นิยาย My Best Friend > ลำดับตอนที่ #2 : My Best Friend 1 : เรียกเราว่าเพื่อนนะ : Dek-D.com

ลำดับตอนที่ #2

ลำดับตอนที่ #2 : My Best Friend 1 : เรียกเราว่าเพื่อนนะ

อัปเดตล่าสุด 9 เม.ย. 56

My Best Friend 1
เรียกเราว่าเพื่อนนะ

การอยู่ตัวคนเดียวในสถานการณ์แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย

“อึก!!!”

แตงโมสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนพื้นระเบียงไม้ เธอยันตัวขึ้นมาจากพื้นไม้ผุพังด้วยอาการมึนงง คาดว่าศีรษะอาจจะตกกระแทกพื้น เบื้องหน้ายังคงเป็นระเบียงไม้ยาวออกไปแต่เธอไม่รู้ว่าสิ้นสุดที่ตรงไหนเพราะทางข้างหน้ามืดสนิท

“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย....โรงเรียนหรอ??” แตงโมมองกระดาษเอกสารที่ตกเกลื่อนพื้นด้วยความฉงน ไม่มีทางที่ที่นี่จะเป็นโรงเรียนของเธออย่างแน่นอน เพราะสภาพทรุดโทรมลงมากจนน่าใจหายทั้งๆที่เมื่อเช้าเธอยังมานั่งเรียนในห้องอยู่เลย อีกทั้งยังมีกลิ่นอับเหมือนเป็นอาคารร้างมาหลายสิบปี เธอวิเคราะห์สภาพแวดล้อมเสียจนลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท

“อ๊ะ...แล้วทุกคนล่ะ...”

แตงโมหน้าซีด ตระหนักถึงความจริงว่าเวลานี้เธอกำลังเผชิญสถานการณ์เลวร้ายเพียงลำพัง ขาทั้งสองข้างพลันหมดแรงโดยไร้สาเหตุ

ไม่เอา....เราตัวคนเดียวแบบนี้ไม่เอานะ!!!!

“มีใครอยู่ไหม! ใครก็ได้ ขอร้องล่ะ”น้ำเสียงของเด็กสาวฟังดูสิ้นหวัง เธอร้องเรียกไม่หยุดแว่วเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง แตงโมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง เธอหันหลังไปหาผู้มาใหม่อย่างมีความหวัง

“เธอ....”

เสียงต่อมาถูกกลืนหายไปในลำคอ ความตายในเงามืดแย้มยิ้มให้เธออย่างเบิกบาน ร่างในเงายกของในมือขึ้นเหนือหัว มันสะท้อนแสงจากตะเกียงดวงเล็กบนกำแพงเป็นประกายในเงามืด

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!”

.................................................................................

“อ..โอ๊ย เดินเบาๆหน่อยสิ”

ตองร้อง นาโนพยักหน้ารับ แล้วปรับจังหวะการเดินให้ช้าลงตามที่ตองร้องขอ ขาของเธอแพลงตอนตกลงมา ทำให้นาโนที่เจอกันระหว่างทางต้องมาแบกร่างของสาวผมทองคนนี้

“ป่านนี้คนอื่นจะเป็นยังไงบ้างนะ” นาโนพึมพำ

“คงจะเอาตัวรอดกันได้แหละน่า อ๊ะ...นาโนๆตรงนั้นมีห้องพยาบาลอยู่”

ตองชี้ทางตรงหัวมุมข้างหน้าที่มีแสงสลัวๆออกมาจากหน้าต่าง หน้าห้องมีป้ายผุๆแต่เห็นตัวหนังสือลางๆว่าเป็นห้องพยาบาล

“พักตรงนี้นะ” นาโนเลี้ยวเข้าห้องพยาบาลตามที่ตองบอก เธอให้ตองนั่งพักบนเตียงพยาบาลเก่า แม้จะมีฝุ่นเกาะอยู่บ้างแต่ก็ดีกว่าที่คนเจ็บอย่างตองต้องเดินไปเรื่อยๆ

“จะไปไหนน่ะ นาโน!”

“จะไปตามหาคนอื่นน่ะ รออยู่ตรงนั้นนะ!!”

นาโนรีบวิ่งออกไป ตองพยายามตะโกนเรียกให้เพื่อนเธอกลับมาเพราะการแยกกันในสถานการณ์แบบนี้ มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ฉลาดเลย

ความจริงถ้าจะให้พูดให้ถูกก็คือ เธอกลัว..

