คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โรคจิต วิตถาร
“เฮ้ย!!!/เฮ้ย!!”
ทั้งผมทั้งเจ้าของห้องต่างร้องเฮ้ย!ขึ้นมาเพราะความตกใจ เจ้าของห้องเขาคงตกใจที่อยู่ๆผมก็เปิดประตูเข้าไป แต่ที่ผมตกใจเพราะ…..
“ไอ้บ้า!ไอ้โรคจิต!$^#&*&)*^$#%^&” ผมด่าแหลกร่านพร้อมกับเอามือปิดตา แล้วหันหน้าเข้าไปทางประตู เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ไอ้บ้าที่ผมเห็นตอนนี้มันดันไม่ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น เน้นว่าไม่ใส่อะไรเลย!!! แต่เดี๋ยวก่อน! เขาถือผ้าบังตรงนั้นไว้พอดีกับที่สายตาผมหันไปมอง(ไม่ได้ตั้งใจจะมองนะเฟ้ย!) ยังถือว่าดวงตาผมยังบริสุทธิ์และโสดซิงเหมือนเจ้าของดวงตาอยู่T____T
“นี่นายน่ะ!”
“^$#$&*(&#)_+*&” ผมยังคงไม่หยุดด่าเพราะด้วยความตกใจและไม่เคยเห็นใครมาแก้ผ้าให้ดูมาก่อน ไอ้โรคจิต! วิตถาร!
“นี่ฟังก่อนสิ!เงียบนะ!”
“^@%$$&((_+))76$@#$#%<_>?! อื้อ อื้อ อื้อ!!”ผมโดนปิดปากด้วย….มือของไอ้โรคจิตนั่น ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดแต่ดิ้นเท่าไหร่ก็สู้แรงผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ToT ผมจะต้องเสียซิงแล้วเหรอ ไม่นะ ผมไม่ยอมคนโรคจิตแบบนี้ปล้ำหรอกนะ ม่ายยยยยยยยยยยย
“นี่!ถ้าอยากให้ปล่อยก็เงียบซะ จะปล่อยล่ะนะ เงียบนะ!ถ้าเข้าใจให้พยักหน้าก่อน” ผมพยักหน้าเป็นการยอมรับข้อตกลง ก่อนที่ปากของผมจะเป็นอิสระเพราะผู้ชายตรงหน้าดึงมือออกแล้ว…แต่มือที่เคยกุมผ้าไว้ของชายตรงหน้า เปลี่ยนมาเป็นการจับตัวผมไว้เมื่อกี้ เมื่อผมก้มหน้าลงไปก็…..
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ดวงตาของผมก็ไม่บริสุทธ์อีกต่อไปแล้ววววToT
“เฮ้ย!” เหมือนคนตรงหน้าผมจะพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองนั้นโรคจิตแค่ไหน เขาก็เลยเอามือมาปิดตาผมไว้แทนที่ไปปิดไอ้นั้นเขาไว้แทน
“อย่าทำอะไรผมนะToT”
“เห้ย มันไม่ใช่แบบนั้น!” คนตรงหน้าเปลี่ยนมายืนข้างหลังผมแทนพร้อมกับมือที่ยังปิดตาผมอยู่
“อ๊ากกกก จะทำอะรายยยยยยT_________T”น้ำตาผมเริ่มซึมๆออกมาจากความรู้สึกตกใจและอาการกลัวสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น
“เห้ย ไปกันใหญ่แล้ววววว”
คนตรงหน้ารู้สึกยังไงผมไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมรู้สึกว่ามีอะไรข้างหลังก็ไม่รู้มาทิ่มๆแถวๆก้นผม ม่ายยยยยนะะะะะะ
“เอาออกไปนะT^T อย่าปล้ำผมนะ” ยิ่งเขาขยับเข้ามาใกล้น้ำตาผมยิ่งไหล ผมเคยเห็นแต่ข่าวข่มขื่นกันในทีวีและคิดมาตลอดว่ามันห่างไกลกับตัวผมมาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่ามันใกล้ก้นผมเหลือเกิน....
“ไม่ใช่แบบนั้นสิ ฟังที่ฉันอธิบายก่อนได้ไหม”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย”ผมเริ่มรู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้านายไม่เงียบตอนนี้ฉันปล้ำนายแน่!!!” ผู้ชายที่ปิดตาผมอยู่ตอนนี้พูดเสียงดังขู่ผม มีหรือผมจะยอม….
