วัยทีสู่เจ้าพ่อ กับยัย ลึกลับ

ลำดับตอนที่ #2 : ณ สนามบิน กับ บุคคลลึกลับ

พอผมไปถึงสนามบินผมก็ไปเห็นผู้ชายคนหนี่งวิ่งผ่านผมไปและก็มีเสียงโวยวายตามท้าย  (ช่วยด้วยคนขโมยกระเป๋า)  แล้วผมก็วิ่งตามพอผมวิ่งตามได้สักพักผมก็เห็นรองเท้าของใครก็ไม่รู้ลอยผ่านหัวผมไปแล้วไปโดนหัวผู้ชายที่วิ่งราว  และโจนวิ่งราวจึงพูดว่า  (อะไรวะคนกำลังทำมาหากินมาขัดอยู่ได้  แล้วเย็นนี้จะหาข้าวที่ไหนกอหม้อวะ  โอ๋ยพูดแล้วเซ็ง)  โอ้  ยอดไปเลยยอดชายใครวะมีความสามารถและผมก็มองหันหลังกับไปดูแต่เห็นเขายืนอยู่ที่ข้างเสาสงสัยชาติที่แล้วเขาเคยเป็นตู้แกถึงออกจากเสาไม่ได้การแต่ตัวจะออกแนว(แนวท่าจะบ้า   ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ)ล่อเล่นก็ออกแนวๆๆดีพอผมหันกับมาเอากระเป๋าแล้วหันกับไปอีกครั้งก็ไม่เห็นเขาแล้ว(ผมไม่รู้ว่าเขาเป็น  ญ/ช)และต่อมาก็มีป้าแก่ๆๆๆๆๆ  วิ่งมาหาผมแต่ไกลผมก็สงสัยนะครับเพราะป้าแกก็แก่แล้วแต่ผมคงไม่เดินไปหาหรอกครับ(เห็นแก่ตัว......ไอ้เห็น)ไม่หรอกครับผมมีเหตุผมเพราะผมวิ่งตามโจนมาก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้วจะมีแรงที่ไหนเดินไปหาป้าเค้าแล้วป้าเค้าก็เดินมาถึงตัวผมจนได้นึกว่าจะเป็นลมไปซะก่อนแล้วป้าก็พูดกับผมว่าขอบใจนะพ่อหนุ่ม(อย่างมันนะพ่อลูก  8  แล้ว)ผมก็ตอบอย่างสุภาพชนเค้าทำกัน  ไม่เป็นไรครับ  ป้ามีไรจะให้  ไม่เป็นไรครับ  นี้เป็นน้ำใจเล็กๆๆๆน้อย  แล้วป้าก็ยืนเงินให้ผม  ไม่เป็นไรครับ(ปากก็บอกว่าไม่เอาแต่ใจอยากได้พอตาย)คิดรอบสอน(ให้ทั้งที่ทำไม่ไม่ให้บ้านพร้อมที่ดินเลยละครับ)ล้อเล่น