ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไทยผู้เป็นที่รักของทุกคน1
[Thai]
สวัสีร้าบบบบ ผมไทยเอ เป็นน้ออสยามที่พึ่เรียนบาโล อนนี้ผมเรียนอยู่ั้นมัธยมศึษาปีที่4 รับ
"ไทยยยยยย" นที่เรียผมือลาว เาวิ่มาหาผม้วยวามเร็ว ่อนะระโอผมไว้แน่น
"มีอะไรเหรอลาว แล้ว็ปล่อยไ้มั้ย? มันอึอันะ" ผมบอไปั้น เพราะเริ่มหายใไม่ออ
"อะ อโทษนะ" เาปล่อยผมออ
"นี่ๆ ูสิไทย" เายื่นระาษใบหนึ่ให้ผมู
"หืม? พม่าะมาเรียนนี่เหรอ เห็นเาบอะไป่อที่อื่นนิ" ผมถาม้วยวามสสัย เพราะพม่าเยบอว่าไม่อยาเรียนที่นี่่อ
"ไว้่อยถามเ้าัวอนย้ายลับมา็ไ้" ็ริอลาว ไว้่อยถาม็ไ้
อนที่ผมำลัเินทาลับบ้านพร้อมลาว็ไ้เอับ...เวียนามและแว ยื่นัพวเราอยู่
"หลบไปไ้มั้ย? เวียนาม" ผมถามออไป วันนี้ผมไม่อยามีเรื่อับมัน้วยสิ
"ถ้าูบอว่าไม่ละ?" มันเริ่มวนีนผมอีแล้ว เ็ริๆ
"มึถอยไปเถอะ" ผมเปลี่ยนสรรพนาม ับนแบบนี้พูีไม่ฟัันหรอ
"ูไม่ถ-" "ถอยไป่อนลื้อะเ็บัวีว่า" เสียหนึ่ัเวียนามที่ำลัพู
"มึ!!!"
"อั๊วเป็นรุ่นพีุ่นะ เวียนาม" พี่ีนทำเสียเ้มึ้น
"ูไม่ปล่อยมึไว้แน่ไทย!!!" มันพูบ็เินหนีไป พร้อมับแวที่่อนหน้านี้ับัวลาวอยู่ แ่ผมลืมบอไป
"เป็นไรมั้ยไทย" พี่ีนถามผม บาทีผม็สสัยว่าเ้าัวะพูอั๊ว ลื้อไปทำไม ถ้าพูแบบปิไ้
"ไม่เป็นไรรับพี่ ลาวเป็นไมั่?" ผมหันไปถามลาว ที่นั่ลับพื้น
"ไม่เป็นไร" ลาวบอผม้วยหน้าีๆ ผมเลยเอามือไปับหน้าเาู
เาน่าะไม่สบายเท่าไหร่นะ เพราะอนนี้หน้าเาแมาๆเลย ผมเริ่มเป็นห่วเาแล้วสิ
"ือว่า...ะลับบ้านันมั้ยเนี่ยน้อไทย น้อลาว" พี่ีนพูึ้น
"รับๆ ั้นเี๋ยวไปทานยาที่บ้านันนะลาว" ผมหันไปับัวเาลุึ้น
"ั้นพี่ไปแล้วนะ บายยย" พี่ีนพูแล้วเินาไป
ผมึพาลาวมาบ้านผม พร้อมหายาให้ เาูอาารหนัมาึ้นหลัาลอแะหน้าผา และเา็แทบไม่พูับผมเลย้วย ผมทำอะไรผิเหรอ?
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น