คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โรคจิต (อัพเพิ่ม 100% แล้วครับ) [KAO]
“โธ่เว้ย!!” เสียงเด็กหนุ่มวัย 15 ปีสบถขึ้นก่อนวิ่งไปหลบฝนใต้กันสาดร้านค้าในละแวกนั้น “ทำไมฝนมันต้องตกวันที่ไม่ได้พกร่มทุกทีเลยเนี่ยยย~!”
สังเกตจากน้ำเสียงดูเขาจะอารมณ์เสียมิใช่น้อยเลยนะเนี่ย...
“แล้วนั่น...อะไรน่ะ?” ร่างโปร่งเดินมาหยุดที่หน้ากล่องกระดาษใบเล็กๆ “ตัวผู้ครับ กรุณาเลี้ยงมันด้วย...หมาเหรอ?” คิ้วเรียวขมวดหากันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะย่อตัวลงแล้วถือกล่องใบนั้นขึ้นมา
“ฉันจะเลี้ยงแกเองแล้วกัน ^^” ผมสีดำเหลือบน้ำเงินที่ถูกรวบยาวประบ่าพลิ้วไปตามแรงลม “ฝนหยุดแล้วนี่ กลับบ้านกัน”
------------------------------------------------------------------
“กลับมาแล้วคะ....เฮ้ย! อะไรของพวกนาย!!!”
“พี่โดเรเอาอะไรมาน่ะ” เสียงเด็กชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“พี่โดเรเอาขยะเข้าบ้านเหรอฮะ? ซอลลาจะฟ้องแม่ๆ” เสียงอีกคนซึ่งหน้าเหมือนกันเด๊ะพูดต่อ
“จะบ้าเหรอนี่มันลูกหมา...ลูกคนต่างหากเว้ย!!!!!” พี่ชายคนโตร้องลั่นบ้าน “อ๊ากกก!!!!! อะไรเนี่ย!?”
“พี่โดเรลักพาตัวเด็ก!!!!! แม่ครับ!!!!”
“แกจะพูดเสียงดังทำซากอะไรวะ!” มีฟาเอามืออุดปากฝาแฝด “น่ารำคาญชะมัด!”
“แต่พี่โดเรลักพาตัวเด็กเลยนะฮะ ถ้าเรื่องนี้มีคนรู้เราก็จะโดนจับ โดนยึดทรัพย์ ทุกคนต้องอยู่ในคุก แล้วก็โดนฆ่า ม่ายยยย~” ซอลลาสวมบทดราม่าตัวพ่อ “ต้องบอกแม่สิ!!!”
“ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่สิวะ!”
“แต่ฉันจะบอกง่า”
“ไม่ต้อง!”
“มันเป็นเรื่องใหญ่น้า~”
“หยุดทั้งสองคนเลย!!!” โดเรที่เริ่มหมดความอดทนตะโกนขึ้น “ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันเอากลับไปไว้ที่เดิมก็ได้!!!”
‘ซู่!!!!!!!!’ เสียงสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาทำเอาโดเรกลับเข้าบ้านเกือบไม่ทัน
“ฟ้าคงลิขิตให้พวกเราเลี้ยงไอ้หมอนี่ละมั้ง :3” ร่างโปร่งยิ้มเจื่อนๆ
“ตั้งเมื่อกี้ได้ยินว่า...เลี้ยงอะไรกันนะ?” หญิงวัยกลางคนถือมีดอีโต้เดินออกมาจากในครัว “บ้านเราขายข้าว จะเลี้ยงสัตว์ได้ยังไง!!!!”
