คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Best Friend 4 : ยังมีชีวิต
My Best Friend 4
ยังมีชีวิต
ฉันคิดว่าพวกเธอกำลังอยากได้ความช่วยเหลือ
ในโลกที่หัวใจถูกฉีกกระชาก..
ความทรงจำมากมายถูกฝังอยู่ในกองขี้เถ้า..
หยดน้ำตาแห้งเหือดไปในความมืด..
ความผิดหวัง ความเศร้า ความกลัว กัดกินจิตใจเหมือนหมึกดำหยดลงกระดาษ นานวันเข้าก็แปรเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้น
ทำไม.....
“แค้นเหลือเกิน......”เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความเกลียดชังเอ่ยออกมาจากความมืด
“จะต้อง.....แก้แค้น.....”
ประตูสีดำบานใหญ่เปิดออก หมอกควันฟุ้งจนมองเห็นเพียงเงาดำเดินออกจากห้องไปเท่านั้น มันแสยะยิ้มเห็นฟันแหลมขาวสะอาด ก่อนจะหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและกระโดดออกจากหน้าต่างไป ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวเราะน่าขนลุกยามราตรี
“แฮ่ก.....แฮ่ก....แฮ่ก........ โคน...ไหวไหม?”
ในหอประชุมที่เต็มไปด้วยซากศพ เด็กสาวสองคนกำลังโดดเชือก แม้จะขาดคนไปถึงสามคน ตองหอบหนักๆหันไปถามเด็กสาวผมชมพูที่โดดเชือกอยู่ข้างหน้า แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอจะฟังอะไรรู้เรื่องแล้ว ขาของตองก็เจ็บมากขึ้นทุกที
ขืนเป็นแบบนี้ ต้องตายแน่ๆ..
“อ๊ะ!” โคนสะดุดขาตัวเองทำท่าจะล้ม
“โคน!!”
ตองร้องแต่สายไปแล้วร่างของโคนเซไปข้างหน้าเชือกก็กำลังหมุนเข้ามาใกล้.. ตองหลับตาเพราะไม่อยากเห็นภาพไม่น่าดู
“อะ......”โคนร้องเบา รู้สึกเหมือนตัวเองลอยขึ้นจากพื้น
“ฉันคิดว่าพวกเธอกำลังอยากได้ความช่วยเหลือ”
ตองลืมตาขึ้น ตะลึงกับคนตรงหน้า เด็กสาวผมสีน้ำเงินกำลังกระโดดเชือกอยู่หน้าเธอ ส่วนโคนถูกชายหนุ่มผมฟ้าร่างสูงยกขึ้น เขาถามโคนว่าไหวไหม โคนพยักหน้า
“ร...ไรส์...”ตองพึมพำ
“อาฮะ อย่าเพิ่งถามอะไร ไว้ไปคุยกันกลังโดดเชือกเสร็จละกัน”ไรส์พูดขณะโดดเชือก เมื่อกี้เธอกับชายหนุ่มผมฟ้าเพิ่งจะวิ่งเข้ามาสมทบกับตองเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน
“ยังขาดอีกหนึ่งคนนะ!เคี๊ยกๆๆๆ”คนแกว่งเชือกว่า
“ห๊ะ...อ้าว พี่นิธาน!!!”ไรส์ตะโกนเรียกชายหนุ่มตรงหน้า
“อะไรครับ!!”นิธานตอบเสียงสั่นเพราะกำลังเหนื่อยและโดดเชือกอยู่
“เพื่อนหนูไปไหนแล้ว!!!”ไรส์ถามต่อ
ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงฝีเท้ากระทบพื้นระเบียงไม้ดังใกล้เข้ามา ผู้มาใหม่ก้มหน้าหอบหายใจ ก่อนจะเงยหน้าตะโกนใส่พวกเธอด้วยความหงุดหงิด
“ฉันอยู่นี่!!” เด็กสาวผมสีชมพูอมม่วงตะโกน “พวกเธอวิ่งมาไม่รอฉันเลยนะ!!!”
