คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Best Friend 0 : ผีถ้วยแก้วหลังห้าโมงเย็น
My Best Friend 0
ผีถ้วยแก้วหลังห้าโมงเย็น
เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ?
“เน่ ทุกคน~~♥”
เสียงเล็กๆดังนำมาก่อนที่จะเห็นตัวเสียอีก ร่างเล็กผมสีน้ำตาลมัดเป็นทวินเทลวิ่งเหยาะๆเข้ามาหากลุ่มเด็กนักเรียนที่นั่งกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตราอาม่าบนอัฒจันทร์ ทุกคนหันไปมองเธอด้วยความสนใจ
“ว่ามาเอวา ฟังอยู่..”
เด็กสาวผมสีน้ำเงินยาวสลวยที่นั่งริมซ้ายสุดตอบแทนคนอื่นๆที่กำลังดูดเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เอวาพยักหน้าแล้วเริ่มเล่าด้วยท่าทางตื่นเต้น
“คือว่านะไรส์ โรงเรียนเรามีเรื่องเล่าด้วยล่ะ! ถ้าหากว่าเล่นผีถ้วยแก้วหลังเวลาห้าโมงเย็นแล้วเราทุกคนจะสนิทกันมากขึ้นน่ะ!!”
“ถ้าจะลำบากแบบนั้นทำพิธีคุณซาจิโกะแห่งความสุขดีกว่าไหมนั่น...”ไรส์โยนถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปลงถังขยะ
“อืม....แล้วไงล่ะเอวา?”เด็กสาวผมทองมัดเป็นโพนี่เทลสั้นๆที่นั่งติดกับไรส์ถามด้วยความสนใจ
“ก็...เย็นนี้เรากลับเย็นกันได้ใช่ไหมล่ะตอง?”
เอวายิ้ม ทุกคนเข้าใจทันทีว่าเธอหมายถึงอะไร ทั้งหมดออกอาการแตกต่างกันไป แต่ส่วนใหญ่คือ อย่าเลยเพื่อนรัก แต่เอวาก็ทำเป็นไม่เห็นแล้วพูดต่อ
“เรามาเชิญวิญญาณของเด็กที่หายสาบสูญไปเมื่อ30ปีก่อนกันเถอะ”
“อย่าเลยยัยเอวา”คนที่นั่งตรงกลางพูดหน้าตาย “ถ้าเธอวิ่งหนีไม่ทันมันจะลำบากฉันที่ต้องแบกเธอวิ่งนะ”ว่าจบเด็กสาวผมสั้นสีดำแบบมาตรฐานนักเรียนไทยก็กินเส้นบะหมี่โปรตีนไก่ต่อ
“ไม่หรอกน่านาโน!”เอาวามุ่ยหน้า
“ไม่...ยังไงฉันฉันก็ไม่เล่น! ต่อให้เล่นแล้วได้ฝาอิชิซันที่ถูกรางวัลก็ไม่เอา!!”ไรส์ยื่นคำขาด
“อะไรเนี่ย!เพื่อนกันรึเปล่าเนี่ย!!จะทิ้งกันหรอ!?!”
.................................................................................
“ทำไมฉันต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยวะเนี่ย..”
