คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หน้ามืด
“อุ๊บ! อ๊อ ! อ๊อ”
ฮยอแโ่ออาเียนั้แ่เ้ารู่ เมื่อบวับที่ทานอะไรไม่่อยไ้ ทำให้ฮยอแอนนี้หมแร
้ออยให้นาใน่วยประอ
“พระสนม เป็นอะไรมาหรือเปล่าเพะ” หยิบผ้ามาให้ฮยอแเ็หน้าเ็า แล้วเอ่ยถามออไปอย่าเป็นห่ว
“้าไม่ไ้เป็นอะไร” อบลับไป้วยเสียที่ไม่มีแรมานั
“ให้โยอิลไปามหมอหลวให้ีว่านะเพะ” บอออไป้วยวามหวัี แ่ลับถูวาออมาเสียัออมาแทน
“บอว่าไม่้อไ! ้าไม่ไ้เป็นอะไร แ่เรียนิหน่อย็เท่านั้น”
“แ่”
“ไม่มีแ่! ไปามีวอนมาให้้า แล้วเ้าะไปไหน็ไป” สั่เสียแ็ สะบัแนออานาในที่่วยพยุ
“เพะ” ้มหน้าเินออไปามำสั่อย่าำยอม
ไม่นานเสียที่้อารไ้ยิน็ัึ้น
“พระสนม ระหม่อมีวอนเอพะยะ่ะ”
“เ้ามา”
“พะยะ่ะ” อบรับำ่อนะเินเ้ามาในำหนั
ฮยอแที่เห็นอีนเ้ามาแล้ว ็ริ่เ้าไปหาทันที พร้อมับมือบาที่รวบรวมแรทั้หม ฟาเ้าไปที่ใบหน้าอีนเ็มแร
เพลี้ย!
“เิอะไรึ้นพระสนม” ีวอนับหน้าอนเอที่ถูบ ่อนะถามลับไป้วยวามใ
“เพราะเ้า ไอ้นั้น่ำ เพราะเ้า” ฮยอแเ้าทุบไหล่หนาอย่าแรอย่าไม่ยั้แม้เรี่ยวแระไม่่อยมี็าม
“เ้ามันเฮวย”
อีน็ไ้แ่เพียยืนเยๆ รับฟั แล้วปล่อยให้อีนทุบีอยู่แบบนั้น นหยุไปเอ
“ฮึ ฮึ ทำไมมันเป็นแบบนี้” ฮยอแทรุลับพื้น เรื่มสะอื้นออมา แล้วปล่อยให้น้ำาไหลออมา้าๆ
ีวอนที่เห็นแบบนั้น็ใ รีบนั่ล ว้าอีนเ้ามาในอ้อมอทันที
“พระสนมเป็นอะไร บอระหม่อมิ” ีวอนูบเ้าที่ผมนุ่มราวับำปลอบใ
“เพราะเ้า ฮึ ีวิ้ามันบสิ้นแล้ว” สะบััวออาอ้อมอ
“อย่าทรรัสแบบนั้นพะยะ่ะ บอระหม่อมมา เี๋ยวระหม่อมะัารให้ทุอย่า”
“หึ ัารเหรอ เ้าิว่าที่้าเวียนหัว อ้วออมาอยู่ลอเวลา ิว่ามันืออะไร!” ะอใส่นรหน้าอย่าแร
ีวอนที่ไ้ยิน ็ประมวลผลอยู่ัพั ่อนะาโ ้อเ้าไปที่หน้าท้อออีน แล้วว้ามือบามาุมไว้แน่น
“ริเหรอ! พระสนม ลูอเรา พระสนมหมายถึลูอเราใ่ไหม” มอหน้าฮยอแลับไป้วยวามื่นเ้น
“ใ่! ลูอเ้า ลูที่มันำลัะทำให้้าหัวหลุออาบ่าไ” อบลับไป้วยน้ำเสียที่เรี้ยวราึ้น น้ำาที่ไหลาวามเสียใ ลายเป็นวามโมโหเ้ามาแทน
“ระหม่อมเยบอพระสนมแล้วใ่ไหมพะยะ่ะ ว่าพระสนมะ้อสมหวัทุอย่า”
“ทั้ที่้าำลัะั้ท้อลูเ้าแบบนี้นะเหรอ”