“อื้อ เงียบแล้วครับๆ” ซะเมื่อไหร่T^T ไม่ยอม ผมก็โดนปล้ำสิครับ
“ฟังนะ ฉันไม่ใช่โรคจิต! ไม่ใช่วิตถาร หรืออะไรก็แล้วแต่ที่นายกล่าวหาฉัน!!” ผู้ชายตรงหน้าค่อยๆอธิบายไปเรื่อยๆพร้อมกับพาผมเดินไปที่ห้องนอน เฮ้ย! ห้องนอน!
“จะพาผม…”ยังไม่ทันได้เอ่ยประโยคคำถามจนจบประโยคก็โดนสั่งให้หุบปากลงอย่างรวดเร็ว
“เงียบ!”ผมได้แต่พยักหน้ารัวๆแล้วรูดซิปปากพล่อยๆของผมไว้อย่างรวดเร็ว “นายยืนรออยู่ตรงนี้ เงียบๆ!!” ผมทำได้เพียงยืนอยู่เงียบๆแล้วคิดอะไรในใจไปเรื่อยเปื่อย
‘ทำไมท่าทางคุ้นๆจัง’
อยากจะบอกว่าด้วยความตกใจและความกลัว ทำให้ผมไม่แม้แต่จะได้เห็นหน้าของผู้ชายคนนี้ เห็นแต่ไอ้นั้นของเขาT^T แงงงงง อย่าไปคิดถึงมัน ไม่ๆๆๆ ลืมๆๆๆมันไปซะ ไม่ว่ามันจะใหญ่(?!)แค่ไหน ก็ลืมๆมันไปซะ อ๊ากกกกกกก
ระหว่างที่เขาให้ผมยืนรออยู่ตรงนี้ เขาก็หันไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่โดยยืนหันหลังให้กับผม นี่ถ้าผมเป็นกระเทยก็คงจะรู้สึกสดชื่นซาบซ่านที่ได้เห็นผู้ชายหุ่นดีๆสักคนมาใส่เสื้อผ้าต่อหน้าต่อตาอย่างโคตรเซ็กซี่แบบนี้…. แต่ว่าผมไม่ใช่ไง!
แต่พอเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จ แล้วหันหน้ามา เขากลับทำให้ผมอึ้งหนักไปกว่าเดิมเสียอีก ผมยืนตาค้างมองหน้าเขาอย่างกับเวลานั้นหยุดหมุน สิ่งของรอบข้างหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงเขาที่เดินเข้ามาใกล้ๆผมเท่านั้น…
“พี่ภูคราม…”
เหมือนผมกำลังจะขาดอากาศหายใจตายในวินาทีนี้ให้ได้… คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมตรงนี้ก็คือ… พี่ภูคราม… หรือก็คือคนที่ถูกเพื่อนๆพี่ๆน้องๆในมหาวิทยาลัยโหวตว่าเป็นคนที่หล่อที่สุดในมหาวิทยาลัย เพอร์เฟ็คที่สุด เรียนเก่งที่สุด…และมีคนชอบมากที่สุดอีกด้วย…
“นี่นายรู้จักฉันด้วย?”พี่ภูครามเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “ดี จะได้คุยกันง่ายๆหน่อย”
งั้นก็แปลว่าคนตรงหน้าผม….
…
…
…
…
“พี่ภูครามเป็นโรคจิตตตต!!!!O[]o!!!!”
“ไม่ใช่เว้ยยยยย!!!-*-” พี่ภูครามตะโกนเสียงดัง ก่อนที่จะเดินเข้ามาประชิดตัวผมในที่สุด
“ยะ…อย่าเข้ามานะ..ครับ”
“เงียบ!ฟังนะ ฉันแค่พึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วลืมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปด้วยเว้ย นายนั่นแหละเข้ามาไม่ดูเวล่ำเวลา แล้วยังจะมาด่าฉันไม่หยุดหาว่าฉันโรคจิต วิตถารบ้างล่ะ ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรนายเลย!!!!”
ห๊ะ?! อ้าว…นี่เรื่องทั้งหมดนี่เพราะความเข้าใจผิดของผมเหรอ?
