นิยาย My Best Friend > ลำดับตอนที่ #9 : My Best Friend 7 : ต่อให้เป็นวันพรุ่งนี้พระอาทิตย์ก็ไม่ขึ้น : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #9

My Best Friend

ลำดับตอนที่ #9 : My Best Friend 7 : ต่อให้เป็นวันพรุ่งนี้พระอาทิตย์ก็ไม่ขึ้น

อัปเดตล่าสุด 22 เม.ย. 56

My Best Friend 7

ต่อให้เป็นวันพรุ่งนี้พระอาทิตย์ก็ไม่ขึ้น

“ไปตายซะ ไอ้เดนมนุษย์”

“เอ้า! เหลือคุณคนเดียวแล้วนะ!!”

เด็กสาวผมสีน้ำเงินหัวเราะ ดวงตาสีอำพันเรืองแสงสีทองในเงามืด ชายหนุ่มผมฟ้ามองขวดที่ตกอยู่บนพื้นด้วยความลังเล ตอนนี้ทั้งตอง โคน แตงโมและนาโนดื่มมันไปกันหมดแล้ว เหลือแค่เขาเท่านั้น

“ไม่...ยังไงก็ไม่ดื่ม”นิธานปฏิเสธเสียงแข็ง

“แหม...น่านับถือจริงๆ”ไรส์ปรบมือก่อนจะชี้เครื่องช็อตไฟฟ้าตรงหน้านิธาน “งั้นช่วยบอกหน่อยว่าคุณชื่ออะไรคะ”

“นิธาน”นิธานตอบ นึกแปลกใจเล็กๆว่าทำไมไรส์ถึงต้องถามชื่อเขาอีกครั้ง หรือว่าเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากับไรส์ที่เขาเจอจะเป็นคนละคนกัน

แล้วคนไหนคือตัวจริงล่ะ..?

“หึ...เธอเป็นตัวปลอมสินะ...ไรส์?”นิธานแสยะยิ้ม มองไรส์อย่างท้าทาย

“หือ..ไม่รู้สิ เพราะฉันก็คือฉัน แค่นั้นแหละค่ะ” แทนที่จะสงสัยในท่าทีที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม ไรส์กลับยักไหล่แล้วแสยะยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า

“คิดว่าจะบังคับให้พี่กินไอ้น้ำบ้าๆนั่นได้หรอ?”นิธานยิ้มเย้ย ว่าจบเขาก็ดีดตัว พุ่งเข้าหาเด็กสาวหมายจะแย่งเครื่องช็อตไฟฟ้าในมือเธอมา เขาแน่ใจว่ายังไงเด็กสาวตรงหน้าก็ไม่มีทางเร็วไปกว่านักศึกษาหนุ่มแน่นอน

แต่เขาคิดผิดถนัด..

พริบตาที่กำลังจะถึงตัวเด็กสาว เธอกลับหายไปจากระยะสายตา นิธานเห็นเงาบางอย่างวูบผ่านไปทางหางตา เขาจึงหันหลังกลับ ไรส์แสยะยิ้มก่อนจะยื่นมือที่ถือเครื่องช็อตไฟฟ้าไปแตะกับสีข้างของนิธาน

“ลืมบอกไปว่าฉันเป็นหลานของอธิบดีตำรวจนะคะ”

เปรี๊ยะ!!!!

“อั่ก!”นิธานล้มลงบนพื้นไม้ของหอประชุม รู้สึกชาไปทั้งตัวแต่ก็พยายามประคองสติไว้ไม่ให้สลบไป ไรส์หยิบขวดที่เหลือของเหลวสีชมพูอยู่ประมาณ1ใน4ของขวดขึ้นมา ก่อนจะกรอกตัวยาใส่ปากนิธาน เขาพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่ได้ผล

บ้าจริง นี่เราต้องมาตายตรงนี้หรอเนี่ย..

