่กระพริบด้วยความอยากรู้ว่าเอวาจะทำอะไรต่อ
เหลือเวลาอีก4วินาที
“อยากได้ก็มาเอาสิ..” เอวาชูหัวคนขึ้นตรงหน้า
“คุณหนู!!” เมก้าร้อง เด็กชายพุ่งเข้าไปจะถึงตัวเอวาแล้ว มือมันอยู่ห่างจากใบหน้าของเอวาแค่ไม่กี่เซน เอวามองเลยร่างของเด็กชายไปสบตากับเมก้าโดยบังเอิญ
ในตอนนั้น ราวกับเวลาทั้งหมดเดินช้าลงเหมือนภาพสโลโมชั่น.. เมก้ารู้สึกว่าตอนนั้นเอวากำลังยิ้มอยู่ แต่แค่ชั่วพริบตาเท่านั้น
เหลือเวลาอีก3วินาที
“เอา...มา...”
เสียงของร่างไร้หัวทำให้เมก้าหลุดออกจากภวังค์ เอวาวางมือบนบานหน้าต่างแล้วผลักมันออกไปอย่างรวดเร็ว! เธอยื่นศีรษะในมือออกไปนอกหน้าต่าง...
เหลือเวลาอีก2วินาที
“ไปเอาในนรกละกันนะ..”เอวาเอ่ยเสียงเรียบ
เหลือเวลาอีก1วินาที
“ม่ายยยยยยย!!!”
หัวของมันร้อง ร่างของมันยื่นมือไปคว้าหัวกลับมา เอวาปล่อยหัวที่เต็มไปด้วยน้ำหนองลงสู่พื้นดินข้างล่าง ร่างของมันเสียหลักและร่วงลงตามหัวไป
ครืน...ซ่า.....!!!
ยังไม่ทันที่ร่างของมันจะตกถึงพื้น สายฟ้าก็ฟาดลงร่างของเด็กชายและหัวของเขาจนไหม้เกรียมเป็นตอตะโก ร่างนั้นกลายเป็นสีดำเหมือนกับถ่าน แสดงให้เห็นถึงอานุภาพของกระแสไฟฟ้าที่ผ่าลงพื้น....
สายฝนเย็นเฉียบเทลงมา ชะล้างรอยเลือดและน้ำหนองบนมือเอวาจนหมด เมก้าเดินเข้ามาหาเอวา เขาวางมือลงบนไหล่ของร่างบางก่อนจะพูดกับเอวา
“เราจบเกมได้แล้วนะครับคุณหนู....” เอวาไม่ตอบ มองเหม่อออกไปไกลด้วยสายตาอันว่างเปล่า เมก้าจึงมองออกไปบ้าง
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวโดนฝนจะไม่สบายเอา...”เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เลือด.....”เอวาพึมพำ
“เอ๋?” เมก้าหันมองเอวาที่กำลังดูมือของตัวเองถูกฝนชะล้างรอยเลือดออกไป เอวาหันไปมองเมก้า ดวงตาสีคาราเมลของด็กสาวมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำของเด็กหนุ่มราวกับจะค้นหาบางอย่างภายในนั้น ก่อนจะเปิดปากพูดกับเขา
“ถึงจะล้างรอยเลือดไปแล้ว ก็ยังมีกลิ่นหรือความรู้สึกหลงเหลืออยู่...”เอวาพึมพำ “มันเหมือนกับบาปที่ตัวเราได้เคยทำ ถึงจะลืมไปแล้วมันก็ยังคงเหลือร่องรอยไว้...”
“งั้นหรอครับ...”เมก้าสงสัยนิดๆที่จู่ๆเอวาก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เขาก็พูดต่อว่า...
“แต่ถึงอย่างงั้น สักวันมันก็ต้องจางหายไปนี่ครับ ดังนั้นมันต้องมีสักวันที่เราจะเราจะก้าวเดินไปข้างหน้าได้โดยทิ้งอดีตไว้ข้างหลังแน่นอนครับ”เด็กหนุ่มยิ้ม
“อืม.......นั่นสินะ ขอโทษที่พูดอะไรแปลกๆนะ...”เอวาทำท่าอึ้งไปแวบหนึ่งแต่ก็กลับมาพยักหน้าแล้วยิ้มอีกครั้ง
“อดีตไม่สำคัญเท่าอนาคตหรอกนะครับ...ไปกันต่อเถอะ!”