“เอาน่า!รีบมาเร็วๆ”ไรส์เร่ง
“เออๆๆๆ”เธอวิ่งไปร่วมวงกระโดดเชือกหมู่ด้วย ตอนนี้คนก็ครบแล้ว คนแกว่งเชือกจึงเริ่มนับเลข
“1..2..3..4..5..6..7….”
“หวา...!” ไรส์เซเกือบล้มฉิวเฉียดแต่ก็ตั้งหลักได้ทัน
“พี่ว่าเรามาช่วยกันนับจังหวะดีกว่า จะได้ไม่พลาด”นิธานเสนอ
“แจ่มค่ะคุณพี่...”ไรส์พยักหน้า เธอตะโกนให้คนที่ยืนอยู่ตรงหัวแถวคอยนับจังหวะ
“แตงโม!!ฝากด้วยนะ!”
“ได้เลย! “แตงโมรับคำแล้วเริ่มให้จังหวะให้ทุกคนโดดเชือก.. ทุกคนเริ่มโดดได้สามัคคีกันมากขึ้น
เวลาล่วงเลยไปกว่า1ชั่วโมง
“90..91…92…..93”
ความเร็วของทั้งห้าคนตกลงเรื่อยๆ เพราะตองกับโคนโดดเชือกแบบนี้มากว่า2ชั่วโมงแล้ว ไรส์แทบไม่เคยกระโดดเชือกหมู่เลย ส่วนนิธานกับแตงโมก็เหนื่อยที่เพิ่งไปวิ่งหนีผู้คุมเกมมา เสียงของแตงโมที่คอยให้จังหวะเบาลงเรื่อยๆ..
“พยายามเข้าทุกคน อีกแค่นิดเดียว..”นิธานที่อายุมากที่สุดในกลุ่มพูดให้กำลังใจ
“อืม..อีกแค่ห้าครั้งเอง...Fight up!!”ไรส์ช่วยนิธานพูดอีกแรง
“96….97….98…99……..”
ทั้งห้าคนเตรียมตัวกระโดดครั้งสุดท้าย
“100!!”
แตงโม โคน นิธาน ไรส์และตองกระโดดพร้อมกัน ผ่านเชือกไปได้อย่างสวยงาม ทั้งห้าคนลงไปนอนแผ่กับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน ผู้คุมเกมพึมพำด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“พวกคุณชนะ กรุณารับรางวัลด้วยค่ะ...”
ตองเพิ่งสังเกตว่าผู้คุมเกมมีบ่วงแขวนรอบคอ ขณะที่เธอกำลังสงสัยว่ามันคืออะไรนั่นเอง...ผู้คุมเกมอีกคนก็เดินเข้ามาพร้อมถุงใบใหญ่ถุงหนึ่ง
“ในนี้มีน้ำและอาหารอย่างละห้าชุด...” ผู้คุมคนหนึ่งยื่นถุงนั้นให้
“ล..แล้วไงต่อ...”แตงโมถาม
“ถ้าพวกเธอจะออกไป ต้องกำ...อ่อก!!!อั๊คคค!?!”
“นายไม่น่าพูดแบบนั้นเลยนะ...”
บ่วงเชือกพันคอของผู้คุมเกมคนที่พูดกับแตงโมทั้งที่เขายังพูดไม่จบ เจ้าตัวขาดอากาศแต่ล้มตึงลงไปกับพื้น แต่เชือกก็ยังรัดคอเขาจนหัวขาดออกจากลำตัว เลือดสีดำคล้ำหยดติ๋งๆจากร่างไร้หัวลงบนพื้น แตงโมทำท่าจะกรี๊ด แต่ผู้คุมเกมอีกคนพูดขัดเสียก่อน
“อย่ากรี๊ดนะ!ตอนนี้ห้ามส่งเสีย...อั่ก!!ไม่..อ๊ากกก!!!!!”
ฉัวะ!!!
หัวของมันขาดกระจาย เลือดสีดำคล้ำพุ่งออกมาจากคอที่ขาดสะบั้น ไรส์เอามือปิดปากแตงโมที่กำลังจะกรี๊ดอีกครั้ง
“อ...อย่าร้องนะ...”ไรส์กระซิบ
“อื้อ..อื้อ..”แตงโมพยักหน้าทั้งน้ำตา กลัวก็กลัว แต่ก็ต้องทำตาม
“ฮึก..”