หลังจากที่มีคนตายไปต่อหน้าต่อตา คงไม่มีใครจะทำใจได้ทันทีหรอก... พวกเธอทุกคนก็เช่นกัน การอยู่ตัวคนเดียวมันมีแต่จะเพิ่มความกังวลและความกลัวมากขึ้นเท่านั้น ตองตัดสินใจลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวจะคลาดกับนาโน

“โธ่เอ๊ย...” ด้วยความไม่เอื้ออำนวยของร่างกายทำให้เธอไม่สามารถวิ่งตามเพื่อนสาวได้ทัน เธอจึงได้แต่เกาะผนังเดินกะโผลกกระเผลกตามไปเท่านั้น “นาโน!...นาโน!...”ตองตะโกนเรียก

“ตอง...ตอง...เสียงตองใช่ไหม!? ตอง!!!”

เสียงเด็กหนุ่มดังมาจากความมืดข้างหลัง ตองหันกลับไปมอง พบนนท์กำลังส่องไฟจากเทียนไขมาทางเธอ นนท์เห็นท่าทางการเดินแปลกๆของตอง เขาจึงเข้าไปประคองร่างของเพื่อนสาวที่เดินกระย่องกระแย่งอยู่ข้างหน้า

“นนท์....นาโน เขาเดินไปไหนแล้วไม่รู้...”ตองเอ่ยเบาๆอย่างสำนึกผิดที่ห้ามนาโนไว้ไม่ได้ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย

“งั้นเดี๋ยวฉันไปหาเอง”นนท์ทำท่าจะวิ่งไปข้างหน้าแต่เด็กสาวกระตุกชายเสื้อของเขาไว้ก่อน ตองเงยหน้าขึ้นพูดกับนนท์

“เดี๋ยว...ไปพร้อมกันดีกว่า ถ้าแยกกันอาจจะอันตรายนะ”

“อืม....ก็ได้”

นนท์ค่อยๆประคองตองเดินไปตามทางเดินอันมืดมิด ไม่รู้ว่าจะมีแสงสว่างและความหวังรอทั้งสองอยู่ข้างหน้าหรือไม่...

.................................................................................

“เหวอ...ก้าวช้าๆ... ร..ระวังด้วย หยึย......”

ไม่ใช่เสียงคำเตือนให้ใคร.. มันคือเสียงที่ไรส์พูดกับตัวเอง เธอกำลังเตือนสติตัวเองไม่ให้ก้าวพลาด เด็กสาวเดินเบียดกับผนังจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน แม้ผนังจะผุพังและเต็มไปด้วยเชื้อรา แต่ยามนี้ไรส์แทบจะยินดีรวมร่างกับผนังเลยก็ว่าได้

..เพราะมีศพและโครงกระดูกกองอยู่เกลื่อนพื้นนั่นเอง..

ไม่เพียงแค่นั้น บนพื้นมีคราบเลือดนองอยู่แม้มันจะเริ่มแห้งไปบ้างแล้วก็ตาม บางจุดมีเศษเนื้อมนุษย์เละๆกระจายอยู่ บางจุดก็เห็นไส้และเครื่องในอื่นๆแหลกเละเต็มพื้น ซ้ำยังมีก้อนเนื้อบางส่วนเริ่มเน่าเป็นสีดำส่งกลิ่นเหม็นจนแทบอาเจียน

“อึก...ใกล้แล้วๆ อีกนิดเดียว...”ไรส์ยื่นขาไปแตะพื้นไม้อีกฝั่ง “เยี่ยม!ถึงแล้ว”เธอร้องดีใจยกใหญ่แล้ววิ่งไปต่อทันที

ทางเดินมืดสลัว มีเพียงแสงจากไฟฉายโทรศัพท์ของเธอเท่านั้นที่ส่องทางข้างหน้าให้เห็น ไรส์เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายบนระเบียงผุพัง เธอมาหยุดที่สุดทางระเบียงไม้

“หืม..ห้องน้ำหญิงหรอ? งั้นไปเข้าไปดูหน่อยดีกว่า..”

ไรส์จับลูกบิดขึ้นสนิมหมุนช้าๆ มันส่งเสียงดังลั่นเพราะความฝืด ไรส์เดินเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง ภายในเป็นห้องน้ำแบบชักโครกสี่ห้อง อ่างล้างมือสี่อ่างและกระจกบานใหญ่ฝุ่นเขรอะ บนพื้นมีเศษกระดาษตกเกลื่อน ไรส์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วลงมือรื้อกระดาษบนพื้น

“บิงโก...” ไรส์หยิบไดอารี่ปกหนังสีแดงขึ้นมาปัดฝุ่นแล้วเปิดอ่าน

หน้าแรกของไดอารี่เป็นรูปภาพขาวดำของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอยิ้มกว้างอย่างร่าเริง ใต้ภาพเขียนบางอย่างไว้แต่มันโดนน้ำจนเลือนไปหมดแล้ว เธอจึงเปิดหน้าถัดไป

“อ...อะไรเนี่ย?!”

