คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่กลัว
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วนับจากที่พี่โดเรไปญี่ปุ่น จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แต่มันก็มีอยู่อย่างหนึ่งที่ดีคือ.....แม่ลืมพี่โดเรไปแล้วนะสิ......
“ซอลลา ซอลลา ไอ้ซอล!!! อยู่ไหน!!!” เสียงแฝดพี่เรียกแฝดน้องลั่นบ้าน
“ยะ..อยู่นี่...”ซอลลาค่อยๆตอบกลับมาช้าๆและแผ่วเบา
“ทำอะ...ไรอยู่=[]=!!!!” มีฟาด้วยความสงสัยจึงเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีซอลลาอยู่ข้างใน
“กะ...ก็..” ซอลลาอึกอักไม่กล้าตอบ เพราะตอนนี้กำลังเล่นกับตุ๊กตาหมีน้อยน่ารักสีชมพูอยู่> <
“นายเล่นตุ๊กตาเรอะ!!!!” พี่ชายฝาแฝดถึงกับอึ้งที่อยู่ๆวันดีคืนดีไอ้น้องชายจอมซนมานั่งเล่นตุ๊กตาสีชมพู หูหมีอยู่=[]=
“เปล่านะ... เพื่อนให้มาน่ะ บอกว่าผมเหมาะกับตุ๊กตาตัวนี้มากเลย>////<”
“อ้อ แล้วไป นึกว่านายจะเป็นตุ๊ดไปแล้วซะอีก”
“พี่คิดได้ไงเนี่ย คนอย่างผมแมนอยู่แล้ว!” (เดี๊ยวไม่นาน นายจะเป็นเกย์=.,=)
“เออๆ แม่เรียกไปกินข้าวอ่ะ”
“อืม”
>>>>มีฟา
ตกดึก
วันนี้ผมรีบขึ้นไปนอนเพราะว่าพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้า ผมปิดไฟก่อนล้มตัวลงนอนช้าๆ....
ปัง!
เสียงอะไรบางอย่างตกกระทบพื้นสร้างความรำคาญให้ผมเป็นอย่างมาก
“ไอ้ซอลนอนได้แล้วนะเว้ย!” ผมตะโกนบอกแฝดหน้าเหมือนของผม
“พี่ ผมนอนแล้วหรอกนะ นั้นไม่ใช่เสียงผมนะ=3=”
“แล้วเสียงอะไรอ่ะ..O.o หรือว่า....”
“ผี...” เมื่อผมได้ยินคำพูดของซอลลาผมรีบกระโดดออกจากที่นอนไปกอดน้องชายจอมซนด้วยความกลัว
“แงๆๆ พี่กลัวผีT^T”
“พะ..พี่ อย่ากอดแน่นสิ...หายใจไม่ออก” ผมกลัวจนสั่นไปทั้งตัว ไม่กล้าปล่อยแขนออกจากซอลลาแม้ซักนิดเดียว
“พี่กลัว หือๆๆT^T”
“ปล่อยนะๆๆ!!!” ด้วยความกลัวทำให้ผมไม่กล้าปล่อย เลยทำให้ซอลลาถีบผมกระเด็นออกมาเลย T^Tเจ็บนะ
“ถีบทำไมเนี่ย เจ็บนะ!T^T”
“ก็พี่กอดผมอ่ะ ผมยังไม่เคยโดนใครกอดเลยนะ > < อ๊าาายย เขิน” ซอลลาบิดตัวไปมาด้วยความเขิน
“ไอ้บ้า เดี๊ยวก็ถีบเลย ไม่ต้องมาทำเป็นสาวน้อยน่ารักสดใส เวอร์จิ้นยังอยู่ครบเลย-*-”
“= = เออ แล้วพี่เลิกกลัวผีแล้วเหรอ”
“ยังT^T แงๆๆ” ผมเข้าไปกอดร่างซอลลาอีกครั้ง
“ไม่ต้องมากอดเลย ผมจะนอน” ว่าจบซอลลาก็ล้มตัวลงนอนไม่สนใจพี่ชายที่กำลังทำหน้าเหมือนหมาเหงา กลัวผีไม่กล้าลืมตามองอะไรเลย
“แงๆๆT^T พี่กลัว”
“พี่อย่ามาไร้สาระได้ไหม”ไอ้น้องชายพลิกตัวหันหลังให้ผม
ปัง!!!