นั่นอาจเป็นคำถามที่คนแปดคนถามตัวเองถ้าไม่ติดว่าไรส์พูดมันออกมาก่อน เอวายืนยิ้มร่าหน้าบานขณะกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์เล่นผีถ้วยแก้ว สถานที่เล่นในครั้งนี้คือหน้ารูปปั้นผู้ก่อตั้งโรงเรียนซึ่งตอนเย็นจะไม่ค่อยมีคนผ่านมา
เวลา16นาฬิกา30นาที มองเห็นเมฆดำลอยอยู่ไกลๆเป็นลางบอกเหตุว่าฝนจะตก ตองยืนมองกลุ่มเมฆฝนที่กำลังใกล้เข้ามาเงียบๆคนเดียว เธอมองมันอยู่เพียงชั่วครู่แล้วจึงไปหยิบหนังสือมานั่งอ่าน ตอนนี้ในโรงเรียนแทบไม่มีคนอยู่แล้ว เหลือก็แต่ชมรมที่ต้องซ้อมถึงเย็น พวกห้องเรียนพิเศษและนักเรียนบางส่วนเท่านั้น
“ฉันควรจะคิดมากมากกว่าแกนะยัยไรส์.....ฉันที่เป็นอิสลามแต่ต้องมาเล่นผีถ้วยแก้วกับพวกแกเนี่ย...”นาโนทำหน้าเหนื่อยใจ
“แล้วทำไมข้าน้อยถึงถูกลากมาล่ะ คุคุ”
เด็กหนุ่มผมทองยุ่งแทบไม่เป็นทรงร่างสูงแต่ผอมเกินมาตรฐาน หรือที่เข้าใจกันในความว่า ‘ไม้เสียบผี’ นั่นเอง เขาถามขึ้นมาลอยๆ
“เพราะนายเป็นไก่ไงล่ะคิด”ไรส์และนาโนตอบพร้อมกัน
“เอ้า แล้วสรุปตูชื่อคิดหรือไก่กันแน่ฟะเนี่ย คุคุ”
“แต่คนที่มาเพราะสนใจก็มีนี่นา~เนอะ?”เอวาหันไปทางเด็กสาวสองคนที่นั่งมองเธอจุดธูปอัญเชิญด้วยความสนอกสนใจ
“อืม/ก็แค่ว่างน่ะ พี่ก็ยังเรียนไม่เสร็จ”ทั้งสองตอบพร้อมกัน เอวาพยักหน้าพลางขยับมือปักธูปลงหน้ารูปปั้นผู้ก่อสร้าง แล้วเริ่มสวดคาถาอะไรบางอย่าง
“ฉันดีใจนะ ที่แตงโมกับเฟรมมาน่ะ♥”เมื่อสวดจบ เอวายิ้ม วางกระดานตัวอักษรพร้อมแก้วหนึ่งใบลงบนโต๊ะ “พร้อมเล่นแล้วจ้า!”
“เออ รีบๆเล่นจะได้รีบกลับ”เด็กหนุ่มร่างเล็กผมดำพูดเสียงดัง ดูเขาแทบจะไม่ใส่ใจในการเล่นนี้เลย เพราะถูกขอร้องแกมบังคับจากเอวานั่นเอง
“อย่าตวาดคุณหนูสิ นนท์”เด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งเงียบมองเอวาอยู่นานเอ่ยขัดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
“good job!เมก้าตัน!!”ไรส์ชูนิ้วโป้งให้พ่อบ้านประจำตัว(?)ของเอวา เขาโค้งให้ก่อนจะบอกให้เอวาพูดต่อ
“อืม ตอนนี้ก็เกือบห้าโมงแล้วนะ ขอให้ทุกคนเอาปลายนิ้วแตะแก้วด้วยจ้ะ”
เอวาดูนาฬิกาแล้วแตะแก้วเป็นคนแรก ตามด้วยเมก้า คนอื่นๆที่กระจายอยู่ตามโต๊ะแถวๆนั้นก็เริ่มเดินมาร่วมวง ไรส์แตะแก้วเป็นคนต่อมา ตามด้วยนาโน คิด เฟรม แตงโม นนท์และตองเป็นคนสุดท้าย เอวายิ้มพอใจ
“ต่อไปก็ขอให้ผลัดกันพูด พุท โธ ธา ยะ โดยฉันซึ่งจุดธูปอันเชิญจะเริ่มก่อน เวียนไปตามเข็มนาฬิกา จนครบสามจบนะ...เอาล่ะ พุท...”เอวาอธิบายให้คนทั้งวงฟัง ก่อนจะเริ่มพูดคาถาคนแรก
“โธ” “ธา” “ยะ” “พุท” “โธ” “ธา” “ยะ” “พุท” “โธ” “ธา” “ยะ”
“ขออัญเชิญดวงวิญญาณของเด็กที่หายสาบสูญไปมาคุยกับพวกเราด้วยเถอะ...”
