คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมื่อกาลครั้งหนึ่ง
จริงๆแล้ว…ผมไม่ได้พบกับพี่ภูครามที่นี่เป็นครั้งแรกหรอกนะ….ที่จริง พี่ภูครามสำหรับผม เขาเป็น……..
….
….
….
เป็น
….
…
…
คนที่ผมแอบชอบมาตั้งนานแล้ว…..
ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 5ปีก่อน
ผมอายุ 12ปี…อยู่ในวัยที่กำลังคึกคะนอง อยากลอง อยากเรียนรู้หลายๆอย่าง…ตอนนั้นเองเป็นตอนที่ผมอยากที่จะไปตกปลาที่แม่น้ำ…ผมเลยไปโดยที่ไม่ได้บอกใครไว้เลย อยากจะลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง
แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่ผมคิดเพราะตกเท่าไหร่ปลาก็ไม่ติดเบ็ด ผมเลยไปชะโงกหน้ามองใกล้ๆสะพานที่ทำการตกปลา แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผมซะเท่าไหร่ อยู่ๆรองเท้าผมก็ลื่น ทำให้ผมผลัดตกลงไปในน้ำ
ตู้มมมม!
เสียงร่างของผมกระทบกับน้ำดังจนก้องสะท้อนอยู่ในโสตประสาทที่ใกล้หมดสติของผมเต็มที ในสมองคิดแต่ว่า ‘นี่เราจะตายแล้วเหรอ’ ที่ผ่านมาผมเรียนว่ายน้ำไปทำไม ในเมื่อเวลาจริงผมกลับไม่ได้ใช้มันเลย ร่างทั้งร่างผมเจ็บจนไร้เรี่ยวแรงในการจะว่ายน้ำอีกต่อไป อาจจะเพราะการตกจากที่สูงแล้วกระแทกกับน้ำเต็มๆ ซึ่งนอกจากจะรู้สึกเจ็บแล้วยังตกใจจนทำอะไรไม่ถูกอีกด้วย….
‘นี่เราจะตายแล้วเหรอ’
แต่แล้ว…ร่างของผมก็ถูกฉุดขึ้นจากน้ำ…ด้วยมือใหญ่ๆที่แสนอบอุ่นของใครก็ไม่รู้…
ผ่านไปสักพัก ผมก็ได้สติกลับคืนมาพร้อมกับเห็นผู้ชายตรงหน้าที่แสนจะดูดี แถมตอนนั้นผมที่เปียกน้ำยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากยิ่งขึ้นอีกด้วย ซึ่งตอนนั้นผมเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าความรู้สึกที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะนั้นคือความรู้สึกที่เรียกว่ารัก… ผมคิดว่ามันก็แค่ความรู้สึกวิตกกังวลจากการที่ตกน้ำเท่านั้น
“ภูไปยังวะ เดี๋ยวเรากลับไปไม่ทันเวลานะ” ดูจากท่าทางคงจะเป็นเพื่อนที่มาด้วยกันกับคนตรงหน้าผม
“อื้อๆ นายเดินไปก่อนเลย เดี๋ยวตามไป”
คนที่ชื่อภูคุยกับเพื่อนเสร็จก็หันมามองผมที่ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำและเต็มไปด้วยเศษพืชน้ำที่เกาะเต็มเสื้อผ้าไปหมด
“นี่ทีหลังระวังหน่อยนะ! ถ้าฉันไม่เห็นนาย ป่านนี้นายตายเป็นผีเฝ้าแม่น้ำเล่า!!”
