เรตรักร้าย นายรูมเมท

ลำดับตอนที่ #2 : อร่อย?

           “เฮ้อ ตุ้บ” ผมล้มตัวลงนอนกับเตียงที่โคตรนุ่ม “สบายดีจัง ห้องกว้างแฮะ สวยจัง”

            ปัง!!

            “เฮ้ย ใครอ่ะ” ผมถามไปเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา

            “เอ่อ ผมเป็นรูมเมทคุณครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ผู้ชายรูปร่างผอมบาง อายุอานามน่าจะใกล้เคียงผม เป็นคนที่ดูแลอ่อนแอนะ เปิดประตูเข้ามา เป็นรูมเมทน่ะเอง

            “ครับ ผมคอร์เน็ท อยู่ ม.4/2 พึ่งย้ายเข้ามา ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ^^;”

ผมกล่าวทักทายพอเป็นมารยาท

            “ครับ ผมอิมเมอร์ครับ รับชาหน่อยมั้ยครับ” ตอนนี้เขากำลังจะดื่มชา ท่าทางจะเป็นมิตรที่ดี

            “ไม่ล่ะครับ คุณ เอ่อ อิมเมอร์เรียนที่นี่นานแล้วเหรอครับ”

            “ครับ คอร์เน็ทคงอยากให้ผมช่วยเรื่องเกี่ยวกับการเรียนใช่ไหม มานั่งตรงนี้สิ” อิมเมอร์ตบเบาๆ ที่โซฟา คงอยากให้ผมไปนั่งด้วย

            “ผมอยากรู้ว่าเขาเรียนอะไรกันบ้าง มีกฎอะไรบ้าง”

            “ก็ไม่มีไรมากหรอก พื้นฐานทั่วๆไป(แล้วมันยังไงล่ะเฮ้ย!!) ก็จะเรียนวันละ 8 คาบ แต่วันอังคารจะมีกิจกรรมต่อท้ายด้วยก็รวมเป็น 9 คาบ ส่วนพวกกฎก็อยู่หนังสือเล่มนี้ เอาไปอ่านสิ”อิมเมอร์พูดจบก็ส่งหนังสือมาให้ผม “ส่วนพวกคาบเรียนคงจะได้ตอนเปิดเทอม แล้ววันเปิดเทอมเราจะไปรวมตัวกันที่หอประชุมด้วย เพื่อฟังผอ.พูด”

            “อ้อ งั้นผมไปเก็บกระเป๋าก่อนนะ”

            “ถ้าเก็บเสร็จแล้ว จะพาไปชมโรงเรียน”

ณ หน้าตึกวิทย์

            “นี่ก็ตึกวิทย์ ส่วนนั้นก็หอประชุม นั้น อาคาร 1 เราจะเรียนอาคารนี่ ทางซ้ายก็อาคาร 2  3  4 ส่วนนั้นก็ห้องดนตรี ห้องศิลปะ และก็โรงอาหาร”ตอนนี้อิมเมอร์กำลังพาผมทั่งโรงเรียน ดูแลจะรู้ทุกซอก ทุกมุกของโรงเรียน น่าจะไปเป็นไกด์นะ ไกด์นำเที่ยวในร.ร.(-*-มันมีอาชีพนี่ด้วยเหรอ)

            “อืม หิวล่ะไปหาอะไรกินกัน”

            “ไปโรงอาหารกัน”รู้สึกตอนนี้เราจะสนิทกันม๊ากมาก

            โครม!!

            “โอย ชนใครอีกแล้วเนี่ย”

            “….”

            “อ้าวเฮ้ย เดินชนแล้วหนีเหรอ” คนที่ชนผมมันเดินหนีเฉยเลย อะไรว่ะ ไม่รับผิดชอบเลย

            “ ......”

            “=[]=!!!อ๊ะ” ตะลึงในความหล่อ ไอ้นี่มันเป็นใครมาเดิมชนเรา แล้วยังจะมาหน้าตาหล่อใส่อีก(นี่คือความผิดเหรอ)

            “อึ้ง ในความหล่อใช่มั้ยล่ะ ยืนแข็งเป็นรูปปั้นเชียว อิอิ^^” ใช่ เอ๊ย หลงตัวเองที่สูด!!! ใครหล่อกัน ไม่เห็นมีอยู่แถวนี้(พึ่งชมว่าหล่ออยู่บรรทัดบน- -+)

            “ใครอึ้ง ป่าวซะหน่อย แล้วนี่เดินชน จะไม่ขอโทษหน่อยเหรอ”

            “ ขอโทษทีไอ้เตี้ย”อ้าก ใครว่าผม ใครว่า พ่อจะตัดปาก ลิ้นไก่ คอหอยมันออกมา แล้วไปให้ปลากินเล๊ย

            “ฮึ่ย ตัวเองสูงตายแหละ” แต่ก็สูงจริงๆ

            “อย่าไปทะเลาะกับเขาเลยนะ คอร์เน็ท หยุดเถอะT T”อิมเมอร์กระซิบเบาๆที่ข้างหูผม แต่ใครจะไปยอมฟ่ะ