“อื้ม!!”
เอวาขานรับเสียงใสก่อนจะปิดหน้าต่าง แล้วเดินออกจากห้องพร้อมเมก้า ทั้งคู่ปิดประตูห้องวิทยาศาสตร์แล้วเดินต่อไปตามระเบียงมืดสลัว
“ลงไปดูชั้นล่างกันเถอะ”เอวาชี้บันไดที่อยู่ข้างหน้า
“ได้ครับคุณหนู”เมก้าพยักหน้า ก่อนทั้งคู่จะเดินลงบันไดไป
.................................................................................
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ทั้งห้าที่ซ่อนตัวอยู่กลั้นหายใจทำตัวให้นิ่งที่สุดด้วยความลุ้นระทึก ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็เดินเข้ามาในหอประชุมแล้ว....
ครืนนนน...ซ่า..
เสียงฟ้าพิโรธคำรามกึกก้อง กลุ่มเมฆดำลอยต่ำเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ อากาศรอบตัวเริ่มชื้นแล้วฝนก็กลั่นตัวตกลงมาสู่พื้นดิน
“....”
ร่างนั้นเดินตรงไปยังหน้าต่างที่ไรส์กับตองซ่อนตัวอยู่! มันเดินตรงเข้าไปราวกับรู้ว่าไรส์และตองซ่อนอยู่ตรงนั้น แตงโมพยายามเพ่งดูแต่เพราะหอประชุมไฟเสีย อีกทั้งฝนยังตกทำให้ฟ้ามืดจนไม่สามารถอาศัยแสงจากดวงจันทร์เพื่อช่วยในการมองเห็นได้
“......”ไรส์ใช้มือปิดปากเพื่อไม่ให้เกิดเสียง เธอและตองพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุด เมื่อผ้าม่านเปิดออกไรส์และตองหลับตาปี๋ไม่กล้าลืมตามองเหตุการณ์ตรงหน้า
“ทั้งสองคนมาทำอะไรกันตรงนี้?”
เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความฉงน เจ้าของดวงตาสีแดงทับทิมเปิดผ้าม่านออก ร่างสูงผมขาวครึ่งหลับครึ่งตื่นปรือตามองทั้งคู่
“ห๊ะ...”ตองลืมตา ตามด้วยไรส์
“อ้าว!ปูน นายก็หลุดมาด้วยหรอ!!”
“เอ๊ะ..ปูนหรอ?”
แตงโมและโคนเดินออกมาจากที่ซ่อน ตามด้วยนิธาน เด็กหนุ่มร่างสูงผมสีขาวปิดตาข้างขวาทำหน้าสะลึมสะลือ ปูนเกาหัวแกร่กๆ
“คนรู้จักหรอ?”นิธานถามด้วยความสงสัย
“ค่ะ เป็นเพื่อนในชมรมน่ะค่ะ”ตองว่า
“อ้อ..ยินดีที่ได้รู้จัก พี่ชื่อนิธานอยู่มหาลัยปี1 น้องชื่อปูนสินะ?”นิธานยื่นมือออกมาข้างหน้า ปูนพยักหน้าแล้วจับมือกับเขา
“เออ..รุ่นพี่ครับ” ปูนทำหน้าตายแล้วเรียกรุ่นพี่
“ว่าไงครับ??” นิธานตอบยิ้มๆ ส่วนสี่สาวก็พากันโล่งอกที่ทั้งคู่เข้ากันได้ดี....
“พรากผู้เยาว์จำคุกไม่ต่ำกว่าสามปีนะครับ” ปูนยังทำตาแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ สิ่งเดียวที่เปลี่ยนไปคือเขายิ้ม...แบบกวนประสาทให้รุ่นพี่
ขอถอนคำพูดที่ว่าทั้งคู่เข้ากันได้ดีค่ะ... เด็กสาวทั้งสี่คิด
“หมายความว่าไงครับ...?”นิธานคิ้วกระตุกแต่ก็พยายามยิ้มตอบแบบสุภาพที่สุด
“ตามที่พูดเลยครับ...ฮ้าว~ผมว่าเราไปหาคนอื่นกันต่อเถอะ เผื่อจะได้เจอใครอีก”ปูนพูดตัดบท เขาหาวแล้วบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินนำทุกคนออกไป.......
