[Fic Gintama]Family ครอบครัว...

ข้อมูลเบื้องต้น

____________________________________________________________________________
 

ไรท์ชื่อเอ็ม
เขียนนิยายไม่ค่อยเก่ง
แต่ก็ชอบดันทุรัง=_=
ดังนั้นโปรดติชมผลงานอันมั่วตั้วของไรท์ด้วย
ขอร้องล่ะ//กราบ

thank you to:

 

 

 

B B

เนื้อเรื่อง

อั๊วะเป็นเผ่ายาโตะ...เผ่าพันธุ์ที่กระหายการต่อสู้

เข่นฆ่ากันไม่ต่างจากสัตว์ป่า ที่สุดแล้วก็มีแต่ความสูญเสีย..

สุดท้ายสิ่งที่สำคัญที่สุดอั๊วะก็เสียมันไป เพราะความอ่อนแอของตัวเอง

..ครอบครัวของอั๊วะ..

ผมเป็นเผ่ายาโตะ...เผ่าพันธุ์ที่กระหายการต่อสู้

เข่นฆ่ากันอย่างไม่จบสิ้น เพื่อก้าวข้ามตัวเองและคนอื่น

ผมเลือกที่จะทอดทิ้งทุกอย่างเพื่อตัวเอง ผมทิ้งมันไว้ข้างหลัง..

..ครอบครัวของผม..

          “ม่ายยยยยยยย!!!!!”

            ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากห้วงนิทรา มือของเธอยื่นออกไปราวกับจะไขว่คว้าอะไรบางอย่างแต่ก็สัมผัสได้เพียงอากาศเท่านั้น

            “แค่ฝันร้ายเหรอ..”

            เด็กสาวผมส้มยันตัวขึ้นมาจากฟูกนอน มืออันอั่นเทาทั้งสองข้างโอบรอบตัวเองไว้ราวกับจะปลอบขวัญตัวเอง ก่อนเธอจะเปิดประตูตู้ออกและก้าวออกมาที่หน้าต่างช้าๆ

            “ลื้อจะตามหลอกหลอนอั๊วะไปถึงไหนกังน่อ..”

          คางุระวางมือลงบนขอบหน้าต่าง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเหม่อมองไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมาย
พลัน สายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งจนได้..

            ยานอวกาศลำหนึ่งกำลังลงจอด ตราสัญลักษณ์ของสลัดอวกาศฮารุซาเมะเด่นสง่าอยู่บนยานอวกาศ ทำให้ผู้มองใจกระตุกวูบ

          หรือว่า...หมอนั่นมาที่นี่...!!

            คางุระหันไปมองกินโทคิและชินปาจิที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง ก่อนจะตัดสินใจกระโดดออกนอกหน้าต่างไป

            “ไม่ว่าลื้อจะทำอะไร อั๊วะจะต้องหยุดลื้อให้ได้”

            “เฮ้!คามุอิ” อาบุโตะเรียกหัวหน้าของตนที่กำลังจะสาวเท้าออกไปจากยานอวกาศ

            “เดี๋ยวฉันกลับมา” คามุอิยิ้มตามแบบของตัวเองก่อนจะเดินลิ่วออกไปโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของคนข้างหลังเลยสักนิด..

          ให้ตายสิ...อาการเก่ากำเริบรึไงนะ

            อาบุโตะส่ายหน้ากับหัวหน้าของตนที่เพิ่งเดินหนีไป ตัวเขาก็พอจะรู้เหตุผลที่คามุอิมาที่นี่อยู่หรอกแต่จะไปห้ามก็คงไม่ดี คงต้องปล่อยเลยตามเลยแล้วล่ะ..

            ด้านคามุอิที่เดินมาเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ไม้ของสวนสาธารณะ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลทอดมองท้องฟ้ายามราตรี เจ้าของผมสีส้มหลับตาลงช้าๆ ในใจของเขากำลังนึกถึงคนเพียงคนเดียวเท่านั้น

            คางุระ

            “อาเฮีย!!!!” เสียงเล็กดังขึ้นทำให้ร่างสูงต้องลืมตาอย่างรวดเร็ว

            “คางุระ...” คามุอิเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าเบาๆ

            “อั๊วะไม่รู้ว่าลื้อมาที่นี่ทำไม....แต่อั๊วะจะหยุดลื้อให้ได้!”

            คางุระตะโกนใส่หน้าคามุอิทั้งๆที่ยังหายใจหอบอยู่ ผู้ฟังอย่างคามุอิแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะตอบกลับไป

            “คิดว่าทำได้ก็ลองดูสิ...แต่ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเธอเป็นแบบเมื่อตอนโยชิวาระ..”

            ได้ผล...คำขู่ของคามุอิทำให้คางุระหน้าเสียไปเล็กน้อย ก่อนร่างเล็กจะฟาดมือไปที่ร่างสูงที่นั่งบนเก้าอี้สวนสาธารณะ

            หมับ!

            “คิดจะสู้จริงๆใช่มั้ย”คามุอิลุกขึ้นยืน ขณะที่คางุระถอยออกมาตั้งท่าขึ้นเตรียมสู้

            “เข้ามาเลย อาเฮีย!”