เปรี้ยง!!!!ครืนนน!!!!!!!!
แสงสว่างส่องผ่านเพียงชั่ววูบ ตามมาด้วยเสียงคำรามของเมฆฝน ทั้งเก้าคนรอลุ้นผลลัพท์ที่กำลังจะเกิดขึ้น เอวาพูดต่อด้วยความตื่นเต้น
“ถ้ามาอยู่กับพวกเราแล้วขอให้เดินไปที่ใช่ด้วยนะคะ”
“....”แก้วยังนิ่งไม่ขยับ ทำให้เฟรมออกปากถามคนแรก
“เออนี่ เอวา...เธอบอกว่าเด็กคนนั้นหายสาบสูญใช่มะ?แล้วจะรู้ได้ไงว่าเด็กคนนั้นตายรึยัง??”เฟรมหันไปถามเอวา
“เออ.....จริงด้วยแฮะ”เอวาทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้
“อ้าว!งั้นที่เราทำไปเพื่ออะไรล่ะเนี่ย...”ไรส์ส่ายหน้ากำลังจะยกมือขึ้นจากขอบแก้ว
ครืด...ด..!!!
“เฮ้ย!”แตงโมร้อง เมื่อจู่ๆแก้วก็เคลื่อนที่จากมุมกระดาษช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วจนแทบจะลากนิ้วตามไม่ทัน ไปยังคำว่า‘ใช่’
“ค..ใครขยับแก้ว?”นนท์ถามเสียงหวาดๆ
“ค..ค..คะ..คุณเป็นใครคะ?”ตองถาม แก้วเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วไปยังตัวหนังสือเพื่อให้คำตอบแก่เด็กสาว มันเคลื่อนที่เร็วเสียจนผิดปกติ
“ค-น-ที่-ห-า-ย-ส-า-บ-สู-ญ....”นาโนอ่านตัวหนังสือที่แก้วขยับไป
“อ...อะไรเนี่ย”เมก้าเบิกตากว้างด้วยความตะลึง
“....”มีเพียงคิดที่ยังตะลึงจนพูดไม่ออก เอวาจึงรีบชิงพูดก่อนทุกคน
“ใครฆ่าคุณคะ!!”เอวาเผลอตะโกนเสียงดัง
“.......”
พลันทุกวิ่งก็หยุดนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากแก้วที่ขยับเมื่อครู่ เอวายังรอลุ้นคำตอบจากวิญญาณที่เข้ามาในแก้ว แต่ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรก...อ๊ะ!!”เฟรมที่กำลังจะพูดบางอย่างชะงัก จู่ๆแก้วก็กลับมาขยับอีกครั้ง หากแต่ขยับช้ากว่าเดิมมากเมื่อมีนิ้วของใครบางคนหลุดออกจากขอบแก้ว
“ม-า-เ-ล่-น-กั-น”
“ค...คิด?” ตองหันไปมองคนที่ทำนิ้วหลุดจากขอบแก้ว เด็กหนุ่มหน้าซีด ลุกลี้ลุกลนถอยหลังหนีจากบางอย่าง หากลองสังเกตดีๆ บนพื้นนั้นมีเงาดำกำลังคืบคลานเข้าใกล้ร่างของเด็กหนุ่มเรื่อยๆ ทั้งที่ตรงนั้นมันไม่มีอะไรเลย
“...อะ ..อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!”