ตองกับโคนนั่งปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมา แต่น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุด ลืมความเหน็ดเหนื่อยและความระแวงหมดสิ้น ทั้งหมดถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว นิธานยืนมองทั้งสี่คนเงียบๆก่อนจะเอ่ยเบาๆว่า..
“มีอะไรบางอย่างกำลังมา...”
“หา...”ไรส์หันไปหานิธาน
“มีอะไรกำลังมา!”
นิธานรีบวิ่งเข้าไปหาทั้งสี่คนและบอกให้พวกเธอไปหลบตาที่ต่างๆ ไรส์จึงให้ตองที่ขาเจ็บขี่หลังแล้ววิ่งไปซ่อนหลังผ้าม่าน ส่วนโคนกับแตงโมก็วิ่งไปซ่อนหลังเก้าอี้ที่วางซ้อนกัน
และนิธานก็ซ่อนอยู่หลังแจกันใบใหญ่ข้างประตูทางเข้า
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ทั้งห้าที่ซ่อนตัวอยู่กลั้นหายใจทำตัวให้นิ่งที่สุดด้วยความลุ้นระทึก คาดว่ามันจะเดินเข้ามาในหอประชุมแล้ว....
.................................................................................
“Kagome kagome…”เด็กสี่คนล้อมวงกันร้องเพลง
“ kago no naka no tori wa~”นาโนเหงื่อออกด้วยความเครียด รู้สึกเย็นวาบไปทั่วร่าง
“Itsu itsu deyaru? Yoake no ban ni Tsuru to kame to subetta~~..”
เสียงเพลงดังก้องกังวานไปทั่วห้อง นาโนเม้มปากแน่น เพลงใกล้จะจบลงแล้ว นั่นหมายความว่าเธอควรจะได้คำตอบแล้ว..
“ Ushiro no shoumen daare? ตอนนี้ใครอยู่ข้างหลังเธอ ?” เด็กทั้งสี่คนหยุดแล้วถามพร้อมกัน
“คนที่อยู่ข้างหลังคือ.......”นาโนลากเสียง ก่อนจะเอ่ยคำตอบออกมา
“เด็กผู้ชายใส่กิโมโนสีดำ!”
ทุกอย่างเงียบลงหลังนาโนประกาศคำตอบออกมา เธอใจเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกว่าอากาศรอบตัวเย็นขึ้นโดยไร้สาเหตุ แว่วเสียงเด็กหัวเราะก่อนเด็กทั้งสี่จะเผยคำตอบออกมา
“ผิด.....”
นาโนรีบลืมตาและหันกลับไปดูข้างหลังเพื่อเช็กสิ่งที่เธอตอบไป
“ซะเมื่อไหร่ล่ะ♥”
เด็กหญิงกิโมโนแดงหัวเราะเสียงใส ข้างหลังของนาโนคือเด็กชายกิโมโนสีดำยืนอยู่จริงๆ นาโนถอนหายใจก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเด็กทั้งสี่
“รู้ได้ยังไงน่ะ”เด็กหญิงกิโมโนส้มถาม
“เสียงรองเท้าเกี๊ยะไง...”นาโนว่า “พวกเธอทั้งสี่คนเดินทวนเข็มนาฬิกา หนึ่งก้าวก็เปลี่ยนตำแหน่งหนึ่งครั้ง แล้วก็วาดภาพไว้ในหัวว่าคนไหนเดินไปถึงไหนแล้วบ้าง..”เธออธิบาย
“ดูทันด้วยเหรอเนี่ย..”เด็กชายกิโมโนดำพึมพำ
“ยังไงก็เถอะ...รับรางวัลไปด้วยนะคะ”เด็กสาวกิโมโนแดงยื่นถุงผ้าใบเล็กๆให้กับนาโน
“อะไรน่ะ?”นาโนรับมาเปิดดู
“เครื่องรางค่ะ”
“ห๊ะ...เอาไปทำอะไรฟระ!!”นาโนบ่นอุบ
“ของดีนะคะ เก็บเอาไว้ดีๆล่ะ”
“อ่า..อืม”
นาโนเก็บถุงเล็กๆนั่นลงกระเป๋าเสื้อ แล้วร่างของเด็กทั้งสี่ก็จางหายไปในอากาศ นาโนเดินออกจากห้องการงานเพื่อไปหาเพื่อนคนอื่นๆ
“ขึ้นไปดูชั้นบนหน่อยดีไหมนะ..” นาโนทำท่าครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดไป
ฟุ่บ!!
