คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อบอุ่น
>>>>มีฟา
อ๊ากก เจ็บใจๆๆๆ เมื่อคืนไม่น่าทำแบบนั้นเลย ไอ้ซอลลาก็เอาแต่แซวผมอยู่ได้T^T ก็ผมกลัวผีนี่นา...
“พี่ฟาฟา~^^”
“อะไรอีกล่ะ=__+++++ นายจะมาซ้ำเติมพี่ใช่มั้ย!! แล้วพี่ก็ชื่อมีฟาด้วย!!” ผมมองไปยังน้องชายฝาแฝดเคืองๆ ถึงเราจะเป็นฝาแฝดกันก็เถอะ... แต่ไหงมันตัวเล็ก ผอมบางกว่าผมเยอะเลย
“อะไรน่ะ=3= ผมแค่จะบอกว่า มีคนมาหาพี่อ่ะ”
“เออ แล้วไป- -” ผมค่อยๆเดินลงบันไดไปที่ห้องรับแขก ก่อนจะเจอคนที่ผมแสนจะคุ้นเคย คุ้นเคยมากๆ... แต่ผมไม่ได้อยากเจอกับเขาเลย...
“มาที่นี่ทำไม!!!”
“ทะ.ทำ..ไมถึงพูด..แบบนั้นล่ะ..”
>>>>Writer
หญิงสาวหน้าตาน่ารักทำท่าเหมือนจะร้องไห้เมื่อมีฟาตะโกนเสียงดังออกมา
“ก็มันไม่ใช่ที่ที่เธอควรจะมา” มีฟาพูดจบก็ทำท่าจะเดินหนีขึ้นไปบนบ้านแต่ก็ต้องดึงไว้ด้วยมือของหญิงสาว... “มีอะไร...” เสียงเย็นชาออกมาจากปากของมีฟาช้าๆ เหมือนกับกำลังสกัดกลั้นอะไรบ้างอย่างไว้
“ผมว่าผมไปดีกว่า...”น้องชายฝาแฝดเห็นท่าทางไม่ดีก็ขอตัวจากไป แต่ก็โดนพี่ชายขัดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจนน่ากลัว
“นายไม่ต้องไปไหนเลย อยู่ตรงนี้แหละ”
“ตะ..แต่ว่า..”ซอลลาหันไปมองผู้หญิงคนนั้นช้าๆ เธอทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่ไหงพี่เขากับดูแลเย็นชาใส่ผู้หญิงคนนั้นจัง ซอลลาได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าที่จะถามออกไป
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหละ!!! แล้วก็เธอมีอะไรก็พูดมา”
“ก็..แค่จะมาขอโทษ..น่ะ..เรื่องนั้น..”
“หึ!ไม่จำเป็น ถ้ามีเรื่องแค่นี้ก็กลับบ้านไปได้แล้ว” มีฟาสั่งเสียงดัง แต่หญิงสาวคนนั้นไม่มีท่าทีที่จะเดินไปแต่อย่างไร แต่กลับยืนนิ่ง เหมือนกำลังเศร้าใจและทุกข์ใจมากๆอยู่
“พี่..พูดนั้นไม่ดีเลยนะ”ซอลลาที่กลัวว่าจะทะเลาะกันก็ห้ามมีฟาไว้ แต่เหมือนจะไม่เป็นผล มีฟาดึงมือเขาขึ้นไปบนชั้น 2 ของบ้านโดยไม่สนใจผู้หญิงคนนั้นอีกเลย...
>>>>มีฟา
“พี่..ทำแบบนั้นจะดีเหรอ..เขาอุตส่าห์มาขอโทษ...”
“หึ! นายไม่รู้อะไรอย่าพูดจะดีกว่า” ผมแสนจะโมโหๆๆ ยัยผู้หญิงคนนั้นกลับเข้ามาในชีวิตผมอีกแล้ว ทั้งๆที่เธอเป็นคนอยากจะตัดผมออกจากชีวิตเธอแท้ๆ!!
“เพราะผมไม่รู้ไง ถึงได้ไม่อยากยุ่งด้วย ลากผมเข้าไปเกี่ยวด้วยทำไม!!!” นั้นสิ...ทำไมผมต้องรั้งซอลลาไว้ด้วยนะ?
“ก็มัน...ช่างมันเถอะ ยังไงมันก็ผ่านมาแล้ว”
“พี่ก็แบบนี้ตลอดเลยนะ แคร์คนรอบข้างบ้างสิ รู้ไหมว่ามีคนมากมายมาชอบพี่ แต่พี่ก็ไม่เคยจะสนใจคนพวกนั้นเลย!”
