คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คุณแม่สุดแสนอึ้ง
“พี่ภูปล่อยผมเถอะT^T ผมเป็นผู้ชายนะครับ! ไม่ได้เซ็กซี่เหมือนผู้หญิงนะพี่!!!” ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมหลงรักคนโรคจิต ลามก หื่นกามแบบพี่เขาได้ยังไง?!
“ก็นายหาว่าฉันโรคจิตเองนี่ มันก็แฟร์แล้วนี่ที่นายจะแก้ผ้าให้ฉันดูเหมือนที่นายเห็นฉัน” “แต่ผมก็ไม่ได้อยากจะเห็นของพี่ซะหน่อย>o<”
“ก็ฉันอยากเห็นอ่ะ”
“ลามก!!!”
“นายอยากให้ฉันถอดให้มากสินะ” พี่ภูครามเริ่มหันมาสนใจกับการถอดเสื้อผ้าผมอีกครั้ง พี่ภูค่อยๆปลดกระดุมออกจนหมด ก่อนจะล้วงเข้ามาภายในเสื้อผม ลูบๆไล้ๆจนผมเริ่มรู้สึกร้อนไปหมดทั้งหน้าและร่างกาย ผมอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไหนแล้ว!
“ฮึก…ฮือ…พี่หยุดเลยนะ”ผมเริ่มบ่อน้ำตาแตกอีกแล้ว ผมร้องไห้ง่ายมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ผมก็เลยร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย “ผมไม่ได้ลูบไล้พี่เลยซักนิด…แล้วพี่มาทำแบบนี้กับผมได้ไงT____T ฮึก…”ผมเริ่มดิ้นๆ พยายามให้หลุดออกมาแต่เหมือนจะไม่มีความหมาย “พี่จะแก้ผ้าผมก็รีบๆเลยนะ ไม่เอาด้วยแล้ว!”
“อย่าร้องไห้สิ พี่ขอโทษ แล้วพูดงี้ใครจะไปกล้าบังคับนายอีกอ่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว” พี่ภูเริ่มปลอบใจผมไม่ให้ร้องไห้ พร้อมกับปล่อยมือที่บังคับไม่ให้ผมหนีออก
เมื่อโดนปล่อย ผมก็เลยดิ้นๆ พยายามผลักพี่ภูออกไปให้ได้ แต่เหมือนว่า….
ปัง!
มีคนเปิดประตูเข้ามาและเหมือนว่าจะเห็นเราสองคนกำลังทำอะไร อะไรซักอย่างอยู่…. ซึ่งมันก็แค่ผมดิ้นเพื่อที่จะได้ไม่โดนพี่ภูจับแก้ผ้า…แต่เสื้อผมที่หลุดอยู่ มันส่อให้เห็นว่าเราทำอะไรกันมากกว่านั้น…น่ะสิ!!
“ไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะ!” ห๊ะ?! แม่พี่ภูเหรอ? แล้วพี่ไปพูดอย่างงั้นมันยิ่งส่อว่าเราทำอย่างว่ากันอยู่มากกว่าที่จะเงียบไว้ซะอีก!!!
“อืม แม่เชื่อ แม่ขอโทษ แม่ไม่รบกวนลูกล่ะ” แม่ของพี่ภูเดินถอยหลังมูนวอร์คไปอย่างสวยงาม ก่อนจะออกจากห้องไป พร้อมกับความเข้าใจผิดอันใหญ่หลวง!
“พี่ภู เห็นไหมแม่พี่เข้าใจผิดเล่า บอกว่าเข้าใจแต่ผมว่าแม่พี่คิดอะไรไปไกลแล้วแน่เลย!!”
“นายอ่ะแหละ ดิ้นอยู่ได้ ถ้านายไม่ดิ้นพี่ก็ปล่อยนายไปเล่า! ที่ร้องไห้เมื่อกี้นี่แค่เล่นละครใช่ไหม?!”