ดวงตาสีน้ำผึ้งมองภาพอันพร่าเลือนของเด็กสาวผมสีน้ำเงิน นิธานคิดก่อนสติจะหลุดลอยออกไป

“...!! อุก!!แค่กๆ แค่ก!!”ไรส์ทรุดตัวลงไอไม่หยุด ปัญญาจึงเดินเข้าไปดูอาการแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“พี่ไรส์ฮะ!เป็นอะไรไหม พี่ไม่น่าฝืนฤทธิ์ยาเลยนะฮะ พักก่อนเถอะ!!”ความเป็นห่วงต่อเด็กสาวผมสีน้ำเงินทั้งหมดสะท้อนออกมาจากดวงตากลมโตสีฟ้า ไรส์ยิ้มน้อยๆก่อนจะหลับตาลง

“งั้นก็ฝากด้วยนะปัญญา...”

ไรส์ปิดตาและหลับไป สาเหตุเป็นเพราะเธอเองก็กินยาสีชมพูจากขวดแก้วนั่นเช่นกัน ปัญญานั่งเฝ้าร่างของไรส์และทั้งห้าคนอย่างใจจดใจจ่อ

..เหมือนกำลังเฝ้ารออะไรบางอย่าง..

.................................................................................

“อะ..อึ่ก อั่ก!”

เด็กหนุ่มผมดำร้องเบาๆ พยายามแกะมือที่รัดคอเขาอยู่ออก แต่ชายหนุ่มผมวัยกลางคนท่าทางเสียสติกลับยิ่งรัดคอเขาแน่นขึ้น เด็กชายพยายามจะแกว่งขาเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากการพันธนาการ

เขาคือนนท์..

หลังจากเขาวิ่งหนีตองออกมาสักพัก เขาก็ตัดสินใจเดินไปสำรวจห้องคอม แต่โชคไม่เข้าข้างเขา ทันทีที่เดินเข้าไปนนท์ก็ถูกชายแปลกหน้าพุ่งเข้ามาบีบคอโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว นนท์พยายามแกว่งขากลางอากาศเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการ

“ปล่อย...หายใจ..ไม่....ออก..” นนท์เริ่มหมดแรง

“ฮะๆๆๆๆ!!ไปตายซะไอ้น่าโง่”ชายหนุ่มออกแรงรัดรอนนท์มากขึ้นอีก นนท์พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง

“อ..อ....อ....ะ”

นนท์ดิ้นอยู่สักพักก่อนจะแน่นิ่งไป ชายหนุ่มเหวี่ยงร่างของเด็กหนุ่มไปติดกำแพง แล้วหันหลังกลับหมายจะเดินออกจากห้อง

พลั่ก!

“อะ!?”

เขาชนกับอะไรบางอย่างจนล้มลงพื้น เขาคิดว่าน่าจะชนคน ชายหนุ่มจึงเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้า

เด็กสาวผมดำดัดเป็นลอนดูสวยมีเสน่ห์ยืนค้ำหัวเขาอยู่ ใบหน้านิ่งๆนั้นไม่สะทกสะท้านแม้ว่าจะเดินชนเขาจนล้มก็ตาม ด้านหลังของเธอมีเด็กสาวอีกคนหน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ หากแต่ดวงตาสีกาแฟดูเป็นมิตรและมีสีผิวคล้ำกว่าหน่อยเดียวเท่านั้น เธอชะโงกหน้ามาดูแล้ววิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็วก่อนจะพูดกับแฝดคนพี่ของเธอ

“พี่คะ...เด็กคนนั้นน่ะ”แฝดคนน้องชี้ไปยังร่างของนนท์ที่สลบอยู่ตรงกำแพงก่อนจะกระซิบข้างหูพี่ของเธอเบาๆ

“นี่ หนูๆมาทำอะไรกันตรงนี้จ๊ะ อย่ามาเดินแถวนี้ดีกว่านะ เอางี้..เดี๋ยวลุงเดินไปเป็นเพื่อนดีกว่าเนอะ” ดวงตาสีกาแฟของเด็กสาวทั้งสองมองชายวัยกลางคนอย่างขยะแขยง ชายเสียสติที่แกล้งทำเป็นว่าไม่เป็นอะไร จ้องเรือนร่างของเด็กหญิงในนักเรียนสีดำด้วยสายตาแทะโลมและหื่นกระหาย มันใช้มือที่เต็มไปด้วยขนรุงรังจับมือของแฝดคนพี่ไว้

“พี่คะ หลบหน่อย”

“...?”

แฝดคนน้องพึมพำเบาๆ เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าจึงก้มหัวลงอย่างว่าง่าย ส่วนชายเสียสติก็ยืนนิ่งด้วยความสงสัย แต่ได้แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น..