คามุอิพุ่งตัวเข้าไปหาคางุระก่อนจะใช้สันมือฟาดท้ายทอยของเธอ แต่คางุระเอามือมากันไว้ได้ คางุระใช้มืออีกข้างชกท้องของคนเป็นพี่ คามุอิใช้มืออีกข้างมากันไว้ทัน

“ฝีมือดีขึ้นนี่...แต่ว่า”คามุอิว่าก่อนจะบีบแขนเล็กของน้องตัวเองจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร็อบ

“อ๊าาาาาาาา!!!!!”คางุระร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะล้มลงไปกับพื้น

“แค่นี้น่ะ...ยังตามพี่ไม่ทันนะ”คามุอิย่อตัวลงนั่งยองๆข้างๆคางุระ

“ทำไม....”คางุระพึมพำ

“อั๊วะก็แค่อยากได้ครอบครัวคืนมา...แค่นั้นมันมากไปหรอ”ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเริ่มมีน้ำใสๆรื้นขึ้นก่อนมันจะไหลลงมาเป็นทาง

“แค่ได้อยู่ด้วยกันสามคนอีกครั้ง...แค่ได้ยิ้มด้วยกัน ได้หัวเราะ อย่างน้อยแค่ได้พูดคุยกันทุกวัน มันมากเกินไปอย่างงั้นหรอ..ฮึก อั๊วะอยากได้แค่นี้..แค่นี้ก็พอแล้ว ฮึก”

ราวกับหัวใจถูกบีบรัดอย่างแรง...คามุอิกระตุกไปวูบหนึ่งเมื่อเห็นน้ำตาของน้องสาว รู้สึกเจ็บปวดอย่างน่าประหลาดเมื่อได้ยินคำว่าครอบครัว แต่คนอย่างเขาทิ้งมันไปแล้วนี่...ทั้งหัวใจและครอบครัว แต่ทั้งๆที่ทิ้งไปหมดแล้วก็ยังเจ็บปวด...เพราะอะไร..?

“ไร้สาระ..”คามุอิพูดทั้งๆที่ในหัวใจเขากำลังปั่นป่วนด้วยหลายความรู้สึก

“ถึงมันจะไร้สาระ....ฮึก..อั๊วะก็ยังต้องการมัน...ครอบครัว แค่สักวันก็ยังดี....ให้เราสามคนได้อยู่ด้วยกัน...เป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง”

คามุอิเบิกตากว้างมองคางุระที่ร้องไห้อยู่ เขากัดฟันตัวเองอย่างแรง ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวคางุระขึ้นมาอย่างนุ่มนวล

“อาเฮีย...”คางุระมองหน้าคนเป็นพี่ชายที่พร่าเลือนเพราะน้ำตาที่เอ่อออกมาอย่างสงสัย ก่อนที่นิ้วเรียวของผู้เป็นพี่จะปาดน้ำตาให้เธอ

“แค่วันนี้เท่านั้น...”คามุอิว่า ”พี่จะเป็น’ครอบครัว’เดียวกับเธอแค่วันนี้เท่านั้น” คามุอิยิ้มอย่างอ่อนโยน ไร้ซึ่งการเสแสร้งหรือหลอกลวง

“ฮึก....อาเฮีย...อาเฮีย...ฮือ”คามุอิกอดคางุระแน่นเมื่อเธอเริ่มร้องไห้หนักขึ้น

สิ่งที่สำคัญขนาดนี้...ผมทิ้งมันไปได้ยังไง...

ผมทิ้ง’ครอบครัว’ของผมไปได้ยังไง...

ตอนนี้ผม อยากจะได้มันคืน...

แต่ว่า มันคงสายเกินไปแล้ว...

ผมไม่สามารถเอามันคืนมาได้อีกแล้ว...

เพราะฉะนั้น แค่วันนี้วันเดียวก็ยังดี....

ผมจะกอดเธอไว้.....

“ครอบครัว”ของผม

            วันรุ่งขึ้น คางุระตื่นมาบนฟูกนอนในตู้ของร้านรับจ้างสารพัดเช่นเคย ร่างเล็กที่สะลึมสลือบนฟูกนึกย้อนไปถึงเหตุการเมื่อคืน

          นั่นเป็น....เรื่องจริงหรือความฝันนะ

            “ถึงจะเป็นความฝัน...ก็เป็นฝันที่ดีมากน่อ”ก่อนเธอจะคลี่ยิ้มอย่างสุขใจแล้วเปิดประตูห้องที่กินโทคิกับชินปาจินอนอยู่แล้วตะโกน

            “พวกลื๊อจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนน่อ!!!!ลุกขึ้งมาฝึกซ้อมได้แล้วน่อ!!!!!”

            “อะไรเนี่ยยัยหมวยช้างสาร...วันนี้ตื่นเร็วชะมัด”กินโทคิเจ้าของใบหน้าปลาตายลืมตาขึ้นมาช้าๆ

            “อะไรกับครับคางุระจัง....อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะครับ”ที่แขวนแว่นเอ๊ยชินปาจิหยิบแว่นมาสวมแล้วดูนาฬิกา

            “แน่นอนอยู่แล้วน่อ!ก็เมื่อคืนอั๊วะฝันดีนี่น่อ”เธอว่าพลางยิ้มสดใสเหมือนกับดวงอาทิตย์

ครอบครัวของอั๊วะ

อั๊วะนี่แหละที่จะเป็นคนเอามันกลับมา!

คอยดูเถอะอาป๊า..อาเฮีย!!!

________________________________________________________________

อัพวันปีใหม่กันเลยทีเดียว...

ขอบอกตรงๆ โครตสั้นและมั่วตั้วมาก!!! ไรท์พยายามจะเขียนให้อ่านรู้เรื่องแล้วนะ-*-

เหมือนจะดราม่าแต่ก็ไม่ดราม่า?

เม้นติชมไรท์หน่อยเน้อ ขอร้องล่ะ ด่าก็ได้เพราะไรท์ก็ว่ามันมั่วตั้วมากเบย