“ผมจะแกล้งร้องไห้ทำขวดอะไรห๊ะ?!! ก็พี่จะลูบไล้โลมเลียร่างกายผมทำไมเล่า? แล้วถอดเสื้อผมออกขนาดนี้ ใครๆก็คิดว่าเราสองคนกำลังฟีเจอร์ริ่งกันน่ะสิ!!T^T บ้าที่สุดเลย!!!”
ผมว่าผมกำลังจะเกลียดพี่ภูเล่า! ทำไมทำให้แม่พี่เข้าใจผิดแบบนั้น ถ้าแม่ผมรู้เรื่องไปด้วยจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?! T_____T
“อย่ามาโทษฉันคนเดียวได้ไหม?! นายก็ผิดเหอะ!ใส่เสื้อซะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว”
“อื้อ…”ผมตอบรับง่ายๆก่อนจะค่อยๆติดกระดุม แต่น้ำตาก็ไม่หยุดไหลซักที ทั้งตกใจ ทั้งกลัวไปหมดเลย…
พี่ภูเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะ…
“พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้เลย เด็กขี้แง!”พี่ทำหน้าบูดๆให้ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน แล้วแบบนี้ผมจะไม่หลงรักพี่ต่อไปได้ยังไง…
“ขอบ..คุณฮะ” ผมยิ้มดีใจนิดๆ ความอ่อนโยนที่มีให้ผม ผมจะจำเอาไว้อย่างดีเลย… พี่ยังใจดีกับผมเสมอเหมือนเมื่อก่อนเลย…
“ป่ะ ออกไปกัน”
พวกเราเดินออกไปก็เจอแม่ของพี่ภูครามนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ เหมือนพยายามปลอบใจตัวเองว่าลูกตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ด้วยการดูรายการตลกในโทรทัศน์ที่มีแต่มุกฝืดๆ ไม่ได้ฮาอะไรเลย แต่แม่พี่ภูก็พยายามหัวเราะกลบเกลื่อนซะงั้น
“สวัสดีครับแม่”
“สวัสดีฮะ” ผมยกมือไหว้ตามมารยาท ก่อนจะเดินตามพี่ภูไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆกัน
“สวัสดีจ้ะ ^^”เหมือนแม่ของพี่ภูจะยิ้มแปลกๆ “วันนี้แม่ว่าจะมาต้อนรับลูกคลื่นน่ะ พอดีจะมาถามว่าอยู่ได้ไหม? มีอะไรให้แม่ช่วยเหลือ หรืออยากได้อะไรอีกรึเปล่า?”
“อยู่ได้ฮะ ผมไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่มหรอกฮะ^^;”ผมยิ้มให้คุณแม่นิดๆ พร้อมเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างหวั่นวิตก
“แม่กลัวว่าทั้งสองคนจะเข้ากันไม่ได้ เพราะภูก็ดูเป็นคนตรงๆ เกรงว่าจะทำให้ลูกคลื่นลำบากใจ แต่เมื่อกี้แม่ว่าทั้งสองคนน่าจะเข้าใจกันได้ดี….”ประโยคสุดท้ายเหมือนแม่จะพูดเบาลงเรื่อยๆเหมือนจะไม่อยากให้พวกเราได้ยิน
“เรื่องเมื่อกี้มันไม่ใช่..!”
“ครับ เราสองคนเข้ากันได้ดีมากเลยครับ;)” พี่ภูพูดขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้พูดจบซะอีก แล้วไหงไปทำให้คุณแม่เข้าใจผิดไปแบบนั้น
“ไม่ใช่นะครับ..”
“เราสองคนคุยถูกคอกันฮะ ถ้าได้พูดคุยกันกว่านี้ ได้ดูใจกันมากกว่านี้ก็ดีครับแม่!;)”
“ห๊ะ?!!” ผมทั้งมึนทั้งงงกับที่พี่ภูได้พูดออกไป พูดเหมือนเรากำลังลองใจคบกันอยู่งั้นแหละ!? “นี่พี่พูดอะไรเนี่ย?” ผมหันไปกระซิบกระซาบกับพี่ภู
“ก็ดีแล้วเอง แม่จะได้รู้ว่าเราเป็นแฟนกันอยู่ ฉันจะได้ทำอะไรๆได้ง่ายขึ้นไง ดีไหม”
“พี่ภู!!นี่พี่คิดจะแกล้งผมเหรอ?!”
