FIC Y BIGBANG ONLY LOOK AT ME

ลำดับตอนที่ #9 : envios หึง

 

 

แสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้าใส่ตาคนขี้เซา

 

“อื้อ” คนตัวเล็กพลิกตัวไป

 

“ตื่นได้แล้ว ซึงริจะสายแล้วนะ” มินจีเขย่าซึงริ

 

“อ้ะ เช้าแล้วเหรอ” คนตัวเล็กขยี้ตานิดๆแล้วลุกขึ้น

 

“ใช่น่ะสิ ซึงริ เนี่ยจะ 8.00 แล้ว”

 

“อ้าว ทำไมไม่บอกล่ะมินจี จะได้รีบ” ซึงริเด้งตัวรีบคว้าเสื้อผ้า แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป อย่างรวดเร็ว

 

ที่บ้านมินจีมีชุดนักเรียนซึงริ 2-3 ตัว และข้าวของเครื่องใช้ซึงริ มีอยู่ในห้องมินจี เพราะ มาค้างบ้านมินจีบ่อยมาก

 

“ไปแล้วนะฮะ/ค่ะ”

 

 

มินจีกับซึงริไปโรงเรียนแทบไม่ทัน

 

“ฟู่ เกือบไม่ทัน” ซึงริหายใจอย่างโล่งอก

 

“เอ๊ะ! เค้ามุงอะไรกันน่ะ ตรงบอร์ดประกาศข่าว” มินจีชี้ไปยังบอร์ด

 

“จริงด้วย ไปดูกันมั้ย” ซึงริพูด

 

ซึงริกับมินจีแหวกผู้คนเข้าไป ดูบอร์ด ซึงริยืนอยู่หน้าบอร์ดต้องอึ้งเพราะเป็นรูปร่างเล็กกับพี่อีชอง

 

มีอยู่สี่รูป รูปแรกเป็นรูปซึงริกับอีชองกอดกัน บรรยายว่า ไม่รักท็อปแล้วเหรอ

 

รูปที่สอง รูปอีชองมองซึงริชู้ตบาส ที่ใส่เสื้อบางๆเหงื่อไหลโชก บรรยาย ทำไมหนูซึงต้องไปอ่อยอีชองด้วย

 

รูปที่สาม รูปซึงรินั่งบนบ่าอีชอง บรรยาย รู้ก็รู้ว่าเค้ามีเจ้าของแล้ว

 

รูปที่สี่ รูปซึงริคร่อมอยู่บนตัวอีชอง ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า บรรยาย แอบไปทำอะไรกันล่ะเนี่ย

 

“ไม่จริงนะครับ มันไม่ใช่เรื่องจริงนะ” ร่างเล็กพยายามอธิบายแล้วจะมีใครเชื่อไหม

 

“ใช่มั้ยมินจี” ซึงริถาม

 

“ใช่ มันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้นะค่ะ” มินจีพยายามช่วยซึงริ

 

“เฮ้ย มีข่าวมาว่ะ ตอนนี้อีชองโดนไอ้ท็อปต่อยอยู่ว่ะ ที่สนามบาส” มีเสียงแว่วเข้ามากระทบหูซึงริ ขาเรียวไม่รอช้ารีบวิ่งไปทันที

 

“ซึงริไปไหน” มินจีตะโกนถาม แต่ก็ไร้การตอบกลับใดๆ มินจีทำได้แต่วิ่งตามไป

 

ณ สนามบาส

 

“พลั่ก ผลั่วะ ”

 

“ว้าว ท็อปมันไม่เคยโมโหหนักขนาดลงไม้ลงมือเลยว่ะ”

 

“ก็แกเป็นซึงริแล้วไปทำอะไรกับผู้ชายคนอื่นแกจะทำไง ซึงริก็น่ารักขนาดนั้น”

 

“เออจริงว่ะ” ผู้ชายสองคนนั้นได้หยุดการสนทนาลงก่อนหันไปดูมวยคู่

 

“พี่ท็อปหยุดนะ” เสียงใสตะโกนเรียกสติร่างสูงหวังว่าจะกลับคืนมา ทำให้ทุกสายตาจดจ้องมาที่ร่างเล็ก และร่างสูงที่กำลังคว้าคอเสื้ออีชอง เตรียมต่อยอีก ต้องชะงัก

 

“ฮึก พอเหอะฮยอง” ร่างเล็กร้องไห้ออกมา วิ่งเข้ามากุมมือร่างสูง

 

“รักกันมากใช่มั้ย ได้ งั้นฉันจะปล่อยแกไป เราเลิกกัน ลี ซึงฮยอน” ท็อปกล่าวก่อนจากไป

 

“ไม่ใช่นะ พี่กำลังเข้าใจผิด” ร่างเล็กกล่าวทั้งน้ำตา มันชาไปหหมดแล้วไม่มีแรงจะลุกขึ้นวิ่งตาม

 

“ฮยองเจ็บมากมั้ย ให้ผมพาไปห้องพยาบาลไหม” ร่างเล็กถามอีชอง

 

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวมีคนเข้าใจผิดเอา เราก็ไปเข้าเรียนได้แล้วนะ” ที่ปากของอีชอง มีเลือดไหลอยู่ เลือดกำเดาเขาก็ออกเล็กน้อย (ท็อปพึ่งต่อยแค่สองหมัด)

 

“แน่นะ ก็ได้งั้นไปล่ะนะฮะ”

 

ณ ห้องเรียน

 

“นี่ ซึงริไปเจอกันที่สระว่ายน้ำหลังโรงเรียนได้ไหม มีอะไรจะบอก ตอนเที่ยงนะ” มีอึล เพื่อนห้องข้างๆ สาวสวย เซ็กซี่ที่คลั่งท็อปเอามากๆ มานัดกับซึงริ