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีของเหลวบางอย่างพุ่งใส่ตาเต็มแรง! และความรู้สึกแสบตาก็เข้าเล่นงานเขา ชายวัยกลางคนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เด็กสาวผมดำยกวัตถุในมือขึ้นเขย่าดังแกร๊งๆสองสามที ก่อนจะหยิบเทียนที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมา เธอยกเทียนขึ้นมาจ่อหน้าขวดสเปรย์ฉีดผม ก่อนจะกล่าวคำอำลา..

“ไปตายซะ ไอ้เดนมนุษย์”

ฟู่~~!!!พรึ่บ!

การทำงานร่วมกันของไฟกับสเปรย์ที่เธอพ่นออกมา ทำให้เกิดเปลวไฟเข้าห่อหุ้มร่างของชายหนุ่มไว้ กลิ่นเนื้อไหม้ลอยคลุ้งปนกับกลิ่นควันไฟจนแฝดคนพี่แทบอาเจียน แต่แฝดคนน้องกลับมองศพชายฉกรรจ์ถูกเผาด้วยความสาแก่ใจยิ่ง หลังจากไฟดับก็เหลือเพียงซากศพที่ไหม้เกรียมและหงิกงอ

“อย่างที่คิดจริงๆด้วย เผาไม่ได้แฮะ”แฝดพี่พึมพำ มองไฟที่ดับทันทีเมื่อมันจะลามไปโดนผ้าม่าน ระหว่างนั้นแฝดน้องก็เดินเข้าไปดูนนท์ เธอจับชีพจรเขาก่อนจะหันไปรายงานพี่สาว

“พี่คะ เขายังไม่ตาย แต่สลบไปเฉยๆ”

“อืม งั้นก็ลากไปด้วยเลยละกัน...แถวนี้คนเป็นๆยิ่งหายากอยู่ด้วย”

แฝดพี่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ และคิดว่าคงไม่เป็นไร ยังไงตัวเด็กหนุ่มก็เล็กนิดเดียวอยู่แล้ว ไม่คณามือนักกีฬาเหรียญทองอย่างเธอหรอก

“ค่ะ”

“งั้นก็ไปกันเถอะ..”

เด็กสาวผมดำว่าก่อนจะเดินนำออกจากห้อง โดยมีน้องสาวฝาแฝดของเธอเอาร่างของเด็กหนุ่มที่สลบไม่รู้เรื่อง ขี่หลังตามมาด้วย

.................................................................................

“คุณหนูครับ....”เด็กหนุ่มผมสีทองยุ่งไม่เป็นทรงเรียกเดินสาวที่ยืนข้างๆเบาๆ

“เลิกเรียกฉันว่าคุณหนูเถอะ...”เอวาทำหน้านิ่งก่อนจะหันไปพูดกับเมก้าต่อ “ฉันไม่ใช่คุณหนูของนายสักหน่อย...”

“เอ๋?”เมก้าเอ๋อไปชั่วครู่ เอวาจึงพูดต่อ

“เอ่อ..โทษทีนะที่พูดอะไรไม่เข้าท่าน่ะ”เอวารีบขอโทษเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองจะพูดอะไรผิดไป

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ตั้งแต่วันที่ผมสารภาพรักกับคุณหนู ผมก็อภัยให้ได้ทุกอย่างครับ เพราะผมรักคุณหนู”เมก้ายิ้ม มองเอวาด้วยสายตาอ่อนโยน

.ใช่แล้วทั้งสองคนนี้เป็นแฟนกัน แต่ไม่มีใครรู้เพราะทั้งคู่ปิดมันไว้เป็นความลับ เพราะกลัวจะถูกซักไซ้เรื่องต่างๆ ทั้งคู่จึงต้องคอยหลบสายตาจากคนรอบข้างอยู่เสมอ

“อ..อืม” เอวายิ้มฝืนๆ ทำท่าทางลำบากใจนิดๆ

“งั้นไปกันต่อเถอะครับ....”เมก้าจูงมือเอวาให้เดินไปข้างหน้า เอวาจึงเดินตามไปเงียบๆ

คิดไปเองรึเปล่านะ?

รู้สึกคุณหนูจะแปลกๆไปแฮะ

หรือว่าจะ...