“ใครบอกจะแกล้งกัน พี่จะทำให้นายสนุกต่างหาก;)” รอยยิ้มที่พี่ภูยิ้มให้ช่างน่ากลัวนัก
“อ่ะแฮ่ม!!” แม่ของพี่ภูกระแอมกระไอเล็กน้อย เพื่อเรียกความสนใจจากพวกเรา “เข้ากันได้ก็ดีล่ะจ้ะ งั้นแม่กลับก่อนนะ^^”
“ครับ ผมจะดูแลน้อง ‘สุดที่รัก’อย่างดีเลยครับ^^”พี่ภูเน้นย้ำคำว่าสุดที่รักซะจนรู้สึกได้ว่าต้องมีความนัยมากกว่านั้น -*-
ผมขอถอนคำพูดข้างบนครับที่เคยบอกว่า ‘พี่ยังใจดีกับผมเสมอเหมือนเมื่อก่อนเลย…’ มันไม่จริงเลยเถอะ!
เมื่อแม่ของพี่ภูเดินไปใกล้ประตูซึ่งห่างจากพวกเราพอสมควร ผมก็พูดขึ้นมาเหมือนคุยกับพี่ภูกันสองคน แต่จุดประสงค์จริงๆคืออยากให้แม่พี่ภูได้ยินนั่นเอง….
“พี่ภูทำไมไปพูดให้แม่เข้าใจแบบนั้นล่ะครับ พี่ก็บอกไปตรงๆเลยสิครับว่ารู้สึกยังไงเวลาเราอยู่ด้วยกัน แล้วรู้สึกยังไงบ้างตอนโดนผมกดลงบนเตียงน่ะ ~ <3 พี่ตอบ‘รับ’ผมได้ดีเชียวล่ะ;)” ผมยิ้มอย่างผู้ชนะให้พี่ภู ส่วนแม่ของพี่ภูที่เหมือนว่าจะได้ยินไปเต็มๆ พอได้ยินปุ๊บ แม่ก็เปิดประตูแล้วปิดเสียงดัง ก่อนจะวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
“แม่! แม่! ไม่ใช่นะ!!!” พี่ภูตะโกนเท่าไหร่ แม่ของพี่ก็คงจะไม่ย้อนกลับมา และถึงย้อนกลับมาก็คงจะเข้าใจอะไรอะไรผิดไปเยอะซะแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!
“พี่ภูคร้าบบบบ~ ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะจนไม่รู้จะหัวเราะยังไง ทำไงได้ล่ะก็พี่เขามาแกล้งผมก่อนนี่;P
“นี่นาย!!! แสบนักนะ!!!”พี่ภูย่างสามขุมเข้ามาใกล้ผมล่ะครับ มัวแต่หัวเราะ คราวนี้คงถึงคราวตายของผมจริงๆแล้วสินะ!T3T ม่ายยยยยยยย
“อย่าเข้าม๊า….!” ผมถอยหลังอย่างเคย แล้วก็ยังคงสะดุดลงไปอย่างเคย พี่ภูก็เดินเข้ามารับผมเหมือนเคย “โอ๊ย!T^T ผมขอโทษ ก็พี่แกล้งผมก่อนอ่ะ ผมก็เลยเผลอเอาคืนพี่ไป”
ผมไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ขอโทษพี่เขาไป แต่ผมก็ปากพล่อย ปากไม่ดีแบบนี้บ่อยๆเหลือเกิน บางทีมันน่าหมันไส้นี่นาT___T โฮ แต่ตอนนี้ขาผมขยับไม่ได้ล่ะครับ เหมือนมันจะพลิกอ่ะT3T
“เผลอเอาคืนเนี่ยนะ?!”พี่ภูฉุดผมให้ยืนขึ้น แต่เหมือนว่าผมจะเจ็บขาขึ้นมาจนยืนด้วยตัวเองไม่ได้ จนต้องล้มลงไปทับพี่ภูจนได้
“โอ๊ย!> <” ผมนอนนิ่ง รู้สึกเขินขึ้นมาอีกครั้ง จนหัวใจเต้นตึกตักขึ้นมา พี่ภูจะได้ยินเสียงหัวใจผมไหมนะ
“หนักอ่ะ ล้มลงมาทับทำไมเนี่ย” หมดซึ่งความโรแมนติกทั้งปวง ผมจะไปเขินกับคนแบบนี้ทำไมเนี่ย!-*-
“หึ!ก็ผมเจ็บขานี่ พี่ฉุดผมขึ้น ผมก็ล้มสิครับ!” ผมพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ก็โดนพี่ภูรวบผมเข้าไปกอดไว้ซะแน่น “กอดทำไมเนี่ย?!-////-” จะมากอดทำไมตอนนี้เนี่ย มันเลยเวลาโรแมนติกมาแล้วนะเฟ้ย! ทำไมผมต้องใจเต้นด้วยเนี่ย?