“ขะ…ขอโทษครับ”ผมเสียงสั่นขึ้นมาเมื่อโดนดุจนเผลอทำหน้าซึมๆออกไป
“เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีเล่า กลับบ้านไปอาบน้ำ เช็ดตัวให้แห้งด้วยเดี๋ยวไม่สบาย เข้าใจไหมครับ?” คนตรงหน้าพูดอย่างอ่อนโยนพร้อมเอามือลูบหัวและโยกหัวผมเบาๆ “พี่ไปล่ะ;)”
“ขะ..”ผมยังไม่ทันได้พูดขอบคุณจบ พี่ภูก็ได้เดินหายไปแล้ว…
ผ่านไป 1 ปี…
ผมเรียนอยู่ชั้นม.1 กำลังสนุกสนานเฮฮาไปกับเพื่อนใหม่จนเลยเถิดไปไกล ทำให้ผมต้องนั่งรถกลับมาบ้านด้วยตัวคนเดียว….ซึ่งผมไม่ค่อยมีประสบการณ์ทางด้านการใช้ถนนบ่อยนัก ผมก็เลย….หลงทาง…
ผมไม่รู้ว่าควรจะไปทางไหนดี แถวๆนี้ไม่มีคนอยู่เลย…จะถามใครก็ไม่ได้ ทำไมผมถึงโชคร้ายนักนะ?...ผมได้แต่เฝ้าถามตัวเอง แล้วกอดเข่านั่งร้องไห้อยู่ข้างถนน มองดูรถไม่กี่คันที่นานๆจะผ่านมาซักที แต่ผมโบกเท่าไหร่ก็ไม่มีใครสนใจ
“ฮึก…ฮึก…” ผมกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้น ก่อนที่จะมีคนเขย่าผมเบาๆจากทางด้านซ้าย
“น้อง น้อง เป็นอะไร ให้พี่ช่วยไหม?”
ผมเงยหน้าพบกับความหวังที่ชื่อว่า ‘พี่ภู’ ผมทั้งงงทั้งดีใจที่มีคนเข้ามาช่วยเหลือผม ผมเลยเผลอเข้าไปกอดแล้วซุกหน้าไปกับหน้าท้องพี่ภูเบาๆ ก่อนจะสูดน้ำมูกที่ไหลออกมา และพูดขอความช่วยเหลือออกไป
“ผะ…ผม หลงทาง…ฮึก”
“บ้านน้องอยู่ไหน เดี๋ยวพี่พาไปส่งก็ได้ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ” พี่ภูลูบหัวผมเบาๆจนผมรู้สึกว่าตัวเองก็โตแล้วแต่ก็ยังร้องไห้งอแงอยู่แบบนี้มันช่างไม่เท่เอาซะเลย…
“ผมอยู่หมู่บ้านลื่นวดีอ่ะครับ ซอย 69 อ่ะครับT___T”
“เดี๋ยวติดรถพี่ไปก็ได้ พี่ก็อยู่ใกล้ๆนั้นแหละ”
ผม….ไม่รู้จะขอบคุณพี่ยังไงดีแล้ว พี่ช่วยผมไว้สองครั้งแล้วนะ แต่เหมือนว่าพี่ภูจะจำผมไม่ได้…
“ขอบคุณนะครับ(. .)” ผมก้มหน้าลงเขินๆเมื่อนึกถึงเมื่อกี้ที่เข้าไปกอดพี่เขาไว้ เขาจะรังเกียจผมไหมนะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองสบตาคนตรงหน้าก็พบกับรอยยิ้มบางๆ
“ไปกันเถอะ”
แล้ววันนั้นผมก็ได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย จะเรียกว่าโชคร้ายหรือโชคดีกันล่ะที่ได้พบกับพี่ภูอีกครั้ง…จนทำให้ใจผมเต้นตึกตักๆไม่หยุดแม้จะจากลากับพี่เขานานแล้วก็ตาม… นี่คือ ความรักเหรอ…. ทำไมผมถึงได้หลงใหลในตัวพี่เขาขนาดนี้นะ…
ถ้าวันนึงผมไปสารภาพรักกับพี่ภู พี่เขาจะรับรักผมไหม…จะรังเกียจผมหรือเปล่า… นะ…
ตลอด 5 ปีที่ผ่านมาผมก็ทำได้แค่ติดตามพี่เขาทางเฟสบุ๊ค IG และแอบมองพี่เขาเงียบๆจากที่ไกลๆ…ผมไม่รู้ว่าพี่เขาจะรู้ตัวไหม แต่ผมก็รู้สึกมีความสุขมากเพียงพอแล้ว…(.////.)