..คงไม่หรอกมั้ง..

“นี่ เมก้า...”เอวาเรียกเบาๆ เมก้าจึงหันกลับมา

“ครับ?”

“คิดว่าฉันผิดไหมที่ให้ทุกคนมาเล่นผีถ้วยแก้วจนหลุดมาอยู่ที่นี่กันหมด แล้วคิดว่าคนอื่นจะให้อภัยฉันไหม..?”เอวาถามเสียงสั่นครือเหมือนจะร้องไห้ ดวงตาสีคาราเมลหลุบมองลงพื้นเหมือนกำลังสำนึกผิด

“...ไม่หรอกครับ เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้นแหละ อย่าโทษตัวเองเลยครับ”

“งั้นหรอ...”

เมก้ายิ้มให้เอวาดังเช่นทุกครั้ง เอวาเริ่มรู้สึกสบายใจขึ้นนิดหน่อยจึงกลับมายิ้มอีกครั้ง เด็กหนุ่มมองรอยยิ้มนั้นอย่างหลงใหล เขารัก..รักมากจริงๆ รอยยิ้มที่เป็นเหมือนแสงอาทิตย์นี้น่ะ..

“เมก้า ตรงนั้นมีแสงไฟนี่นา!!”

“อ..หะ..หา ครับ?”

เสียงเอวาโวยวายและสะกิดเขา ทำให้เมก้าหลุดจากภวังค์ เขาจึงมองไปตามที่เอวาชี้ ซึ่งแสงไฟนั้นมาจากทางเชื่อมตึก อาจเป็นแสงเทียนหรือไปฉายเพราะมันขยับไปมาได้

หรือไม่ก็อาจะเป็นวิญญาณ

เอวาสะกิดเมก้าอีกครั้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“ไปดูกันเถอะ!!”

“แต่...”

ยังไม่ทันได้พูด เมก้าก็ถูกเอวาดึงเนกไทให้เดินไปด้วยกันเสียแล้ว เมก้าร้องท้วงแต่เอวาไม่สนใจ หรืออาจจะไม่ได้ยินเพราะกำลังอยู่ในห้วงความคิด..

รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีแฮะ..

.................................................................................

“ชักจะสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ...”

เพื่อนหมุนเก้าอี้สำนักงานเล่นก่อนจะหยิบสมุดรายชื่อที่เคยทำน้ำหกใส่ออกมาดูว่าแห้งรึยัง

“หวา...แย่จังเลย”ตอนนี้เพื่อนพบปัญหาใหม่ซะแล้ว เนื่องจากน้ำที่หกใส่เริ่มแห้ง ทำให้กระดาษติดกันจนเปิดไม่ได้ เพื่อนถอนหายใจแล้ววางสมุดรายชื่อกลับที่เดิม

“แต่ก็........ช่างมันเถอะ เพราะพวกเธอทำให้ฉันสนุกได้มากเลย♥”

เพื่อนหัวเราะคิกคักก่อนหยิบกระดาษมาแล้วพับเป็นจรวด ปาออกไปนอกหน้าต่าง

จรวดที่ทำจากกระดาษเอกสารลอยออกไปในท้องฟ้ายามยาตรีด้วยฝีมือของสายลมเอื่อยๆแต่ไม่นานก็มีอันต้องร่วงลงพื้นเพราะสายฝนที่สาดซัดมา เพื่อนมองท้องฟ้ามืดครึ้มข้างนอกก่อนจะพึมพำ

“ที่แห่งนี้น่ะไม่มีเวลา ไม่มีแสงอาทิตย์ แต่กลับมีเวลากลางคืนที่ดำเนินไปเรื่อยๆ...อา อยากจะเห็นแสงอาทิตย์อีกครั้งซะแล้วสิ”

เพื่อนมองลงพื้น ความชื้นและกลิ่นดินลอยมาปะทะใบหน้าพร้อมสายลมเย็นจากเบื้องล่าง เพื่อนถอนหายใจแล้วหยิบหมวกตุ๊กตาผ้าที่มีตากระดุมเม็ดใหญ่ติดอยู่ขึ้นมาสวมแล้วเดินหายไปในเงา ทิ้งเพียงคำพูดพร่ำบ่นไว้เบื้องหลัง

“ออกไปสูดอากาศหน่อยดีกว่า ”