“็ไม่มีใรรู้นิ พะยะ่ะ ว่าเป็นลูอระหม่อม”
“แล้วยัไ ะให้้าแบท้อไปบอฝ่าบาทว่าเป็นลูอเา ทั้ที่เาไม่เยมานอนับ้ามานานหลายปีอย่าั้นเหรอ”
“็ทำให้มันเิึ้นิพะยะ่ะ”
“หมายวามว่ายัไ” ฮยอแมวิ้ว ปาน้ำาัวเออออย่ารวเร็ว
“อนนี้ยัไม่มีใรรู้ว่าพระสนมทรพระรรภ์ แ่พระสนมไ้อยู่ับฝ่าบาทัืน ปัหาทุอย่า็บ แถมไม่นานฝ่าบาท็ะไ้รับ่าวีว่าพระสนมทรั้รรภ์ลูอฝ่าบาทแล้ว แบบนี้ีไหมพะยะ่ะ”
“มันไม่ไ้่ายแบบที่เ้าพูหรอ” หันหน้าหนี่อนะพูออมาามวามริ
“พระสนม~ ระหม่อมบอว่าัารไ้ ็้อไ้พะยะ่ะ” ยับเ้าออีนทา้านหลั
“แล้ว้าะ้อรออีนานแ่ไหน ะให้ท้อ้าโนวามแ่อนหรือไ”
“อี 2 วันเท่านั้นพะยะ่ะ ทั้เรื่อฝ่าบาท และเรื่อัารัวปัหาอย่าพระสนมอมิน”
ีวอนยิ้มออมาให้ฮยอแ้วยท่าทีสบายใ
“ัารพระสนมอมินเหรอ”
“พะยะ่ะ อีสอวันะเป็นวันวันพระราสมภพอฝ่าบาท วันนั้นะเป็นวันเียว ที่ราสำนัะเปิให้ประานเ้าถวายพระพรแ่พระราา”
“เรื่อนั้นมาเี่ยวอะไร้วย” ถามออไป้วยวามไม่เ้าใ
“วันนั้น่อให้ทหารุมเ้มมาแ่ไหน ็สามารถหลุพ้นสายาไ้อย่าไม่ยานั แล้วมัน็ะไม่แปลใ่ไหมพะยะ่ะที่ะมีนร้ายไม่หวัี่อราวศ์ ลอบเ้ามาปลพระนม์พระสนมอมินถึในวั”
ฮยอแหันลับมาหาอีนทันที
“ส่วนเรื่ออฝ่าบาทนั้น มัน็ึ้นอยู่ับฝีมือพระสนม้วยเ่นัน”
ีวอนพูพร้อมรอยยิ้มให้ฮยอแ
ภายในพระราวั ึ่อนนี้เ็มไป้วยวามวุ่นวาย เหล่าทหาร่า็วาแผนฝึ้อมันอย่าหนัแน่น นาใน็วิ่วุ่นเรียมารัารอทุอย่าให้ออมาีที่สุ เพื่อานที่ะเิึ้นในอีไม่ี่วัน้าหน้า
“พระสนมไม่้อหรอพะยะ่ะ ให้นารัวทำีว่า”
เรียวอุพูับอมินที่อนนี้ะมัเม้นอยู่ับารทำอในห้อรัว
ึ่ฝ่าบาทไ้มีรับสั่ลมาว่า ให้ทำอาหารเพื่อัเลี้ยเ็ที่ยาไร้ ไว้ส่วนหนึ่้วย อมินที่รู้ว่ามีรับสั่แบบนั้น็รีบลาำหนัเพื่อมา่วยทันที
“ให้้าทำเถอะเรียวอุ ้าอยาทำให้เ็ๆ” บอลับไป้วยสายาเว้าวอน ึ่แน่นอนว่าไ้ผลทุรั้ไป
“ระหม่อม็ไม่เยห้ามพระสนมไ้ัรั้”
“ั้นเ้า็เลิห้ามแล้วมา่วย้าทำีว่า”
“พะยะ่ะ” อมินหัวเราะออมาเมื่อเห็นสีหน้าำใอเรียวอุ ่อนะลมือ่วยานในรัว่อ
“เรียวอุเ้าไปหยิบเรื่อเทศรนั้นมาให้้าหน่อย” อมินี้นิ้วไปที่เรื่อเทศลาห้อที่มีอยู่มามาย