คิดสะดุดขาตัวเองล้ม เงาดำไล่ตามมาจนทันและหายไปใต้ร่างของเขา เจ้าตัวร้องลั่นเหมือนคนเสียสติ ความเจ็บปวดและความกลัวถาโถมเข้าสู่จิตใจ
“คิด!!” นาโนตะโกนเรียก ทำท่าจะเข้าไปดูอาการของเด็กหนุ่มร่างผอม
“อย่า!!!นาโน ห้ามเอามือออกจากก้นแก้วนะ!!!!!!!”เฟรมใช้มือข้างที่ไม่ได้แตะแก้วฉุดมือนาโนให้นั่งลง สีหน้าของเด็กหนุ่มร่างผอมบิดเบี้ยว เขายื่นมือออกมาเหมือนพยายามจะไขว่คว้าหาอะไรบางอย่างที่จะทำให้เขารอดตาย
“ช..ช่วยด้วย...”
น้ำเสียงของเขาช่างไร้น้ำหนัก อ่อนแรงเหมือนคนใกล้จะตายจริงๆ เขายื่นมือออกมาหวังจะให้ใครก็ได้ช่วยเหลือเขาออกไปจากตรงนี้
หากแต่ทุกคนทำได้เพียงนั่งตะลึง ไม่มีใครรู้ว่าต้องทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้
คิดเม้มปากอย่างเจ็บใจ เงยหน้าขึ้นมาใหม่ ดวงตาสีแดงฉานเต็มไปด้วยความแค้น เขาชี้หน้าคนในวง ขณะกำลังจะพูดข้อความสุดท้ายนั้นเอง...
โพล๊ะ...
เสียงเล็กๆเหมือนมีอะไรบางอย่างแตก ของเหลวสีชาดสาดกระเซ็นเป็นวงกว้างบนพื้นและยังกระเด็นไปเลอะใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ใกล้อย่างไรส์ นาโนและเฟรมด้วย
แน่นอน มันไม่ใช่สีน้ำ.....
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”แตงโมกรีดร้องเป็นคนแรก ส่วนคนอื่นบางคนก็ช็อคจนพูดไม่ออก บางคนก็สบถคำหยาบออกมา
ร่างของเด็กหนุ่มระเบิดออกเหมือนแตงโมที่ถูกปล่อยลงมาจากที่สูง!!
เลือดสีแดงสดไหลมารวมตัวกันอย่างผิดธรรมชาติเป็นตัวอักษรใต้ซากเนื้อที่ยากจะเชื่อว่าครั้งหนึ่งเคยเป็นมนุษย์ ในตอนนี้ไม่มีใครจับขอบแก้วเลยสักคน
‘ได้ค่าผ่านทางแล้ว’ ของเหลวบางส่วนไหลไปเป็นประโยคต่อมา ‘มาหาฉัน’
ของเหลวสีชาดยังไหลออกมาเป็นวงกว้างจนดูเหมือนเป็นแอ่งน้ำขนาดใหญ่ มันลามมาเรื่อยๆจนถึงเท้าของทั้งแปดคนที่ยังขวัญเสีย!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด”
เปรี้ยง!!!
ฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง ทั้งโรงเรียนเกิดสั่นไหวอย่างแรงเหมือนเกิดแผ่นดินไหว ไม่มีใครรู้ว่าแอ่งเลือดนั้นลามออกไปไกลแค่ไหน
เพราะมโนภาพทั้งหมดได้จมดิ่งลงสู่ความมืดมิด....
ราวกับเป็นเสียงกระซิบความมืดมิดที่ว่างเปล่า ภายใต้ภาพอันพร่าเลือนนั้น มีคนเดินเข้ามาพูดใกล้ๆหูว่า....
“ยินดีต้อนรับ เพื่อนๆทุกคน”
การแต่งนิยายสยองขวัญครั้งแรก โว้วววว=[]=;;
ภาษามันต้องแปลกแน่ๆเลย อาจจะมีคำผิดด้วยQ[]Q ช...ช่วยกันติชมด้วยนะคะ
ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ..
Velen
ความคิดเห็น