“ม้าว...”
แมวดำวิ่งตัดหน้านาโนที่กำลังจะขึ้นไปข้างบน นาโนชะงักก่อนจะย่อตัวลงคุยกับมัน
“ไม่อยากให้ฉันไปหรอ?”นาโนถาม
“เหมี้ยววว..ว..”มันร้อง นาโนส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกฉันจะต้องช่วยเพื่อนของฉัน..”นาโนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เจ้าแมวดำจึงเปลี่ยนจากการนั่งขวางทางเป็นเดินตามนาโนไปแทน
“อืม...ไปด้วยกันเถอะ”เธอว่าแล้วอุ้มแมวดำขึ้นมา..
.................................................................................
“หือ....แตงโม ยังไม่ตายหรอกหรอ?”
เพื่อนพึมพำหน้าจอมอนิเตอร์ แล้วกดกรอเทปกลับไปดูเหตุการณ์นั้นใหม่อีกครั้ง
ปรากฏว่าตอนนั้น ก่อนที่แตงโมกำลังจะถูกค้อนทุบ นิธานชิงลงมือปาดเก้าอี้ใส่เด็กน้อยเสียก่อน เขาใช้สันเก้าอี้ฟาดซ้ำอีกครั้งก่อนจะใช้เศษแก้วจากแจกันดอกไม้แทงช่องท้องของเด็กตัวเล็ก แล้วดึงตัวแตงโมออกมา ก่อนพาวิ่งหนีไป
“แหม..นิธาน นายนี่ใช้ได้เหมือนกันนะ”เพื่อนปิดสมุดรายชื่อ
“ถึงแบบนั้นมันจะไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาก็เถอะ...”
“แต่ก็สมแล้วที่เราต้องรอมาหลายสิบปี...”เพื่อนแสยะยิ้ม “ขอแค่เราได้มีเพื่อนสักคน นรกแห่งนี้จะต้องน่าอยู่ขึ้นแน่นอน...”
“มาเล่นกับเราเถอะ...เพื่อนๆทุกคน” เพื่อนเริ่มหัวเราะ...แล้วก็ร้องไห้
สมุดรายชื่อตกลงพื้น ทำให้เห็นหน้ากระดาษด้านหลังที่มีแต่หมึกแดงละเลงทับรายชื่อและรูปภาพ
Update สถานะ by เพื่อน
หน้า1
คิด ตาย
เอวา ดำเนินเกม
ไรส์ ???
นนท์ ???
เมก้า ดำเนินเกม
นาโน จบเกม
เฟรม ดำเนินเกม
แตงโม ตาย ???
ตอง บาดเจ็บ,???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
โคน ???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] บาดเจ็บ,จบเกม
[???] ???
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
หน้า2
นิธาน ???
[ยังไม่ปรากฏ] จบเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ดำเนินเกม
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ยังไม่ปรากฏ] ???
[ยังไม่ปรากฏ] ???
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
[ถูกขีดฆ่า] ตาย
อ๊ากกกกก ขอโทษที่หายไปนานค่ะ!!Q[]Q คือมันติดธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ..//ซับน้ำตา
ขอโทษจริงๆนะคะ วาดการ์ตูนมาไถ่โทษแล้ว#โดนตบ
ตอบคอมเม้นท์
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : SoRa Blood -SKY< My.iD >  [ IP : 37.228.107.70 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
WB : ขอบคุณที่ติดตามนะคะ//ซาบซึ้ง
สำหรับตอนนี้นาโนก็รอดแล้ว//มอง
แต่ตอนหน้าต้องลุ้นกันนะคะ=..=
#.อา..เป็นพี่เราจริงๆด้วย..;w;
ปล.ขอบคุณทุกท่านที่ยังติตามนะคะT_T
ความคิดเห็น