 

“อ่อ ก็ได้”  ซึงริตอบอย่างงงๆไป เธอแสยะยิ้มแล้วเดินจากไป

 

 

สระน้ำหลังโรงเรียน

 

นี่ เรารอมีอึลตั้งนานแล้วทำไมยังไม่มาซักทีนะ และแล้วพอคิดต่อมาไม่นาน มีอึลก็เดินมา กับผู้ชายล่ำสองสามคน มาทำอะไรกันนนะ

 

“ฮวาซอง จองมิน ไปล็อคแขนมันไว้” สิ้นคำสั่งมีอึล ก็มีผู้ชายล่ำๆ สองคนมาล็อคแขน ซึงริไว้

 

“จะทำอะไรน่ะ มีอึล แล้วมาล็อคแขนผมทำไม” ซึงริรู้ว่าต้องเกิดอะไรขึ้น แต่ต้องทำใจเย็นไว้ อาจไม่ใช่อย่างที่คิด

 

“สั่งสอนนิดหน่อย นี่ซึงริฉันให้สิทธิ์คบกัน ไม่พอรึไง นายถึงได้มาทำให้ท็อปเจ็บด้วย” เธอตวาดลั่น พร้อมบีบคางซึงริ จนเป็นรอยแดง

 

เจ็บจัง ในหัวซึงริตอนนี้ขาวโพลน ในสิ่งที่มีอึลพูด

 

“เพียะ นี่ตบสั่งสอนนิดๆ เพียะและนี่ คือการทำให้ท็อปเจ็บ” มีอึลตบซึงริจนหน้าหัน รอยฝ่ามือแดงเถือก บนใบหน้าขาว จากนั้นมีอึลก็รัวตบไม่ยั้ง

 

“มีอึล หยุดเถอะ พอได้แล้ว” ชายที่ล็อคแขนอยู่ ชื่อว่าจองมินพูด

 

“อือ ก็ได้ฉันก็เริ่มเจ็บมือแล้วเหมือนกัน” ว่าดังนั้น มีอึลจึงหยุด

 

“นี่ ซึงริหน้าร้อนนี้น่าลองลง ไปว่ายน้ำในสระนะ” สายตาซึงริ เริ่มพร่ามัว

 

มีอึลรู้ว่าซึงริว่ายน้ำไม่เป็น และ สระน้ำโรงเรียนลึก สองเมตรสี่สิบ

 

“ปล่อยมันลงในสระน้ำ” มีอึลสั่ง

 

“ครับ/ครับ” ฮวีซึงอุ้ม ซึงริซึ่งตอนนี้ไร้แรงต้านทานจะขัดขืน แสบปากเหลือเกิน รสเลือดคาวคลุ้งที่อยู่ในปาก แก้มทั้งสองแดงฉานเต็มไปด้วย รอยมือ

 

“ไม่นะ ไม่นะ ปล่อย ปล่อย” ซึงริทั้งทุบตี ดิ้น ใช้แรงเฮือกสุดท้ายที่มี แต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย

 

“ตู้ม!!!”

 

ซึงริดิ้นตะเกียดตะกายอยู่ในน้ำ

 

แสบคอ แสบจมูก รู้สึกโลกมันช่างมืดลงขึ้นเรื่อยๆ เอ๊ะ นั่นใครน่ะหน้าเหมือนพี่ท็อปเลย แต่คงไม่ใช่หรอก เขาไม่รักเราแล้ว

 

เปลือกตาร่างเล็กปิดลงไปในที่สุด โลกมืดมนลงแล้ว

 

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

 

ที่ที่มืดมิด มีร่างบางเดินอยู่   คำถามแรกที่เกิดขึ้นในหัว

 

‘ที่นี่ ที่ไหน’ ทำไมมันมืดอย่างนี้ ไม่ ไม่อยากอยู่ในที่มืดคนเดียว

 

มันน่ากลัวเหลือเกิน ตอนผมอยู่ม.1 ถูกมาเฟียจับไว้ เพราะผม

 

น่ารัก และ อยู่ในที่มืดคนเดียวหนึ่งชั่วโมง มันน่ากลัว ถ้าพี่แดซอง

 

ไม่มาหาผม ผมคงไม่มีทุกวันนี้ ผมกลัวมาเฟียด้วย (ซึงริยังไม่รู้

 

ว่าท็อปเป็นหัวหน้ามาเฟีย ควบตำแหน่งนักธุระกิจ)

 

นั่นพี่ท็อปนี่ พี่จะไปไหน อย่าทิ้งผมไป

 

“ไม่ ไม่ ฮือๆๆ ไม่ ไม่!!!!!!!!!!!” ร่างเล็กตะโกน ทำเอาคนนอนเฝ้าอยู่ตื่นขึ้น

 

มือหนากุมมือร่างเล็กไว้ หยาดน้ำใสๆ ไหลมาจากดวงตา

 

“ไม่เป็นไรนะ พี่ยังอยู่ข้างเรานะ” ร่างสูงกอดร่างเล็ก ร่างเล็กตอนแรกๆยังดิ้น ตอนนี้นอนนิ่งสงบในอ้อมกอดร่างสูง หน้าตาตอนหลับไร้เดียงสายิ่งกว่าตอนตื่นเสียอีก

 

“ผมรักพี่นะ พี่ท็อป อย่าจากผมไป”

 

“ที่แท้ก็ละเมอ ฝันร้ายล่ะสิ” รอยยิ้มที่หาได้ยากของร่างสูงผุดขึ้นมา

 

‘อ่อนโยน เราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’