“ม..ไม่ต้องใส่ใจนะคะ ปูนก็เป็นคนแบบนี้แหละ”โคนพูดปลอบนิธานที่มองปูนด้วยสายตาอาฆาต..
“เอางั้นก็ได้ครับ...”นิธานสงบสติอารมณ์ลง
“โลลิค่อนกินเด็ก ชอบสตรอเบอร์รี่~..”
ปึด!!
น้ำเสียงอันกวนอวัยวะเบื้องล่างของปูนแว่วมากระทบหูนักศึกษาหนุ่ม ตองกุมขมับด้วยความหนักใจกับไอ้เพื่อนคนนี้..
แกจะไปเติมน้ำมันลงไฟทำไมยะ..ไรส์คิด
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าไม่พอใจอะไรรึเปล่า เจอหน้ากันก็มาพูดแบบนี้เนี่ย?”
“ไม่นี่ครับ..”ปูนยิ้มยียวนกวนประสาท
“ไม่ทราบว่าเคยตายไหมครับ...”นิธานที่ดูเริ่มจะมีน้ำโห พูดกับปูนเสียงเรียบ เหมือนจะเห็นเส้นเลือดปูดออกมาด้วย
“ถ้าเคยจะยืนอยู่นี่หรอครับ?”ปูนยังคงกวนประสาทนักศึกษาหนุ่มต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนทั้งสองจะปะทะคารมกันอย่างดุเดือด ไรส์จึงตะโกนด้วยความเหลืออด
“พอแล้ว!ใครพูดบ้านบึ้ม!!!”
ตูม!!!!!!!!!
“เอ่อ ฉันไม่ได้หมายความว่าบึ้มแบบนี้นะ..”
กำแพงฝั่งซ้ายถูกทุบด้วยค้อนขนาดใหญ่ ทั้งหกคนหันไปมองกำแพงที่ถูกทุบเป็นรูขนาดใหญ่ เศษอิฐและปูนตกเกลื่อนพื้น เห็นเหล็กเส้นสำหรับเสริมคอนกรีตงอออกมานอกผนังปูน ร่างของเด็กถือค้อนโผล่หน้าออกมาจากรูที่ถูกทุบ เธอแสยะยิ้ม
“ฮิฮิฮิฮิฮิ♥ เจอตัวแล้ว~” เด็กสาวถือค้อนปอนด์หัวเราะ มองไปยังนิธานและแตงโม
“พี่นิธานคะ.....พี่ลืมบอกอะไรพวกหนูไปใช่ไหมคะ..?” ตองหน้าซีด หันไปถามนิธาน ส่วนโคน ปูนและแตงโมสแตนบายเตรียมวิ่งไว้แล้ว
“อาฮะ...พวกพี่กำลังเล่นเกมแมวจับหนูและกำลังวิ่งหนีแมวอยู่น่ะ”นิธานยิ้มแหย ก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง
“แหม เรายังไม่ทันคุยกันเลยนะตอง...”ไรส์ให้ตองขึ้นขี่หลัง เตรียมตัวออกวิ่งด้วยอีกคน
“อืม...ไว้ทีหลังนะกันเนอะ..”ตองทำหน้าอยากจะร้องไห้
“งั้น.....โกยเถอะโยมมมมม!!!!!!!!!!!!”
สิ้นคำ ทั้งหกคนอันประกอบด้วยโคน ปูน แตงโม นิธาน ไรส์และตองก็วิ่งออกจากประตูหลังของหอประชุม โคนวิ่งอยู่หน้าสุดเพราะออกตัวก่อนใคร ตามมาด้วยปูน แตงโมและนิธาน ส่วนไรส์วิ่งอยู่รั้งท้ายเพราะต้องแบกตองไปด้วย เด็กสาวถือค้อนวิ่งตามมาติดๆ เธอหัวเราะชอบใจขณะวิ่งไล่ตามเหยื่อของเธอ
“อ้าว...โคน??”