            “แต่ก็สูงกว่าคนแถวนี้”หนอยๆๆ ไฟลุกแล้วนะ

            “ไอ้คนหลงตัวเอง ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำมาด่ากันแบบนี้ได้ยังไง ไอ้ปากdog ไอ้ปากไม่มีหูรูด &~!#$*#@&|+;&%$!” สุดท้าย ผมก็ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่(อย่าคิดลึก)

            “คอร์เน็ทT^T” อิมเมอร์กระตุกเสื้อผมยิกๆ กระตุกทำไม ยังคุยกันไม่เสร็จเลย

            “อ้าว แล้วนายรู้จักเราเหรอถึงได้ด่าได้”มันยิ้มออกมาอย่างน่าโมโห 

            “อะ...ไอ้”

            “หรือว่าอยากรู้จักกระผมคร้าบ~ ^-^”มันยิ้มอีกแล้ว “งั้นมาทางนี้สิแล้วเราจะได้รู้จักซึ่งกันและกัน” พูดจบมันก็เอาแก้มมาแนบกับแก้มผม อี๋ ขนลุกอ่ะ “ตรงนี้คนมันเยอะ เราไปหามุมสงบๆ แล้วรู้จักกันดีกว่า”

            “เอาหน้าออกไปไกลๆนะ”

            “รังเกียจเหรอ”

            “……”

            “งั้นไม่ตอบ แปลว่ารักนะ”

            “ใครรักนายกัน”

            “แต่ก็ไม่ได้เกลียด อ๊ะ ไม่ต้องพูดอะไรล่ะ ไปกับกระผมดีกว่า อิอิ” ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ(ปฏิเสธหรือว่าตกลง ปลงใจ 55+) หมอนั้นก็ลากเราไปซะแล้ว

            “เฮ้ย ปล่อยนะ อิมเมอร์ช่วยด้วย ฮึ่ย ปล่อยดิ”

            “T-T”อิมเมอร์ทำหน้าอย่างกะเป็ด และโบกมือบ๊ายบายผม

ณ สวนหลังโรงเรียนที่ อโคจรมากๆ วังเวงสุดๆ

            “นายพามาที่นี่ทำไม”

            “…..”มันไม่ตอบ

            “ถามก็ตอบดิ”

            “…..” มันก็ยังคงนิ่งไม่ตอบผม แล้วก็เริ่มเดินมาใกล้ขึ้นๆ

            “จะทำอะไรน่ะ”มันเริ่มจับคางผมหันไปมา

            “ผิวขาวจังนะ”

            “!?”

            “กลัวเหรอ ถึงได้ถอยออกไปห่างขนาดนี้”ก็ใช่สิ เล่นทำหน้าหื่นซะขนาดนั้น ถอยจนติดกำแพงแล้ว แม่งเอ๊ย มันจะทำอะไรเนี่ย

            “ใครกลัว” ไม่กลัวเลย ปากชั่งไม่ตรงกับใจ

            “ฮึ... *-*”

            “ไม่ต้องเข้ามานะ”

            “น่ารักจังนะ” พูดจบก็เริ่มเชยคางผมขึ้น เพื่อมันจะได้จ้องตาผมได้ เราสบตากันแป๊ปเดียว ผมก็เบี่ยงหน้าไปทางอื่น

            “จะทำอะไร ปล่อย สักทีสิ  มันเจ็บนะ ปล่อย” ผมเริ่มดิ้นไปมาตอนที่เขากำข้อมือผมเอาไว้ทั้งสองข้าง

            “^-^”

            “จะปล่อยได้รึยะ...อุ๊บ” ผมพูดยังไม่ทันจบมันก็ค่อยๆจูบผมเบาๆ เป็นสัมผัสที่ลึกซึ้ง คนตรงหน้าค่อยใช้ลิ้นเข้ามาในโพรงปากผม คว้านหาความหวานจากภายใน ตอนนี้ผมรู้สึกว่ากำลังจะเคลิ้มไปกับจูบนี้ ที่แสนหวาน คนตรงหน้าค่อยๆปลดปล่อยมือผมช้าๆ เมื่อรู้ว่าผมเริ่มคล้อยตาม และเคลิ้มไปกับจูบนั้น จนไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขื่น

            “ปากหวานจัง อื้ม อร่อยมากเลย *o*” พูดอะไรเนี่ยแล้วยังทำหน้าแอ๊บแบ๋วอีก ผมอายไปหมดแล้วนะ หลังจากที่เราจูบกันเมื่อกี้นี่(  > <) (> <  )< ---- ส่ายหน้าไปมา

            “>///< นายทำอะไรน่ะ ทำแบบนี้ทำไม” ตอนนี้หน้าผมคงมีสีแดงเข้มเพราะเลือดที่สูดฉีดอย่างบ้าคลั่งแน่ๆเลย หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงขึ้นๆ โอย ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าผมหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ อ้ากกกก เป็นไปไม่ได้!!!!

ตอนที่ 2 ก็จบไป หวังว่าจะมีคนมาคอมเม็น

หรือแค่เข้ามาอ่านก็เป็นบุญคุณล่ะT^T

อยากให้ลองอ่านดูนะ ติดใจก็อ่านอีก

ไม่ถูกใจก็คอมเม็นด่าได้(อยากให้คอมเม็น

นะแหะๆ จะด่าก็ได้*-*)

 รักผู้อ่าน

Nimberain ฉึกๆ