อักขระหน้าตาประหลาดนูนขึ้นมาจากหน้าหนังสือเล็กน้อยเหมือนอักษรเบรลล์ ไรส์ลูบตัวอักษรที่นูนขึ้นมาเบาๆ ทำไมไดอารี่จึงมีอักขระโบราณแบบนี้?

“น่าขนลุกเกินไปแล้ว...”ไรส์พิงตัวกับกำแพง เธอเสยผมแล้วหันไปมองประตูทางออกอย่างเหนื่อยใจ “ออกดีกว่า..”

แกร๊ก...แกร๊กๆๆ

“เอ๊ะ..”

ไรส์ขมวดคิ้ว เพราะเธอไม่สามารถเปิดประตูได้แล้ว ไม่ใช่เพราะความฝืดของประตูแน่นอนเพราะมันเหมือนจะติดอะไรบางอย่างข้างนอก ทำให้เปิดประตูไม่ได้

“ใครอยู่ข้างนอก!เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!!!” ไรส์ตะโกน หวังจะให้ใครก็ตามที่เล่นบ้าๆแบบนี้เปิดประตู เมื่อไม่ได้ผลเธอจึงกระแทกประตูหวังจะพังออกไปข้างนอก

“บ้าเอ๊ย...”ไรส์สบถ

.................................................................................

“คุณหนู ..ระวังนะครับ”

เมก้าที่เดินอยู่ข้างหลังร้องเตือนเอวา ห้องนี้มันไม่ปลอดภัยเอาซะเลยเพราะเมื่อกี้เขาได้ลองเดินสำรวจดูแล้ว ที่พื้นมีเศษแก้วตกเกลื่อนไปหมด นอกจากนั้นยังมีน้ำนองเต็มพื้นทำให้ต้องเพิ่มความระวังไม่ให้ลื่นล้มลงไป

“อ...อืม” เอวาพยายามเดินเลี่ยงๆพื้นส่วนที่มีน้ำเจิ่งนอง

พวกเขาอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนร้าง นั่นคือสมมติฐานที่เป็นไปได้มากที่สุด เพราะหากมองไปที่ชั้นวางของก็จะเจอกับขวดโหลแก้วบรรจุอวัยวะต่างๆวางเรียงกันอยู่ มีทั้งซากสัตว์หรือแม้กระทั่งเด็กทารก

เอี๊ยดๆ

“คุณหนู...ดูบนกระดานสิ”เมก้าเรียกเอวาที่กำลังจะเดินออกจากห้องให้หันมามองกระดานไวท์บอร์ดทรุดโทรม

“ ‘มาเล่นกันนะเพื่อนๆ’? เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรเขียนไว้เลยนี่”

“แน่ใจหรอครับคุณหนู?เพราะผมไม่ทันสังเกตเหมือนกัน”

“ไม่รู้สิ...ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้”

เอวายักไหล่ เมก้าจึงยักไหล่บ้างแล้วเดินตามเอวาออกจากห้อง โดยไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลย

‘วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!’

“!!”

เอวาและเมก้ารีบยกมืออุดหูด้วยความตกใจและแสบแก้วหู ลำโพงเก่าเหนือหัวที่เพิ่งส่งเสียงแสบแก้วหูออกมาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะมีเสียงคนพูดออกมา

‘ฮัลโหลเทสๆ สวัสดีเพื่อนๆทุกคน ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรานะ ♥’

เสียงนุ่มระรื่นดังออกมาตามสาย แยกแยะไม่ได้ว่าผู้พูดชายหรือหญิงจากน้ำเสียง เจ้าตัวยังพูดต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจผู้ฟัง

‘ทุกคนเรียกเราว่าเพื่อนก็ได้นะ ทุกคนคงจะตกใจสินะที่มาโผล่ที่นี่น่ะ แต่ไม่ต้องกังวลนะ เพราะเค้าต้องการคัดเลือก เพื่อน ที่จะมาหาเราน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอกนะทุกคน เพราะเค้าจะเป็นคนคัดเลือกเลือกทุกคนเอง!’

เสียงนั้นไม่คลายความกังวลให้แก่ผู้ฟังเลยแม้แต่น้อย เอวาหันไปมองเมก้าที่ยืนข้างๆ

“หมายความว่าไงน่ะ...”