กลับมาที่ปัจจุบัน
“ปล่อยผมเถอะครับ-////-” ผมหน้าแดงยิ่งขึ้นๆเมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตที่ไม่มีวันลืมเลือนมันไปได้
“ไม่! เมื่อกี้เรายังเคลียร์กันไม่จบเลยนะ”
“ห๊ะ?! ไม่เอาแล้วนะครับ ผมขอโทษก็ได้ ผมไม่ได้อยากมีเรื่องกับพี่นะ แต่ไงเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ความผิดผมคนเดียวอ่ะ!”
“ตกลงนายสำนึกผิดจริงไหมเนี่ย?! เอาไงแน่?”
“ก็…ผมไม่อยากโดนพี่ปล้ำ(.////.)” ถึงผมจะหลงใหลในตัวพี่ แต่เรื่องอย่างว่ากับผู้ชายผมไม่เคย และไม่เคยจะคิดด้วยซ้ำ!!!!
“หึๆ ยังงี้ก็สนุกนะสิ… เพื่อเป็นการหายกัน นายก็โชว์ร่างกายนายให้ฉันดูก็จบล่ะ^^” พี่ภูครามยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแสดงออกถึงเพลย์บอยหนุ่มที่แสนจะเปี่ยมไปด้วยสเน่ห์อันเหลือล้นเกินจะรับไหว
“ห๊ะ?!!! ไม่เอานะ ไม่เอา!!!” ผมลุกขึ้นถอยหลังห่างจากพี่ภูคราม แต่เหมือนว่าพี่เขาจะเดินตามมาอย่างช้าๆและไม่รีบร้อนอะไร
“อะไรกัน ก็นายเห็นร่างกายฉันหมดแล้วนะ=…=” พี่ภูเริ่มทำหน้าหื่นกามที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ อ๊ะ!”
ตุบ!
ผมหันหลังจนไปชนเข้ากับเตียงนอนแล้วล้มตึงลงไปอย่างนุ่มนวล ไร้รอยฟกช้ำ ตามด้วยร่างของพี่ภูครามที่ตามมาติดๆ
“อย่านะ >////<” ผมหลับตา ไม่อยากจะรับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีกต่อไป
“ฉันก็ไม่ได้ชอบผู้ชายหรอกนะ แต่เมื่อนายมาหาว่าฉันโรคจิตก็อย่างจะสนองให้ซะหน่อย^^” รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยยาพิษนั้น ผมไม่นึกมาก่อนว่าพี่ภูที่เคยช่วยผมไว้จะเป็นคนแบบนี้T^T
“พี่จะให้ผมทำจริงๆเหรอฮะ-/////-” ผมหน้าแดง เลือดไหลเวียนไปทั่วร่างกายจนร้อนไปหมด
“ทำไมนายถึงได้หน้าแดงขนาดนี่เนี่ย… อย่าบอกว่าชอบฉันเลยเขินนะที่ฉันคร่อมนายอยู่?ฮ่ะๆ” พี่เขาหัวเราะนิดๆ เหมือนเป็นการแซวผม แต่มันดันเป็นเรื่องจริง จนผมจ้องตาพี่เขาค้าง ทำอะไรไม่ถูก นิ่งเงียบอยู่หลายวินาทีจนพี่เขาพูดขึ้นมาแทน “อย่าบอกว่าเรื่องจริง=[]=!!!”
‘“คะ..ครับ..ผมแอบชอบพี่มา…ตั้งนานแล้ว > <” ผมหลับตาและกลั้นใจพูดออกไป นี่อาจจะเป็นโอกาสเดียวที่ผมจะได้สารภาพความในใจก็ได้…
“ห๊ะ?!!! งั้นเรามาเป็นแฟนกันไหม” แล้วทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี เราสองคนเป็นแฟนกัน มีความสุขด้วยกัน แต่งงานด้วยกัน แล้วนิยายเรื่องนี้ก็จบได้ด้วยดีเพียงแค่ตอน 2ตอนเท่านั้น….