“หัวใจเต้นเร็วเชียว เขินเหรอที่โดนคนหล่อๆแบบฉันกอด?”
“หลงตัวเองที่สุด!-////-”
“เต้นแรงกว่าเดิมแล้วมั้งเนี่ย หน้าก็แดง เขินจริง?”
“เขินบ้าเขินบอไร! ไม่ได้เขินครับ!”
“นายแกล้งเขินใช่ไหมเนี่ย ฉันยังจำประโยคเมื่อกี้ของนายได้นะ!!”
“แกล้งเขินบ้าไร เขินจะ..จริง!O////o” แงงงงง ผมเผลอพูดไปแล้ว ไม่จริง ปากผมนี่ไปก่อนสมองอีกครับ!!!
“ห๊ะ?!” ยิ่งตื่นเต้น หัวใจผมยิ่งเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม… มีหวังพี่ภูรู้แน่เลยว่าผมแอบชอบพี่เขาอยู่
“ไม่ใช่นะToT”
“ชอบฉันก็บอกมาเหอะ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ได้ชอบนะT____T” ผมเริ่มดิ้นๆ แล้วความโชคร้ายก็ทำร้ายผมอีกรอบโดยการที่มือผมไปฟาดกับโต๊ะเต็มแรง “โอ๊ย เจ็บ!”
“เป็นอะไรเปล่า?”
“ผมเจ็บอ่ะ แงงงงT____T”ผมไม่เคยแม้กระทั่งเท้าพลิก หรือแม้กระทั่งนิ้วหักมาก่อน แต่ตอนนี้มันมาพร้อมกันเลยอ่ะ!!!
“อะไรเนี่ย!? นี่ฉันโกรธนายอยู่นะ ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงนักนะ!”
“ขอโทษฮะ-/////-”
“ยังจะมีหน้ามาหน้าแดงอีก”พี่ภูยื่นมามือมาถูๆแก้มผมเบาๆ “ร้อนเชียว ป่ะ พี่ไปส่งโรงพยาบาล เดินไหวไหมเนี่ย?”
“ไหวฮะ…ขอบคุณนะครับ…”ผมก้มหน้าลงเขินๆ ก่อนจะแอบชายตาไปมองพี่ภูเป็นพักๆ ถึงพี่จะมีนิสัยที่ผมไม่รู้แต่พี่ก็ยังใจดีและช่วยเหลือผมเสมอเลย แม้กระทั่งในตอนนี้ที่พี่สมควรจะโกรธผมก็ตามเถอะ… ทำไมทำแบบนี้ ทำอย่างนี้ผมก็ยิ่งหลงรักพี่น่ะสิครับ…(.////.)
**********************
ผมเริ่มคิดไม่ออกล่ะฮะ รู้สึกแต่งไม่สนุกเลยT___T
แต่บอกเลยว่าแต่งตอนนี้ไปดู Outlastไป 5555 เข้ากันม๊ากกก
ยังไงก็ติชมกันได้นะครับ^^
Nimberain
ความคิดเห็น