ตองพึมพำเบาๆ นนท์ไม่ได้ตอบอะไรแต่มองขึ้นไปที่ลำโพงเก่าเหนือหัว ลำโพงนี้กระจายเสียงไปทั่วโรงเรียน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ต้องได้ยินมัน

‘คนที่เจอกันก่อนประกาศก็โชคดีไปนะ ส่วนคนที่ไม่ได้เจอใครก็สายไปแล้วล่ะ!เพราะเกมของเค้าได้เริ่มไปแล้ว!!!’ เพื่อนยังพูดต่อไปเรื่อยๆ

“ชิ...” ไรส์จิ๊ปากอย่างไม่พอใจแต่ก็ต้องยอมนั่งฟังไปเงียบๆ

‘เค้าจะให้ทุกคนเล่นเกมกันนะ’เพื่อนเว้นจังหวะหายใจแล้วพูดต่อ ‘คนที่เหลือรอดและชนะเค้าได้ จะได้เป็นเพื่อนเค้านะ!น่าตื่นเต้นใช่มั้ยล่ะ?’

“ไม่เลยสักนิด..”นาโนพึมพำ

‘เค้าจะกำหนดเกมให้ทุกคนเอง ตั้งใจฟังกติกากันดีๆล่ะ♥’

“....”ทุกคนเงียบรอฟังเสียงประกาศ

‘กติกาข้อแรก ห้ามโกงเด็ดขาด

ข้อที่สอง ต้องเรียกเราว่าเพื่อน

ข้อสาม ห้ามออกไปจากที่นี่

และข้อสุดท้าย.....’เพื่อนเงียบไปก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบน่าขนลุก

‘ถ้าตายไปล่ะก็...ไม่รับรู้ด้วยนะ’

‘เอาล่ะ เรามาเริ่มเกมกันดีกว่า.......ทุกคนจ๊ะ ภายในสามสิบนาทีนี้ ขอให้หาชื่อเกมให้เจอด้วยนะ แล้วก็เล่นตามที่กระดาษบอกด้วยล่ะ พร้อมนะ....เริ่มได้!!’

สิ้นเสียงประกาศ ทุกอย่างเงียบลงในทันที ไม่มีใครกล้าขัดขืนเพราะสิ่งที่เกิดกับคิดนั้นเป็นเครื่องพิสูจน์อย่างดีว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หากไม่เล่นก็ต้องตาย แม้จะยังกลัวก็ต้องทำตามเพื่อเอาชีวิตรอด

ถ้านี่เป็นฝันร้ายล่ะก็...ช่วยรีบๆตื่นเถอะนะ

“กระดาษสินะ....แล้วมันแผ่นไหนล่ะเนี่ย!!!!”

ไรส์ร้อง ตะกุยหากระดาษที่ว่า คนซวยสุดก็น่าจะเป็นเธอนี่แหละ เพราะห้องน้ำที่เธออยู่นั้นเต็มไปด้วยเอกสารเกลื่อนพื้น ไรส์เริ่มเครียดเพราะกลัวจะหากระดาษแผ่นนั้นไม่เจอ

“ฟู่....ใจเย็นไว้ อย่าลน เดี๋ยวก็เจอเองแหละน่า...”

เธอเอามือแตะอกแล้วพูดปลอบขวัญตัวเอง ยิ่งร้อนลนลานยิ่งหาไม่เจอ ไรส์พยายามใจเย็นลงแล้วลงมือหาใหม่

“อุ.....จ...เจอแล้ว....”

ไรส์ดึงกระดาษพิมพ์ตัวหนังสือทองออกมาจากกองเศษกระดาษบนพื้น กระดาษสีขาวธรรมดาแสดงข้อความที่เธอค้นหาแทนที่จะทำทำให้เธอดีใจกลับทำให้เธอหน้าซีดเพราะข้อความนั้นแทน

“จงเคาะประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายสามครั้ง แล้วเรียกฮานาโกะออกมา

ถ้าอยู่รอดได้เกิน30นาทีถือว่าชนะ”

อู้~~~~อัพบทหนึ่งแล้วนะคะ
ดีใจมากเลยค่ะ เม้นมาไวเวอร์มากค่ะ กำลังใจมาท่วมท้นเลยค่ะ QwQ
เหมือนเดิมค่ะ ถ้ามันเเปลกๆ เริ่มออกทะเล ไม่สนุกบอกเรานะคะ จะได้นำไปปรับปรุงTvT

ตอบคอมเม้นท์ฮับ!