คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โรงเรียนใหม่ของนายโดเร [KAO]
‘ต่อไปก็ต้องโทรหาพ่อสินะ’ ผมคิดในใจก่อนเดินไปที่ตู้โทรศัพท์ แต่....เดชะฟ้าบันดาล!!!!!!! นั่นพ่อผม!!!!!
“พ่อคร้าบบบบบบบบบบบ~~!!!!!!!” ผมตะโกนเสียงดังก่อนวิ่งแบบสโลว์โมชันไปหาชายในชุดสูท
“อานาตะ วะ ดาเระ เดสก๊ะ?” เขาหันมาตอบผมด้วยล่ะ แต่นี่มัน....
“=[]=!!!! เชะโด้ และ นิ ไค วะ.....?” ผมก็เดาะภาษาญี่ปุ่นตอบกลับก่อนวิ่งหนีด้วยความเร็วยิ่งกว่าแสงแล้วมานั่งหอบอยู่ตรงม้านั่งหน้าห้องน้ำชายสาธารณะ ผมจำพ่อตัวเองผิด!!!!!
“.....” ใครแตะไหล่ผม? หรือว่าจะเป็น??? “นัน เด๊ะ”
“อ๊ากกก!!! ไอ้บ้า ไปไกลๆนะโว้ยยยย~” ไอ้ผู้ชายบ้านั่นตามผมมา!?
“ฮ่าๆ จำลุงไม่ได้เหรอโดเร”
“ฮะ? คะ...ครับ? ลุง???” พูดภาษาไทยได้ ทำไมไม่บอกแต่แรกฟระ -*-
“จำไม่ได้ก็ไม่แปลกล่ะนะ แต่ตอนเด็กๆลุงน่ะ...เล่นกับโดเรทุกวันเลยนะ ^^” ตาแก่โรคจิต... “แล้วนั่นอุ้มอะไรอยู่?”
“อ้อ เอ่อ...เสื้อกันหนาวน่ะฮะ คือผมคิดว่ามันจะหนาวแต่....”
“แล้วนี่มาหาพ่อเหรอ?”
“ครับ ลุงรู้มั้ยครับว่าพ่อผมอยู่ไหน”
“สอนอยู่โรงเรียนนี้เนี่ย” คุณลุงหน้าเด็ก(?)ชี้ไปที่โรงเรียนฝั่งตรงข้ามห้องน้ำชาย
“อ๊ะ! โอไฮโอ โกไซมัส” ผมพูดขอบคุณเป็นภาษาญี่ปุ่นด้วยความภูมิใจ เพราะมันเป็นคำเดียวที่ผมรู้
“เมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ?” ลุงคนเดิมจับแขนผมไว้ ทีโดเกือบหล่นแน่ะ! ไอ้นี่นิ!!
“โอไฮโอ โกไซมัส? ขอบคุณครับคุณลุง”
“ก๊าก ฮ่าๆๆ” ร่างสูงหัวเราะเสียงดัง “โอไฮโอมันแปลว่าอรุณสวัสดิ์!!!! ขอบคุณมันต้องอาริงาโตะสิ”
‘เพล้ง!!!!’ หน้าที่แสนจะหล่อเหลาเอาการของผมแตกเป็นเสี่ยงๆและร่วงลงสู่ดิน...
“งั้นเหรอครับ?”
“ใช่สิ อย่าไปพูดให้อายคนอื่นเขานะ 55”
“ครับ =//////=” ผมกระชับลูกชายในอ้อมอกแล้วเดินเข้าโรงเรียน โชคร้ายไปหน่อยที่ตอนนี้มันพักเที่ยง พ่อจะไปอยู่ไหนเนี่ย!?
“........” ผมเดินตรงมาที่ประชาสัมพันธ์ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า...ผมพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็น...เวรแล้ว ผมน่าจะเอาตาลุงที่ไม่รู้จักนั่นมาแท้ๆ “พ่องตาย!” ใครไม่รู้เลื่อนกระจกเปิด ด้วยความตกใจผมพูดอะไรไปเนี่ย -///-
“อ้าว! โดเร”
“พ่อ TAT” บุญมีจริง...คนที่เปิดคือพ่อผมเอง ไม่ได้มองผิดเพี้ยนอะไรแต่อย่างใดเลย
“ทำไมจะมาไม่บอกพ่อก่อน?”
“ผมโทรบอกพ่อแล้วนี่ครับ”
“หมายถึงบอกว่าจะมาที่นี่ ที่โรงเรียนนี่ไง! ว่าแต่เข้ามาได้ไงเนี่ย?”
“ประตูมันเปิดอยู่ ผมก็เดินเข้ามา” ผมพูดตามความจริง
“จะบ้าเรอะ! ยามให้แกเข้าได้ไงเนี่ย?”
“ทำไมจะเข้าไม่ได้ล่ะครับ?”
“นี่มันโรงเรียนหญิงนะ นอกจากอาจารย์ชายหรือคนในโรงเรียนเขาห้ามผู้ชายคนอื่นเข้าไม่ใช่เรอะ?!?!”
“เอ๋? ผมไม่เห็นโดนเลยครับ = =” ผมนึกทบทวน “เขาบอกด้วยว่าอิรัชๆ อะไรสักอย่างด้วยครับ”
“อิรัชชัยมาเสะ...ยินดีต้อนรับ” พ่อตบหน้าผากตัวเองเบาๆ “นี่เขาคิดว่าแกเป็นผู้หญิงเหรอเนี่ย?”
“O_O” ผมเนี่ยนะผู้หญิง? ตลกแล้ววว!!!
“แต่ก็ดีแล้ว แกจะอยู่ที่นี่นานมั้ย?”
“จนกว่าลูกผมจะโต >w<” ผมอุ้มทีโดส่งให้พ่อ น่าแปลกใจที่วันนี้เงี้ยบ เงียบ
“งั้นแกก็อยู่เรียนที่นี่ไปเลยแล้วกัน” พ่อทำหน้าปลงชีวิต
“ที่นี่...โรงเรียนนี้...เหรอครับ?”
“ก็ใช่น่ะสิ แกจะไปสอบเข้าที่ไหนเองรึไง?”
“แต่ที่นี่มันหญิ...”
“ไม่มีใครเห็นแกเป็นผู้ชายหรอก ขึ้นมานี่มา”
“คะ...ครับ OwO” ผมเดินขึ้นไปบนอาคาร ผม ผม....ไม่สิ...อิชั้นเดินขึ้นไปบนอาคารเรียนนะเคอะ อิชั้นเป็นผู้หญิงเค่อะ จะได้แต่งชุดนักเรียนสาวม.ปลาย อ๊ายย~ เริ่ดเค่อะ!!!!
...ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย?
“นั่งรออยู่ตรงนี้แหละ ฉันพอจะมีเส้นบ้างอะไรบ้าง”
“ครับผม –w-\”
--------------ผ่านไป 15 นาที--------------------
“โดเร” พ่อเดินออกมาจากห้องผู้บริหารโรงเรียน “แกได้ที่เรียนแล้ว ม.4 ห้อง A”
“แต่ผมพูดญี่ปุ่นไม่เป็น อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้”
“ไม่ต้องเถียง พ่อสอนเอง!!!”
“ครับ...ผมTAT”
แล้วผมก็ได้เข้าโรงเรียนหญิงล้วน...หนู นางสาวโดเร...จะไปแร่ดแล้วนะคะ!!!!!!!
ความคิดเห็น