Happy ending….’
….
…
…
มันจะเป็นไปได้ไงล่ะครับ!!!T^T มันก็เป็นเพียงแค่ความคิดอันไร้สาระของผมเท่านั้น…. ถ้าผมสารภาพออกไปผมก็คงไม่ได้อยู่ห้องนี้ ไม่ได้เข้าใกล้พี่ภูอีก แล้วร้ายแรงที่สุดพี่ภูก็คงจะต้องเกลียดผมแน่ๆเลย
“ปะ..เปล่า ใครจะไปชอบคนโรคจิตแบบพี่กัน!!!” ผมเอาหัวชนหน้าผากพี่ภูจนพี่เขาปล่อยมือที่จับผมอยู่ แล้วกระเด้งตัวลุกออกมาจากที่นอน แต่เหมือนว่าจะช้าไป…
พี่ภูเข้ามาผลักผมลงกับเตียงนอนอีกครั้ง กดผมลงให้แนบชิดกับที่นอนราคาแพงที่นุ่มแสนนุ่ม…ไม่ระคายเคืองผิวเลยแม้แต่น้อย (มันใช่เวลามันบรรยายที่นอนไหม?!)
“ไม่เอานะ ปล่อยผม เรื่องอะไรผมจะต้องมาถอดเสื้อผ้าให้พี่ดู!!!>o<” ผมต้องทำเป็นใจกล้าเข้าไว้ ต้องทำให้พี่เขาเห็นว่าผมไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย ไม่เลยT^T
“ดื้อนักนะ งั้นไม่เกรงใจนะ!” พี่ภูครามทำเสียงเข้มจนผมใจหาย ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผมด้วยมือข้างเดียวอย่างชำนาญ ส่วนมืออีกข้างก็จับมือผมกุมไว้ด้วยกัน ขาก็ล็อคตัวผมไว้จนผมดิ้นไปไหนไม่ได้เลย
“ไม่เอานะ! พี่จะมาอยากเห็นของผมทำไม? พี่อยากดูพี่ก็ไปดูของคนที่พี่ชอบสิ!”
“พี่ไม่มีคนที่ชอบหรอก;) ถ้าเป็นนายก็ไม่แน่ หุ่นเพรียวเชียว สะโพกก็เล็กจนเหมือนจะหักแล้วเนี่ย ยิ่งผิวขาวๆเนียนๆนุ่มๆนี่ก็….เร้าใจพี่มากๆเลย”พี่ภูเริ่มลูบไล้ไปตามลำตัวผมอย่างกับเจ้าของร่างกาย ก่อนจะหันมายิ้มทะเล้นๆให้กับผม
ผมควรจะดีใจไหมที่พี่ภูยังไม่มีคนที่ชอบ และผมมีสิทธิ์ที่จะเป็นคนคนนั้นT^T!!!! มันใช่เวลาดีใจแน่เหรออออ ม่ายยยยยยยยยยยยย ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
************************************
ตัดฉับ! 5555 ค้างคากันรึเปล่า อิ___อิ จะเป็นยังไงต่อไปก็ติดตามชมนะครับ ฮิ้ววว!
เม้นต์บ้างไรบ้างให้กำลังใจคนเขียนเด้อ! ยังไงก็ขอบคุณคนที่หลงผิดเข้ามาอ่านนะครับผม
5555 แล้วก็ขอบคุณคนที่กดแฟนคลับให้ด้วยครับ ขอบคุณนะครับผม!^^
ติดต่อผมได้ทางเพจนะครับ(เป็นเพจลงรูปวายเฉยๆงับ;p):
https://www.facebook.com/wantYblood
Nimberain
ความคิดเห็น