“อันไหนพะยะ่ะ”
“เี๋ยว้าหยิบเอีว่า” ลัวะไม่ทันใ ึิะเินไปเอาเอ แ่ทันทีที่ลุึ้น อมิน็เิอาารหน้ามืึ้นมา นมือบาทั้สอ้า ้อรีบว้าอรอบายไว้แน่น เพื่อประอไม่ให้ัวเอล้มล
“พระสนม เป็นอะไรพะยะ่ะ” เรียวอุหันลับมาเห็น็ใ รีบว้าพระสนมเอาไว้ ึ่อนนี้นาในทุน่า็ใไม่่าัน
“ไม่เป็นไร ้าแ่ลุเร็วไปหน่อยนะ เลยเวียนหัว”อมินยมือับศีรษะอัวเอแน่น เมื่ออาารยัไม่ทุเลาล
“พระสนมไปพั่อนเถอะพะยะ่ะ หายเวียนหัวเมื่อไหร่ ะมาทำ็ไม่สาย” เรียวอุพูล่อม โยมีนาในที่ห้อเรื่อเสริมทับอีแร
“หม่อมัน็ว่าพระสนมวรพั่อนเพะ เี๋ยวทานี้หม่อมันัารเอ”
าอนแรอมินั้ใะปิเสธออไป แ่เพราะร่าายที่ไม่ไหวริๆ ึยอมพยัหน้าให้เรียวอุพาลับไปที่ำหนั
เรียวอุพาอมินมานั่พัที่ศาลาริมน้ำหน้าำหนัสวย ที่มีอาาศถ่ายเท
“แน่ในะพะยะ่ะ ว่าไม่ให้ระหม่อมเรียหมอหลว” ถามย้ำอมินไปอีรั้ เพราะลอทาที่เินมาอมิน็ปิเสธมา่อนแล้ว
“อืม พัแป๊ปเียว เี๋ยว็หายแล้ว เ้านะ ไป่วยาน่อเถอะ อนนี้านในวัเยอะมา”
“พะยะ่ะ” ้มหน้ารับำ่อนที่ะเินาไปามำสั่
อมินหันลับมาทอมอบรรยาาศรอบ้าที่สวยาม สูอาาศบริสุทธ์เ้าไปเ็มปอ พอไ้นั่นิ่ๆอาารเวียนหัว็่อยยัั่วไปมา
“พระสนม”
เสียที่ไมุ่้นเย ัึ้น อมินหันไปามเสีย็พบทหารอรัษ์ัวสูที่ยืนอยู่ นึื่ออยู่ัพั่อนะเรียออไป
“ีวอนใ่ไหม” ถามออไปเพราะไม่แน่ใัเท่าไหร่ นทาฝั่ำหนันู้นอมินไม่่อยไ้เห็นหน้าเท่าไหร่นั
“พะยะ่ะ ระหม่อมอรัษ์ีวอน”
“อืม มีธุระอะไรับ้าหรือเปล่า” อมินรู้สึแปลใทีู่่ๆ อรัษ์อพระสนมฮยอแ็มาหาเาแบบนี้
“ไม่มีธุระอะไรหรอพะยะ่ะ เพียแ่ระหม่อมเินผ่านมาแถวนี้เลยแวะมา ทำวามเารพพระสนม”
“อืม อบในะ” แม้ะแปลใแ่ไหนแ่็ยิ้มรับลับไป หรือว่าเราะแ่ิมาไปเอ
“เออ แ่” ีวอนอึอัแ่็ไม่ยอมพู นอมิน้อเป็นฝ่ายถาม
“มีอะไรหรือเปล่า บอ้ามาไ้นะ”
“ะเป็นารบัอามาไปหรือเปล่า ถ้าวันหน้าระหม่อมอยาอำปรึษาบาเรื่อับพระสนม”
ีวอน้มหน้าลอย่าถ่อมน
“ไม่หรอ เ้ามีอะไร ปรึษา้าไ้”
“อบพระทัยพะยะ่ะ ถ้าั้นระหม่อมอัว่อน ทรพระเริพะยะ่ะ” โ้ลา่อนที่ะเินาไป
เมื่อีวอนเินหายไปแล้วลับมีนเินเ้ามาใหม่แทน
อมินหันไปเห็นนมาใหม่็ยิ้มว้า