“แล้วทำไมพี่ต้องโชว์ไอ้นั้นให้ผมดูด้วยยยยย >/////<” ผมหน้าแดงไปทั้งหน้าเมื่อนึกถึงเหตุการณ์น่าอายเมื่อกี้
“กะ..ก็ นายไม่หยุดพูดนี่!ฉันก็ต้องจับตัวนายไว้ ผ้ามันก็เลยหลุดไปน่ะสิ!”พี่ภูครามหันหน้ามองไปทางอื่นเพราะก็คงจะอายเหมือนกัน…ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆเหมือนไม่อยากให้ผมได้ยิน(แต่ผมก็ได้ยินอยู่ดี) “นายมาเห็นของฉันแท้ๆ…ฉันต่างหากที่เสียหาย-///-”
“แล้วอ้อมมายืนข้างหลังผมทำไมอ่ะ?! แถมเอาไอ้นั้นของพี่มาโดนก้นผมอีกT////T” แงงงงงงง บรรยากาศตอนนี้นี่อะไรกัน น่าอึดอัดใจเหลือเกินที่ต้องพูดประโยคที่แสนน่าอายอะไรแบบนี้….
“ฉันไม่ได้ตั้งใจโว้ย! นายนั่นแหละเป็นใคร เข้ามาได้ยังไง?!! นายควรจะรับผิดชอบการเข้าใจผิดของนายด้วย! ”
“ก็..แม่ผมที่เป็นเพื่อนแม่ของพี่บอกให้ผมมาอาศัยอยู่กับพี่อ่ะ!”ผมตอบไปตรงๆพร้อมยื่นหน้าเข้าไป แต่รู้สึกว่าตัวเองจะเอาหน้าเข้าไปใกล้หน้าพี่ภูครามจนเกินไปแล้ว (-////-) “แล้วผมก็ไม่ได้ผิดซะหน่อย ประตูผมก็เคาะแล้วนะ พี่ก็ไม่เห็นจะตอบเลย เพราะงั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบสิ!”
“นี่นายหาว่าฉันผิดงั้นสิ?!”พี่ภูครามเดินเข้ามาใกล้ผมยิ่งกว่าเดิม ทำให้ผมต้องเดินถอยหลังออกมาซะเอง
“อย่าเข้ามา…นะ”
“ทำไมกลัวเหรอ กลัวว่าฉันจะปล้ำนาย?” ยิ่งพี่เขาเดินเข้ามาใกล้ผมก็ยิ่งต้องถอยหลังมากขึ้นเรื่อยๆ
“ปะ..เปล่า…อ๊ะ!”
ผมตกใจเมื่ออยู่ๆขาผมก็เกิดพันกันเองก่อนจะค่อยๆล้มลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกที่มีค่าแค่9.8เท่านั้น… แต่ก็ต้องตกใจซ้ำสองเมื่ออยู่ๆพี่ภูก็เอาตัวมารองผมไว้ไม่ให้ผมกระแทกกับพื้นจนหัวแตกตายลาโลกไปซะก่อน
“นี่ระวังหน่อยสิ!” กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนอนอยู่ในอ้อมกอดพี่ภูครามซะแล้ว >///< ม่ายยยยยยยนะ!!!
“ขะ..ขอบคุณ..ฮะ”ผมหน้าแดงซ่านไปทั้งหน้า หัวใจผมเต้นตึกตักเป็นจังหวะยิ่งกว่าจังหวะของกลองชุดที่ถูกบรรเลงประกอบในเพลงร็อคซะอีก! ลิ้นพันกันจนไม่รู้ว่าที่พูดออกไปพี่เขาเข้าใจรึเปล่า ตัวก็แข็งทื่อจนขยับไม่ได้อีกต่อไป
จริงๆแล้ว…ผมไม่ได้พบกับพี่ภูครามที่นี่เป็นครั้งแรกหรอกนะ….ที่จริง พี่ภูครามสำหรับผม เขาเป็น……..
****************************************
สวัสดีผู้อ่านด้วยนะครับผม Omo นิยายเรื่องนี้ผมขอกลับมาแก้ตัวจากเรื่องอื่นๆที่ดูเฟลๆ55
จะพยายามแต่งเรื่อยๆแต่ก็คงลงได้ไม่บ่อยเพราะจะเปิดเทอมแล้ว ผมอยู่ร.ร.ประจำ ต้องอยู่หอ
จะได้กลับทุกๆวันศุกร์ ก็ไงก็คงห่างหายไปนานหน่อย ;w; ถ้าไงใครชอบ ไม่ชอบยังไงก็
ติชมไว้ได้เลยฮะ ผมพร้อมที่จะปรับปรุงเสมอฮะ!
ปล.เก๊าเป็นผู้หญิงนะก๊ะ!
Nimberain
ความคิดเห็น