“ก็คนพวกนั้นมันไม่น่าสนใจนี่!” ผมก็รู้มาโดยตลอดนั้นแหละ...แต่ผมลืมเธอไม่ได้...คนที่ทำให้ผมเจ็บซะขนาดนั้นแต่ผมก็รักเธอมาก...ทั้งๆที่พยายามจะลืมแต่เธอก็ยังโผล่มาให้ผมเจ็บอีกจนได้...
“พี่ยังรักเธอคนนั้นอยู่สินะ คนที่มาขอโทษพี่น่ะ”
“พี่เปล่า เปล่า ไม่ได้รักเลย!!!”ผมหันหน้าหนีซอลลา กลัวว่าผมจะกลับมาเป็นคนที่อ่อนแออีก
“พี่อย่ามาปากแข็งเลย ผมเป็นใคร ผมเป็นน้องพี่นะ!”
“พี่ไม่ได้ปากแข็งซะหน่อย!”ผมหันหน้ากลับมามองตาซอลลาชัดๆ แต่เหมือนเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง เพราะอยู่ๆน้ำตามันก็ไหล รู้สึกเจ็บปวดที่ใจเมื่อคิดถึงเรื่องผมกับเธอคนนั้น...
“พี่ฮะ...”
“ฮึกๆ..”ผมรีบเช็ดน้ำตาออก
“พี่ฮะ..ไม่เป็นไรนะฮะ”ซอลลาเข้ามากอดปลอบผม..ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด แต่มันกลับทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้นๆเหมือนอยากให้ซอลลากอดไปอีกนานๆ...
เวลาผ่านไปซักพัก
“พี่นี่ไม่ไหวเลยนะ ร้องไห้ทั้งวันแล้วนะเนี่ย ตาบวมหมดแล้วนะฮะ”
“ก็เพราะนายนั้นแหละ! ถ้านายไม่เข้ามาปลอบพี่ พี่ก็ไม่ร้องนานแบบนี้หรอก!”
“อ้าว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ?”ซอลลาทำหน้าสงสัยใส่ผม ก่อนที่ผมจะผลักซอลลาให้นอนลงกับเตียง
“ก็เพราะนายน่ะ...กอดพี่....พี่เลยอยากกอดนายนานๆ-////-” ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้า ก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดซอลลา “ขอบคุณมากนะ...ขอบคุณที่ปลอบพี่ พี่มีความสุขมากๆ-///-”ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูซอลลาแล้วกอดแน่นขึ้นๆ
“ครับ..-///- ก็เราเป็นพี่น้องกันนี่...” ผมรู้สึกได้เลยว่าซอลลาเองก็คงหน้าแดงคล้ายๆผม “แต่พี่อย่ากอดผมแน่นแบบนี้สิ ผม..เขิน”
“เขิน? นายชอบพี่รึไงล่ะถึงได้เขิน>///<”ถึงผมเป็นคนถามแต่กลับรู้สึกเขินซะเอง
“พี่บ้า..ผมเป็นผู้ชายนะ!”
“ไม่ชอบพี่จริงๆอ่ะ?” ผมเริ่มลุกขึ้นก่อนคร่อมร่างซอลลาไว้ “จริงๆเหรอ?” ผมกำลังจะทำอะไรเนี่ย?!!!
“พี่อย่าทำแบบนี้สิ!-////- ผมไม่ได้ชอบพี่ พี่เป็นผู้ชายนะ!” ผมยิ่งได้ยินคำตอบเสียงสั่นๆมาจากซอลลาก็ยิ่งได้ใจ ค่อยๆก้มลงไปใกล้ๆคอซอลลาแล้วหายใจเบาๆ “พี่!! อย่าสิ!>///<”
“ทำไมล่ะ? ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบพี่ แต่หน้าแดงใหญ่แล้วนะ”
“พี่อย่ามาพูดเลย พี่ก็หน้าแดงเหมือนกันแหละ!”
เหยดดด ไรเตอร์กลับมาแล้วววว หลังจากหายไปนาน=w=
จริงๆฟิคนี้จะไม่แต่งต่อแล้วนะเนี่ย แต่มีจิตคิดจะกลับมาแต่งอีกครั้ง~
ฝากเนื้อฝากตัวอีกซักครั้งนะจุ๊บๆ>3<
Nimberain
ความคิดเห็น