ผมได้ยินเสียงอะไรไม่รู้อีกครั้ง สะดุ้งตกใจกอดซอลลาจากด้านหลังด้วยความกลัว ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“ฮึกๆๆT^T” เสียงผมสะอื้นเป็นระยะๆ จนซอลลาต้องหันมามองด้วยสายตารำคาญ
“พี่= = ตามใจนอนเตียงผมไปก็ได้” ซอลลาค่อยๆลูบหัวบรรเทาความกลัวให้ผมน้อยลง
“ขอบคุณนะ ฮึกๆๆT^T” น้ำตาผมก็ยังคงไหลไปเรื่อยๆ จนซอลลาต้องเช็ดน้ำตาให้ผมซะเอง
“ไม่ร้องไห้นะคนดี ผมอยู่นี่แล้วนะครับพี่”
“ฮึกๆๆๆ” กลายเป็นว่ายิ่งซอลลาปลอบผมก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมจนหยุดไม่ได้ แต่ผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด> < เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆเลย....
เช้าวันรุ่งขึ้น
“พี่มีฟาตื่นได้แล้ว~” ผมได้ยินเสียงใสๆของน้องชายดังใกล้ๆหูจนรู้สึกจั๊กกะจี้แปลกๆแล้วก็ อ๊าาา~ ฟินด้วย~
“อ๊าาา อย่าพูดตรงหูพี่สิ มันจั๊กกะจี้~” ผมหลับตานอนต่อไม่สนใจกับประโยคที่ออกมาจากปากน้องชาย
“พี่ เดี๊ยวไปโรงเรียนไม่ทันนะครับ~” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ซอลลาพยายามพูดเสียงให้ใสกว่าเดิม แถมใกล้หูผมมากกว่าเดิมด้วย จนผมรู้สึกถึงลมหายใจที่รดต้นคอของผมอยู่เบาๆ
“อื้อ~ ไปแล้วๆ” ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ แต่ก็เกิดสงสัยขึ้นมาเพราะผมไม่ได้นอนอยู่บนเตียงของผม “เอ๊ะ? นี่มันเตียง...”
“เตียงผม พี่จำไม่ได้เหรอ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น~” (ทำไมคำพูดมันส่อจัง)
ผมนึกย้อนถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า...เพราะผมกลัวผีนั่นเอง...แถมยังร้องไห้จนตาบวมอีกด้วย
“พี่จำได้แล้ว...” ผมเริ่มรู้สึกอายๆกับกระทำของผมเมื่อคืน นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย!!!
“คริกๆๆๆ”
“ไอ้ซอลหัวเราะอะไร!!”
“เปล่า แค่ขำคนขี้แย กลัวผี~=w=”
“แก๊!!!! ตายซะ!!!” ผมรีบหยิบหมอนขึ้นมาปาใส่ซอลลา แต่มันกลับหลบได้! ชิ!
“แบร่;p ไม่ทันหรอก~” มันแลบลิ้นให้ให้ผมก่อนวิ่งจากไปอย่างกับจรวด
“ฝากไว้ก่อนเลยนะ!!!!!”
เฮ้อ~จบไปอีกตอน...ไรเตอร์ต้องพยายามตรวจคำผิดให้มากขึ้น....
เดี๊ยวจะโดนคุณข้าว เขาจับผิดอีก 55 ยังไงก็อ่านกันเยอะๆนะ Commentกันด้วย> <~
Nimberain
ความคิดเห็น