เด็กสาวดวงตาสีดำอุ้มแมวเดินขึ้นมาจากบันไดทักเด็กสาวผมชมพู ดูเหมือนนาโนจะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตองจึงตะโกนบอก
“นาโน วิ่ง!!!!!” นาโนหันไปมองข้างหลังไรส์ เธอเข้าใจสถานการณทันที นาโนรีบวิ่งตามกลุ่มไป
“พี่คะ!เกมนี้ไม่มีหมดเวลาด้วย เราจะทำยังไงดี!!”แตงโมตะโกนถามนิธาน
“ไม่..เรามีคำใบ้กำจัดจุดอ่อนแมวอยู่!!แสดงว่ามันให้เราทำอะไรสักอย่างแน่นอน!!!”นิธานตอบ
“กำจัดจุดอ่อนแมวหรอ..”นาโนพึมพำ
“เฮ้ยยยยยยย!!”
เสียงไรส์ร้องทำให้ทุกคนหันไปมอง เด็กหญิงตัวเล็กเข้ามาถึงตัวไรส์แล้วเพราะเธอต้องวิ่งแบกตองไปด้วยทำให้ไปได้ช้าที่สุด เด็กหญิงถือค้อนจับชายเสื้อไรส์ เธอจ้องไรส์ด้วยเบ้าตากลวงโบ๋ไร้ลูกตา ก่อนจะหยิบค้อนขึ้นมา ไรส์ตกใจรีบโยนร่างของตองออกไปให้พ้นระยะของค้อนที่จะลงมา
ไรส์หลับตารอรับเคียวยมทูตที่จะมาเกี่ยวเอาดวงวิญญาณของเธอไป
.................................................................................
“โอ้!!ไรส์...”เพื่อนทำท่าลุ้นระทึกก่อนภาพหน้าจอมอนิเตอร์จะเปลี่ยนเป็นภาพของเฟรม เพื่อนส่งเสียงว่า’ว้า’เพราะกำลังลุ้น เพื่อนกำลังจะกดเปลี่ยนภาพจากกล้องวงจรปิด แต่ต้องชะงักเพราะภาพที่อยู่บนจอ
“หืม หมดสภาพแล้วหรอ?”เพื่อนว่าก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“น่าสนุกดีนี่เฟรม ช่วยเต้นรำให้ดูทีนะ”
Name : ปูน
นักเรียน,นักกีฬา,นักเรียนดีเด่น
“พรากผู้เยาว์จำคุกไม่ต่ำกว่าสามปีนะครับ”
Status : ???
Update สถานะ by เพื่อน
หน้า1
คิด ตาย
เอวา จบเกม
ไรส์ ???
นนท์ ???
เมก้า จบเกม
นาโน ???
เฟรม ???
แตงโม ตาย ???
ตอง บาดเจ็บ,???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
โคน ???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] บาดเจ็บ,จบเกม
[???] ???
ปูน ???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
หน้า2
นิธาน ???
[ยังไม่ปรากฏ] จบเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ???
[ยังไม่ปรากฏ] ???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
ตัวละครใหม่ผุดเป็นดอกเห็ด..//สะพรวยตัวเอง
อ..อย่าเพิ่งเลิกติดตามกันนะคะQwQ ยังอัพอยู่นะเออ!
เหมือนเดิมค่ะ ผิด ไม่สนุก บอกได้นะคะ (อัพอย่างเร่งรีบเพราะโดนแม่ไล่;v;)
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : SoRa Blood -SKY< My.iD >  [ IP : 37.228.107.94 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
แตงโม : มีคนชอบฉันด้วย ว้ายๆๆๆๆ~//กรี๊ดกร๊าด
WB :อา ขอบคุณนะคะ ซาบซึ้งมากQwQ //ถือถุงกำลังใจจากนักอ่าน(หือ?)
อ้อ แล้วเรื่องคาโกเมะ เราไม่ให้ยืมหรอกนะ! มีปัญหาหรอ? หรือจะไฝว้?!
.
.
.
.
.
เอ่อ เมื่อกี้ล้อเล่นนะคะ =w=;;; ที่จะบอกจริงๆคือ คาโกเมะ เคยเห็นมาจากเว็บหนึ่งมันแปลว่าตะกร้าสานด้วยนะคะ แต่เว็บนั่นตอนนี้ไปไหนไม่รู้แล้ว;w; แล้วก็เนื้อเพลง เราแถเอง อาจจะไม่ถูก100%นะคะ
ความคิดเห็น