“ฝ่าบาท”
“เมื่อี้ ีวอนไม่ใ่เหรอ”ยูฮยอนถามอมินไป้วยวามแปลใ
“พะยะ่ะ”
“แล้วมาทำอะไรที่นี่”
“ไม่มีอะไรหรอพะยะ่ะ ท่านอรัษ์เพียแ่มาถวายพระพรระหม่อม็เท่านั้น”
“อืม” พยัหน้าอย่าเ้าใ ่อนที่ะโนอมินถามสวนึ้นมา
“แล้วฝ่าบาทล่ะ หมานแล้วเหรอพะยะ่ะ”
“้าแ่มาอำลัใานอู้านเท่านั้นเอ” ึัวอมินเ้ามาอแน่น
“ระหม่อมไม่ไ้อู้านัหน่อย”
“มีนบอ้าว่า พระสนมทำานอยู่ในรัว พอ้ามาถึลับมาเห็นพระสนมนั่อู้านอยู่ที่นี่แทน” ยูฮยอนว่าไปอย่าไม่ริั เพราะวามริ เาไม่อยาให้อมินลมาทำานแบบนี้้วย้ำ
“ระหม่อมรู้สึหน้ามืเลยมาพัเยๆ”
“หืม แล้วเ้าเป็นอะไรมาไหม ให้หมอหลวมาูหรือยั”ยูฮยอนลายอ้อมออย่าใ เ้าับหน้าผา ับหน้าอมิน สำรวเนื้อัวยให่
“ระหม่อมแ่ลุเร็วเท่านั้นเอ ฝ่าบาทนี่ริัไปไ้” หัวเราะออมาที่เห็นท่าทีออีน
“แน่ในะ ว่าแ่นั้น”
“อืม” เมื่ออมินยืนยันแบบนั้นยูฮยอน็ไม่ถามอะไร่อ ับอมินมานั่บนัทันที
“ฝ่าบาทไม่เอา อายนอื่น”
“อายอะไร ใรมอมาิ ้าสั่ัุเลยีไหม” ยูฮยอนแล้หยอเย้าเยาไว้บนไหล่บา
“ไม่ี ห้ามทำแบบนั้นเ็า”
ยูฮยอนหัวเราะ อร่าบนัแน่น โยัวไปมาามเสียลมพั ราวับบทเพล ที่ำลัล่อมนสอนอยู่
“อมิน เ้ารู้ไหม ถ้าเ้าเป็นอะไรแม้แ่นิเียวใ้า้อาแน่ๆเลย”
“ระหม่อม็ไม่ไ้เป็นอะไรัหน่อย” อบลับไป ส่วนอีนที่หน้าเยไหล่บาอยู่ ็หลับานิ่อยู่แบบนั้น
“ฝ่าบาท เหนื่อยมาเลยเหรอพะยะ่ะ”
“อืม ้าอยาพััแปป” ลิ่นหอมาัวอมินทำให้ยูฮยอนไม่อยายับไปไหน
“ั้นนอนัระหม่อมีไหม”
“ริเหรอ”
“อืม”
อมินยับลุึ้นาัไปนั่อยู่อีที่แทน ่อนะบัให้อีนนอนล ยูฮยอนเอนายหันหน้าเ้าหาหน้าท้ออีน
่อนะูบลไปแผ่วเบา
“อ่ะ ฝ่าบาท” แปลใับารระทำออีน แ่็รู้สึอบอุ่นอย่าไม่เยเป็นมา่อนเหมือนัน
“อยาให้ในนี้ มีเ้าายน้อยอเราไวๆัเลย” บอพร้อมใบหน้ามทีุ่หน้าเ้าไปใล้ว่าเิม ่อนะหลับาล และผล่อยหลับไป้วยวามเหนื่อย
อมินึ้มประทับูบแผ่วเบาไปที่ลุ่มผมหนาที่นอนอยู่บนัน
“ระหม่อม็เหมือนัน”
***********************************************************************
-เสร็ไปอีอนแล้วววววว ยาเหมือนันนะเนี้ยารแ่นิยาย TT หน้ามืามื่ออน
--อบุทุำอมเม้นนะะ
ความคิดเห็น