“ขายก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่เหรอครับ?” ซอลลาถามงงๆ “เออ! ว่าแต่พวกแกจะเลี้ยงอะไรกัน?” “ลูกหมาฮะลูกหมา ^^” ลูกชายคนเล็กตอบแม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เอามานี่ซิ” “มะ...ไม่ได้ครับแม่ ไม่ดะ...” “แว้~ อุแง้!!!!” เสียงเด็กทารกร้องลั่น “ชิบหาย!” โดเรหลุดปากออกมา “เด็ก....แก แก....ตายยยย!!!!!!” พลันปรากฏรังสีอันตรายขึ้นรอบตัวแม่ของพระเอก (?)ทั้งสาม... “แม่เป็นไรอ่ะ?” มีฟาถามขณะกำลังวิ่งหนีแม่แท้ๆด้วยความเร็วแสง “ไม่รู้เว้ย! รู้แต่แม่ได้ยินเสียงเด็กไม่ได้ตั้งแต่พวกแกเกิดมานั่นแหละ!!!!!” มือเรียวกระชากร่างเล็กออกมาจากกล่องแล้วอุ้มไว้ “แว้ๆๆ แง้~!!!!!!!!” เสียงเด็กน้อยร้องขึ้นมา น้ำตาที่ไหลออกมาทำให้เสื้อนักเรียนของโดเรเปียกชุ่ม “หยุดร้องได้ม้ายยยย ไอ้เด็กนี่!! ไม่น่าเก็บแกมาจริงๆ” “หยุดนะพวกแก!!!!!” ผู้หญิงคนเดิมถือมีดไล่ตามทั้งสามคนมาติดๆ “ไอ้ซอล ล็อกห้องสิวะ!” เด็กชายอายุสิบขวบตะโกนบอกฝาแฝดที่วิ่งตามเข้ามาเป็นคนสุดท้าย “ฮะ....อะ เอ่อ..” ซอลลาล็อกห้องอย่างเฉียดฉิว สิ่งที่แม่(?)ทำได้จึงมีเพียงแค่ฝังอีโต้ไว้ที่ประตูห้อง... ‘ฉัวะ!!!!’ “เชี่ย...หัวใจเกือบวาย” มีฟาถอนหายใจเสียงดัง “โอ๋ๆๆ อย่าร้องไห้น้า~” โดเรทั้งกอด ทั้งปลอบสิ่งที่ตนเองเก็บมาเลี้ยง “เดี๋ยวเค้าพาตัวเองไปอยู่ที่อื่นเอง เนี้ยวๆ” “= =^” ฝาแฝดทั้งสองทำหน้าเหมือนกันจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร “พี่ว่าเราอาจต้องไป.....” “ไปคนเดียวเลย - -” “อ๊ะ! มีฟาพี่ยังพูดไม่จบเลยนะ” “ไปๆๆ ไปพร้อมกับไอ้ลูกหมาพี่เลย” “ใครบอกลูกหมา? น้องคนเล็กของเรา...” “ผมไม่เอา/ไม่เอาๆ” สองพี่น้องตอบพร้อมกัน “=[]=!! ไม่อยากมีน้องเหรอ?” ดวงตาสีอเมทิสต์มองหน้าสองคนสลับกัน “ไม่” “กรี๊ด!! ไม่มีใครรวมมือกับพี่ งอน~!” “ตาม-สบาย” ดูเหมือนทั้งสองคนจะไม่สนใจอะไร “เชอะ!!!!!”
ขอแนะนำตัวหน่อยนะคร้าบบ ^^ ผมไม่ใช่ nimberain นะเอ้อ ผมชื่อ ข้าว เป็นเพื่อนกันน่ะ แล้วผมเห็นว่าการแต่งฟิคมันก็น่าสนุกดี ก็เลยลองขอแต่งร่วมกันดูน่ะ 55 ฝากผลงานด้วยนะครับ
ปล. ตอนไหนที่ผมแต่ง จะมี [KAO] อยู่ข้างหลังชื่อตอนนะครับ
ปล.2 แจ้งเรนซัง ผมขอแต่งตอนสองต่อนะ =..= อย่าเพิ่งลง 55
ความคิดเห็น